Ja,ja, het is alweer zover: Rob is weer een jaartje ouder. En wie jarig is krijgt cadeautjes. Helaas, het enige cadeautje dat Rob vanmorgen krijgt, is een kapotte printer!
Gisteren begonnen er ineens allemaal lampjes te knipperen en deed hij niets meer. Vanmorgen hebben we geprobeerd om hem opnieuw te installeren, maar de lampjes bleven knipperen. Dus we halen de on-line handleiding erbij. Geloof het of niet, maar die is in het Chinees, Koreaans of andere rare taal met kriebelschrift en we kunnen nergens een Engelse versie ontdekken. Dan maar googlen op het internet. Er worden allerhande "reset"-opties gegeven maar niets werkt. Inmiddels knipperen er ook geen lampjes meer en is het apparaat helemaal dood.Even voor de duidelijkheid: dit is de printer die we afgelopen maart gekocht hebben! Over cadeautje gesproken...
En dan nog even een vervolgje op het belasting-verhaal. Want we hebben natuurlijk nog wel even wat meer informatie gevraagd over de aanslag die we gekregen hebben. Hoe is het bijvoorbeeld mogelijk dat we belasting betalen over 2010, een jaar waarin we nog helemaal geen omzet gedraaid hebben, maar alleen in november en december geld geïnvesteerd hebben in de duikschool?
We krijgen een heel verhaal te horen en het is voor ons nog steeds niets helemaal helder, maar blijkbaar is er een wet dat buitenlanders die voor langere tijd in Panama verblijven de eerste paar jaar een soort belasting betalen als bijdrage aan het onderwijs-systeem in Panama. Het betreft een in hoogte aflopend bedrag voor de eerste 2 of 3 jaar.
Daarbij proeven we tussen de regels door ook een beetje dat de accountant in verband met dat NIT-nummer-probleem wat heeft moeten "fröbelen" om één en ander geregeld te krijgen... Het goede nieuws is dat de accountant bevestigt dat alles nu goed op de rit staat en dat de kosten volgende jaren niet zo hoog zullen zijn, dus we houden het maar op "opstartkosten".
We hebben in ieder geval, als brave burgers, alles netjes betaald en hebben inmiddels van de overheid een "Certificacion de Paz y Salvo" ontvangen, een soort "bewijs van goed gedrag" dat we alles volgens de regels van de wet voldaan hebben ;o)
Nou ja, sinds dat ik vorige week schreef dat het de slechtste maand
ooit wordt, hebben we wel weer wat klanten gehad en vandaag zijn we
begonnen met een cursus, dus dat is wel weer positief. Het maakt de
maand niet meer goed (zeker niet met al die kosten) maar alle beetjes
helpen nietwaar.
Helaas voor Rob en de duikers wil het weer maar
niet beter worden en zijn ze nu net onderweg naar de eerste duikstek in de zoveelste
gietende stortbui (ook al geen verjaardagscadeautje voor Rob).
Als Rob straks terug is, maken we er een rustig middagje van. Op Rob's verzoek hebben we het verjaardags-etentje namelijk gisteren al gehad bij Cisto, onze favoriete Pizzeria. En we hadden nog zoveel over dat we vanavond nog een keertje pizza eten, lekker thuis op de veranda. En dan sluiten we af met een kopje espresso mét een likeurtje, want Rob heeft van Tom en Ina een fles Cointreau voor zijn verjaardag gekregen (dus toch nog een leuk verjaardagscadeautje)!
IN ORDER TO MAKE YOUR DREAMS COME TRUE, YOU HAVE TO WAKE UP!
zaterdag 28 juli 2012
zondag 22 juli 2012
Slechte maand
Het begint ernaar uit te zien dat juli de boeken in gaat als de slechtste maand ooit. We hebben in de hele maand welgeteld drie dagen gedoken, vandaag incluis.En dat zul je altijd zien, juist als je het het minst kan gebruiken, vallen de rekeningen op de mat (of in ons geval: in de inbox).
Allereerst de rekening van een zekere Mares-leverancier in Panama City, waar Roberto de cursus heeft gedaan om onze Mares-spullen te kunnen servicen. De cursus was natuurlijk al begin juni afgerond, maar vorige week ontvingen we eindelijk de bestelde onderhouds-setjes en het gereedschap die nodig zijn voor de service-beurten. En daarbij dus ook de totale rekening van cursus en materialen. Hmm, even slikken.
