De wereld op z'n kop

Ik heb de afgelopen jaren in dit blog het leven al regelmatig omschreven als 'spannend', 'roerig' of 'woelig' en het vergeleken met een 'achtbaan' of 'sneltrein' maar 2016 is inmiddels zó'n turbulent jaar gebleken dat superlatieven tekort schieten. Zoekende naar nieuwe woorden die het gevoel een beetje kunnen beschrijven, kom ik op 'draaikolk' of 'tornado'. Je voelt het al aankomen: er is weer iets gebeurd...

We zitten nu twee maanden in Sulawesi en houden nog steeds "vakantie". Onze aanvraag voor vergunningen loopt en moet, volgens de eigenaar van het resort, op korte termijn geregeld zijn. Probleem is echter dat de autoriteiten geen enkele indicatie over looptijd geven. Tegen de tijd dat de vergunning er is, krijg je het wel te horen. Dus wachten we af...

En dan plotseling, volkomen out of the blue, ontvangen we een email met een zeer concreet werk-aanbod! Het is van een bedrijf waarmee we ruim anderhalf jaar geleden (toen we vanuit Panama op zoek waren naar een andere baan) in contact zijn gekomen. Een Europese organisatie die wereldwijd diverse resorts, duikcentra en liveaboards heeft en regelmatig op zoek is naar management-koppels. Tot twee keer toe (vorig jaar in Panama en eerder dit jaar toen we, na ons Divine-Diving-debacle, weer actief op zoek waren) komen we heel dichtbij een aanstelling, die nét niet doorgaat. En nu benaderen ze ons met een heel aantrekkelijk voorstel met de vraag of we interesse hebben.
Het is de spreekwoordelijke offer you can't refuse. En hoewel we het heel vervelend vinden voor de eigenaar van het resort waar we nu zitten, besluiten we het aanbod te accepteren.

En dan staat je wereld ineens weer op z'n kop. Letterlijk en figuurlijk want het lot brengt ons terug naar een eiland in het Caribisch gebied: Tobago!

Terugkijkend, lijkt het er dus op dat ons uitstapje naar Indonesië niet de juiste keus is geweest. We zijn begin dit jaar voor de meest verkeerde persoon hierheen gekomen (iemand die achter haar rug 'She Who Shall Not Be Named' wordt genoemd... dat zegt al genoeg); een grote karakter-inschattingsfout onzerzijds. Daarnaast komen we gelukkig wel in contact met heel goeie, aardige mensen en bedrijven, maar helaas blijft de officiële papierwinkel hier een bijzonder moeizaam proces.

Maar... ik hoor jullie al denken: Weten we nu zeker dat deze stap het dan wel gaat worden? Nee, zekerheid heb je namelijk nooit. En er is maar één manier om het uit te vinden... Zoals de Engelsen zeggen the proof of the pudding is in the eating.
Het is hetzelfde als voor mijn achternichtje van net 1 jaar die nu begint te lopen: Niet bang zijn om te vallen. Met als beloning een grijns van oor tot oor als ze met succes de tafelrand aan de overkant gehaald heeft. En lukt het niet? Dan probeer je het gewoon nog een keer!

Jarig

Ik heb me, tijdens dit toch wel onverwachts roerige jaar, regelmatig afgevraagd waar en hoe ik mijn vijftigste verjaardag zou vieren. Dat het uiteindelijk al vakantie-vierend in een duikresort zou zijn, dat had ik toch niet kunnen dromen...

Eind september zijn we naar onze nieuwe locatie verhuisd en de eigenaar ontvangt ons als gasten in zijn resort. Het blijkt dat hij alles zoveel mogelijk volgens de regels wil doen en dat betekent dat we nog niet mogen werken totdat we onze vergunningen hebben. Samen regelen we zo snel mogelijk alle papieren die ingediend moeten worden. Zodra de aanvragen officieel zijn geaccepteerd, mogen we binnen het bedrijf 'in training' gaan en als de vergunningen binnen zijn, kunnen we voor de volle 100% er tegen aan.

