Er gaan momenteel
dagen en weken voorbij dat er niets noemenswaardig gebeurt. Waarin we heerlijk
genieten van het mooie weer, de hangmat en onze e-reader, en dat ik wel eens
denk “Jeetje, wat moet ik nou nog bloggen”. Er dan ineens gebeurt er van alles,
niet zozeer bij ons als wel om ons heen...
We waren ons
afgelopen maandag net aan het opmaken voor een avondje “televisie”, we hebben
het hele vierde seizoen van House gedownload (seizoen 3 was de laatste die we
in Nederland op de televisie gezien hebben) en kijken iedere avond één of twee
afleveringen, als we een mailtje krijgen van een vriendin uit Bocas. Of we
thuis zijn. Ja, dat zijn we. Of ze alsjeblieft naar ons toe mag komen, ze heeft
een plek nodig om te overnachten. Een uurtje later is ze bij ons en doet haar
verhaal. Het is het scenario waar boeken over geschreven en films over gemaakt
worden. De aloude combinatie van een relatie, alcohol en agressie die uitmondt in
fysiek geweld. Die avond blijft ze slapen en de volgende dag probeert ze voor
zichzelf één en ander op een rijtje te zetten.
Dinsdagavond is
er in Bocas een PADI meeting waar Roberto en genoemde vriendin naar toe willen.
De bijeenkomst begint om 18.30 uur dus we eten vroeg. Tijdens het koken zien we
in de baai een cluster van bootjes liggen. Het lijkt erop dat er iets gaande is
maar van deze afstand kunnen we niet zien wat. Een kwartiertje later, als we
zitten te eten, komt er via Skype een bericht van Chris. Er is een boot
gezonken. De Chino, eigenaar van de grootste supermarkt in het dorp (alle
supermarkten hier worden beheerd door Chinezen en iedereen noemt ze allemaal
“chino”) gaat een paar keer per week met zijn boot inkopen doen in Bocas en
blijkbaar is hij met een zwaar overbeladen boot zonder gas komen te zitten. En
aangezien de zee momenteel behoorlijk ruig is, was waarschijnlijk één flinke golf voldoende om de boot te doen zinken. De Chino, die niet kan
zwemmen en geen zwemvest droeg, is verdronken. Niemand heeft het ongeval zien
gebeuren maar het werd ontdekt door andere bootjes omdat er allemaal producten
op het water dreven. Het lichaam van de Chino werd al snel gevonden maar zijn
15-jarige zoon zat ook op de boot...
Alle plannen
worden direct omgegooid. Roberto pakt zijn duikspullen. De vriendin belt Arron
om te vragen of we tanks en lood kunnen lenen, maar Arron is niet thuis, dus we
bellen een duikschool op Bocas. Ook belt ze haar man om direct over te komen
met hun duikspullen. Als ze eenmaal in de baai zijn, blijken inmiddels ook de
politie en andere duikscholen met mensen ter plekke en gezamenlijk beginnen ze
een “Search & Recovery”. Maar niemand weet de exacte plek waar de boot
gezonken is en het wordt al snel donker dus om kwart over zeven moeten ze de
zoektocht helaas staken.
Die avond blijven de vriendin en haar man samen bij ons logeren (het tragische ongeval heeft er in ieder geval de (v)echtgenoten weer bij elkaar gebracht).
Die avond blijven de vriendin en haar man samen bij ons logeren (het tragische ongeval heeft er in ieder geval de (v)echtgenoten weer bij elkaar gebracht).
De volgende
ochtend moeten Roberto en ik naar Bocas voor een tandarts-afspraak en zodra we
in een bootje stappen, krijgen we van de kapitein een zwemvest aangereikt.
Hoewel het officieel verplicht is, draagt niemand hier ooit een zwemvest, maar
ja, nu wordt er weer extra op gecontroleerd... (heeft iets te maken met dat
spreekwoord over een kalf en een put, triest maar waar).
Als we ’s middags
terug zijn van Bocas horen we dat het lichaam van de jongen nog steeds niet
gevonden is en Roberto voegt zich weer bij de groep duikers. Het team bestaat
inmiddels uit alle duikscholen in de regio, de politie en de brandweer, maar helaas
wordt ook die middag noch de gezonken boot, noch de zoon gevonden.
Op de derde dag
vroeg in de ochtend gaat de politie eerst alle stranden langs, omdat ze uit
ervaring weten dat een weggedreven lichaam na verloop van tijd altijd ergens
aanspoelt, maar er wordt niets gevonden. Om 10 uur beginnen ze daarom samen met
alle vrijwilligers wederom de zoektocht in de baai. Na een oproep via Facebook
komt er hulp van een boot met sonar en daarna wordt de gezonken boot vrij snel
gevonden. Als de duikers van daaruit in de stroomrichting verder zoeken, vinden
ze ook het lichaam van de jongen. Rond vier uur ’s middags zijn zowel de boot
als het lichaam geborgen. Dankzij de gezamenlijke inzet van de gemeenschap kan
de vrouw en moeder in ieder geval beginnen aan een rouwproces. Iedereen is blij
dat het achter de rug is, het was zowel fysiek als emotioneel een heftige week.
