Onzeker

November gaat een onzeker maandje worden want er is van alles gaande.
Allereerst het huis. We hebben via een contactpersoon hier contact met de eigenaren van het huis en in principe kunnen we het huis huren. Nu moeten we alleen nog bespreken wat er allemaal aan het huis opgeknapt moet worden en het eens worden over wie wat gaat bekostigen. Volgens de laatste berichten komen de eigenaren aanstaande woensdag naar Bastimentos, dus we hopen dan eindelijk spijkers met koppen te slaan.

Daarnaast kregen we afgelopen dinsdag erg vervelend nieuws uit Nederland: Mijn vader was niet goed geworden en het zag er slecht uit. Dan staat de wereld toch ineens op z'n kop en realiseer je je dat er een grote kans is dat we plotseling naar Nederland moeten. Gelukkig is hij inmiddels wel weer iets opgeknapt maar het blijft toch een man met een zwakke gezondheid, dus er is niets van te zeggen.

Tot slot zitten we ook nog tegen een visa-run aan te hikken want begin november is ons halfjaarlijks toeristenvisum alweer verlopen en moeten we dus een paar dagen het land uit. Daar staat ons hoofd nu uiteraard al helemaal niet naar maar het hoort er nou eenmaal bij.

Al met al hebben we dus geen idee hoe het de komende maand allemaal gaat lopen.We hebben ondertussen een stuk of wat verschillende scenario's uitgedacht die allemaal beginnen met "als.... dan...." en wachten het verder maar af.

En tussen al deze toestanden door zijn we volop aan het werk. Want hoewel we verwacht hadden dat oktober heel rustig zou worden (van de afgelopen jaren weten we dat oktober hier de slechtste maand van het jaar is) hebben we juist onvoorstelbaar goed gedraaid deze keer. Nou ja, dat is dan weer een geluk bij een ongeluk. Het maakt alleen de "als... dan..." scenario's nog lastiger te organiseren...

Afwachten

We zijn de afgelopen week druk bezig geweest met huizen bekijken, maar het valt niet mee. Het moet uiteraard aan het water staan maar het moet ook groot genoeg zijn om er zelf te wonen. Het punt is namelijk dat zolang de duikschool in het hostel zat, het automatisch beheerd werd. In Tio Tom is altijd iemand aanwezig en zo wisten we dat onze spullen veilig waren. Echter als we de duikschool ergens anders gaan onderbrengen waar 's avonds niemand is, dan is dat een behoorlijk risico. Zelfs de lokale bewoners waarschuwen ons hiervoor en je wilt niet op een ochtend binnenkomen en constateren dat je halve duikschool is leeg gejat.
Oftewel we moeten een huis hebben groot genoeg voor de duikschool én een woning en we hebben inmiddels iets op het oog dat daaraan voldoet. Ook hier moet het nodige aan gebeuren (dat moet hier eigenlijk met ieder huis) maar niet zoveel als bij het eerste huis wat we bezichtigd hebben en bovendien is de huur hier iets gunstiger. Helaas wonen de eigenaren van het huis in Costa Rica en zijn lastig te bereiken. Hopelijk kunnen we ze volgende week te pakken krijgen en dan zullen we afspraken moeten maken over de te verrichten werkzaamheden en hopen dat we tot overeenstemming kunnen komen. Afwachten dus...

Verder gaat het leven gewoon verder. Naast de nodige dagen duiken zijn we de afgelopen week naar de tandarts geweest. Dat was al een tijd geleden (halfjaarlijkse controle is hier niet echt gebruikelijk en één of twee jaar zijn om voordat je er erg in hebt) en het was dus wel nodig. We hebben allebei een grote schoomaak-beurt gekregen en bij Roberto moest er ook nog geboord worden, maar nu zijn we voorlopig weer even klaar.

En gisterenavond zijn we weer eens echt luxe uit eten geweest. Het was alweer ruim twee jaar geleden dat we in het restaurant Guari-Gauri gegeten hadden en we wilden ons ter ere van mijn verjaardag maar weer eens verwennen. Omdat het restaurant volgende week toevallig de hele week gesloten is, zijn we gisteren geweest. We hadden ons er van tevoren al erg op zitten verheugen en toen mijn moeder me verraste met een geldbedrag op mijn rekening om het etentje te bekostigen was het feest helemaal compleet.

We hebben heerlijk genoten van dit cadeau dat bestond uit een zes-gangen verrassingsmenu: Allereerst een gazpacho (koude tomatensoep) gevolgd door een gegratineerde aubergine mousse. Daarna kregen we kip in een soja-honing marinade en gang nummer vier was een gehaktstaaf met een sirtaki sausje. Het hoofdgerecht was grouper, een heerlijk stevige witvis, met een dun laagje gerookte zalm gecompleteerd met gebakken aardappeltjes en een wortelpuree. Tot slot volgde een klassieke Dame Blanche, vanille ijs met chocolade saus, geflankeerd met wat stukjes peer. Natuurlijk hebben we nog lekker nagetafeld met een espresso en cointreau. In één woord: heerlijk!

Bom!

Ach, de dag begon gisteren zo rustig. We waren op tijd naar de duikschool gegaan, want het was mijn vaders verjaardag en hij zou 's middags (Nederlandse tijd, bij ons dus 's morgens vroeg) een paar uurtjes bij mijn moeder thuis zijn om het met de familie te vieren en we hadden afgesproken dat ik dan even zou skypen. Het is alweer 5 maanden geleden dat we in Nederland afscheid van hem genomen hadden en het was ontzettend fijn om hem weer even te zien en hem "live" te kunnen feliciteren.
De ochtend verliep verder ook relaxed want na 9 dagen achter elkaar gedoken te hebben, hadden we gisteren geen klantjes. Ik ben op tijd naar huis gegaan om een was te doen. Normaal gesproken doe ik altijd de was in het hostel (ca. 1 keer in de week, als we voor Tom en Ina werken) maar helaas is Ina's wasmachine al twee weken kapot en hoewel ze in eerste instantie dachten dat ze hem inmiddels wel weer gemaakt zouden hebben, begint het erop te lijken dat dat nog wel een tijdje gaat duren. Dus doen we het maar weer eventjes op de ouderwetse manier, met de hand.