Tot die tijd verblijven we in het resort en zijn we dus op vakantie! We zitten in één van de mooie hotelkamers en gaan regelmatig lekker duiken. Het duiken is hier geweldig. Denk aan die documentaires waar je de meest vreemde, aparte en bijzondere onderwater-creaturen ziet: pygmee zeepaardjes van een halve centimeter, mossels die een soort electrische schicht afgeven, inktvissen die continue van kleur veranderen en halve kokosnootschalen met zich meesjouwen waarin ze zich kunnen verschuilen en allerhande andere dieren die vermomd zijn als steen, zeewier of koraal; we hebben het allemaal gezien.

De omgeving is mooi en prachtig groen. Het klimaat is hier dan ook anders dan in Labuan Bajo; de warmte is veel vochtiger en er valt regelmatig een flinke bui. Het mooie daarvan is dat er veel meer bloemen en planten te vinden zijn evenals vogels. Het lijkt wat dat betreft veel op Bastimentos...

Het is dus geen straf om hier 'verplicht' op vakantie te zijn en dan ook nog je verjaardag te vieren.
Het wordt een dag vol verrassingen. 's Morgens vroeg staan er al een heleboel lieve verjaardagswensen van de familie op de What'sApp en gedurende de hele dag komen er felicitaties binnen via Facebook en e-mail.
's Middags blijkt Rob een afspraak voor me gemaakt te hebben in de Spa van het hotel: ik krijg een heerlijke gezichtsbehandeling en voetmassage.

's Avonds eten we in het restaurant van het hotel. Daar eten we iedere avond, gewoonweg omdat dit gebied niet toeristisch is en er dus geen bijzondere restaurants te vinden zijn, maar Rob weet er toch nog een verrassing van te maken want hij heeft een fles goeie bubbeltjeswijn kunnen bemachtigen! Nou zullen velen van jullie denken "nou ja, een flesje wijn, is dat nu zo bijzonder?" maar als je al bijna een jaar in Indonesië woont, een moslimland waar alcohol niet te betalen is en goeie drankjes (dus internationale drankjes) bijna niet te krijgen zijn, dan is een Argentijnse champagne echt een enorme traktatie! Het blijkt dat Roberto de eigenaar van het resort heeft ingeschakeld die de fles elders in het land gekocht heeft voor ons. Voor het eerst in 10 maanden (uitgezonderd 1 glas Indonesische wijn, die die naam eigenlijk niet verdient) genieten we weer eens van een droge Brut.

Ook het menu is een verrassing want we krijgen allemaal gerechten voorgeschoteld die niet op de kaart staan en ze zijn stuk voor stuk overheerlijk.

En als sluitstuk komen de ober en kok al Happy Birthday zingend ten tonele met een grote taart, die we samen met de andere gasten en het personeel soldaat hebben gemaakt.

Spannende September

Soms is het leven een gezapig boemeltje dat door een bekend landschap tjoekt en met regelmaat alle vertrouwde stationnetjes aandoet. En soms is het een sneltrein die voorbij raast richting onbekende oorden, terwijl jij op zo'n vertrouwd station staat en in een split seconde moet beslissen of je erop springt of niet...

September begint slecht. Het komt ons ter ore dat 'iemand' Roberto heeft gerapporteerd bij Immigratie. Zoals jullie weten is Roberto's verblijfs- en werkvergunning al aan gevraagd maar de procedure duurt een aantal maanden en officieel mag je niet werken totdat de vergunningen rond zijn. In de praktijk doet iedereen hier dat natuurlijk wel en dat weet iedereen ook van elkaar. Het is dus bijzonder triest dat iemand (die zelf in exact dezelfde situatie zit) het nodig vindt om een con-collega te naaien...
Gelukkig wordt het bedrijf waar Roberto werkt op tijd gewaarschuwd en weten we dat Rob niet naar Immigratie kan voor zijn visumverlenging (want dat levert een flinke boete en uitzetting op). Ze lossen de situatie op door Roberto naar Singapore te sturen om op een nieuw sociaal visum binnen te komen (zie vorige blog).

Maar ondertussen worden er door Immigratie strenge controles aangekondigd (álle bedrijven zullen de komende tijd willekeurig bezocht worden) dus ik zit ook niet echt lekker op mijn werk; het is een kwestie van tijd voordat ík de klos ben. De eigenaar van het hotel begint nu ook het risico wel te voelen en gezamenlijk besluiten we dat ik beter kan stoppen.
Omdat Roberto al een keertje is aangegeven, kan hij niet het risico lopen dat hij nog een keer gesnapt wordt, dus we zitten even met z'n tweeën thuis. Rob's werkgever doet er alles aan om de dingen zo goed en snel mogelijk te regelen (ze willen hem echt héél graag houden) maar dan komt het slechte nieuws dat het nog wel 6 maanden kan duren voordat de vergunningen rond zijn. Vorig jaar zijn zowel de regels als de procedure voor het aanvragen van de vergunningen gewijzigd en blijkbaar kampen ze met wat kinderziektes die enorme vertragingen veroorzaken.

De situatie is onhoudbaar. We kunnen niet 6 maanden zonder inkomen wachten totdat de vergunningen geregeld zijn...

En op dat moment raast die sneltrein voorbij!
Het is eigenlijk een nabrander van de sollicitatie-sessie die we in mei/juni gedaan hebben die ons nu ineens benadert met de vraag of we nog beschikbaar zijn. Dat pakken we dus met beide handen aan en we springen op die trein.
Het is een klein boutique-resort met duikschool en die combinatie gaan we managen. En ja, ook hier moeten we een verblijfs- en werkvergunning hebben, maar de eigenaar zegt dat hij dat op redelijke termijn geregeld krijgt. Misschien vergist hij zich en loopt hij straks tegen dezelfde problemen aan maar we gunnen hem het voordeel van de twijfel. Bovendien hebben we er goeie hoop op dat de controles op onze nieuwe locatie minder streng zullen zijn.

We gaan dus weer eens verhuizen. We verkopen onze nog niet zolang geleden gekochte spulletjes (tja, als we alles vantevoren hadden geweten...) en boeken een ticket naar onze nieuwe bestemming.
We gaan er met volle moed weer in!

Soms is het leven een avontuur dat in sneltreinvaart voort raast...

Kip met ster!

Chinatown, Singapore

Ik heb al eerder gemeld dat ik hier niet zo vrij kan schrijven als ik dat vroeger gewend was en het is wel weer gebleken dat dat terecht is.
Iemand hier heeft zich heel erg veel moeite getroost om ons het leven zuur te maken! Het is te triest voor woorden en die maak ik er dan ook niet aan vuil. Het volstaat te zeggen dat we ons niet laten kisten, noch voor één gat te vangen zijn...
Wel heeft het Roberto een geheel verzorgd reisje naar Singapore opgeleverd en omdat hij er toch is, besluit hij 's werelds eerste met Michelin-ster bekroonde streetfoodvender te bezoeken.
Dit keer dus een verslagje van Rob:

Michelin-waardig

Goed, de visa-run hebben we pas nog gedaan dus de routine is bekend. Er was echter één ding veranderd sinds ons bezoek aan Singapore twee maanden geleden. Vorige maand lazen we in de krant dat er voor het eerst een streetfoodvender bekroond was met een Michelin-ster, en wel in Singapore! Als liefhebber van lekker eten, zeker van Michelin-kwaliteit, ben ik daar natuurlijk heel erg nieuwsgierig naar.

Hong Kong Soya Sauce Chicken Rice & Noodle

En ik moet toch de hele dag in Singapore doorbrengen dus ik op weg naar Chinatown. Daar moet het inmiddels beroemde restaurant met de illustere naam "Hong Kong Soya Sauce Chicken Rice & Noodle" zich in het hawkercenter bevinden. Na enig zoeken en kriskras straatjes doorkruisen zie ik ergens in een hoekje een smal trapje omhoog gaan en jawel, daar is het hawkercenter: smalle gangetjes met verschillende eetstalletjes omringd door formica tafeltjes en stoeltjes.

Een gedeelte van de rij

Nu nog op zoek naar het bewuste stalletje. Dat blijkt niet zo lastig want als snel ontdek ik een lange rij die als een slang door de gangetjes slingert. Ik volg de rij naar voren en vind inderdaad het betreffende stalletje, dus ik sluit braaf achteraan en schuifel geduldig met iedereen mee. Twee uur later ben ik inmiddels in een geanimeerd gesprek met een Spaans stel achter mij en we besluiten gezamenlijk wat te bestellen.

