Boete

We zijn vrijdag net bezig om een Rescue Diver cursus af te ronden als er een Panamees de steiger oploopt. Ôhôh, die ziet er officieel uit... je herkent ze altijd al van verre. Hoewel de "officials" nooit echt een uniform hebben, dragen ze wel altijd dezelfde soort kleding: poloshirt met één of ander logo, lange broek en altijd zo'n keycord om hun nek met daaraan een identificatiekaart. En jawel hoor, meneer stelt zich voor als medewerker van het Ministerio de Trabajo. Daar gaan we weer...

Hij schuift aan tafel, haalt uit een grote bruine envelop een dossier tevoorschijn en begint, al bladerend, te vertellen over de controle die 10 juli is uitgevoerd en waarbij geconstateerd is dat ene Señora Debora (aan de achternaam waagt hij zich niet) geen werkvergunning kon overleggen. Dus Roberto legt uit dat we direct daarna dat probleem opgelost hebben door iemand in dienst te nemen en we laten hem het nieuwe contract zien evenals de afgetekende urenstaten van beide werknemers die we sinds de laatste controle ook bijhouden omdat dat blijkbaar verplicht is.
De man knikt bevestigend, zegt dat hij een kopie van het contract in het dossier heeft, en overhandigt ons vervolgens een drie pagina tellend document waaruit blijkt dat we een boete moeten betalen van honderd dollar!
Maar waarom dan? We hebben toch, zoals ons dat toen opgedragen is, direct actie ondernomen om het op te lossen? Het contract zit in uw dossier en de urenstaten liggen voor uw neus. Helaas, de man is niet geïnteresseerd. Hij vindt het prima dat het opgelost is (dat mogen we bij een volgende controle dan weer laten zien) maar hij komt alleen maar even de boete langs brengen...
Als we het document doorlezen, zien we dat het al begin augustus in Changuinola is opgesteld, dus al onze snelle acties ten spijt, die boete was al een voldongen feit. Hadden ze ons dat niet gelijk op 10 juli kunnen vertellen?
Nou ja, niets aan te doen. We betalen de boete keurig netjes binnen drie werkdagen bij de bank, geven het betalingsbewijs af op het Ministerio de Trabajo in Bocas en met een grote "PAGADO" stempel op het boete-document wordt het dossier afgesloten.

Maar er is ook nog goed nieuws! Want eindelijk, eindelijk, heeft het vannacht weer eens heerlijk, ongegeneerd hard geonweerd en gestortregend en ook vanmorgen is er nog een flinke bui gevallen. Nooit gedacht dat we nog eens zó erg naar regen zouden verlangen. Na wekenlange hitte en droogte brengt het een zalige verkoeling en (niet te vergeten) water in onze tanks!

Business as usual

Allereerst willen we iedereen bedanken voor de leuke en lieve reacties op ons nieuws van vorige week. Maar voordat er nu gedacht wordt dat we een multinational verkocht hebben en dus de rest van ons leven kunnen gaan rentenieren… Helaas, dat is toch niet echt het geval.  ;o)

Het leven hier in Panama is van een andere prijsklasse dan het westerse leven, dus ook de prijs van een weliswaar succesvolle, maar toch kleine duikschool bevat geen 5 nullen…. Maar we klagen zeker niet. We hebben er een bedrag voor gekregen waarmee we hier (met een beetje "bijklussen") nog een paar jaar kunnen wonen en leven. En het is de bedoeling om van die tijd gebruik te maken om het één en ander van Panama en omgeving te zien.
 

Het is een soort sabbatical en wat er daarna gebeurt dat zien we dan wel weer. Misschien moeten we dan wel terug naar Nederland, maar je weet nooit wat de toekomst brengt, dus wie weet wat er nog op ons pad komt de komende tijd. Als we iets hier geleerd hebben, dan is het wel om met de dag te leven... Que Sera Sera!

Voorlopig is het nog gewoon business as usual. Net zoals vorige week is het nog steeds druk dus we blijven lekker aan de slag. Ook voor de komende anderhalve week staat de agenda volgeboekt, maar daarna lijkt het toch echt wat rustiger te worden.

En verder blijft er voldoende te genieten van het dagelijkse leven hier en wat er rondom ons te zien en te beleven is. Prachtig weer, een meisje spelend op onze steiger, een half losgebroken stier in onze “achtertuin”...

Hoogtepunt

Het gaat lekker, we kunnen niet anders zeggen. Of, om met Youp van het Hek te spreken (met zo’n hete aardappel): “De zaak loopt als een dolle!” Sinds de start van Scuba 6 Diving in december 2010 zijn we ieder jaar in omzet gegroeid en sinds begin dit jaar merken we dat onze bekendheid en goede reputatie (dankzij mond-op-mond reclame en zeker dankzij Tripadvisor) zorgen voor een exponentiële groei. We hebben het dit jaar dan ook steeds drukker gekregen, niet alleen in het hoogseizoen maar zelfs in het midden- en laagseizoen.

