2009
“to boldly go where no one else has gone before” Die zin uit Star Trek speelt al een tijdje door m’n hoofd. Feitelijk is het natuurlijk pure onzin, want waar wij naartoe willen, wonen al mensen en we zijn zeker niet de eerste die van plan zijn te emigreren. Maar toch: “to boldly go…” zo voelt het wel. En nu ik het woord emigreren op papier heb gezet, voelt het ineens nog vele malen zwaarder. ’t Is nogal wat!
Het moge duidelijk zijn dat dit niet van de een op de andere dag gebeurd is.
Dromen om naar het buitenland te gaan hebben we al ons hele leven, zowel Rob als ik, onafhankelijk van elkaar.Dus toen we eenmaal samen waren, werden die dromenwensen alleen maar sterker. Ooit in het verliefde begin van onze relatie beloofde Rob mij een klein wit huisje in het zonnige buitenland. Maar ja, je weet hoe dat gaat, het leven overkomt je terwijl je andere plannen maakt. We lieten ons gewillig meevoeren in de traditionele maatschappelijke stappen die ongeschreven maar blijkbaar zeer dwingend zijn. Huisje, boompje, beestje. Geen kinderen maar wel die baan, dat huis, die vakanties en daarna die betere baan (carrière!), dat grotere huis en die mooiere en verdere reizen! En dan passeer je de beruchte 40 jaar en vraag je je af hoe je toch in dit jachtige leven met sleur, stress en verplichtingen terecht bent gekomen. En belangrijker, of je dit de komende 20, 30 jaar nog wel wilt doen.
Wat is er van die dromen over? Ach, met regelmaat hebben we gefantaseerd over naar het buitenland gaan. Misschien krijgt één van ons in het werk wel de kans om een aantal jaar naar het buitenland te gaan. Of misschien moeten we een sabbatical opnemen. En natuurlijk, als we die grote prijs winnen… dan!
Pas vorig jaar, midden in onze midlife crisis komen we eindelijk tot het besef dat als we echt iets anders willen, dat we dan actie moeten nemen. Niet wachten totdat het nieuwe leven als een cadeautje aanbelt, maar gewoon zelf ideeën omzetten in daden. Rimpels maken, zoals Rob dat zegt. En we zullen op moeten schieten want we behoren inmiddels tot de groep laatste-kans-veertigers!
Na alle hobby’s biedt onze laatste een goede opening… Duiken, en dan vooral het feit dat Rob inmiddels duikinstructeur is. Dus maken we beide een engelse CV en schrijven gewoon alles en iedereen aan: hotelketens, cruise maatschappijen, reisorganisaties en duikorganisaties. En zo komen we in contact met een Nederlander die een klein duikschooltje heeft op Isla Bastimentos en op zoek is naar een gesettled stel dat zijn duikschooltje wil runnen. Hij zelf wil met zijn gezin naar het vaste land van Panama zodat hun zoontje naar school kan. Na vele e-mails bezoeken we hen in maart 2009. Het is even wennen. Een klein niet toeristisch eilandje in Caribische sfeer en dus rommelig en zeer eenvoudig. Erg back to basic. Maar na twee dagen begint de relaxte sfeer ons wel te bevallen. De eigenaar ziet het ook wel zitten dus we hebben een deal. We hebben alleen 1 probleempje: om weg te kunnen moeten we ons huis verkopen en we zitten inmiddels midden in de financiële crisis! Met de nodige creativiteit en veel rekenwerk lukt het ons uiteindelijk toch om te verkopen en kunnen we onze plannen verder uitwerken. Vlak voor Kerst is de overdracht van het huis en aangezien we bijna niets meenemen naar Isla Bastimentos beginnen we direct met het verkopen van onze spullen. In verband met de crisis gaan de zaken al niet zo best, dus Roberto heeft gelukkig tijd om al heel veel dingen te regelen. Marktplaats.nl heeft een vaste klant aan ons en in de loop der tijd wordt ons huis steeds leger.
27 november
Ik ben inmiddels al anderhalve week thuis. Dinsdag 17 november was mijn laatste werkdag en heb ik, tijdens een gezellige borrel, afscheid genomen van mijn collega's. Vreemd om ineens thuis te zitten.. het dringt nu in alle hevigheid door: we gaan het echt doen! We gaan weg, en "the point of no return" is allang gepasseerd! Natuurlijk hebben we af en toe allebei last van "cold feet" (en dat ligt niet aan het gure herfstweer), maar gelukkig wisselen we elkaar af, dus als de één roept: "Jaha.... én nou?" dan kan de ander 'm geruststellen dat alles best goedkomt, en andersom.
