Pech

Het is een beetje een pech-week.
Het begon afgelopen vrijdag. Als ik 's morgens vroeg ons "kantoor open" (oftewel: de laptop buiten op tafel zet en opstart) zie ik dat het printer-lampje driftig aan het knipperen is en op de display lees ik een foutmeldingscode. Ik doe de printer uit en weer aan maar het lichtje blijft flikkeren. Nu kun je met de huidige generatie printers niks anders doen dan op het aan/uit knopje drukken omdat tegenwoordig alles elektronisch aangestuurd wordt via het printerprogramma op de computer, dus we proberen via de computer te ontdekken wat er mis is. Makkelijker gezegd dan gedaan, want ineens "herkent" het programma onze printer niet meer.... We kunnen dus helemaal niks, nakkes, nada, behalve de printer aan en uit zetten. Dat proberen we dan ook nog een paar keer, maar het gifgroene lampje blijft weerbarstig flikkeren met iedere keer weer een andere foutmeldingscode op de display. We proberen de foutmeldingscodes op het internet te vinden maar zelfs op de officiële HP-support website zijn de codes onbekend!
We kunnen dus niets anders dan ook deze printer afschrijven. Het is de derde al, sinds januari 2011, die de geest geeft. Eén ding is duidelijk: printers en tropen is géén goeie combinatie!

Maar zonder printer kunnen we niet, dus Roberto vertrekt in de stromende regen naar Bocas op zoek naar een printer. Tevergeefs, zo blijkt al na een half uurtje als hij me belt om te zeggen dat hij dan maar direct door gaat naar Changuinola. Het weer heeft zich ondertussen ontwikkelt tot een ware storm met hoosbuien, onweer en harde wind en Roberto loopt zich letterlijk de blaren op z'n voeten om uiteindelijk met de enige printer die Changuinola te bieden heeft, thuis te komen.
Als ik hem aan zie komen in het bootje, loop ik hem tegemoet en ik glij op het natte dek ongenadig hard onderuit! Ik stoot m'n kop tegen een paal, zie sterretjes voor m'n ogen en verrek voor mijn gevoel elke spier in mijn lichaam...

Na deze pechdag is ook Roberto's verjaardag dit weekend (letterlijk en figuurlijk) in het water gevallen. Plan was om in Bocas allemaal lekkere hapjes (kaasjes, worsten, brood e.d.) en een goed flesje wijn te kopen. En omdat we op zijn verjaardag zelf zouden beginnen met een Open Water cursus met 4 man, hadden we besloten om het een dagje eerder te doen, zaterdag dus.
Maar zaterdag is het nog steeds noodweer! Bovendien ben ik geblesseerd door mijn val en heeft Roberto grote blaren op zijn voeten dus we lopen allebei niet echt lekker. Daarbij blijkt  het ook nog eens onmogelijk om een bootje te krijgen want die varen in die enorme stortbuien gewoon niet. Kortom, we besluiten maar om het verjaardags-maal tot nader order uit te stellen.

En verder is het gewoon K**** weer! Het regent, het onweert, het waait, en tussen de buien door is het grijs en grauw. Maar... volgens de locals is juli altijd de maand met de meeste regen en aangezien deze maand al bijna voorbij is, gaan we vol goeie moed augustus in!

Waterschade

We zijn de afgelopen week weer eens in de weer geweest met water.
Na een paar mooie dagen heeft het weer het namelijk weer laten afweten en worden we regelmatig getrakteerd op enorme hoosbuien. Daarbij is de zee op het moment ook weer erg ruig en staat hij 's avonds en 's nachts extreem hoog. Net als begin dit jaar hebben we dan ook weer last van hoge golven die met een enorm kabaal vlak vóór of net onder het huis breken en het water spettert regelmatig door de vloer omhoog. Maar dat was niet het grootste probleem.

's Avonds laat, als Roberto de boel afsluit en nog even zijn glas wil afspoelen, heeft hij ineens geen water meer. Er komt nog geen drup uit de kraan. Nou hebben we met al die regen meer dan genoeg water in onze tanks, dus het is op z'n minst vreemd. Met een zaklantaarn gaat Roberto op onderzoek uit bij de tanks en daar ontdekt hij eerst een enorme modderpoel, daarna een kapotte waterleiding en tot slot twee compleet lege watertanks!
Onze watertanks staan op het land van de huiseigenaar, bij een paar cabins die de eigenaar wel eens verhuurt of waar soms familie blijft slapen. En op dit moment zit daar de zoon van de eigenaar met een paar vrienden. Blijkbaar heeft de zoon bij de tank van de cabins moeten zijn en omdat het nogal modderig is (veel regen, weet je nog) heeft hij een paar stenen neergelegd om erbij te kunnen. Maar één van die stenen heeft hij op ónze waterleiding gelegd die daardoor doorgebogen, en uiteindelijk gebroken is. Met als gevolg dat onze volledige watervoorraad is weg gestroomd! Maar goed, midden in de nacht kunnen we er toch niets aan veranderen, dus eerst maar slapen.

De volgende ochtend zijn we vroeg op om de schade bij daglicht nog eens goed op te nemen. Maar als Roberto het hek open doet, ziet hij direct dat er onder het huis ook iets is mis gegaan. Door de hoge golven is er een waterleiding los geraakt. De buis hangt in een grote boog naar beneden maar is gelukkig niet gebroken. Die maar even eerst vast zetten dan. Roberto is onderweg naar de bungelende buis als hij onder de pier naar ons huis nóg een schade ontdekt. Deze buis is wél gebroken en het water dat vanuit het dorp wordt aangevoerd, loopt kletterend de zee in. Shit!

Om 8 uur, als de winkel open gaat, staat Roberto als eerste voor de deur om een stuk pvc-buis en wat verbindingsstukken te kopen en even later staat hij in z'n zwembroek in de nog altijd wilde golven de leidingen te repareren. Daarna kan hij naar de watertanks om ook daar de schade te herstellen. Het duurt even voordat we weer voldoende waterdruk hebben omdat er inmiddels veel lucht in de leidingen zit, maar dat wordt met een beetje schudden en husselen aan de buizen opgelost. En dan ben je weer blij met al die regen van de afgelopen tijd want de tanks zijn gelukkig in no-time weer vol.

Hopelijk is het snel over met de hoge zee en grote golven want het brengt een hoop gedoe met zich mee. (En nee, natuurschade is hier niet verzekerd... ;o))

De dorpsbewoners zien overigens nog wel wat positiefs in die woeste zee. De hoge golven hebben van alles en nog wat aan land gespoeld en de hele ochtend zien we jongens en mannen langs de waterkant jutten, op zoek naar iets 'waardevols'. Vooral de grote houten planken en palen zijn favoriet...

In de clinch

Ik lag afgelopen woensdag lekker in mijn hangmat te lezen, wachtend tot Roberto terug zou komen van het duiken, toen er een groepje mensen binnen stapte. Ze blijken van het Ministerio de Trabajo te zijn voor controle. Nou hadden we die controle begin van het jaar ook al gehad (zie blog 20 januari 2013) en toen waren we er uiteindelijk goed uit gekomen, dus als ze om de nodige documenten vragen, pak ik vol goede moed alle gevraagde papieren: bedrijfslicentie, betalingsbewijzen van de Caja Seguro (sociale lasten), contract van onze bootkapitein en betalingsbewijzen van zijn salaris.
En dan vragen ze naar mijn werkvergunning. Míjn werkvergunning? Ik werk niet, ik woon hier. Daar zijn ze het niet mee eens. Dezelfde discussie als vorige keer begint weer. Ik zit hier, als er mensen binnen komen dan sta ik ze te woord en ik ontvang het geld als we duikspullen verhuren, dus ik werk.  Ik kan praten wat ik wil maar de vrouw die kennelijk de leiding heeft zit nukkig met haar armen over elkaar en op alles wat ik te berde breng, schudt ze chagrijnig nee.  Ze beweert dat we een half jaar geleden hetzelfde probleem hadden en dat we er duidelijk niets aan gedaan hebben om het op te lossen. (Vorige keer ging het overigens over Roberto en deze keer, omdat ik hier nu toevallig zit, gaat het om mij, maar dat lijkt allemaal niet uit te maken). Ho, wacht eens even... vorige keer hebben we deze discussie inderdaad ook gehad maar toen zijn we daar samen met hun baas, die er toevallig bij was, uit gekomen en werd er gezegd dat we geen werkvergunning nodig hadden. Wat blijkt nu? Ondanks dat de baas toen gezegd had dat het in orde was, heeft Mevrouw Chagrijn zelf bij het Ministerio melding gemaakt van het ontbreken van een werkvergunning en terwijl wij ons van geen kwaad bewust waren, geldt dit dus nu als een tweede waarschuwing! Ze is onvermurwbaar en de volgende dag moeten we ons melden bij het Ministerio de Trabajo in Bocas om het op te lossen

