Aan de slag!

Uitzicht vanaf ons terrasje.

Na het bezoek van de baas, vertrekken we de volgende dag naar Trinidad, het andere eiland. We moeten namelijk onze aanvraag voor de werkvergunningen indienen en dat moet gebeuren in Port of Spain, de hoofdstad van Trinidad en Tobago, dat op het andere eiland ligt. In één dag even op en neer met het vliegtuig. 

Bepakt met ruim tweeënhalve kilo aan papierwerk (alle documenten moeten in achtvoud worden ingediend) vertrekken we woensdag 18 januari om vier uur 's morgens met de auto naar het vliegveld van Tobago (anderhalf uur rijden), daar stappen we op een propellorvliegtuigje (25 minuten vliegen) naar Port of Spain waar we door een bekende opgehaald worden die ons naar de betreffende instantie rijdt (2 uur rijden). 

Daar zijn we in een kwartiertje klaar. Alle documenten (brieven, applicatieformulieren, paspoorten, pasfoto's, CV's, referentie-brieven, diploma's en functie-advertenties) worden op aanwezigheid en compleetheid gecheckt, dan even betalen en het bewijs van aanvraag wordt ons overhandigd met de mededeling dat we over 4 tot 6 weken iets zullen horen. Daarna reizen we in omgekeerde volgorde weer terug.

Met dat uit de weg kunnen we in het hotel aan de slag. Te beginnen met heel veel renovaties en reparaties. Boot, auto, kamers, daken, plafonds, balkondeuren, lampen, pompen... overal moet wel iets aan gebeuren. De hele dag door worden er materialen aangeleverd en lopen werklui te klussen. Timmerman, schilder, loodgieter, electricien, we kennen inmiddels al de nodige mensen uit het dorp.

Daar tussendoor loopt de dagelijks gang van zaken. Hotelgasten, ontbijt, lunch, diner, check-in, check-out, emails, administratie, telefoon. Leveranciers betalen, inkopen doen, vragen beantwoorden, huurauto's regelen, tours boeken. Duikgasten, duiken, spullen spoelen, flessen vullen. 

En aangezien het allemaal nog geen routine is, kunnen we wel stellen dat we er op het moment aardig druk mee zijn. Maar, meestal aan het eind van de middag nemen we eventjes een uurtje vrij. Dan zitten we op het kleine terras voor ons appartement en kijken we uit over de zee. Lekker briesje, ruisende golven, duikende pelikanen... dan komen we weer heerlijk tot rust.

Ons terrasje

Hoeveel uitdaging wil je hebben...

Op 1 januari laat in de middag vertrekken de voorgaande managers. De dag erna beginnen er uit alle kasten lijken te rollen!

De verhalen en frustraties van het personeel en buurtbewoners komen los en vertellen het horror-scenario (dat de managers ons hebben voorgeschoteld) van een andere zijde. Al heel snel wordt het duidelijk dat er sprake is geweest van compleet mismanagement. De vorige managers hebben het bedrijf bestolen, zowel in cash als in goederen (m.n. drank) en hebben op onverantwoorde wijze geld uitgegeven aan niet noodzakelijke of waardeloze spullen. Omdat de financiële situatie steeds slechter werd (rara, hoe zou dat nou komen?) hebben ze het laatste jaar zwaar beknibbeld op reparatie en vervanging van gebouw en materialen.
Het zinken van de duikboot (wat gebeurd is vlak voordat wij kwamen) is een direct gevolg van het niet willen vervangen van een kapotte pomp en het niet opvolgen van directe instructie om de boot uit het water te halen.

Op diezelfde dag krijgen we ook een mailtje vanuit Duitsland van onze baas: hij is zich van de situatie bewust en komt half januari om één en ander uit te leggen. Dus op 14 januari ontmoeten we de grote baas en eigenaar himself. Hij realiseert zich dat hij onvoldoende heeft opgelet en dat er veel moet gebeuren om het hotel weer op orde te krijgen. De (met name) financiële ondersteuning daarvoor zegt hij ons toe. Daarnaast is hij een echte "big boss" dus hij heeft nog een hele waslijst aan extra wensen waarmee we het resort op een hoger niveau moeten krijgen en we worden drie dagen lang overspoeld met zijn (soms niet-reële) ideeën en plannen.

