Kippepraat

Het is stil. Roberto heeft begin juni nog een Open Water cursus gedraaid maar sindsdien heeft hij geen werk meer gehad. Er zijn ook heel weinig toeristen op het moment. Normaal gesproken zijn de zomermaanden altijd druk met vakantiegangers uit Europa maar die zijn dit jaar verdacht afwezig. Waarschijnlijk een gevolg van de gekelderde euro en dus dure dollar. Ook het weer zit tegen want we hebben al máánden slecht weer. Ik kan me niet herinneren dat we eerder zó lang zóveel regen hebben gehad. Wat de reden er ook van is, we hebben het rustig dus we loungen lekker in het landelijke leventje hier.

Van de week gingen we weer eens naar Bocas voor de wat grotere boodschappen. Terwijl we de trap afkomen hoor ik onder het huis (dat op palen staat) een hoog gepiep. Als we een paar uur later thuis komen, hoor ik het weer. Ergens onder ons huis zitten jonkies en als ik me niet vergis zijn het kuikens. Kippen en hanen zijn hier namelijk te kust en te keur en ik zie regelmatig een parmantige kloek met een half dozijn van die piepende pluizebolletjes in haar kielzog in het veld rond ons huis stappen dus ik herken een kuikentje als ik hem hoor.

Overigens, ondanks dat de dieren hier vrij rondlopen, zijn ze altijd iemands eigendom. Ieder gezin heeft hier wel een paar kippen en een haan. Voor de eieren, voor het vlees en voor het vertier. Hanengevechten zijn hier namelijk erg populair, vooral bij de mannen die er fikse weddenschappen op afsluiten. Soms zelfs in officiële wedstrijden waarbij de hanen ook nog mesjes aan hun poten hebben. Een gruwelijk schouwspel wat in deze cultuur helaas nog geheel geaccepteerd is.

Punt is dat de kippen en hanen in de vrije natuur rondlopen en dan gaat er wel eens iets mis. Zo heb ik een half jaartje geleden al een keer een kip van een gewisse dood gered.
Ik stond in de keuken en hoorde buiten plotseling een luid KAPÓÓK! gepaard gaande met een hoop rondfladderende veren. Toen ik naar buiten liep, zag ik een kip ondersteboven in het prikkeldraad van de tuin achter ons huis hangen, met haar nekvel vastgehaakt aan de bovenste draad en de poten om de onderste draad geklemd. Ze hing volledig roerloos en even dacht ik dat ze al dood was, totdat ik plotseling een kraaloog zag knipperen... En nee, ik was niet held genoeg om de kip zelf los te maken maar de te hulp geroepen buurman wist het dier gelukkig te bevrijden.

En nu hoor ik dus gepiep van een kuikentje dat zich blijkbaar al een halve dag niet heeft verplaatst. Op z'n minst vreemd (want waar is Mama Kip?) dus ik ga op onderzoek uit. Dat is lastiger dan gedacht want op het moment staat het onder ons huis vol met bouwmaterialen.
Dat moet ik even uitleggen. Eén van onze buren, Cisto, is bezig om een nieuw huis te bouwen hoger op de heuvel, ergens in de jungle achter ons. De bouwmaterialen die hij daarvoor nodig heeft, worden allemaal, stuk voor stuk, met de hand naar boven gesjouwd en omdat ons huis het laatste is dat op de route ligt, gebruikt hij de ruimte eronder om de spullen veilig en droog op te slaan. Het is er dus een chaos van stenen, golfplaten en zakken zand.

In die wanorde ga ik op zoek naar de oorsprong van het gepiep. Het vergt wat tijd maar ik vind het kuikentje uiteindelijk in een op zijn kant liggende steen (de stenen zijn namelijk niet massief maar hebben twee gaten in de zijkanten). Ik hoor ergens in de buurt nog een tweede piepen maar hoe ik ook zoek, die kan ik niet vinden.
Ik breng de overlevende naar Gloria, mijn buurvrouw. Zij hebben ook kippen en ik denk dat ze het kleintje daar wel bij kunnen zetten. Maar Gloria schudt direct haar hoofd. Blijkbaar is dit een afstammeling van de "vechtkip" en haar kippen zouden het ukkie niet verzorgen maar juist doden. Ze verwijst me naar de volgende buren en hoewel die in eerste instantie bedenkelijk kijken (het is een erg jong kuikentje en blijkbaar hebben ze geen moederkloek voorhanden), neemt de derde buurman het diertje in dank aan. Als ik hem vertel dat ik er nog eentje gehoord heb, komt hij direct zoeken en hij vindt het tweede kuikentje helemaal onderin een grote stapel stenen.

De volgende dag als we langs zijn huis lopen zien we hoe hij de kuikentjes met een soort maispapje voedert. Ze gaan het dus waarschijnlijk wel redden en hoewel ik aan die wattebolletjes absoluut niet kan zien of het jongetjes of meisjes zijn, hoop ik dat het geen vechthanen worden maar gezapige legkippen met een heel lang leven voor zich!