Chef Chan Hon Meng aan het werk

De selectie van het restaurant bestaat uit (de naam suggereert het al) kip, rijst en noedels, dus we nemen kip met rijst, kip met noedels en een halve kip. Bij een naastliggend stalletje kopen we er een biertje bij en dan kunnen we aan onze lang verwachte maaltijd beginnen.

Sterren-eten

Tja en kip is kip, dat eten we in Indonesië zeer regelmatig, en het blijft natuurlijk kip... daar kun je geen tournedos of ganzenlever van maken. Maar toch, als je dan een hapje neemt... zo zacht, zo mals, zo sappig en op smaak gebracht met een subtiel soyasausje, het smelt echt op de tong!
Toch heel bijzonder wat deze man in een eenvoudig straatstalletje met "gewoon" kip presteert. En dat voor zo'n 4 Singapore Dollar per persoon (ca. euro 2,75).

Een leuke ervaring en goed bestede middag tijdens mijn wachttijd in Singapore!

Verhuizing numero zoveel...

We zijn een tijdje uit de lucht geweest. Onze internet hotspot, die we half januari op Bali gekocht hebben toen we hierheen reisden, heeft namelijk kuren. Hij lijkt regelmatig een soort korsluiting te maken en springt dan na 10 minuten spontaan uit, om het daarna uren niet meer te doen... Slechts 8 maanden oud maar ja, dat weten we: electronica en een tropisch klimaat gaan nu eenmaal niet samen. Vervelender is het dat we hier geen nieuwe kunnen kopen. Tenminste, op het moment niet. Ze zijn uitverkocht want, zo vertellen de vriendelijke verkopers, ze hebben ze soms wel. Wanneer ze er dan weer zijn? Tja... (geduldig glimlachend en verontschuldigend schouderophalend) dat kan niemand ons vertellen. Gelukkig gaat een bekende van ons naar Bali en hij neemt er eentje voor ons mee... als hij na anderhalve week weer terug komt.

Ik kon dus even niet bloggen en dat terwijl er toch wel weer het één en ander gebeurd is. Eind juli komt een vriend van ons namelijk vertellen dat er ergens een kamer vrij komt. Ongeveer vergelijkbaar met wat we hebben maar mét een klein keukenblok. En... de huur is slechts eenderde van wat we voor onze kamer betalen. Als echte Hollanders kunnen we die kans niet laten schieten! Vrijdag 29 juli besluiten we de kamer te huren en aangezien het precies het einde van de maand is, verhuizen we op maandag 1 augustus.
Enige bijkomstigheid is dat dit huisje niet inclusief inboedel is, dus we zullen wat spullen moeten kopen, maar aangezien we nu toch het vooruitzicht hebben dat we hier een tijdje blijven, is dat niet zo bezwaarlijk. Dezelfde dag kopen we een koelkast en een matras die de volgende maandag geleverd kunnen worden. Een bed, een kast en een tafel met twee stoelen moeten gemaakt worden en dat gaat volgens zeggen zo'n twee weken duren.

Maandag 1 augustus pakken we dus, voor de zoveelste keer in de afgelopen 7 jaar, ons hele boeltje weer in. Op dit soort momenten ben ik altijd weer blij dat we (nog) niet zo heel veel spullen vergaard hebben en het past allemaal makkelijk in een personenauto. Het is nog even behelpen met op de grond slapen en uit koffers leven maar (hoe is het mogelijk) na precies 2 weken zijn de meubeltjes klaar! Het huisje is klein maar voorzien van alle basisbehoeften met als bonus een leuk zitje in de schaduw waar het heerlijk vertoeven is.

We wonen nu in een andere wijk en de mensen moeten nog wel wennen aan hun nieuwe buren. Het lijkt erop dat er hier nog niet veel bule (westerlingen) wonen of gewoond hebben want de eerste week komen er toch wel heel veel mensen even nieuwsgierig langs lopen... We kunnen nog niet echt een gesprek met ze voeren maar we kennen inmiddels wel wat Indonesische woorden en sommige jongeren spreken ook wel wat Engels en met vriendelijke begroetingen en gebaren komen we al een heel eind.