Rond een uur of twee houdt Rob het op de duikschool ook voor gezien en als hij gedag zegt tegen Ina (Tom is op hun Finca aan het werk, dus alleen Ina is er op het moment) dan laat zij even nonchalant een bom vallen op deze rustige dag: Ze willen graag dat we per 1 december met de duikschool uit Tio Tom zijn! Hè? Que? Wat?!
"Ja, het is de laatste maanden heel slecht geweest en ze willen meer geld verdienen omdat ze de Finca moeten afmaken en daar moeten ze in mei mee klaar zijn want dan willen ze het hostel verkocht/verhuurd hebben om permanent op de Finca te gaan wonen", krijgen we als uitleg. Ze willen van de duikschool een soort snackbar maken en ze hopen daarmee in het hoogseizoen (december t/m april) meer geld te verdienen.
Nou klopt het inderdaad dat het de zomermaanden (juli, augustus en september) slechter is geweest dan vorig jaar, dat hebben wij ook gemerkt, maar wij vinden deze actie van hun nogal paniekvoetbal. Maar ja, dat neemt niet weg dat hun besluit vast staat en dat we dus vóór 1 december een andere locatie voor onze duikschool nodig hebben.

Nogal verbouwereerd komt Rob me deze tijding brengen en na een kort overleg ("spoed-directie-beraad") besloten we de straat maar op te gaan en hier en daar wat navraag te doen. Dat werkt hier gelukkig altijd goed en na een half uurtje hadden we al een paar opties aangeboden gekregen. Helaas niet allemaal even bruikbaar, want voor een duikschool is het wel noodzakelijk dat we aan het water zitten en dan wordt het al wat lastiger en, aangezien die locaties uiteraard populair zijn, ook duurder. Maar goed, we zijn dus ineens volop op huizenjacht. We hebben gisteren al één huis bekeken, maar daar moet een hele hoop aan opgeknapt worden. Dus we gaan vanmiddag, als Rob terug is van het duiken, nog naar een andere locatie kijken.
Wordt vervolgd....

Tropische vogels

We wonen hier nu al een paar jaar, maar we blijven in verwondering genieten van de natuur om ons heen. Het nachtaapje heeft inmiddels een vaste routine en iedere avond in de laatste schemering komt hij via de elektriciteitskabel omhoog lopen en springt vlak voor ons huis de bomen in. Hij heeft een goeie interne klok want ook hier worden de dagen korter (niet veel hoor, het verschil tussen zonsondergang in mid-zomer en mid-winter is ongeveer een half uur) en het aapje komt steevast iedere keer ietsjes eerder.
De kinkajou's zijn minder tijdvast maar ook die spotten we nog met enige regelmaat, meestal in de loop van de avond als ze terugkomen van hun jachttocht.

En de vogels blijven een lust voor het oog en vooral het oor. Het is onvoorstelbaar wat een verschillende geluiden ze voort kunnen brengen. Ze zingen, fluiten, kwetteren, tjilpen, kwinkeleren, kakelen, schetteren, snateren en kraken. Ja ook dat laatste, ze kraken. Er is namelijk één vogel hier die een zo ontzettend apart geluid voortbrengt dat je het eigenlijk niet onder woorden kan brengen. Zoals mijn neef het zo mooi omschreef toen hij hier vorig jaar was: "het lijkt wel een kapotte radio".

Het probleem met de vogels is dat ze bijna altijd verstopt zitten in de volle bebladering van de bomen en zeker deze bewuste vogel kon ik, ondanks veelvuldig zoeken, maar niet ontdekken. Tot voor kort, want vorige week zag ik hem toen hij vlak nadat hij zijn gekraak ten gehore had gebracht, van de ene boom naar de andere vloog: het is een Montezuma Oropendola. Hij heeft een felgele staart die je vooral goed ziet als hij vliegt en zijn kop doet een beetje aan een clown denken. Behalve het kapotte-radio-geluid heeft hij ook nog een heel andere specifieke roep, iets wat op Wikipedia omschreven wordt als tic-tic-glik-glak-GLUUuuuuu.
Tja, dat heb ik altijd al grappig gevonden van vogelboekjes, want probeer op papier maar eens uit te leggen hoe een vogel klinkt. Daarom heb ik op het internet maar weer eens wat foto's (zie boven) en een filmpje opgesnord: Montezuma Oropendola
En ik heb dit keer zelfs een geluidsopname gevonden waar zowel de specifieke roep als de krakende radio van deze vogel op staat:
Roep van de Montezuma Oropendola

Ach en wee...

Jullie zijn het niet gewend van me dat ik zo snel achter elkaar blog, maar dit vraagt toch om een extra bericht: Spikey is weg!

Gisteravond stond er ineens een indiaanse local voor Tom's deur die claimde dat Spikey zijn hond was. Onder dreiging van politie-interventie heeft Tom het beestje maar mee gegeven aan de man.
Arme Spikey... hij zal het bij de indiaan nooit zo goed krijgen als hier.

En voor ons geen speelkameraadje meer. Gelukkig hebben we de foto's nog. Hier nog eentje ter afscheid.