5 tegen 100

Het zijn goeie tijden voor de passieve sporter (lees: Roberto) en dankzij het moderne internet kunnen we ook hier (hoewel af en toe wat haperend) volop meegenieten. Zaterdag begint Rob zijn sportieve dag met de proloog van de Tour de France direct gevolgd door een mooie kwartfinale België-Argentinië.

Ter voorbereiding wordt de vlag nog eventjes gewassen

Maar onze eigen kwartfinale willen we natuurlijk op het grote scherm zien dus ’s middags varen we naar Colón om daar in dé sportkroeg van Bocas te gaan kijken. De kroeg “Toro Loco” was ons bij Nederland-Spanje ook al goed gezind dus dat moet lukken.
Met alle Hollandse opsmuk die we rijk zijn, ik met oranje slinger en Hup-Holland-Hamster en Roberto met de Nederlandse vlag om zijn hals geknoopt, lopen we om kwart voor drie de kroeg in. Binnen is het een zee van rood-wit-blauw van .... Costa Rica! Dat hadden we natuurlijk kunnen weten. Als buurland van Costa Rica hebben we hier in Panama heel veel Costa Ricanen, oftewel “Tico's”, wonen. We kijken wat beduusd om ons heen... ja hoor, we zijn echt de enige Nederlanders... de kroeg zit afgeladen met Tico's, misschien wel honderd. Maar vlak voordat de wedstrijd begint, komen er nog drie oranje medelanders binnen. Ook zij kijken even bedremmeld rond, ontdekken ons in de massa en komen natuurlijk bij ons zitten. Oké, 5 tegen 100.

Zoals je bovenaan deze bon kan zien, zijn we in de kroeg "the Dutch couple wearing flag"

Het wordt een luidruchtige middag. Het programma is nog niet begonnen of de Tico's beginnen te juichen, te zingen en te stampen. Zo duidelijk the underdog zijn, doet iets vreemds met je... als het Wilhelmus klinkt, staan de Vijf als één man op en zingen we uit volle borst mee.

En dan begint de wedstrijd. Honderdtwintig minuten lang denk ik: “Dit moeten we kunnen winnen”. Duizend keer zitten we op het puntje van onze stoel want “deze gaat er zeker in” en iedere keer worden we overspoeld door een oceaan van Tico-gejuich omdat de bal op de één of andere miraculeuze wijze toch net weer buiten het doel weet te blijven. Als ook de verlenging met nul-nul eindigt, staan de Tico's te juichen en te springen alsof ze het kampioenschap gewonnen hebben, terwijl 5 Nederlanders stilletjes denken: “ôhôh, penalty’s...”

Gelukkig heeft Van G(eni)aal nog net op tijd de keeper gewisseld. De rest is geschiedenis. Als Krul de tweede penalty van Costa Rica stopt, begin ik weer zachtjes te hopen en als hij daarna de laatste ook nog pakt dan worden we gek. Wat een ontlading! Roberto zei later dat hij niet wist dat ik zó hard kon gillen...

De Tico's tonen zich heel sportieve verliezers, ze omhelzen ons, feliciteren ons en willen met ons op de foto. Daarna loopt de kroeg snel leeg en in een Oranje roes keren we weer terug naar huis.

Helaas geen echt scherpe foto (de Tico-fotograaf had denk ik al wat pilsjes op)