Want het is voor het eerst dat we de "gelukkige managers" zijn van 12 man/vrouw personeel! Alle 12 lokale mensen met hun eigen typisch caribische mentaliteit en (werk)ethiek. Ze hebben allemaal hun eigen karakter en we hebben inmiddels geleerd dat we iedereen weer op een andere manier moeten benaderen. Soms heb ik het idee dat we ineens een groot gezin hebben, met 12 kinderen in de leeftijdscategorie van recalcitrante peuter tot en met rebellerende puber en alles wat daartussen zit. En voor een kinderloos koppel is dat toch wel even wennen en vraagt de nodige didactische en psychologische kennis danwel vaardigheden...
Maar na een jaar "oefenen" gaat het steeds beter en weten we hoe we op de juiste manier, de gewenste dingen gedaan krijgen en zijn de meeste mensen ook steeds meer bereid om mee te werken. Hoewel dat laatste wel weer voor de nodige verwarring zorgt want de mensen hier hebben een (voor ons) hele aparte manier van samenwerken.
Als managers willen we namelijk graag dingen vooruitplannen en voorbereiden. Bijvoorbeeld een weekmenu voor die grote groep die in november twee weken lang in ons restaurant eet. Of het gereed maken van de gerenoveerde boot voor diezelfde grote groep duikers. Of vervanging van de kok, als onze eigen kok in december vakantie heeft. Dat willen we graag ruim vantevoren geregeld hebben.
Nou, daar denken de locals hier anders over. Natuurlijk, we bespreken het, en de mensen zeggen toe dat ze het werk zullen doen, maar als we dan daadwerkelijk een plan-de-campagne willen opzetten, wordt er ontwijkend gereageerd met een "Don't worry yourself". Naarmate het betreffende moment dichterbij komt, zonder enige vorm van inhoudelijk plan, en ons stressniveau stijgt, schudden ze slechts meewarig hun hoofd: "Ik heb toch gezegd, don't worry yourself".
Het menu komt er één dag vantevoren... voor de eerste dag dan. En zo zal het twee weken lang gaan: iedere avond krijgen we het menu voor de volgende dag pas. Dat er dan hals-over-kop nog ingrediënten gekocht moeten worden (die we slechts kunnen krijgen in Scarborough, een uur rijden hiervandaan), ach, dat is een "small thing", ook zo'n populaire uitspraak van ze.
De boot ligt pas in het water op de dag dat de groep arriveert. Dat we daardoor de eerste paar dagen nog met wat kinderziektes kampen (en de techneut dagelijks vanuit Scarborough moet komen om het op te lossen) is, je begrijpt het al, een small thing.
De vervangende kok moet morgen beginnen. We hebben één keer met haar gesproken en ze heeft één blik in onze keuken geworpen. Op onze vraag of ze misschien al een paar gerechten voor de eerste dagen kon verzinnen en ons een boodschappenlijstje geven, antwoordde ze: "Don't worry yourself".
Maar, eerlijk is eerlijk, uiteindelijk komt het wel goed. We hebben totaal geen overzicht, tasten volledig in het duister en zweten regelmatig peultjes, maar tot nu toe gaat het iedere keer nét goed.
Met Don't worry yourself, zo hebben we geleerd, bedoelen ze: "Het komt in orde, ik regel het wel". Maar... dan wel op hún manier! Zonder plan, zonder voorbereiding, zonder enige vorm van overleg.
Dat dat voor ons, als westerlingen, af en toe nogal stressvol kan zijn, tja dat is een small thing...
