Schudden...

Vanmorgen rond kwart voor vijf schrikken Roberto en ik wakker en zitten we allebei rechtop in bed. Het bed, nee... het hele huis schudt langzaam heen en weer. Alsof een reuze kinderhand je huis vastpakt en het nieuwsgierig heen en weer beweegt om te zien wat er gebeurt. Het duurt een seconde voordat het tot ons door dringt wat er aan de hand is: aardbeving! In de duikschool horen we de duikflessen tegen elkaar stoten maar er valt verder niets om. Ook in de slaapkamer valt er niets van de planken af. Het is een vreemde sensatie om het huis zo merkbaar heen en weer te voelen gaan. Ongeveer twee jaar geleden zijn we ook eens wakker geworden van een licht schudden, maar toen was het zo kort dat we ons afvroegen of het nu een aardbeving was of niet. Dit keer is er echter geen twijfel mogelijk. Het schudden gaat nog zeker 10 tot 20 seconden door en ebt dan langzaam weg. We voelen nog een lichte natrilling en daarna staat alles weer stil, alsof er niets gebeurd is.

Natuurlijk zoeken we 's morgens op het internet naar nieuws. De aardbeving heeft plaats gevonden om 4.41 uur lokale tijd en had een kracht van 5.6 op de schaal van Richter. Het epicentrum lag op het vasteland van Panama ten zuidwesten van Changuinola, zo'n 45 kilometer bij ons vandaan. En hoewel er op diverse sites, waaronder uiteraard ook Facebook, melding gemaakt wordt dat mensen de beving goed gevoeld hebben, lijkt er nergens echt schade te zijn.

Als je op deze kaart klikt, zie je waar het epicentrum ligt (oranje bolletje). Als je op de kaart naar rechts schuift, dan zie je onze eilandengroep.

Verder is het vandaag weer een gewone dag, net als ieder andere. De afgelopen twee dagen hebben we voor het eerst sinds twee weken weer eens duikertjes gehad. Vandaag hebben we geen duikers maar moet er weer geklust worden: onze grote watertank is kapot. Er zit een lek aan de onderkant en hij loopt langzaam leeg. Niet dat dat op het moment een probleem is, want we hebben de afgelopen weken weer ongelooflijk veel regen gehad dus er is water in overvloed. Sterker nog, om de tank te kunnen maken moet hij eerst helemaal leeg en droog zijn, en we doen al dagen ons best om hem leeg te krijgen want met iedere regenbui loopt hij automatisch weer vol! Jaja, veel regen, weinig regen, veel water, weinig water, het is altijd wel iets...

Korte vakantie

Het is alweer een half jaar geleden dat we voor het laatst het land uit waren, dus het werd tijd voor onze visa-run. En deze keer had het iets meer voorbereiding nodig dan normaal gesproken.
Toen we nog in Tio Tom zaten, konden we altijd zonder meer vertrekken in de wetenschap dat de duikschool in het hostel goed bewaakt werd. Nu we onze eigen locatie hebben, ook nog eens iets meer afgelegen in het dorp, is dat een ander verhaal. Want iedereen, ook de lokale bevolking, waarschuwt ons er toch voor dat we de duikschool en ons huis beter niet 's nachts onbeheerd achter kunnen laten. Dus moesten we op zoek naar iemand die een paar dagen zou willen oppassen. Allereerst dachten we aan Michel (de course director die vorig jaar mei tijdens onze vakantie in Nederland voor ons gewerkt heeft) maar die was zelf in deze periode op reis naar Canada. Toen vonden we een ander instructeurs-stel in Bocas dat aanbood om tijdens onze visa-run de duikschool waar te nemen, maar die vroeg daar zoveel geld voor dat dat voor ons niet loonde. Het is in deze periode toch heel rustig, dus dat zouden we ook niet terug verdienen met de klanten die ze eventueel zouden binnen krijgen. Uiteindelijk hebben we op Bastimentos bij deze en gene nagevraagd of er niet iemand was die een paar nachten in ons huis wilde logeren en Roberto, onze bootkapitein, wilde dat wel doen.

Dus afgelopen dinsdag konden we met een gerust hart vertrekken richting Costa Rica. De route is inmiddels wel bekend, bootje-boot-bus-busje-grens/brug/grens-grotebus, en alles verloopt voorspoedig. Zelfs bij de grens is het rustig en de douaneformaliteiten gaan onverwacht soepel en vlot. Wel verbazen we ons nog even over de ontwikkeling die Changuinola, de dichtstbijzijnde "grote stad", doormaakt. Onderweg zag ik plotseling een nieuw reclamebord met de bekende gele M langs de weg staan. Het zal toch niet waar zijn? Rob en ik dachten echt dat het bord daar verkeerd stond. Maar nee hoor, eenmaal gearriveerd in Changuinola staat daar midden in de hoofdstraat een gloednieuwe McDonald's! Nu komt de moderne "beschaving" toch wel heel dichtbij... (nee, wij zijn lekker een broodje pollo gaan eten op ons vaste adresje)

Ondanks dat het weer niet echt goed is, genieten we van onze kleine vakantie. We bezoeken het nationale park in Cahuita, waar we dit keer minder dieren spotten dan vorige keer maar toch nog verrast worden door een opossum (een soort wollige wasbeer met een lange snuit en staart) op ons pad en een paar nieuwsgierige aapjes in de bomen. We gaan heerlijk uit eten, drinken een cocktail en luieren lekker in en rond het hotel. Voor we het weten zijn de drie verplichte nachten alweer voorbij en zijn we weer onderweg naar Panama.

