Een paar maanden geleden vertelde iemand me dat, zelfs als
je een geldige verblijfsvergunning hebt in Trinidad en Tobago, je maar 3
maanden mag rijden met een buitenlands rijbewijs. Bij navraag bleek dat te kloppen, dus moest ik mijn Nederlandse en “Internationale”
rijbewijs laten omzetten naar een lokaal Trinidad en Tobago rijbewijs. Even
uitgezocht waar ik dat moest laten doen en toen naar de bewuste “licensing
office” in Scarborough. Natuurlijk in lange broek en dichte schoenen, want het is een officiële instantie.
Aangekomen bij het loket waar ik mijn Nederlands en Internationaal
rijbewijs laat zien, krijg ik te horen dat ik eerst 3 pasfoto’s met een groene
achtergrond moet laten maken. Oeps, kan
dat hier ergens in de buurt? Natuurlijk, er is altijd een slimme ondernemer die inspringt
op domme en slecht voorbereide mensen. Dus een paar honderd meter verderop
heeft een arts (echt waar) in zijn wachtkamer een groen lapje aan de muur gehangen en
zijn assistent maakt daar de foto’s. Terug in de licensing office krijg ik bij hetzelfde loket binnen 5 minuten een “provisional” rijbewijs. Eén van de
foto’s zit erop geniet en het papiertje is een jaar geldig! Perfect, volgend
jaar maar verder kijken. Helaas... zo eenvoudig is het niet. Aan mijn provisionele rijbewijs zit nog een papiertje geniet en op dat papiertje staat: Regulation
test Passed/Failed met een datum van 15 februari 2018. Ehh sorry mevrouw,
maar ik héb een geldig rijbewijs. Met een zucht zegt ze doodleuk dat de regels
nu eenmaal zo zijn... Ik moet aan het theorie-examen deelnemen.
En zo zit ik dus in januari regelmatig ’s-avonds met mijn
neus is het theorieboek de verkeersregels nogmaals te leren.
Dat is na bijna 40 jaar toch wel even lastig… Maar goed, Debby overhoort me regelmatig en
op 15 februari ben ik dus in lange broek en dichte schoenen in het licensing
office om mijn examen te doen. Ik moet om 9 uur… Er zijn nog meer mensen die om
9 uur moeten. Om kwart voor 10 wachten we nog steeds en zijn er inmiddels
mensen bijgekomen die om 10 uur moeten. Tja Tobago… Uiteindelijk gaan we met z’n allen
rond kwart over tien het lokaal binnen. Ik
maak het examen, lever het antwoordformulier in en krijg te horen dat ik om half 3 kan terugkomen voor de uitslag.
Dat duurt dus nog wel even. Gelukkig moet ik
een hoop boodschappen doen, want als je dan toch in de “grote” stad bent, kun
je gelijk allerlei dingen regelen die in Speyside niet kunnen. Maar om half 2 heb ik toch echt alles gedaan en ga ik terug om dan dat laatste uurtje maar in de wachtkamer uit te zitten. Al snel komt er iemand vragen wat ik kom doen. Ehh, wachten tot
half drie zodat ik weet of ik geslaagd ben. Binnen 5 minuten is de dame terug
met mijn uitslag: Geslaagd! Ik krijg mijn provisional rijbewijs weer terug en
het papiertje met de datum en passed/failed is keurig afgestempeld met Passed!
Echter… er zit nog een papiertje aan vastgeniet waarop staat: Driving test
Passed/Failed, zonder datum deze keer. Ehh sorry mevrouw, maar ik héb een
geldig rijbewijs. Jammer, maar helaas (jaja, de regels): Ik moet een
rijinstructeur gaan zoeken, rijlessen nemen en dan het rijexamen doen!
Goed, de volgende maandag 20 februari heb ik een afspraak
met een rijinstructeur. Die hoort mijn verhaal aan en zegt: “Oké, stap maar in en
rijd maar naar waar ik je vertel”. We rijden een kort stukje en hij legt me uit
dat als ik een hoek omga, wil afremmen of wil stoppen, ik daarvoor ook de
handgebaren moet maken. Ja, ik had ik in het theorieboek wel gelezen welke
handgebaren er zijn, en dat gestrekte arm uit het raam, onder schouder hoogte,
met de handpalm naar voren gericht en tegen de klok in draaien van de hand, het
signaal is dat je linksaf wilt slaan, maar in het hele jaar dat ik inmiddels op
Tobago rond rijd, heb ik nog nooit iemand dat zien doen. Ik ging er een beetje
van uit dat het hele oude regels waren van vóórdat de auto’s airco hadden en
alleen maar arko (alle ramen kunnen open). Maar nee, de handsignalen moeten
tijdens de rijtest wel degelijk gegeven worden… Oké, da’s effe wennen, maar niet
al te lastig.
