Regen, regen, regen

Het is alweer een tijdje geleden dat ik geblogd heb, maar daar is een goeie reden voor: we doen -en er gebeurt- niets!

Tijdens de stortbuien is de wereld hier heel klein

We liggen in onze hangmat en kijken en luisteren naar de regen. Want dat hebben we in overvloed. Al dagen, weken, máánden, regent het. Eigenlijk sinds dat we terug zijn uit Nederland (half mei) hebben we dag-in, dag-uit, nacht-in, nacht-uit regen. Nou oké, met heel af en toe een enkele droge en soms zelfs zonnige dag tussendoor. In de 5 jaar dat wij hier zitten, hebben we nog nooit zó lang achter elkaar zóveel regen gehad en mensen die hier al langer zijn, memoreren dat het minstens 10 jaar geleden is, dat het zo geregend heeft, en dan hebben ze het over slechts één maand slecht weer...

We zijn al weken aan het plannen om te gaan duiken. We kunnen met een groep onderzoekers mee die bij Tiger Rock duiken. Tiger Rock is een mooie duikstek die aan de buitenkant van de eilandengroep ligt, aan open zee. Om daar te kunnen duiken moet het weer goed zijn, omdat anders de zee te ruig is. Maar de afgelopen weken hebben we dus alleen maar buien gehad. Stortbuien, hoosbuien, miezerbuien, stormbuien, gietbuien, plensbuien... Je voelt de bui al hangen denk ik: we zijn nog steeds niet wezen duiken!

Op die ene mooie dag kunnen we weer van ons uitzicht genieten

Ik vrees dat het duiken er ook niet meer van komt want volgende week hebben we andere dingen te doen. We moeten namelijk de nodige voorbereidingen treffen voor onze vakantie! Nou ja, eigenlijk "werk-vakantie". We zijn de hele maand augustus in Guatemala, waar we ongeveer 3 weken een hostel gaan managen.
Dat komt zo... Begin 2010, toen we hier nog maar net waren, hebben we Marieke en Jacco ontmoet, Nederlanders die toen bij ons gedoken hebben. Natuurlijk wilden zij ons verhaal weten en ze vertelden dat zij ook over zulke plannen aan het nadenken waren. Lang verhaal, kort: onder andere geïnspireerd door onze verhalen zijn zij een aantal jaar geleden naar Guatemala geëmigreerd waar Marieke nu een hostel en Jacco een reisbureau heeft. En omdat Marieke op vakantie naar Nederland gaat, heeft ze ons gevraagd om het hostel even over te nemen. Dus 1 augustus vertrekken we naar Guatemala. Yippie!

Terwijl ik dit schrijf, hoor ik in de verte, over het oerwoud, alweer een bui aankomen... en ja hoor, daar klettert de regen alweer ongenadig hard op het golfplaten dak. Roberto kijkt me vanuit de hangmat een beetje moedeloos aan: Kómt weer een bui!
Gelukkig zijn we over een weekje weg. En hoewel het in Guatemala ook regenseizoen is, heb ik er goeie hoop op dat we daar minder regen zullen hebben dan hier...

5 tegen 100

Het zijn goeie tijden voor de passieve sporter (lees: Roberto) en dankzij het moderne internet kunnen we ook hier (hoewel af en toe wat haperend) volop meegenieten. Zaterdag begint Rob zijn sportieve dag met de proloog van de Tour de France direct gevolgd door een mooie kwartfinale België-Argentinië.

Ter voorbereiding wordt de vlag nog eventjes gewassen

Maar onze eigen kwartfinale willen we natuurlijk op het grote scherm zien dus ’s middags varen we naar Colón om daar in dé sportkroeg van Bocas te gaan kijken. De kroeg “Toro Loco” was ons bij Nederland-Spanje ook al goed gezind dus dat moet lukken.
Met alle Hollandse opsmuk die we rijk zijn, ik met oranje slinger en Hup-Holland-Hamster en Roberto met de Nederlandse vlag om zijn hals geknoopt, lopen we om kwart voor drie de kroeg in. Binnen is het een zee van rood-wit-blauw van .... Costa Rica! Dat hadden we natuurlijk kunnen weten. Als buurland van Costa Rica hebben we hier in Panama heel veel Costa Ricanen, oftewel “Tico's”, wonen. We kijken wat beduusd om ons heen... ja hoor, we zijn echt de enige Nederlanders... de kroeg zit afgeladen met Tico's, misschien wel honderd. Maar vlak voordat de wedstrijd begint, komen er nog drie oranje medelanders binnen. Ook zij kijken even bedremmeld rond, ontdekken ons in de massa en komen natuurlijk bij ons zitten. Oké, 5 tegen 100.

Zoals je bovenaan deze bon kan zien, zijn we in de kroeg "the Dutch couple wearing flag"

Het wordt een luidruchtige middag. Het programma is nog niet begonnen of de Tico's beginnen te juichen, te zingen en te stampen. Zo duidelijk the underdog zijn, doet iets vreemds met je... als het Wilhelmus klinkt, staan de Vijf als één man op en zingen we uit volle borst mee.

En dan begint de wedstrijd. Honderdtwintig minuten lang denk ik: “Dit moeten we kunnen winnen”. Duizend keer zitten we op het puntje van onze stoel want “deze gaat er zeker in” en iedere keer worden we overspoeld door een oceaan van Tico-gejuich omdat de bal op de één of andere miraculeuze wijze toch net weer buiten het doel weet te blijven. Als ook de verlenging met nul-nul eindigt, staan de Tico's te juichen en te springen alsof ze het kampioenschap gewonnen hebben, terwijl 5 Nederlanders stilletjes denken: “ôhôh, penalty’s...”

Gelukkig heeft Van G(eni)aal nog net op tijd de keeper gewisseld. De rest is geschiedenis. Als Krul de tweede penalty van Costa Rica stopt, begin ik weer zachtjes te hopen en als hij daarna de laatste ook nog pakt dan worden we gek. Wat een ontlading! Roberto zei later dat hij niet wist dat ik zó hard kon gillen...

De Tico's tonen zich heel sportieve verliezers, ze omhelzen ons, feliciteren ons en willen met ons op de foto. Daarna loopt de kroeg snel leeg en in een Oranje roes keren we weer terug naar huis.

Helaas geen echt scherpe foto (de Tico-fotograaf had denk ik al wat pilsjes op)