De bus in Costa Rica is een echt boemeltje dat iedere 200 meter halt houdt, dus we hobbelen in anderhalf uur terug naar de grens. Daar blijkt dat onze timing niet geweldig is. De Bocatoreño-bus die om 10 uur uit Changuinola vertrekt richting San José is zojuist gearriveerd en de hele inhoud van de bus staat nu in de file voor de Costaricaanse grens, waar één mannetje achter het loket zit die onverstoorbaar, op zijn dooie gemak, paspoort na paspoort controleert. Het kost ons meer dan een uur voordat we ons stempeltje hebben en de oude, met houten planken belegde, spoorbrug die tussen Costa Rica en Panama ligt, kunnen oversteken.

Bij de Panamese grens is het gelukkig niet zo druk, maar het ouderwetse Amerikaanse schoolbusje zit nokvol en als haringen in een ton, bungelend aan de plafondrailing, hotsebotsen we naar Changuinola. Ondertussen is het serieus gaan regenen dus de boodschappen doen we half-rennend van de ene naar de andere winkel; wel oplettend dat we niet onderuit gaan want met regen worden de straten hier spiegelglad.
In de bus naar Almirante hebben we een zitplaats maar bij de boot is ons geluk weer over. Er is zojuist een grote groep Amerikanen binnen gekomen die 2 boten hebben afgehuurd en het duurt ruim een uur voordat de volgende boot er is. De laatste etappe gaat dan weer beter, want in Bocas kunnen we bij de eerste de beste bekende watertaxi in het bootje springen en rond 6 uur zijn we dan eindelijk weer thuis.
Het is helemaal niet zover van Costa Rica naar Panama, maar als alles tegen zit dan is het toch nog een hele reis!

Foto-jacht

Ik heb een nieuw speeltje: een Panasonic Lumix DMC-FZ20 fotocamera. Nou ja, hij is niet nieuw, 't is een tweedehandsje. De Sony camera die we al jaren hebben, begint namelijk steeds meer kuren te vertonen en ik wilde eigenlijk wel een andere hebben voordat het oude beestje het echt begeeft.  En ik had mazzel. Op Facebook zijn een heleboel verschillende groepen waar mensen uit Bocas en omgeving in zitten en één daarvan is "Bocas-Buy-and-Sell", zeg maar het equivalent van "Marktplaats.nl", en daar vonden we deze mooie camera voor een leuk prijsje.

Uiteraard wordt de nieuwe camera direct uit geprobeerd en ga ik op jacht naar mooie plaatjes. Dat is hier niet zo'n probleem want we zijn en blijven altijd weer onder de indruk van de prachtige natuur dus aan onderwerpen geen gebrek.

Wat te denken van die prachtige sterrenhemel met een hele smalle maansikkel. (Een maansikkel die hier overigens niet, zoals in Nederland, aan de zijkant staat maar onderaan de maan hangt.) Hmm, dat is toch wat te hoog gegrepen, want daar heb ik een stevig statief voor nodig en misschien ook wel een wat grotere lens. En ook de vleermuisjes die net na zonsondergang rond het huis fladderen, krijg ik uit de losse hand niet echt scherp in de lens gevangen.

Dan maar overdag op zoek naar leuke beestjes. De Kiskadee bijvoorbeeld, die regelmatig vrolijk op de elektriciteitsdraad vlak voor ons keukenraam zit te kwetteren. Helaas, iedere keer als ik de camera te voorschijn heb gehaald, is de vogel alweer gevlogen. En de schuwe IJsvogel zie ik altijd alleen maar in vlucht voorbij komen, dus die kan ik helemaal wel vergeten.
De dolfijnen dan, die af en toe in de baai te zien zijn, die blijven ook fascineren. Maar ja, probeer met je telelens maar eens precies de plek op het water te vinden waar de dolfijnen zullen opduiken. En als ik ze dan eindelijk in de zoeker heb, dan zijn ze alweer verdwenen tegen de tijd dat ik heb afgedrukt.

Tja, mooie onderwerpen genoeg, maar het blijkt nog niet zo eenvoudig om ze op de gevoelige plaat vast te leggen.

Maar gisterenavond had ik dan toch geluk: een verdwaalde sprinkhaan in de keuken. Een fraai exemplaar dat prachtig gecamoufleerd is als blad. Niet echt in zijn element op onze houten keukenvloer bleef hij heel stil zitten en kon ik hem dus van diverse kanten fotograferen.

Eindelijk gelukt, hoewel... de foto's zijn nog niet perfect. 

Dieren fotograferen is niet zo simpel, dat is duidelijk. Ach, een kwestie van blijven oefenen, zullen we maar zeggen. En ondertussen maak ik gewoon wat foto's van stilstaande dingen, die bieden tenslotte ook mooie plaatjes.