De laatste dingen staan op Marktplaats (voor wie interesse heeft: de auto is ook nog te koop!) en we zijn volop aan het opruimen, weggooien en weggeven. Hoewel dat laatste nog niet eens eenvoudig is, want het lijkt haast wel alsof iedereen alles al heeft! We wilden een paar pluche beesten weggeven aan de kinderafdeling van het ziekenhuis, maar die mogen dat niet aannemen (in verband met hygiene - dat kan ik begrijpen). Vervolgens rijden we diverse kinderdagverblijven af om de beesten weg te geven, maar die "hebben er al zoveel" of "mogen geen tweedehands spullen gebruiken". Dus niks, kinderen blij maken, de pluche beesten liggen nog steeds bij ons in de gang.
Bijna iedere dag worden er wel spullen opgehaald en lopen mensen te "shoppen" in ons huis. Er wordt ons vaak gevraagd of we daar geen moeite mee hebben, het zijn tenslotte toch jouw spullen. Het antwoord is: nee, het verbaast ons allebei, maar we vinden het eigenlijk alleen maar leuk. Aan de ene kant is het een soort bevrijding. Zoals een goede vriend ooit zei "Vrijheid, is het loslaten van bezit" en dat blijkt absoluut waar te zijn. Aan de andere kant vinden we het ontzettend leuk als iemand anders weer blij is met onze spullen. Daarnaast ontdekken we nu al dat je eigenlijk helemaal niet zoveel nodig hebt. Want ondanks dat we al heel veel spullen kwijt zijn, hebben we nog niets echt gemist. Waarschijnlijk pas je je automatisch aan. Dat moet straks in dat kleine houten huisje dus ook wel lukken.
Slecht nieuws (29 november)
We ontvingen dit weekend een e-mail van de eigenaar uit Panama met alleen maar slecht nieuws. Hij had al gezegd dat het de afgelopen maanden rustiger was maar nu schreef hij dat november de stilste maand sinds 3 jaar was! Het lijkt erop dat de recessie ons nog wel een tijdje dwars blijft zitten. Daarnaast vertelde hij dat de Panamese authoriteiten plotseling de regels gaan aanscherpen. Er was ons door diverse mensen en instanties gezegd dat we zonder problemen op een toeristenvisum konden beginnen (de eigenaar zit al 7 jaar op Bastimentos met een toeristenvisum) en dat we in de loop van het jaar wel verblijfsvergunningen konden regelen. Nu hebben de authoriteiten dus besloten om dit eens wat stricter te gaan naleven (ongetwijfeld ook naar aanleiding van de crisis) en dit heeft nu dus ineens hoge prioriteit gekregen! De eigenaar is nu voor zichzelf ook e.e.a. aan het aanvragen, en we hebben gevraagd of hij voor ons ook alvast wat voorbereidingen kan treffen, zodat we dit hopelijk snel geregeld krijgen. Natuurlijk wordt het een papieren rompslomp, maar laten we hopen dat het daarbij blijft...
Kamperen in eigen huis (6 december)
We hebben de consul van Panama gesproken (jawel, persoonlijk). Na ons verhaal aangehoord te hebben, adviseerde zij ons (tot onze verbazing) als volgt: Ga gewoon met een toeristenvisum naar Panama; na drie maanden kun je dan even naar Costa Rica en bij terugkomst heb je weer een toeristenvisum. De soep wordt dus (nog) niet zo heet gegeten.... Een vergunning kan sowieso pas aangevraagd worden als we zelf in Panama zijn (kan niet vanuit Nederland), dit moet via een advocaat gebeuren (vandaar de hoge kosten) en gaat ca. 3 tot 6 maanden in beslag nemen! Dat belooft nog wat...
We hebben deze week weer de nodige spullen verkocht. De afgelopen maanden hebben we al heel wat mensen over de vloer gehad en, zo blijkt, alle lagen van de bevolking doen inkopen via Marktplaats: Stelletjes die net gaan verhuizen of samenwonen, moeders die een kadootje voor hun zoon zoeken, vaders met een puberdochter die op kamers gaat, opkopers die continu zeuren om een nog lagere prijs (hebben ze aan Roberto een slechte) en artistiekelingen die, omdat ze ons verhaal zó leuk vinden, een door hun zelf uitgebrachte CD geven (terwijl we al onze CD's zojuist verkocht hadden).
Naast de verkoop zijn we nu ook flink aan het opruimen (lees: weggooien) en het huis begint weer te echoën. We zitten op de tuinstoelen en hebben alleen nog wat kleding en serviesgoed achtergehouden om de komende weken door te komen. Ons fornuis is al een tijdje kapot en we hebben nog maar twee kookplaten om op te koken. Kortom, het is net kamperen (alleen het zonnetje ontbreekt).
