 |
| De zonsondergangen zijn prachtig |
Na vertrek uit Nederland op 13 januari, arriveren we op 14 januari op Bali waar we een dag blijven om een beetje te acclimatiseren, geld te wisselen en een internetmodem te kopen. Na het geld wisselen zijn we direct miljonair. 15.000 rupiahs zijn ongeveer 1 euro, dus met zo'n 70 euro op zak ben je al miljonair ;-)
De dag erna (16 januari) vliegen we naar Labuan Bajo waar Marij (de eigenaar van de duikshop) ons van het vliegveld ophaalt en ons laat kennismaken met de duikshop en het stadje. Op zondag ontmoeten we ook Graham, de eigenaar van het hotel waar ik ga helpen.
Graham moet de dag erna voor twee weken naar Nieuw Zeeland maar er zijn toch al een paar dingen die ik voor hem kan doen en zijn manager kan me een beetje op weg helpen dus iedere ochtend loop ik naar het hotel. Het is een wandeling van slechts tien minuten, maar met een pittig klimmetje van gemiddeld 25% en de tropische temperaturen moet ik, tegen de tijd dat ik er ben, eerst een kwartiertje 'uitwasemen'. Mijn werkplek is het restaurant met een prachtig uitzicht op de baai en een lekker briesje...
 |
| Kantoor met uitzich |
Maar dat betekent niet dat er geen werk is, want in deze periode moeten alle twee de boten in het dok voor groot onderhoud en ook alle (duik)materialen moeten geserviced, opgeknapt of vervangen worden. En dat moet uiteraard allemaal gecoördineerd worden, een job die vooral op Rob's schouders zal rusten. Marij en hij zijn dan ook druk bezig om alles zo goed mogelijk voor te bereiden zodat Rob straks weet wie, wat, waar en wanneer moet doen en hoe hij alles kan monitoren.
Zowel in het hotel als in de duikshop zijn de mensen heel aardig en behulpzaam maar, net zoals dat in Panama was, is ook hier de samenwerking met de lokale mensen af en toe een uitdaging... (omwille van de lengte en leesbaarheid van het verhaal, parkeer ik dit onderwerp heel even, maar het zal ongetwijfeld een keer in een toekomstig blog aan de orde komen).
Verder zijn we op zoek gegaan naar een plaats om te wonen. De eerste paar weken hebben we in een hotel gezeten en als Marij weg is, mogen we in haar huis verblijven, maar begin maart zullen we een woonruimte moeten hebben. In ieder geval voor het eerste halfjaar want daarna is Marij haar nieuwe huis waarschijnlijk klaar en dan zouden wij haar huis misschien kunnen huren.
We vragen dus een beetje rond bij deze en gene en Silvester, de manager van het hotel, kent wel iemand. Aangezien alles en iedereen zich hier op brommertjes verplaatst, lenen we er één er rijden met de manager naar het huis. Het is eigenlijk een grote kamer met badkamer maar wel netjes en als ze het willen inrichten met een bed, tafel, stoelen en een koelkastje (dat is hier blijkbaar niet zo gebruikelijk) voldoet het voorlopig. Twee dagen later krijgen we een telefoontje dat ze dat wel willen doen, dus of we even langs kunnen komen. We lenen weer een brommertje en rijden er naartoe. Althans, we dachten dat we het nog wel konden vinden, maar de straatjes blijken toch allemaal erg op elkaar te lijken en we verdwalen dus hopeloos. Gelukkig heb ik Silvester's telefoonnummer en hij komt ons redden en pikt ons op een herkenbaar punt op om ons te begeleiden naar het huis waar hij ons ook nog als tolk-vertaler bijstaat om de deal te sluiten. Het lijkt er dus op dat we onderdak hebben begin maart.
Toen we op Bali waren hoorden we al mensen praten over het feit dat het regenseizoen, dat allang had moeten beginnen, maar op zich liet wachten. En inderdaad, de eerste dagen dat we in Labuan Bajo zijn, is het nog prachtig weer. Rond 22 januari krijgen we aan het eind van de middag de eerste tropische stortbui op ons kop en daarna wordt het weer iedere dag een beetje slechter. Nu zijn de dagen zwaar bewolkt en vallen er regelmatig fikse buien.
 |
| Het regenseizoen is begonnen |