En toch... heeft met name Roberto het idee, dat de crisis die in Europa maar voort blijft duren,  ook hier zijn invloed steeds meer laat gelden. De buitenlanders die hier al langer dan wij een bedrijfje hebben en afhankelijk zijn van toeristen (hostels, restaurants, (duik)winkels, etc.) klagen steen en been. Volgens hen is het in geen jaren zó slecht geweest...

En toch... weten we niet of dit gebied het als toeristenbestemming gaat redden. We zien hier toch wel een hoop dingen gebeuren (zoals het nog steeds niet opgeloste vuilnis-probleem maar ook een groei in kleine criminaliteit) die op de langere termijn toeristen behoorlijk kunnen afschrikken. Zelfs mijn zus, die ons hier 3 jaar geleden bezocht heeft en de afgelopen maand weer bij ons was, zag het verschil op Bocas en Bastimentos en helaas niet ten goede...

En toch... weet Roberto niet hoe lang hij dit nog vol houdt. We zitten natuurlijk in een prachtige omgeving en duiken met enthousiaste vakantiegangers is echt geen crime, maar hij is natuurlijk wel dagelijks fysiek bezig en aangezien het steeds drukker wordt, wordt de belasting voor hem ook steeds groter. En, hoewel hij het zelf niet graag toegeeft, Roberto wordt er ook niet jonger op...

Als ´slachtoffer´van onze eigen populariteit, waarbij de vraag steeds vaker het aanbod overstijgt, zouden we eigenlijk moeten uitbreiden. Meer materialen kopen zodat we met grotere groepen kunnen gaan duiken. Mensen in dienst nemen zodat we de groepen kunnen opdelen tussen een instructeur en een divemaster. Maar dan moet er natuurlijk wel een grotere boot komen en misschien ook een eigen compressor...
Het zou betekenen dat we een flinke investering zouden moeten doen en dan komen toch onze eerdergenoemde observaties om de hoek kijken en vragen we ons af of we dat nog wel moeten wagen.
Bovendien wíllen we eigenlijk helemaal geen grotere duikschool. We danken onze reputatie met name aan onze kleine groepen en de persoonlijke aandacht, iets wat we alleen kunnen waarborgen als we alles zelf doen. Met grotere groepen en andere mensen in dienst wordt dat een heel ander verhaal.

Het moge duidelijk zijn: we hebben de afgelopen tijd samen de nodige overpeinzingen gehad en zijn tot de conclusie gekomen dat er een waarheid schuilt in dat spreekwoord over ´hoogtepunt´ en ´stoppen´... Kortom, we hebben de zaak verkocht!

De nieuwe eigenaar is een Amerikaan die momenteel in Duitsland woont. Hij is druk bezig om zijn divemaster brevet te halen en wil daarna zo snel mogelijk instructeur worden. Begin oktober zal hij samen met zijn vriendin ter plaatse zijn en krijgen we het heel druk. Niet alleen zal Roberto hem helpen met het afronden van zijn divemaster- en instructeurstraining maar we moeten hen natuurlijk ook alle ins en outs van de duikschool en het wonen/werken in Panama bijbrengen. We hebben beloofd om maximaal tot het eind van dit jaar te helpen met de duikschool (totdat de eigenaar zelf instructeur is) en daarna kan hij Roberto eventueel als freelance instructeur inhuren.

En, ik hoor de vraag al in de lucht hangen, wat gaan wij dan volgend jaar doen? Natuurlijk hebben we ook daar over nagedacht. Als we niet meer verantwoordelijk zijn voor de dagelijkse gang van zaken in de duikschool hebben wij de vrijheid om wat rond te reizen. We wonen al 4 jaar in Panama maar hebben nog nooit iets van het land gezien, behalve Bocas del Toro en zelfs dat nog niet eens uitgebreid. En ook de ons omringende landen, allemaal bekende vakantiebestemmingen, kennen we nog helemaal niet. En het is natuurlijk van de zotte dat je jaren in Midden-Amerika woont en helemaal niets van die regio gezien hebt.

We blijven dus voorlopig hier op Bastimentos wonen, en willen de komende tijd vanuit deze thuisbasis diverse gebieden in Panama en omstreken bezoeken.
In de periodes dat we thuis zijn zal Roberto, die toch altijd wel bezig wil blijven, best af en toe nog eens gaan duiken, maar het geeft hem de vrijheid om te kiezen waar en wanneer hij dat doet.

En bijkomend voordeel: het lost in ieder geval ons probleem met het Ministerio de Trabajo op, want straks zijn we echt alleen nog maar toerist...!