En aangezien dit soort tegenvallers nooit alleen komen, laat ook de Belasting deze week plotseling iets van zich horen... (sommige dingen gaan hier dus niet anders dan in Nederland!). Hoewel het niet in de schrikwekkende blauwe envelop komt, maar gewoon in een onschuldig e-mailtje, is de inhoud er niet minder om.
We wisten natuurlijk dat we, dankzij dat gedoe met het nietbestaande NIT-nummer, veel te laat waren met de aangifte en daarom een boete moesten betalen, maar de aanslag zelf was ook meer dan gedacht. Er was ons namelijk in eerste instantie verteld dat we alleen over 2011 hoefden te betalen, aangezien we pas in december 2010 gestart zijn en de kosten van november/december 2010 als investering op 2011 beschouwd zouden kunnen worden. Helaas denkt de Belastingdienst daar anders over en tellen ze 2010 als een heel belastingjaar, wat inhoudt dat we niet alleen een aanslag krijgen over zowel 2010 en 2011 maar ook de boete moeten betalen voor beide jaren.
Daarbij hebben we natuurlijk twee accountantkantoren moeten inschakelen. Eerst hadden we een accountant in Bocas maar toen het hele NIT-nummer-probleem naar boven kwam, waren we genoodzaakt om een accountant in Panama City in de arm te nemen. Beiden hebben er de nodige arbeid in gestoken en ook die rekeningen hebben we nu gepresenteerd gekregen.
Al met al een flinke financiële aderlating, en dat in een maand waarin we sowieso verlies draaien...
Nou ja, we gaan er maar vanuit dat dit "opstartkosten" van het eerste jaar zijn. Zo hoeven we volgend jaar geen Mares-cursus en -gereedschap meer te betalen, maar alleen nog maar de onderhouds-setjes. En voor wat betreft de belasting is het NIT-nummer nu in ieder geval geregeld en kunnen we dus volgend jaar tijdig via de accountant in Bocas onze aanslag laten regelen, zonder boetes of andere problemen (als het goed is... hier houd ik een slag om de arm want je weet het maar nooit).
Nu het zo rustig is en we eindelijk de Mares-spullen hebben, kan Rob aan de slag met de service-beurten, dus hij is regelmatig te vinden in zijn "werkplaats". En ach, daar zit hij zo slecht nog niet....
Allereerst de rekening van een zekere Mares-leverancier in Panama City, waar Roberto de cursus heeft gedaan om onze Mares-spullen te kunnen servicen. De cursus was natuurlijk al begin juni afgerond, maar vorige week ontvingen we eindelijk de bestelde onderhouds-setjes en het gereedschap die nodig zijn voor de service-beurten. En daarbij dus ook de totale rekening van cursus en materialen. Hmm, even slikken.
En aangezien dit soort tegenvallers nooit alleen komen, laat ook de Belasting deze week plotseling iets van zich horen... (sommige dingen gaan hier dus niet anders dan in Nederland!). Hoewel het niet in de schrikwekkende blauwe envelop komt, maar gewoon in een onschuldig e-mailtje, is de inhoud er niet minder om.
We wisten natuurlijk dat we, dankzij dat gedoe met het nietbestaande NIT-nummer, veel te laat waren met de aangifte en daarom een boete moesten betalen, maar de aanslag zelf was ook meer dan gedacht. Er was ons namelijk in eerste instantie verteld dat we alleen over 2011 hoefden te betalen, aangezien we pas in december 2010 gestart zijn en de kosten van november/december 2010 als investering op 2011 beschouwd zouden kunnen worden. Helaas denkt de Belastingdienst daar anders over en tellen ze 2010 als een heel belastingjaar, wat inhoudt dat we niet alleen een aanslag krijgen over zowel 2010 en 2011 maar ook de boete moeten betalen voor beide jaren.
Daarbij hebben we natuurlijk twee accountantkantoren moeten inschakelen. Eerst hadden we een accountant in Bocas maar toen het hele NIT-nummer-probleem naar boven kwam, waren we genoodzaakt om een accountant in Panama City in de arm te nemen. Beiden hebben er de nodige arbeid in gestoken en ook die rekeningen hebben we nu gepresenteerd gekregen.
Al met al een flinke financiële aderlating, en dat in een maand waarin we sowieso verlies draaien...
