Tja dit blog gaat over ons leven en soms gebeuren daarin veel dingen tegelijk, niet alleen leuke maar ook erge dingen en dan kan het gebeuren dat een verhaal leuk begint maar triest eindigt....
Onze kleine vakantie in Costa Rica was leuk. We hebben lekker door Puerto Viejo gestruind, ik heb mezelf op een zonnig jurkje getrakteerd en we hebben iedere avond heerlijk getafeld in verschillende restaurantjes (japans, italiaans en "fusion"). Natuurlijk stootte ik de eerste avond alweer mijn teen dus het brekebeentje liep weer met een wondje rond. Op zich niets ernstigs maar in dit vochtige klimaat willen wondjes niet zo snel helen en je moet altijd uitkijken voor infectie in zo'n stoffige omgeving.
Donderdag hebben we een jungle-tocht gemaakt. Met een gids (een Duitse vent die al 17 jaar in Costa Rica woont) en nog één andere klant gaan we in Manzanillo het oerwoud in. De Duitser weet ontzettend veel van de bomen, planten, bloemen, vogels, insecten en andere dieren die we tegen komen. Iedere twee meter stopt hij bij een volgende plant om te laten voelen, zien en ruiken en te vertellen wat de medicinale kracht ervan is. We zien brulapen (zie foto, zoals altijd een zoekplaatje), vogels, vlinders, spinnen (zie foto), mieren en giftige slangen (zie foto). We ruiken én proeven vruchten, pitten, bloemen en bladeren. Geloof het of niet maar we eten zelfs termieten. De tocht duurt de hele dag, van 's morgens 9 uur tot 's middags 5 uur en is ontzettend interessant.
Helaas doet de 8 uur lopen met sokken en wandelschoenen geen goed aan het wondje op mijn teen. Te meer omdat we ook nog twee keer op blote voeten door kniediep water hebben moeten waden. Maar daar weet onze gids wel iets voor. Hij snijdt de stengel af van een palm (vraag me niet welk soort, het enige wat ik onthouden heb is dat het de enige palmsoort is die bladeren heeft die 360 graden in het rond groeien) en geeft die aan ons mee. Van het sap zou de wond sneller moeten genezen. In het hostel teruggekomen maak ik de wond, die inderdaad weer helemaal open en week is, eerst goed schoon.
Daarna snijden we, op instructie van de gids, de stengel overdwars open en "wringen 'm uit". Er komt een kleurloos sap vrij wat ik op de wond smeer. Voor ons westerlingen toch wel een vreemde gewaarwording om zoiets te doen, maar het heeft zeker niet geschaad want de volgende dag zit er al een mooie korst op!
Na deze leuke paar dagen, krijgen we zaterdag op de terugweg een kleine domper. Op de heenweg had ik nl. in Changuinola een uitstrijkje laten maken en op de terugweg moesten we daar de uitslag van ophalen. Er blijkt een kleine afwijking te zijn en we worden geadviseerd om een afspraak te maken met een gynaecoloog voor een biopsie. Dat is natuurlijk even schrikken. Maar eenmaal thuisgekomen hebben we op het internet opgezocht wat er nu precies op het uitslagformulier stond en het blijkt een soort virus te zijn die in de meeste gevallen onschuldig is en heel vaak zelfs vanzelf weer verdwijnt. Er bestaat echter een variant die in een veel later stadium (10 tot 15 jaar) zou kunnen uitgroeien tot kanker. De biopsie is natuurlijk bedoeld om vast te stellen welke variant ik heb. Het hoeft dus niet zo ernstig te zijn...
Het allerslechtste nieuws krijgen we pas als we thuis zijn, via e-mail. De zoon (33 jaar oud) van één van onze beste vrienden is een paar weken geleden geopereerd aan een hersentumor en gisteren kregen we te horen dat het kwaadaardig en snelgroeiend is. Ze gaan proberen met chemo en bestraling de restanten van de tumor onder controle te houden, maar als de behandeling niet aanslaat is er niets meer te doen... Dit zijn van die berichten die je als mens gewoon niet kan bevatten en je heel erg machteloos kwaad maken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten