Alweer een huis

Ik begin een beetje moeite te krijgen met het verzinnen van titels boven mijn stukjes. Want met 5 verhuizingen op Bastimentos binnen 4 jaar heb ik alle titels wel een keer gehad: huis, nieuw huis, duikschool met huis, tijdelijk huis... Maar het blijft toch altijd leuk om te vertellen, en vooral om te laten zien, hoe we wonen dus nu dan maar: alweer een huis.

Het huis waar we twee weken geleden naartoe verhuisd zijn, is het meest luxe huis waar we tot nog toe in gewoond hebben op Bastimentos. Voor zover je van echte luxe kan spreken natuurlijk want het is nog steeds gewoon een houten huis met een golfplaten dak. Maar het is vorig jaar pas gebouwd en heeft alles erop-en-eraan. Een nette keuken met koelkast en gasfornuis, allebei gloednieuw, een ruime badkamer met een keurig betegelde douche, twee slaapkamers met tweepersoonsbedden, een ruime zit/eethoek en natuurlijk een brede veranda. De extra luxe komt in de vorm van grote plafond-ventilatoren in iedere ruimte én een eigen wasmachine!

Ook dit huis is gemeubileerd maar gelukkig wel wat functioneler. Dus geen vaasjes, kleedjes, namaakbloemen of tierlantijntjes, maar wel een bankstel met fauteuils, een salontafeltje, een eettafel met stoelen en wat planken om spullen op te zetten.

We hebben een grote watertank dus heerlijk de hele dag stromend water uit de kraan en, dit is echt een primeur, in de douche hebben we warm water! Temperatuur van het water fluctueert weliswaar maar op een regenachtige dag is zelfs een lauwe douche toch wel aangenaam.

Het huis heeft mooie grote kunststof ramen - tja, wel weer ramen zemen, klein nadeel ;o) - met vliegengaas ervoor dus dit keer gelukkig geen muggenkolonies in de slaapkamer.

Maar zoals altijd, aangezien je hier nu eenmaal altijd buiten leeft, het mooiste blijft de veranda. En omdat dit huis redelijk hoog op de berg staat, hebben we een schitterend uitzicht over het dorp en de baai.

Maar genoeg gekletst, beelden zeggen meer dan woorden en we hadden jullie een video beloofd. Helaas laat de kwaliteit van de video te wensen over. We hebben de opnames gemaakt met ons nieuwe fototoestel in de veronderstelling dat deze betere camera ook goeie videocapaciteiten zou bezitten maar dat valt erg tegen. Ondanks dat hoop ik toch dat jullie een aardig beeld krijgen en genieten van ons huidige huis!

Klik hier voor de video 

Medische pitstop

Het betalings-probleem met de nieuwe eigenaren is nog niet opgelost, maar is op hun verzoek een paar weken vooruitgeschoven. Omdat er begin november, zonder verdere discussie, glashard geweigerd werd om te betalen, hadden we in onze frustratie en onmacht een bericht op Facebook geplaatst. Uiteraard zonder namen te noemen of details te vermelden, maar ja in dit kleine wereldje was natuurlijk wel duidelijk waar het om ging, dus dat ging een eigen leven leiden. Het resultaat daarvan was dat ze uiteindelijk per e-mail contact zochten en toestemden in een gesprek. Maar aangezien Arron op dit moment midden in zijn instructeurstraining zit hebben we toegezegd dat we het gesprek zullen hebben als hij klaar is met de cursus, eind november.

Wij maken van de tussenliggende tijd gebruik om wat "achterstallig onderhoud" te plegen. Ik moet namelijk weer voor mijn halfjaarlijkse controle een uitstrijkje laten maken en Roberto heeft al een paar maanden en vreemd plekje op zijn rechter slaap dat niet weg gaat en waar we toch ook maar even naar willen laten kijken. De afgelopen dagen zijn we dus op ziekenhuis-bezoek geweest in David. Dat kost altijd een paar dagen aangezien de reis er naartoe al minstens 5 uur boten-en-bussen in beslag neemt. Eenmaal in het ziekenhuis is het dan een kwestie van loketten-zoeken en wachtkamer-zitten, maar met een beetje geduld is alles wel weer gelukt.

Mijn uitstrijkje is, voor de tweede achtereenvolgende keer, helemaal goed dus daar zijn we erg blij mee. Het plekje op Roberto's gezicht is helaas niet goed, en hoewel de arts aangeeft dat het om een hele milde vorm gaat, adviseert hij om het weg te laten halen. Dat kan poliklinisch en we hebben besloten om dat ergens in december te laten doen.
We waren sowieso al van plan om in december onze eerste kleine vakantie te houden en naar Boquete te gaan en David ligt op de weg naar Boquete dus kunnen we het weer mooi combineren. Tja, het blijft hier altijd zaak om de dingen een beetje praktisch in te vullen... Of zou dat toch nog steeds onze Hollandse inslag zijn?

Huis

Het tijdelijke huis waar we sinds 22 oktober in zitten is, zoals dat heet, gemeubileerd. Wat in dit geval inhoudt dat het bomvol staat met grote en kleine tafels, stoelen in allerlei variaties, banken (zowel 2- als 3-zits), uit het lood gezakte kastjes en heel veel kleedjes, vaasjes, namaakbloemen, beeldjes en andere tierlantijntjes. Daarnaast staan er ook nog de nodige dozen met kleding en andere spullen van de eigenaar. Tel daarbij onze eigen koffers en dozen die inmiddels allemaal half uitgepakt zijn, omdat je in de loop van de tijd nu eenmaal toch het één en ander nodig hebt, en je kunt je voorstellen in wat voor een uitdragerij we hier wonen.

Daarbij is het wat behelpen af en toe. Zo hebben we alleen maar stromend water van 6.30 tot 8.00 uur. Dus ’s morgens vroeg zijn we druk bezig met het vullen van een grote ton in de badkamer en verder wat emmers en jerrycans in de keuken, waarmee we de rest van de dag in ieder geval het toilet kunnen doorspoelen, de was, de schoonmaak en de vaat kunnen doen. Douchen kunnen we niet, dus dat doen we al een tijdje bij vriend Chris (die momenteel Tio Tom beheert).
En als klap op de vuurpijl lijkt het erop dat er in de slaapkamer een enorme kolonie muggen huist die, ondanks onze dagelijkse pogingen, nog steeds niet uitgeroeid is.

Maar ach, onze hangmatten hangen op de veranda, en in een variant op de tekst van the Temptations (Papa was a Rolling Stone): “Wherever our hammock hangs, is our home”.  
En voor het eerst sinds we op Bastimentos wonen, kijkt onze veranda niet uit over het water maar over de straat, oftewel het enige pad wat dit dorp rijk is. En aangezien we midden in het dorp zitten, zien we de hele dag een hoop “verkeer”. Voetvolk wel te verstaan, want zoals jullie weten rijden hier geen auto’s. En dat is best gezellig, want aangezien we hier al heel wat mensen kennen, hebben we regelmatig aanspraak, een babbeltje dat steevast begint met “Hé zitten jullie nu hier?”
Maar vooral ’s avonds is het leuk om, vanuit onze luie hangmat, de straat te observeren. Want zodra de zon ondergaat, verschijnen de locals in al hun pracht op straat. We zien ze paraderen, flirten, kletsen, lachen, swingen op de altijd aanwezige muziek, discussiëren en soms ruziën. Het is net een real-life TV-show.