Nou ja, we gaan er maar vanuit dat dit "opstartkosten" van het eerste jaar zijn. Zo hoeven we volgend jaar geen Mares-cursus en -gereedschap meer te betalen, maar alleen nog maar de onderhouds-setjes. En voor wat betreft de belasting is het NIT-nummer nu in ieder geval geregeld en kunnen we dus volgend jaar tijdig via de accountant in Bocas onze aanslag laten regelen, zonder boetes of andere problemen (als het goed is... hier houd ik een slag om de arm want je weet het maar nooit).
zaterdag 14 juli 2012
Niets te doen
Het is ontzettend rustig. Juni was, tot onze verbazing en in tegenstelling tot vorig jaar, een goeie maand, maar sinds begin juli is het akelig stil. En dat is vreemd want juli en augustus zijn normaal gesproken drukke maanden aangezien de Europeanen dan vakantie hebben. (tja, toch weer die crisis die alom rondwaart...?) Gisteren hadden we voor het eerst in 12 dagen weer een keer duikertjes, maar die twee weken daarvoor hebben we dus niets te doen gehad.
En wat doen we dan zoal, vraag je je af.
We gaan iedere ochtend gewoon op de gebruikelijke tijd naar de duikschool. Je moet tenslotte toch "aanwezig" zijn en je weet maar nooit wanneer er weer iemand binnen loopt. En iedere week werken we één dag in het hostel, zoals altijd. Ook daar is niet veel loos, dus dat zijn kalme diensten.
We huren een schilderes in om ons reclame-bord (met tekst en PADI-logo) dat buiten aan de straat staat opnieuw te schilderen. Dat blijkt nog een hele uitdaging want het regent bijna iedere dag en de lucht is zo vochtig dat de verf nauwelijks drogen wil. Ze doet er twee dagen langer over dan gepland en ze moet regelmatig de door regen uitgelopen stukken opnieuw doen. Ik denk dat ze blij is dat deze klus erop zit...
Ik laat mijn teennagels lakken door Marie-Louise, een lokaal vrouwtje dat regelmatig in het hostel binnenloopt op zoek naar klanten. Zie hier het resultaat (ik weet het, ik heb geen fotomodel-voeten, maar zijn het geen vrolijke voetjes?)
Rob kijkt iedere ochtend naar de Tour de France. Via een Nederlands stel dat we in januari 2010 te duiken hebben gehad bij the Dutch Pirate en die inmiddels zelf ook uit Nederland vertrokken zijn en in Guatamala een hostel gekocht hebben (!) heeft Rob namelijk een website gekregen die sport-evenementen live uitzendt (bedankt Jacco!). Ondanks af en toe wat haperingen vanwege ons langzame internet kan hij de tour dus iedere dag volgen. En niet te vergeten zijn favoriete programma: "De Avond-etappe" met Mart Smeets.
En 's middags gaan we lekker op tijd naar huis om daar de kunst van het nietsdoen te perfectioneren in onze hangmat met de E-reader (boek), Nintendo DS (spelletje) of I-pod (muziekje).
En dan nu nog even een filmpje dat we op Facebook kregen wat we jullie niet willen onthouden. Het is een promotiefilm voor Bocas del Toro en gaat voornamelijk over het hoofdeiland Colón. Het stadje wat je ziet is dan ook Bocas op Colón en de disco-opnames zijn absoluut in Bocas gemaakt, want de enige uitgaansgelegenheid op Bastimentos is de lokale bar met de meer relaxte reggae-muziek, maar de vogelvlucht-opnames van de natuur geven wel een mooi beeld van onze omgeving:
promotiefilm Bocas del Toro
(als je op de link geklikt hebt, moet je het filmpje nog even starten met de linkerknop >)
En wat doen we dan zoal, vraag je je af.
We gaan iedere ochtend gewoon op de gebruikelijke tijd naar de duikschool. Je moet tenslotte toch "aanwezig" zijn en je weet maar nooit wanneer er weer iemand binnen loopt. En iedere week werken we één dag in het hostel, zoals altijd. Ook daar is niet veel loos, dus dat zijn kalme diensten.
We huren een schilderes in om ons reclame-bord (met tekst en PADI-logo) dat buiten aan de straat staat opnieuw te schilderen. Dat blijkt nog een hele uitdaging want het regent bijna iedere dag en de lucht is zo vochtig dat de verf nauwelijks drogen wil. Ze doet er twee dagen langer over dan gepland en ze moet regelmatig de door regen uitgelopen stukken opnieuw doen. Ik denk dat ze blij is dat deze klus erop zit...
Rob kijkt iedere ochtend naar de Tour de France. Via een Nederlands stel dat we in januari 2010 te duiken hebben gehad bij the Dutch Pirate en die inmiddels zelf ook uit Nederland vertrokken zijn en in Guatamala een hostel gekocht hebben (!) heeft Rob namelijk een website gekregen die sport-evenementen live uitzendt (bedankt Jacco!). Ondanks af en toe wat haperingen vanwege ons langzame internet kan hij de tour dus iedere dag volgen. En niet te vergeten zijn favoriete programma: "De Avond-etappe" met Mart Smeets.
En 's middags gaan we lekker op tijd naar huis om daar de kunst van het nietsdoen te perfectioneren in onze hangmat met de E-reader (boek), Nintendo DS (spelletje) of I-pod (muziekje).
En dan nu nog even een filmpje dat we op Facebook kregen wat we jullie niet willen onthouden. Het is een promotiefilm voor Bocas del Toro en gaat voornamelijk over het hoofdeiland Colón. Het stadje wat je ziet is dan ook Bocas op Colón en de disco-opnames zijn absoluut in Bocas gemaakt, want de enige uitgaansgelegenheid op Bastimentos is de lokale bar met de meer relaxte reggae-muziek, maar de vogelvlucht-opnames van de natuur geven wel een mooi beeld van onze omgeving:
promotiefilm Bocas del Toro
(als je op de link geklikt hebt, moet je het filmpje nog even starten met de linkerknop >)
maandag 9 juli 2012
Trieste dag
Het was gisteren een trieste dag. Dit weekend is Olaf, wiens vrouw Kathy eind mei zo plotseling is overleden (zie blog 2 juni), namelijk gekomen met een handvol familie en vrienden en gisteren hebben we Kathy's as uitgestrooid.
De dag begon al treurig met geen enkel zonnestraaltje en alleen maar grijze wolken. Het weerzien met Olaf is moeilijk, want in het Nederlands is het al lastig om in een dergelijke situatie de juiste woorden te vinden, maar hoe zeg je dat in het Duits? De gebruikelijke gemeenplaatsen, hoe goedbedoeld ook, bieden weinig troost.
Rob en ik hadden onze boot en bootkapitein Roberto voor de gelegenheid ter beschikking gesteld en rond 10 uur komt Roberto ons ophalen. We zijn in totaal met 11 man en daarmee is de boot vol. De zee is woelig met stevige golven en Roberto vaart ons in een rustig tempo rondom de punt van Bastimentos naar het noorden, richting de open oceaan. Olaf heeft deze plek gekozen zodat de as naar open zee meegenomen zal worden en niet in de baai blijft. Als de motor wordt afgezet, dobberen we even rond op de golven terwijl er in de verte een enkele donder rolt. Dan neemt een vriend van Olaf de urn en strooit de as over het water uit. Daarna vult hij de urn met water en laat deze zinken.
Omdat er hier geen bloemenzaken bestaan, hebben we de dag ervoor uit de jungle diverse tropische bloemen en bladeren meegenomen en daar zelf kleine boeketjes van gemaakt. Na het uitstrooien leggen we één voor één onze boeketjes op het water en kijken we hoe de kleurige bloemen op de golven worden meegenomen richting open zee.
Het is een waardig afscheid.
De dag begon al treurig met geen enkel zonnestraaltje en alleen maar grijze wolken. Het weerzien met Olaf is moeilijk, want in het Nederlands is het al lastig om in een dergelijke situatie de juiste woorden te vinden, maar hoe zeg je dat in het Duits? De gebruikelijke gemeenplaatsen, hoe goedbedoeld ook, bieden weinig troost.
Rob en ik hadden onze boot en bootkapitein Roberto voor de gelegenheid ter beschikking gesteld en rond 10 uur komt Roberto ons ophalen. We zijn in totaal met 11 man en daarmee is de boot vol. De zee is woelig met stevige golven en Roberto vaart ons in een rustig tempo rondom de punt van Bastimentos naar het noorden, richting de open oceaan. Olaf heeft deze plek gekozen zodat de as naar open zee meegenomen zal worden en niet in de baai blijft. Als de motor wordt afgezet, dobberen we even rond op de golven terwijl er in de verte een enkele donder rolt. Dan neemt een vriend van Olaf de urn en strooit de as over het water uit. Daarna vult hij de urn met water en laat deze zinken.
Omdat er hier geen bloemenzaken bestaan, hebben we de dag ervoor uit de jungle diverse tropische bloemen en bladeren meegenomen en daar zelf kleine boeketjes van gemaakt. Na het uitstrooien leggen we één voor één onze boeketjes op het water en kijken we hoe de kleurige bloemen op de golven worden meegenomen richting open zee.
Het is een waardig afscheid.
Abonneren op:
Posts (Atom)