Het was gisteren een trieste dag. Dit weekend is Olaf, wiens vrouw Kathy eind mei zo plotseling is overleden (zie blog 2 juni), namelijk gekomen met een handvol familie en vrienden en gisteren hebben we Kathy's as uitgestrooid.
De dag begon al treurig met geen enkel zonnestraaltje en alleen maar grijze wolken. Het weerzien met Olaf is moeilijk, want in het Nederlands is het al lastig om in een dergelijke situatie de juiste woorden te vinden, maar hoe zeg je dat in het Duits? De gebruikelijke gemeenplaatsen, hoe goedbedoeld ook, bieden weinig troost.
Rob en ik hadden onze boot en bootkapitein Roberto voor de gelegenheid ter beschikking gesteld en rond 10 uur komt Roberto ons ophalen. We zijn in totaal met 11 man en daarmee is de boot vol. De zee is woelig met stevige golven en Roberto vaart ons in een rustig tempo rondom de punt van Bastimentos naar het noorden, richting de open oceaan. Olaf heeft deze plek gekozen zodat de as naar open zee meegenomen zal worden en niet in de baai blijft. Als de motor wordt afgezet, dobberen we even rond op de golven terwijl er in de verte een enkele donder rolt. Dan neemt een vriend van Olaf de urn en strooit de as over het water uit. Daarna vult hij de urn met water en laat deze zinken.
Omdat er hier geen bloemenzaken bestaan, hebben we de dag ervoor uit de jungle diverse tropische bloemen en bladeren meegenomen en daar zelf kleine boeketjes van gemaakt. Na het uitstrooien leggen we één voor één onze boeketjes op het water en kijken we hoe de kleurige bloemen op de golven worden meegenomen richting open zee.
Het is een waardig afscheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten