Het avontuur gaat verder...

Na de eerste paar dagen rust en "huiswerk" vanachter de computer doen, hebben we vanaf donderdag 5 september een auto tot onze beschikking en die dag besteden we om alle uitzendbureaus te bezoeken. Deze liggen allemaal verspreid in Willemstad, van de ringweg tot aan kleine steegjes in het centrum, maar met de hulp van onze grote vriend Google Maps lopen we er niet één mis. Het resultaat van al deze bezoekjes is echter minder doeltreffend: geen van de uitzendbureaus heeft eigenlijk banen in de hotelbranche omdat de  hotels hun vacatures zelf plaatsen (vaak via platforms) en beheren. Eén uitzendbureau is een uitzondering, die hebben wel veel vacatures voor hotels, dus dáár gaan we naartoe! Maar helaas, dat is nou net het enige uitzendbureau dat alleen maar mensen  inschrijft die al een Van Rechtswege én een sedula hebben...

Tja, dat is even een tegenvaller maar we laten ons niet uit het veld slaan. We hebben ons huiswerk tenslotte gedaan en hebben een hele lijst aan kleine resorts genoteerd en die gaan we gewoon allemaal langs. Verder hebben we een aantal van de platforms gevonden waar vacatures op staan, dus we gooien er ook een paar sollicitaties uit.

Het uitzicht rondom... (1)

De dagen erna doorkruisen we dus het hele eiland, iedere dag een andere hoek, en bellen bij alle adressen aan. We introduceren ons, doen ons verhaal en krijgen over het algemeen wel positieve reacties terug. De meeste mensen bevestigen dat "het eiland wel wat talent kan gebruiken" en hoewel niemand op dit moment zelf iemand zoekt, horen ze toch regelmatig wel vragen van die strekking dus ze beloven aan ons te denken.
Soms staan we voor een gesloten deur (of kunnen zomaar binnenlopen in een open maar totaal verlaten resort...) en dan sturen we het betreffende resort een email ter introductie.

Door al de gesprekjes merken we al snel dat het ook hier een kleine wereld is. Iedereen kent wel een paar "sleutelfiguren"van het eiland en netwerken is het devies. Dus we gaan lunchen met het damesclubje van die persoon en op Happy Hour op dat adres en zo komt het dat na een goeie anderhalve week, mensen die we voor het eerst bezoeken, reageren met "ja, we hebben al over jullie gehoord!"

Het uitzicht rondom... (2)

Op maandag 16 september werpen onze inspanningen de eerste vruchten af. Dankzij één van de sollicitaties on-line, heb ik die dag een gesprek in een groot hotel (voor receptioniste/tourdesk agent) en we krijgen een reactie op een introductie-email, waar we 's avonds mee gaan praten. Beide gesprekken gaan goed. Het hotel belooft woensdag uitsluitsel te geven en de eigenaar van het resort wil e.e.a. op een rijtje zetten en graag woensdagmiddag verder praten.

Om een lang verhaal kort te maken: woensdag biedt de eigenaar van het resort ons beiden een baan aan, de volgende dag belt het hotel dat ze me graag willen aannemen en diezelfde avond belt iemand "out of the blue" die via-via gehoord had dat we op zoek waren en zij willen graag in gesprek met ons.

Het uitzicht rondom... (3)

Het resort is niet alleen de eerste in deze rij maar voor ons ook de leukste! Het ligt buiten Willemstad, heerlijk rustig in de natuur, maar toch niet te ver van de stad vandaan. Het is precies wat we zoeken: samen het hotel runnen voor de eigenaar, die zelf ook nog een bedrijf heeft in België en af en toe voor korte of langere tijd naar Curaçao komt.

Op maandag 23 september is alles rond en woensdag 25 september maken we een vliegende start want dan vertrekt de eigenaar weer naar België. We worden een paar dagen intensief ingewerkt en verhuizen woensdag naar het resort en daar zijn we nu onszelf verder aan het inwerken.

Het is een prachtig resort met diverse kamers, bungalows, appartement en zelfs "glamping"-tenten en er is heel veel gaande want er wordt volop verbouwd en verbeterd, maar daarover meer de volgende keer...

