Visa-run, vakantie en venijn

Het allereerste uitje in onze nieuw verworven vrije tijd is de verplichte visa-run. En omdat we de afgelopen maanden, vooral via Facebook, hadden gehoord dat Panama de regels aan het aanscherpen is en meerdere mensen al problemen hebben ondervonden bij de grens, beginnen we met enige zorg aan deze reis. De heenreis is geen enkel probleem, we zijn in no-time het land uit. De binnenkomst in Costa Rica neemt meer tijd in beslag, dankzij twee busladingen toeristen die vlak vóór ons arriveren bij het één-mans-douane-loketje, maar tegen de tijd dat we eindelijk aan de beurt zijn, levert ook dit geen strubbelingen op.

De korte vakantie in Puerto Viejo is lekker relaxed. We verblijven op ons vertrouwde adresje, bezoeken alle oude bekenden (want na 4 jaar visa-runs kennen we ook hier de nodige mensen) en gaan lekker uit eten bij onze favoriete restaurantjes.

Voor we het weten zijn de 3 dagen alweer voorbij en reizen we vice versa. Gelukkig is het bij de Costaricaanse grens dit keer heel rustig en ondanks onze zorg verloopt het ook aan Panamese zijde vlekkeloos. Ze vragen weliswaar om een vliegticket als bewijs dat we het land ook weer verlaten maar zodra we dat overhandigen, wordt er verder niets meer gevraagd of bekeken en krijgen we onze stempeltjes.

Zodra we in Panama zijn, worden we ondergedompeld in feesten. 4 november is "Dia de la Bandera" (Dag van de Vlag), een nationale feestdag die in Panama groots gevierd wordt met parades. En omdat we er nu toch zijn, blijven we even in Changuinola om de parades te bewonderen, want die zijn hier een stuk indrukwekkender dan die op Bastimentos. Daarna doen we nog wat boodschappen en reizen we vlot terug naar huis.

Nou, dat is allemaal toch weer soepeltjes verlopen. Eind goed, al goed zou je zeggen... Helaas, het venijn van dit blog zit hem in de staart.
Want vanmorgen gaan we, zoals van tevoren afgesproken, naar Arron om de huur van november te ontvangen. Beleefd als we toch altijd weer zijn, hadden we via e-mail en skype gevraagd hoe laat we langs konden komen, maar daar kregen we al geen reactie op. Hmmm, dat geeft dus al te denken... En jawel, op het moment dat ik, dan maar onaangekondigd, de duikschool binnen loop wordt dat vermoeden bevestigd: Arron weigert pertinent om ons nog iets te betalen. Hij heeft allerlei totaal niet-steekhoudende argumenten waarom hij ons het voorgeschoten geld voor de huur niet schuldig is. Tja... en wij zijn natuurlijk té goed van vertrouwen geweest en hebben deze gentlemen's agreement niet op papier gezet (dom, dom, dom). Uiteraard bezinnen we ons nog wel op een aantal acties om in te zetten, maar of die ons het geleende geld gaan opleveren, is nog maar de vraag.

Het is toch niet te geloven, hè. We wonen al 4 jaar zonder problemen op een eiland waar velen van zullen denken of zeggen dat de mensen er niet te vertrouwen zijn en nou worden we belazerd door een achterlijke amerikaan!