Als Roberto daar de volgende ochtend binnen loopt, wordt hij in eerste instantie geweigerd: Geen toegang in korte broek en teenslippers! Het moet niet gekker worden, voorgaande keren mocht hij altijd zo naar binnen... Uiteindelijk staan ze hem toch te woord maar het oordeel is hetzelfde. We moeten een werkvergunning hebben. Het probleem is dat we, om een werkvergunning aan te kunnen vragen, eerst Panamees resident moeten worden, en dat willen we niet (we blijven liever Nederlander)! Na veel gediscussieer, komen ze met een andere oplossing: we moeten iemand in dienst nemen om het werk te doen en ze willen binnen drie dagen het bewijs daarvan zien.
Er zit niets anders op. Hoewel het klinkklare onzin is, want we kunnen onmogelijk voor hele dagen iemand aannemen om hier te zitten, terwijl er dagen en (zeker in het laagseizoen)  soms weken voorbij gaan dat er geen hond binnenkomt! We besluiten iemand te vragen die op papier voor ons een paar uur per dag wil werken terwijl hij van ons dus niet hoeft te komen, en wij betalen zijn sociale lasten zodat hij tegen ziektekosten verzekerd is. En, zoals dat zo vaak hier gaat, binnen een uur staat er een zeer gewillige kandidaat op de stoep.

Vrijdagochtend neemt Roberto wederom het bootje naar Bocas (dit keer keurig in lange broek en dichte schoenen!) om het nieuwe contract dat we de vorige middag hebben opgesteld en getekend, te overhandigen. Evenals een brief waarin we verklaren dat we geen Panamees resident zijn en dus geen werkvergunning kunnen aanvragen. Maar dat is niet genoeg. Ze willen alle kopieën van de Caja Seguro en alle betalingsbewijzen ook zien. Maar die hebben jullie woensdag al gezien een ook gisteren, want toen had Roberto alles bij zich! Dat kan wel zijn, maar nú zien we het contract dus nú willen we ook alle kopieën weer zien.  Met stoom uit zijn oren komt Roberto onverrichter zake weer thuis.
In eerste instantie heb ik het idee dat ze het echt op ons gemunt hebben dit keer, maar inmiddels hebben we van diverse kanten al gehoord dat ze zich op alle “buitenlandse” bedrijven botvieren. Volgens de locals is het alleen maar omdat er volgend jaar verkiezingen zijn...

Hoe dan ook, maandagochtend begeeft Roberto zich, weer “pakkie-deftig”,  voor de derde keer richting Bocas, waar hij keurig netjes alle papieren, documenten en kopieën overhandigt. Dit keer wordt het door de medewerker in ontvangst genomen, maar op Roberto’s vraag of alles nu in orde is, kon hij geen antwoord geven, want dat bepaalt de “Jefe”. De chef... dat zal mevrouw Chagrijn wel weer zijn...

Nou ja, nu maar hopen dat dit gaat lukken, want het is natuurlijk niet de elegantste oplossing. Maar we vinden het echt van de zotte om iemand aan te nemen en te verwachten dat hij halve dagen hier zit, zonder dat  er iets te doen is! We wachten met spanning de eerstvolgende controle af... 

Kabbelen

Net zoals de vorige keer heb ik niet veel nieuws te melden. Het leven kabbelt lekker door.
Hoewel we dachten dat het seizoen weer een beetje op gang kwam eind juni, is het de eerste week van juli verdacht stil gebleven. Normaal gesproken zijn de maanden juli en augustus goeie maanden voor ons omdat dan de Europeanen op vakantie gaan, maar voorlopig is het akelig stil. Zouden we nu dan toch de gevolgen van de crisis ook hier in Panama gaan merken, zoals we dat al een tijdje verwachten? De toekomst zal het leren...

Het komt ons niet slecht uit dat er geen klanten zijn, want we zijn de afgelopen week allebei geveld door een flinke griep die eerst mij een paar dagen in bed hield en daarna Roberto. En dat is in dat kleine slaapkamertje van ons met 30 graden tropische warmte niet echt een pretje.

Maar geen werk betekent ook dat Roberto tijd heeft om naar zijn geliefde Tour de France te kijken. Het is altijd wel weer zoeken, want de ene keer kan hij alleen de Belgische uitzending volgen en de andere keer moet hij weer op zoek naar de Engelse versie (de Nederlandse lukt namelijk sowieso niet), maar afgezien van de nodige haperende beelden is het tot nu toe redelijk gelukt.
Vanmorgen stond hij zelfs voor een dilemma, want hij vond uitzendingen op het internet van zowel de Tour de France als de Grand Prix. Een luxeprobleem! Maar niet voor lang, want als heel snel blijkt het internet vandaag voor geen meter te lopen dus uiteindelijk heeft hij geen van tweeën kunnen zien (sneu hè). Ach, zo lossen de problemen zich altijd weer vanzelf op...  ;o)