De laatste loodjes (16 december)
Over een paar dagen moet het huis helemaal leeg zijn en dat vraagt een strakke organisatie en planning. Het is een komen en gaan van mensen. De één is de kast aan het losschroeven (meneer zwetend op de trapleer en mevrouw met tasje in haar hand commentaar gevend) en de volgende komt alweer binnen om de vrieskist op te halen. Verder is het creatief koken geblazen, want probeer maar eens je hele voorraad kast leeg te krijgen: het één kom je tekort en het ander krijg je niet op!
We zijn inmiddels op het punt beland waar we in dit huis minder luxe en comfort hebben dan straks in Panama. Er zijn al veel lampen weg, dus we hebben 1 oude staande lamp die we als een soort "loop-lamp" door het hele huis gebruiken. En, zoals gezegd, de vriezer is weg. Maar niet getreurd, het is tenslotte winter dus we hebben een mega-grote vriezer met "ijsblokjes uit eigen tuin". Vanavond komen ze de wasmachine ophalen (dus gisteren nog even een laatste was gedraaid) en ook ons bed, dus de komende nachten slapen we op geleende matrassen van de buren op de grond. Van vrienden hebben we zolang de stofzuiger te leen (want de onze is al weg) om iedere keer als er iets is weggehaald weer even schoon te maken, want je wilt niet weten wat voor stof er onder bedden, kasten en was/droog machines ligt...
Dinsdagochtend 22 december is de overdracht van het huis en dan komt mijn zus ons ophalen om de feestdagen door te brengen met de familie. Daarna laat ik weer iets van ons horen.
Sneeuw (20 december)
Het is zondagmiddag half vier, we zitten in een leeg huis en buiten ligt minstens 30 cm sneeuw. Afgelopen donderdag heeft het de hele dag gesneeuwd en vandaag is er nog eens een flink pak verse sneeuw bijgekomen. Gisteren zijn we uit eten geweest, want we hebben geen pannen of serviesgoed meer. Dus zijn we naar het dorp gegaan, lopend, want de auto is nu ook weg. Met bijna 11 graden onder nul, lopen we knerpend door de sneeuw. Gek idee dat we over 3 weken in een gemiddelde temperatuur zitten van 30 graden!
Het huis is zo goed als schoon (morgen de badkamer nog en dan alles nog 1 keer stofzuigen) en de laatste rommel staat in een aanhangertje in de garage. Die gaat morgen naar de stort. Afgelopen donderdag hebben we 2 dozen met TNT opgestuurd naar Bastimentos. Ben benieuwd of, hoe en wanneer ze aankomen (duimen maar). De rest van de spullen die meegaan zijn al ingepakt. Drie grote koffers, de laptop en dan nog allebei een rugzak, dat wordt flink sjouwen straks!Vanavond eten we bij de buren, en morgen bij vrienden. Je ziet, als bijna-daklozen worden we heel goed opgevangen...
Thuisloos (23 december)
We hebben weer een fase afgesloten. Onze laatste nacht is vreemd. Na eten en borrelen worden we door onze vrienden thuis gebracht en slapen we op 2 matrasjes op de grond in een verder totaal leeg huis. Dinsdagochtend (22 december) brengen we de matrasjes en onze koffers naar de buren, om 09.00 uur is de inspectie en daarna krijgen we een lift naar de notaris. Op het moment dat we de handtekeningen zetten en de sleutels overhandigen, dringt het echt tot ons door. Onze bezittingen zijn gereduceerd tot 3 koffers (om mee te nemen) en 2 dozen (die als het goed is nu onderweg zijn)!
Onze lift brengt ons terug naar Veghel en we gooien de laatste belangrijke documenten af op ons "correspondentie-adres", drinken nog een kopje koffie bij de buren en dan neemt mijn zus ons mee naar Waddinxveen. Daar zullen we de komende twee weken logeren. We zijn allebei onrustig. Het is vreemd om geen huis te hebben. Hoewel, het gaat niet om dat huis, maar meer om een eigen plekje. Ik mis niet het huis, maar wel het "thuis". Maar goed, dat is een kwestie van tijd want dat gaan we op Bastimentos gewoon weer opbouwen natuurlijk.
Vandaag (23 december) heerlijk bezig geweest met gewone dagelijkse beslommeringen: inkopen doen voor de Kerst, lekker bijkletsen, een beetje lezen en nog even een uittreksel uit het geboorteregister ophalen we zijn tenslotte weer terug in het gebied waar onze wortels liggen. Dus toch nog een klein beetje thuis.....