Na een korte rit komen we aan op een soort oefenterrein. Er staan
2 paaltjes, en er is een vierkant op de grond geschilderd. Het terrein loopt
redelijk steil af en hier wordt dus
gekeken naar de autobeheersing…
De instructeur zet de auto op een bepaalde
plaats en zegt dat ik achteruit moet rijden en dan een 90 graden bocht moet
maken, waarbij de achterkant van de auto tussen de paaltjes door moet terwijl de paaltjes natuurlijk niet geraakt mogen worden en geen enkele bumper van de
auto over de geschilderde lijn mag gaan. Klinkt redelijk eenvoudig, maar ik kan
je zeggen: Dat ís het niet. Vooral omdat het terrein afloopt en je dus
achteruit omhoog moet rijden, is het een kwestie van een goede balans zoeken tussen koppeling
en gas. Te veel koppeling opkomen
betekent te snel en lukt die bocht echt niet. Te weinig gas en de auto slaat af
(en dat betekent direct gezakt). Nou rijd ik natuurlijk al bijna 40 jaar en sinds we op Tobago zijn ook nog eens in een joekel van een auto die ze hier "trucks" noemen, dus na 1 keer de mist in te zijn gegaan, draai ik met dat kleine
lesautootje moeiteloos de volgende 3 pogingen de gegeven route af. De
instructeur is tevreden en ik mag naar de volgende oefening.
Weer zet hij de
auto op een bestemde plaats, dit keer ín het geschilderde vierkant, wat bij
nadere bestudering een rechthoek blijkt te zijn. Het is iets langer dan dat het breed is.
Opdracht is om de auto te keren, waarbij er maar 3 bewegingen gemaakt mogen worden. Straatje keren dus… De eerste beweging is vooruit en dus naar beneden
linksom sturen, dan achteruit (omhoog dus) om de achterkant van de auto de andere
kant op te laten gaan zodat je eigenlijk dwars in de rechthoek staat, en dan
naar rechts sturend omhoog weer naar een rechte positie. Nou, ook dat lukt de
eerste keer niet… De fout zit hem in het feit dat mijn tweede beweging de
auto weliswaar dwars in de rechthoek krijgt, maar de rechthoek dan te klein blijkt om
weer “recht” te komen tijdens de derde beweging. Je moet dus veel
nauwer sturen maar wel ervoor zorgen dat de bumper de lijnen niet “raakt”… Met deze kennis in pacht lukt het de tweede keer wel. Gewoon in de eerste beweging de
auto laten rollen en alleen maar op de lijnen letten terwijl je naar links
stuurt. De tweede beweging, stuur helemaal naar rechts en weer alleen
maar op de lijnen letten zodat de auto niet “dwars” staat, maar inmiddels een
beetje meer met zijn neus omhoog, en dan haal je het precies (ik snap nu ook,
waarom al de lesauto’s hier zo klein zijn).
Tja, mijn rijinstructeur weet eigenlijk niet wat hij verder
nog moet doen, dus dit was mijn rijles...
Goed, en hoe nu verder? Simpel: morgen
ochtend om half 9 hier zijn, in de verplichte officiële lange broek en dichte schoenen, en je rijexamen
doen.
Dinsdag sta ik dus om half 9 samen met nog 11 rijexamenkandidaten op het oefenterreintje klaar voor het
avontuur. Alleen de examinator is er nog niet, maar dat blijkt normaal te zijn, vertelt mijn rijinstructeur. De man komt wanneer hij tijd heeft… Het lange
wachten begint. Gelukkig is er een bankje in de schaduw, maar daar passen we
met 15 man (12 examenkandidaten en 3 instructeurs) niet op. Dus we maken een
soort wisseldienst, elk half uur gaan de zittenden staan, en de staanden
zitten…
Uiteindelijk om half 1 arriveert meneer GOD. Een arrogante klootzak die
met alles wegkomt, omdat hij nu eenmaal de macht heeft. Zelfs de instructeurs
lachen om zijn grapjes die hij natuurlijk elke dag maakt, maar goed… Ons clubje
(3 kandidaten) is als laatste aan de beurt en één van de andere instructeurs
zet zijn auto in de juiste positie. Kandidaat 1 zakt na 3 meter, omdat de auto
afslaat. Kandidaat 2 zakt bij het draaien, omdat GOD besluit dat de bumper de
lijn heeft gepasseerd. Ik vond het een twijfelgevalletje, maar ik ben geen
examinator… Lang verhaal kort: van de 12 kandidaten zakken er 9 tijdens de bijzondere oefeningen. De overige 3 mogen de rijtest doen en 2 daarvan
slagen. Ik ben gelukkig één van die twee. Jawel... ik ben geslaagd!
De volgende dag moet ik om 8 uur weer bij de licensing office zijn (ik heb nog nooit zo vaak achter elkaar een lange broek en dichte schoenen aan gehad). Het avontuur is tot een goed einde gebracht en na een klein half uurtje wachten ben ik de trotse bezitter van een officieel Trinidad en Tobago rijbewijs!