Als hij eenmaal weg is, besluiten we dat we eerst maar eens bij de basis beginnen. Er moet heel veel gerenoveerd of gerepareerd worden dus dat proberen we op poten te krijgen. Daarnaast moeten we werken aan een goeie samenwerking met het personeel. Er is de afgelopen tijd zóveel gebeurd dat er bij hen nog heel veel oud zeer zit en de situatie was dermate dat het ook z'n weerslag had op de onderlinge samenwerking. We zullen ze dus moeten proberen te motiveren om weer als team te gaan werken en elkaar te helpen.

Met al die lijken uit de kast zijn we opgezadeld met een negatieve erfenis en het zal tijd en geld kosten om die weg te werken. Genoeg uitdaging, zullen we maar zeggen!
Maar als de baas zijn belofte nakomt en het personeel ons een kans geeft dan moet dat lukken...

Een nieuw jaar, een nieuwe uitdaging

Doorkijkje richting dorp vanaf Little Tobago

Op 24 december 's morgens vroeg vliegen we via München naar Tobago waar we rond 19.00 uur (lokale tijd) worden opgehaald door één van de huidige managers. Er volgt een rit van anderhalve uur over een donkere, slingerende kustweg naar het noord-oostelijk gelegen plaatsje Speyside. Hoewel het al donker is krijgen we toch wel een gevoel bij de omgeving. De natuur lijkt erg op Bastimentos (veel groen, palmbomen, bloemen, regenwoud), terwijl de bebouwing me aan Curacao en Aruba doet denken (vrolijk gekleurde huizen en kleine winkeltjes).

Het Hotel

Na een korte kennismaking rollen we die avond moe in ons bed maar vanaf de volgende dag worden we intensief ingewerkt. De huidige managers willen ons graag behoeden voor alles wat kán en zál misgaan en we krijgen het ene na het andere horror-verhaal te horen. Electronica die het spontaan begeeft, materialen die binnen de kortste keren wegrotten of verroesten, personeel dat doet waar ze zin in hebben en tenenkrommende bureaucratie bij officiële instanties.
Nu hebben we natuurlijk al een tijdje in het Caribisch gebied gewoond dus veel dingen komen ons in meer of mindere mate bekend voor, maar als je het allemaal in één week over je heen gestort krijgt dan is het toch wel overweldigend.

De zee kan behoorlijk onstuimig zijn

En dat er veel fout kan gaan, blijkt wel. Twee weken geleden is één van de duikboten gekapzeisd (dak kwijt en motoren stuk) en deze week zijn er respectievelijk twee printers en een computer kapot gegaan. De auto heeft ook de geest gegeven maar die hebben we gelukkig alweer aan de praat. En daarbij is het hotel sowieso onder constante renovatie want er is altijd wel iets wat vervangen of gerepareerd moet worden.

Ach, het hoort allemaal bij het werk en we laten ons voorlopig niet gek maken. We gaan er open in en zullen van lieverlee wel een idee krijgen van hoe dingen hier werken.

Blue-crowned Motmot op Little Tobago

Red-billed Tropical Bird op nest (Little Tobago)

Het hotel is mooi, met nette kamers, een zwembad en een gezellige bar/restaurant. De duikschool is voorzien van alle benodigdheden. De omgeving is prachtig. Vanuit het hotel kijken we uit over de baai met de eilandjes Goat Island en Little Tobago (natuurpark) en 's avonds vallen we in slaap met het geluid van de branding. Het duiken is (voor Caribische maatstaf) ook mooi. En de mensen zijn heerlijk afrikaans-caribisch en erg relaxt.

Het enige echte probleem is dat ook hier het afgelopen jaar heel slecht is geweest; blijkbaar is de toeristen-industrie op Tobago geheel ingezakt (het lijkt ons wel te achtervolgen). En in hoeverre we daar invloed op hebben, moeten we maar zien...

Kortom: er ligt weer een mooie uitdaging voor ons in het nieuwe jaar!

Uitzicht vanaf het hotel