Maar, zoals al gezegd, het is maar tijdelijk. Want gisteren kregen we goed nieuws: het huis wat we al op het oog hadden (niet ons oude huisje maar het pas nieuw gebouwde huis) was vrijgekomen! Dus vandaag, voor de tweede keer in nog geen 3 weken, staat ons hele boeltje weer op het dek om in Roberto’s (onze oude bootkapitein) boot te stouwen en we ploeteren in de brandende zon om alles naar het nieuwe huis te sjouwen want dat is deze keer weer een hele klim. 
Het is altijd even zoeken om in een ander huis alles weer z’n plekje te geven, maar rond een uur of twee zijn we toch wel redelijk op orde. En de hangmatten hangen alweer, dus we gaan nu heerlijk genieten van ons nieuwe uitzicht! (Vervolgverslag van het nieuwe huis inclusief foto’s en/of video volgen uiteraard binnenkort.)

Visa-run, vakantie en venijn

Het allereerste uitje in onze nieuw verworven vrije tijd is de verplichte visa-run. En omdat we de afgelopen maanden, vooral via Facebook, hadden gehoord dat Panama de regels aan het aanscherpen is en meerdere mensen al problemen hebben ondervonden bij de grens, beginnen we met enige zorg aan deze reis. De heenreis is geen enkel probleem, we zijn in no-time het land uit. De binnenkomst in Costa Rica neemt meer tijd in beslag, dankzij twee busladingen toeristen die vlak vóór ons arriveren bij het één-mans-douane-loketje, maar tegen de tijd dat we eindelijk aan de beurt zijn, levert ook dit geen strubbelingen op.

De korte vakantie in Puerto Viejo is lekker relaxed. We verblijven op ons vertrouwde adresje, bezoeken alle oude bekenden (want na 4 jaar visa-runs kennen we ook hier de nodige mensen) en gaan lekker uit eten bij onze favoriete restaurantjes.

Voor we het weten zijn de 3 dagen alweer voorbij en reizen we vice versa. Gelukkig is het bij de Costaricaanse grens dit keer heel rustig en ondanks onze zorg verloopt het ook aan Panamese zijde vlekkeloos. Ze vragen weliswaar om een vliegticket als bewijs dat we het land ook weer verlaten maar zodra we dat overhandigen, wordt er verder niets meer gevraagd of bekeken en krijgen we onze stempeltjes.

Zodra we in Panama zijn, worden we ondergedompeld in feesten. 4 november is "Dia de la Bandera" (Dag van de Vlag), een nationale feestdag die in Panama groots gevierd wordt met parades. En omdat we er nu toch zijn, blijven we even in Changuinola om de parades te bewonderen, want die zijn hier een stuk indrukwekkender dan die op Bastimentos. Daarna doen we nog wat boodschappen en reizen we vlot terug naar huis.

Nou, dat is allemaal toch weer soepeltjes verlopen. Eind goed, al goed zou je zeggen... Helaas, het venijn van dit blog zit hem in de staart.
Want vanmorgen gaan we, zoals van tevoren afgesproken, naar Arron om de huur van november te ontvangen. Beleefd als we toch altijd weer zijn, hadden we via e-mail en skype gevraagd hoe laat we langs konden komen, maar daar kregen we al geen reactie op. Hmmm, dat geeft dus al te denken... En jawel, op het moment dat ik, dan maar onaangekondigd, de duikschool binnen loop wordt dat vermoeden bevestigd: Arron weigert pertinent om ons nog iets te betalen. Hij heeft allerlei totaal niet-steekhoudende argumenten waarom hij ons het voorgeschoten geld voor de huur niet schuldig is. Tja... en wij zijn natuurlijk té goed van vertrouwen geweest en hebben deze gentlemen's agreement niet op papier gezet (dom, dom, dom). Uiteraard bezinnen we ons nog wel op een aantal acties om in te zetten, maar of die ons het geleende geld gaan opleveren, is nog maar de vraag.

Het is toch niet te geloven, hè. We wonen al 4 jaar zonder problemen op een eiland waar velen van zullen denken of zeggen dat de mensen er niet te vertrouwen zijn en nou worden we belazerd door een achterlijke amerikaan!