Facebook

Het lijkt erop dat onze generatie zo langzaamaan Facebook aan het ontdekken is.
Wij zijn er begin vorig jaar mee begonnen. Eigenlijk op aanraden van duikklanten van ons, jongelui die vertelden dat Facebook een goed medium is om klanten te krijgen. Dat klonk interessant dus ondanks dat we niet zo "into social media" zijn, hebben we toch maar een poging gewaagd. Nou zijn we ook niet echte wizkids op de computer dus een FBpagina op naam van Scuba 6 Diving mislukte jammerlijk, en uiteindelijk heeft Roberto maar een pagina op zijn eigen naam aangemaakt.
In het begin deden we er niet zoveel mee. We keken regelmatig, maar hadden weinig behoefte om iedere dag weer te schrijven "wat je aan het doen bent". Maar sinds begin dit jaar zien we een stijgende lijn in het gebruik en ook in het nut van Facebook.
 
Zo hebben we inmiddels een heel netwerk van mensen en bedrijven op Bastimentos en Colón op FB waar we informatie mee uitwisselen over allerhande dingen. En we zitten nu ook in het netwerk van diverse vrijwilligersgroepen zoals "Floating Doctors" (vrijwilligers die met boten de afgelegener gebieden van de archipel kunnen bereiken en medische diensten verlenen) en "Hands across the water Bocas" die allerlei milieu-acties onderneemt, zoals het terugdringen van zwerfafval op de eilanden en vooral in het water en die nu ook inspringt om samen met de bewoners een oplossing te vinden voor het vuilnisprobleem (zie blog 15 juni), onder het mom samen staan we sterk. Op deze manier blijven we niet alleen goed op de hoogte van alles wat er hier zoal speelt maar kunnen we ook zelf ons steentje bijdragen.

Daarnaast worden we ook steeds vaker "gevonden" door ouwe bekenden in Nederland. Het lijkt de volgende generatie te zijn die allemaal sinds kort op Facebook zitten en op zoek gaan naar hun "vrienden". Zo had ik al verteld dat Roberto's eerste vriendinnetje hem had teruggevonden (zie blog 11 april) en de afgelopen maanden vinden steeds meer oud-collega's uit Veghel mij. En omdat je dan weer in een hele nieuwe kring zit, vind ik daardoor weer andere oud-collega's. Het zijn allemaal collega's van DMV International, waar ik van 1996 tot en met 2007 gewerkt heb en het is ontzettend leuk om te lezen hoe het met al die mensen gaat en wat ze nu doen. Zelfs als je tot je grote schrik ontdekt dat een oud-collega in een ontzettende moeilijke tijd zit omdat haar man een zware beroerte heeft gehad, want dankzij Facebook kun je meeleven en de ontwikkelingen blijven volgen en gelukkig gaat het nu beter met hem!

Dus, ondanks het feit dat het ons voor zover bekend geen nieuwe klandizie heeft gebracht, moet ik toegeven dat dat Facebook toch wel een leuk medium is... (maar waarschijnlijk alweer gruwelijk ouderwets)

Eindelijk echt thuis

Hèhè, sinds half april, toen we naar Nederland vertrokken, zijn we deze week eindelijk weer écht thuis. Toen we half mei namelijk van onze vakantie in Nederland terugkeerden naar Panama, moesten we eerst nog een paar dagen in Panama City verblijven in verband met de cursus die Rob moest volgen. Eenmaal terug op Bastimentos zijn we goed en wel twee dagen in ons eigen huisje geweest, want daarna gingen Tom en Ina op vakantie en hebben we vier weken lang in het hostel gewerkt en daar dus ook geslapen. Maar deze week, na ruim twee maanden, konden we eindelijk ons huisje aan de rand van de jungle weer opzoeken. Heerlijk, weer in je eigen hangmat en weer in je eigen bed!

En omdat we nu voorlopig weer gewoon thuis zijn, wordt het ook weer tijd om onze voorraadkist en koelkast te vullen, want die hadden we voor ons vertrek naar Nederland natuurlijk zoveel mogelijk geleegd.
Dus gisteren, we hadden toch geen duikers, zijn we met z'n tweeën een dagje naar Bocas gegaan om inkopen te doen. We slaan van alles in. Spullen die we op Bastimentos niet of nauwelijks kunnen vinden (goed stukje vlees, karbonades en gehakt, flesje lekkere Cointreau), spullen die op Bastimentos gewoon altijd duurder zijn (pindakaas, nootjes, haarverf) en spullen die, nu we er toch zijn, gewoon lekker zijn om onszelf te verwennen (lekkere ham, chorizo en salami, stukjes goeie kaas en vers Chiabattibrood)!

En we kopen alvast een verjaardagscadeautje voor Roberto. Want vlak voordat we bijna drie jaar geleden naar Panama vertrokken heeft Roberto in Nederland een goed (en duur) duikhorloge gekocht, dat heeft hij tenslotte dagelijks nodig. Of toch niet zo goed, want sinds een half jaar al staat het ding regelmatig stil of loopt gewoon een half uur achter en sinds de afgelopen maand zit er ook nog water in het waterdichte horloge. Toen Rob het vorige week voor de zoveelste keer wilde gelijkzetten, brak het knopje af en kon hij er dus helemaal niets meer mee. Balen, want zoals gezegd, hij heeft een duikhorloge echt nodig (zeker tijdens de cursussen die hij geeft).
Nou is Bocas niet bepaald een grote stad met warenhuizen of iets dergelijks, dus we zijn blij als we één winkeltje vinden die duikhorloges verkoopt. Hij heeft er zegge en schrijve precies twee! De ene vindt Rob veel te lomp en zwaar, maar de andere is een net klokje. Als we vragen of hij op batterijen of op beweging loopt, moet er eerst naarstig gezocht worden. Gezamenlijk komen ze tot de conclusie dat het wel een batterij moet zijn want er zich ook een lampje in. Oké, kunnen jullie dan even laten zien hoe je 'm open maakt zodat we ook zeker weten dat we t.z.t. de batterij kunnen vervangen? (ja, ja, je wordt hier erg voorzichtig bij aankoop van dit soort zaken, want "garantie" moet hier nog uitgevonden worden). Nee, dat kan hij niet, maar hij weet zeker dat ze dat bij de Farmacia (drogist) wel kunnen want die verkoopt ook de batterijtjes. Tja, dat willen we dus wel even zeker weten, dus we nemen het horloge mee naar de Farmacia en vragen de man of hij het open kan maken. Ja hoor, hij pakt een schaar en draait 'm zonder moeite open. Het batterijtje is hem ook bekend dus die kunnen we inderdaad t.z.t. bij hem kopen. Gerustgesteld lopen we terug naar het andere winkeltje en kopen het horloge.

Als we de winkelstraat een paar keer op en neer gelopen hebben en alles gevonden hebben wat we zochten (behalve een simpele pannenlap want om de één of andere reden was die nergens te krijgen), keren we terug naar Bastimentos en vullen daar de koelkast, vriezer en voorraadkist met de ingekochte spullen. Daarna moet de vochthuishouding flink op peil gebracht worden en verdwijnen we met een groot glas gekoelde sap in onze respectievelijke hangmatten. Thuis....!

Vuil

We hebben een vuil-probleem. Normaal gesproken wordt hier het vuilnis twee keer per week opgehaald. Iedereen zet op dinsdag- en vrijdagochtend zijn vuilniszakken op één van de aanlegsteigers en de vuilnisboot van de gemeente haalt alles op en brengt het naar de vuilstortplaats in Bocas, op het andere eiland. Maar sinds een week of twee blijft het vuil op de steigers staan. Wat blijkt? De eigenaar van de vuilstortplaats weigert het vuil te accepteren omdat de gemeente het vuil niet volgens de voorschriften aanlevert (vraag me niet welke regels ervoor gelden, maar de gemeente houdt zich er blijkbaar niet aan). Probleem dus, want in dit klimaat is het niet echt prettig om al die vuilniszakken te laten opstapelen. Er was al sprake van dat iedereen zijn eigen vuil moest gaan verbranden (ook niet echt bevorderlijk voor het milieu) toen afgelopen woensdag ineens de vuilnisboot weer kwam om alles op te halen. Probleem opgelost? Nee, dat niet. De gemeente krijgt de kans om zijn leven te beteren, zo niet, dan sluit de vuilstortplaats in Bocas wederom zijn deuren. Afwachten dus maar.

Op diezelfde woensdag ervaar ik een (onvrijwillige) modderdouche. Het is het begin van de week namelijk heel slecht weer geweest en afgelopen maandag hebben we de hele nacht en de hele dag stortende hoos- en onweersbuien gehad. Gevolg hiervan is dat er de dagen erna erg vies water uit de kraan komt, want onze watervoorziening komt geheel uit regenwater wat in natuurlijke waterreservoirs wordt opgevangen en met zulke tropische buien komt er ook een hoop grond en modder mee. In de loop van een paar dagen wordt dat dan weer langzaamaan helderder.
Dus toen ik woensdagmiddag een douche wilde nemen, probeerde ik eerst de kraan even uit. Het water was alweer redelijk helder, dus ik spring onder de douche en spoel me af in heerlijk koel water. Als ik even later helemaal ben ingeshampood, zet ik de douche weer aan... en sta plotseling onder een modderdouche! Ik draai direct de kraan weer dicht en, hulpeloos ingezeept en onder de smurrie, kan ik maar één ding doen: om Rob roepen, die aan de andere kant van het hostel, in de duikschool op de laptop naar de wedstrijd Nederland-Duitsland luistert (hij had het hele dorp al afgestruind naar een tv, maar het blijkt dat ze hier niet alle wedstrijden uitzenden en deze wedstrijd bleek daar ook onder te vallen, dus Rob baalde al dat hij uiteindelijk met Radio 1 genoegen moest nemen). Na een paar keer roepen, komt Rob me te hulp en zet hij de reservetank aan, zodat ik weer schoon water heb. Helaas, dat werkte niet meer want de douchekop zit inmiddels helemaal verstopt met modder, dus maar weer om hulp roepen. Even later komt Rob weer terug, ondertussen behoorlijk geïrriteerd dat hij de wedstrijd mist, douwt me een schroevendraaier in m'n handen en verdwijnt weer naar z'n laptop/radio. Oké, ik ben geëmancipeerd, ik kan die douchekop er zelf wel afschroeven. Tien minuten later is de douchekop schoon en ik gelukkig ook weer.
Overigens hoorde ik achteraf dat er woensdagmiddag vlakbij het hostel een waterleiding gebroken was, dus hoogstwaarschijnlijk is dat de oorzaak geweest van het modderbad en niet de enorme regenbuien...

Hollen of stilstaan

Het is weer hollen of stilstaan. Zaten we vorig weekend nog twee dagen volkomen leeg in het hostel, vanaf maandag komen er verschillende mensen tegelijk binnen en zitten we weer helemaal vol.
Natuurlijk gebeurt dat juist op het moment dat Roberto de cursus (die hij in Panama niet had kunnen afronden) opnieuw gaat doen. De instructeur van die cursus was namelijk toch in Bocas voor een andere klus, dus hij kon er wel een paar dagen aan vastplakken. Omdat wij dachten dat we het toch niet druk zouden hebben in het hostel, leek ons dat een prima plan. Zul je altijd zien.... Terwijl ik druk ben met ontbijtjes maken, tours regelen, inkopen doen en andere aanverwante hostel-zaken, zit Rob twee dagen lang (van 8.00 tot 17.00 uur!) te zweten op de theorie- en praktijkkennis van onze regulators en BCD's. Maar dit keer is hij met vlag en wimpel geslaagd en vanaf nu kan hij dus zelf het onderhoud van deze spullen doen en dat is reuze-handig!
En tegen de tijd dat dit allemaal achter de rug is en we weer wat meer tijd hebben, loopt het hostel weer langzaam leeg en lijkt het erop dat we morgen weer leeg zijn...

Nou ja, het duiken blijft ook gewoon doorlopen. Eén van de Nederlandse meisjes die anderhalve week geleden bij ons haar Open Water certificaat gehaald heeft, is terug gekomen met twee vriendinnen en die hebben gisteren een funduik gemaakt en vanavond maken ze nog een nachtduik. En vanmorgen is Roberto weer met 2 mensen op stap om een Discover Scuba Dive te maken. We blijven dus lekker bezig.

Vreemde week

We vinden het maar vreemd. Het is duidelijk laagseizoen en we zien dan ook weinig toeristen op de eilanden. Het hostel is bijzonder stil (hebben wij nog niet eerder zo meegemaakt) maar in de duikschool draait het allemaal aardig door. Zoals gezegd zijn we zondag met een nieuwe Open Water cursus begonnen, met twee meisjes uit Nederland die allebei apart hadden gereserveerd. Het was dus leuk dat we ze samen in dezelfde cursus konden zetten. Op het laatste moment kwam er ook nog een Amerikaanse jongen bij dus de cursus was goed gevuld.
De Nederlanders sliepen ook allebei (met respectievelijk vriend en een vriendin) in het hostel en aangezien we slechts twee dagen nog één andere kamer verhuurd hebben, was het een gezellig Hollands onderonsje deze week. De vriend en vriendin (beiden gecertificeerde duikers) zijn allebei ook nog een dag mee geweest met duiken, dus hoewel het hostel ongelooflijk rustig is (we zijn sinds gisteren weer helemaal leeg), mogen we met onze duikschool ook deze week weer niet mopperen.

Maar dat het rustig is in het hostel wil nog niet zeggen dat er geen rare dingen kunnen gebeuren. Zo werden wij woensdagnacht wakker omdat Annie aan het blaffen was. Nou doet ze dat wel vaker, als er midden in de nacht mensen over straat lopen en wat luidruchtig zijn, maar zodra die voorbij zijn, houdt Annie algauw weer op. Deze keer bleef ze echter aanhouden en toen we allebei echt wakker waren, hoorden we geklop op de voordeur. Een blik op mijn mobieltje vertelde me dat het kwart voor vijf in de ochtend was. Wat zullen we nu krijgen? Als Rob de deur open doet, staan daar een Engelse jongeman  met een volkomen dronken indiaanse vrouw. De jongen lijkt te denken dat dit het adres is waar hij het meisje thuis moet brengen, maar het vrouwtje blijft hem alleen maar vragend aankijken. Blijkbaar had zij andere dingen in gedachten. Tegen de tijd dat de jongen zich dat realiseert, mompelt hij een "ojee, dit is gênant" en druipt af, op de voet gevolgd door de dronken vrouw.

Verder hebben we deze week ook nog een telefoontje gekregen waar we heel erg van geschrokken zijn. Olaf en Kathy zijn vrienden van Tom en Ina die wij ook goed kennen. Ze hadden tot voor kort een hostel in Puerto Viejo, Costa Rica, waar we altijd verbleven als we op visa-run gingen. Ze zijn van onze leeftijd en we kunnen goed met ze opschieten. Een paar weken voordat wij naar Nederland gingen, waren ze bij ons op bezoek. Ze waren namelijk gestopt met het hostel in Costa Rica en zouden op het vasteland in Panama (in het plaatsje Boquete, in de bergen) een restaurant gaan beginnen.
Afgelopen week belde Olaf op met het bericht dat Kathy een paar dagen daarvoor overleden was! Ze had last van haar buik en was naar David naar het ziekenhuis gegaan en daar is ze aan een inwendige bloeding gestorven. Dit nieuws kwam wel zó onverwachts en was zó'n schok dat we het nog steeds niet kunnen geloven. Zeker niet, omdat we haar nog geen twee maanden geleden gezien hebben. Onvoorstelbaar. Het trieste is dat ze een week daarvoor het restaurant hadden gekocht. Binnenkort komt Olaf naar Bastimentos, want Kathy wilde dat haar as over de Caraibische Zee zou worden uitgestrooid....