Kareltje Kolibrie

December nadert met rasse schreden dus ik ben deze week begonnen met alvast wat inpakken. Veel kan ik nog niet doen want de meeste spullen die we hebben, gebruiken we min of meer dagelijks en die kan ik pas een dag voor de verhuizing inpakken. Op zich geen ramp want zoveel hebben we niet. Hoewel... toen we vijf jaar geleden vanuit Nederland in Panama arriveerden, bezaten we slechts de inhoud van drie koffers maar in de loop der tijd is daar van lieverlee toch al weer het nodige bij gekomen. Als het aan ons ligt wordt dit dan ook voorlopig de laatste verhuizing!

Maar goed, naast het opruimen en inpakken hebben we nog voldoende tijd om lekker in onze hangmat te genieten van het mooie uitzicht. Hoewel ons nieuwe/oude huis net zoals deze wat hoger op de heuvel staat en op de baai uitkijkt, heeft die meer bomen in het gezichtsveld staan en dus niet zo'n vrij zicht over het water als we hier hebben.

Niet alleen het uitzicht maar ook de kolibries blijven een bron van genot. Toen we een half jaar geleden onze zelfgemaakte bird-feeder net hadden opgehangen, duurde het eventjes voordat de kolibries hem gevonden hadden, maar na een paar dagen kwam de eerste kolibrie voorzichtig poolshoogte nemen. Een glanzend groen vogeltje met donkerrode staart. Hij fladdert rond de (dan nog) fel rood-en-geel gekleurde bird-feeder en bekijkt hem van boven tot onder alsof hij het maar een vreemde bloem vindt. Hij is duidelijk op zoek naar de plek waar de "nectar" zit en als hij die gevonden heeft, begint hij gulzig te drinken. Vanaf die dag is hij een vaste bezoeker en we dopen hem Karel. Kareltje Kolibrie.

Niet alleen Karel vindt onze bird-feeder, ook andere soortgenoten ontdekken deze onuitputtelijke bron van voedsel. En dan blijkt dat kolibries heel territoriale diertjes zijn. Karel heeft een plekje uitgezocht op een hoge tak met direct zicht op de feeder en zodra er een andere kolibrie in de buurt komt, scheert hij met een noodgang op hem af en probeert hem weg te jagen. Maar de anderen laten zich niet zo makkelijk de kaas (of in hun geval: de suiker) van het brood eten en al snel is onze veranda het toneel van heftige kolibrie-achtervolgingen. Razendsnel jagen ze achter elkaar aan, af en toe tegenover elkaar in de lucht stil hangend terwijl ze elkaar kwaad kwetterend en met open snavels uitdagen. Regelmatig scheren ze links er rechts rakelings langs me heen als ik in de hangmat lig te lezen. Hun vleugels bewegen zo ongelooflijk snel dat ze alleen als vage schim te zien zijn en het geeft een soort fffrrrrtttt-ffffrrrrrttt geluid als ze voorbij komen racen. Soms voel ik de luchtverplaatsing van hun vleugels op mijn gezicht als ze me net op tijd ontwijken.

Maar onze Karel is een geduchte tegenstander (we herkennen hem tussen de andere omdat hij een rode staartveer mist) en het lijkt erop dat hij als eerste ontdekker toch een superieur recht kan ontlenen aan de bird-feeder want hij heeft meer dan eens de overhand in de strijd. Het plekje op de hoge tak wordt eerst verwisseld voor een beter gezichtspunt op onze waslijn en sinds een paar weken positioneert hij zich pontificaal bovenop de bird-feeder!
Iedere ochtend als we wakker worden en de veranda-deuren openslaan, zit hij daar als een koning op zijn troon. Af en toe laat hij oogluikend toe dat andere kolibries zich tegoed doen aan het suikerwater en dan ineens is hij het zat en jaagt ze weg.

We hebben inmiddels naast de familie van Koning Karel (de groene met rode staart) ook andere soorten kolibries, o.a. een zwart-beige versie met een krommer snaveltje en een nog kleiner exemplaar (9 cm) in bijna lichtgevend paarse en groene kleuren.Het tafereel van de kolibrie schermutselingen herhaalt zich dagelijks, vooral 's morgens vroeg en tijdens de schemering, en we blijven er met fascinatie naar kijken.

Onze zelfgemaakte bird-feeder is in de afgelopen tijd totaal verbleekt en ziet er niet meer uit dus hij verhuist niet mee maar we hebben de laatste keer in David eindelijk een officiële bird-feeder op de kop kunnen tikken, dus in het nieuwe huis hebben we een "echte". Hopelijk wordt die straks net zo populair als deze, maar aangezien we toch een stuk verderop zitten en het territorium van de kolibrie niet zo heel groot is, ben ik bang dat we afscheid zullen moeten nemen van onze Karel, Koning der Kolibries.We zullen hem missen!

De cirkel is rond

November is in Panama de maand van de nationale feestdagen. 3 november is Onafhankelijkheidsdag van Colombia, 4 november is Vlag-dag en 5 november is Colón-dag (de provincie Colón, niet het eiland). 10 november noemen ze Grita de los Santos wat, zoals ze me hebben geprobeerd uit te leggen, een soort vooraankondiging is van de onafhankelijkheid van Spanje. Dan is het vandaag, 16 november, Bocas-dag en volgende week, 23 november, Bastimentos-dag. Tot slot krijgen we aan het einde van de maand, op 28 november, nog Onafhankelijkheidsdag van Spanje.
Al deze dagen gaan gepaard met toespraken, optochten en parades. En natuurlijk feestelijke bijeenkomsten in de plaatselijke kroegen. Helaas worden we al wekenlang geplaagd door slecht weer dat tot nu toe alle feestdagen in het (regen)water heeft doen vallen. We hebben dit jaar dus geen foto's gemaakt, maar ik zal er een paar uit ons archief toevoegen.

Verder zijn we de afgelopen tijd behulpzaam geweest aan Michel en Ginette, de mensen die de duikspullen van Scuba 6 Diving hebben overgenomen. Ze hebben de nodige moeite gehad om een nieuwe locatie voor de duikschool te vinden. De eigenaar van het gebouw waar de duikschool zat wilde, naar aanleiding van alle ellende die hij met de vorige bewoners heeft gehad, namelijk absoluut niet meer verhuren. Maar ook andere locaties die ze probeerden te huren, bleken de nodige haken en ogen te hebben. Gelukkig vinden ze, na een goeie twee maanden, een ruimte voor de duikschool... in Tio Tom!
Jawel, Scuba 6 Diving komt terug in het hostel. In exact dezelfde kamer waar wij vier jaar geleden onze duikschool begonnen, gaan zij nu weer verder. Met een paar wijzigingen. Ze gaan de ruimte iets uitbouwen en ze veranderen de naam naar Scuba 6 Eco Diving. Ze realiseren zich dat ze wel weer wat hebben op te bouwen want, nu de verhalen een beetje los komen, blijkt toch wel dat de reputatie van de duikschool een behoorlijke knauw heeft gekregen. Helaas kunnen ze pas in januari beginnen met de verbouwing want de betreffende kamer is nog tot het eind van het jaar vol geboekt.
Voor degene die het zich afvragen... Nee, wij hebben ons niet ingekocht in de duikschool. Na rijp beraad hebben we besloten dat we ons liever freelance laten inhuren en gezien het beroep dat ze de afgelopen tijd al op ons gedaan hebben, zal ons dat volgend jaar best wel het nodige werk opleveren.

En dan staat er binnenkort weer een verhuizing gepland. Alweer? Ja alweer.
Misschien kunnen jullie je nog herinneren dat, toen we vorig jaar oktober uit de duikschool vertrokken, we graag naar ons oude huis terug wilden (het huis waar we in 2011-2012 woonden). Maar dat huis was op dat moment verhuurd aan anderen en daarom zijn we uiteindelijk in dit (mooie maar eigenlijk boven-budget) huis terecht gekomen.
Begin september, als we net terug zijn uit Guatemala, lopen we de eigenaar van het oude huis tegen het lijf en zij vertelt dat ze de andere bewoners eruit hebben gegooid. Blijkbaar hebben die mensen het huis half gesloopt en ze wil het nooit meer verhuren. Tenzij, zegt ze letterlijk, wíj er weer willen gaan wonen.
Daar hoeven we niet echt lang over na te denken. Na een jaar in dit huis zijn we erachter dat de buurt hier toch een stuk minder is, wat nog eens bevestigd wordt door de recente inbraak. Bovendien, ook niet onbelangrijk, is de huur van het oude huis de helft van wat we nu betalen. Maar op dat moment hebben we de huur voor dit huis tot en met november al betaald, dus willen we in december pas verhuizen. Geen probleem, want dat geeft de eigenaren tijd om het huis op te knappen. En, we hebben het huis gezien, dat is inderdaad wél nodig. Het huis is echt volledig uitgeleefd! Onvoorstelbaar hoe mensen een huis in anderhalf jaar zo kunnen verwoesten... Praktisch het hele huis moet worden gerenoveerd. Stoelen, tafels, bankstel en bedden worden opgeknapt. De muren geverfd, de vloeren geschuurd en gelakt. Nieuwe tegels in de badkamer en keuken. De eigenaren verzetten ontzettend veel werk en als alles goed gaat, trekken we begin december in ons oude vertrouwde huis, in onze oude vertrouwde buurt.

En zo is de cirkel weer rond: Scuba 6 weer in Tio Tom en wij weer in ons oude huis!