Het uitzicht rondom... (4)

Sprong in het diepe

Vanzelfsprekend zijn wij de afgelopen paar maanden druk aan het zoeken geweest naar een nieuwe job op een nieuwe locatie, maar helaas liggen de banen voor management koppels in de hotel industrie niet voor het oprapen. En hoewel we in principe wereldwijd kunnen zoeken, blijkt ook dat niet zo eenvoudig. Zo hebben we ontdekt dat Indonesië inmiddels niet meer tot de mogelijkheden behoort omdat de maximale leeftijd voor het verkrijgen van een werkvergunning van 60 jaar naar 50 jaar is terug gebracht. En voor de meeste banen in de Afrikaanse landen (waar heel veel management koppels voor game lodges worden gevraagd) wordt een lokale residentie vereist, dus ook daarvoor komen we niet in aanmerking.

Naarmate de laatste weken in Tobago wegtikken moeten we onze focus dus verleggen en beginnen we ons meer te verdiepen in een eventuele terugkeer naar Nederland. Maar zelfs dat blijkt veel lastiger dan gedacht. Al googlelend, leren we al snel dat heel veel Nederlanders op een zeker moment re-migreren en allemaal lopen ze tegen dezelfde bureaucratische vicieuze cirkel aan: om je weer in te schrijven in Nederland moet je een adres (en dus een huis) hebben; om een huis te kunnen huren, moet je een werkgeversverklaring kunnen overhandigen, dus zul je eerst een baan moeten vinden; maar om te mogen werken moet je in Nederland ingeschreven staan!

Er komt dus heel wat bij kijken en al discussiërend over deze uitdagingen moeten we voor onszelf vaststellen dat we eigenlijk nog helemaal niet klaar zijn om weer naar Nederland terug te keren. En als we dan toch op zoek moeten naar een huis en een baan, waarom proberen we datzelfde dan niet nog een keer in het buitenland...
En gaan heel wat avonden debatteren overheen, maar langzaam vormt zich een plan. Want als we zomaar op de bonnefooi ergens naartoe gaan, dan moet het wel een bestemming zijn waar we zonder residentie- en/of werkvergunning een tijdje kunnen verblijven en werk kunnen zoeken. Allereerst denken we aan de zuidelijke EU landen waar ook veel toerisme is zoals bijv. Ibiza of de Canarische Eilanden. We zijn ook concreet met een resort in gesprek geweest maar al snel wordt duidelijk dat al deze bestemmingen seizoensgebonden zijn. Er is werk van april tot oktober maar de rest van het jaar zit je zonder inkomsten, dus dat is geen optie.
Na die conclusie blijft er een logisch vervolg over: het Caribisch gebied heeft het hele jaar toerisme en vlak "naast de deur" liggen de Nederlandse Antillen, waarvan Curaçao de grootste is. Dus richten we onze pijlen daarop. Als Nederlanders mogen we daar zonder problemen een half jaar wonen en het is ook toegestaan om werk te zoeken. Mocht dat lukken en je wilt je settelen dan moet je een Verklaring van Rechtswege en een sedula aanvragen, maar gedurende die procedure (die ook hier ongetwijfeld veel tijd in beslag zal nemen) mag je gewoon werken.
Het is besloten: we gunnen onszelf nog een kans in het buitenland!

Dus zaterdag 31 augustus vliegen we naar Curaçao waar we warm ontvangen worden door Coen en Monique, vrienden uit Veghel die inmiddels al ruim 3 jaar hier wonen. We verblijven bij hun buren, die een klein resort met appartementen hebben en ons voor een vriendenprijs een kamer en auto ter beschikking stellen en waarmee we ook al gesproken hebben over een mogelijkheid om enkele maanden hun resort te beheren als zij er niet zijn.
Verder gaan we nu vol aan de bak om hotels en duikcentra te benaderen en gaan we binnenkort de uitzendbureaus in Willemstad langs. Maar omdat we de eerste paar dagen nog geen vervoer hebben, doen we voorlopig ons "huiswerk" vanachter de computer en moeten we verplicht genieten van ons verblijf op het resort. En, zoals je aan de foto's kunt zien, is dat geen straf...