Ondertussen is Roberto heel druk. Het is hoogseizoen en hij is regelmatig een paar dagen op tour. Ik ben inmiddels het gesprek aangegaan met de eigenaar van het hotel, maar helaas kan hij voor mij geen verblijfs- en werkvergunning aanvragen omdat hij niet voldoende lokaal personeel daarvoor heeft. (Een bedrijf mag namelijk 1 buitenlander aannemen op 15 lokale werknemers en aangezien hij kortgeleden zelf zijn vergunning heeft gekregen, kan hij geen tweede aanvragen.) Ik moet me dus nog even beraden maar voorlopig blijf ik gewoon m'n dingetjes doen...

Visa-run

Visa-run, een regelmatig terugkerend fenomeen. In Panama ging de reis altijd per bootjes en bussen naar Costa Rica. Hier in Indonesië zijn de afstanden iets groter en gaat het per vliegtuigen naar Singapore. Voor Panama was het voldoende om minimaal drie dagen uit het land te blijven maar voor Indonesië hebben we een visum nodig. Dat regelt iedere (slimme) expat hier met een agent dus ook wij laten ons een "visa consultant" adviseren. Het blijkt dat hij het visum in één dag bij de Indonesische ambassade in Singapore kan verzorgen.

Op zondag vliegen we naar Bali waar we een hotelletje vlakbij het vliegveld nemen. Maandagochtend om 4 uur gaat de wekker, om 6 uur zitten we in het vliegtuig richting Singapore en, na een ritje met de metro van een half uur, zitten we om half 10 bij de consultant. Het is lopende band werk: paspoort, sponsorbrief, pasfoto en geld inleveren en 's middag rond 16.00 uur terugkomen. De regenachtige dag in Singapore brengen we door in één van de vele shopping malls en 's avonds om 21.30 uur zitten we weer in het vliegtuig richting Bali waar we 's nachts om 1.00 uur ons hotelbed inrollen. De volgende dag vliegen we weer terug naar Labuan Bajo. In drie dagen en vier vluchten uit en thuis...

We hebben dus weer een visum waarmee we het komende half jaar in Indonesië kunnen blijven (visum is geldig voor 2 maanden en daarna kunnen we het nog 4 maanden verlengen) en dat komt goed uit want Roberto heeft een leuke baan aangeboden gekregen!
Eind juni, vlak voordat we op onze korte vakantie gingen, wordt hij gebeld door de tourorganisatie waar hij een klus voor gefreelanced heeft. Het blijkt dat er gelukkig nog mensen zijn die wel kwaliteiten kunnen herkennen en zijn werk en enthousiasme naar waarde schatten. Ze willen hem graag hebben als manager van de "duik-afdeling" van de organisatie, die al wel aanwezig is maar nog verder uitontwikkeld moet gaan worden. Dat is een kolfje naar Rob's hand. Inmiddels is alles rond en heeft het bedrijf zijn verblijfs- en werkvergunning al aangevraagd. Dat is hier erg belangrijk (duurt sowieso een aantal maanden, dus hoe eerder hoe beter) en daar gaan ze dus duidelijk serieus mee om.

En om de organisatie, de tours en de duikstekken goed te leren kennen gaat hij morgen al mee op de eerste tour van drie dagen! Kijk, dat zijn spijkers met koppen, daar houden we van...

Vakantie!

Het heeft even geduurd (we zijn inmiddels al bijna een half jaar in Labuan Bajo) maar nu heb ik dan ook eindelijk gedoken in het prachtige Komodo Nationaal Park!

Met een freelance klus heeft Roberto een reisje voor ons samen bij elkaar verdiend en afgelopen zondag was het zover: we gaan op 3-daagse tour waar we alle highlights van het Nationaal Park te zien krijgen.

Het duiken is geweldig. De duikstekken behoren tot de Top Tien van de wereld en de hoeveelheid en diversiteit aan vissen en koralen in alle vormen, maten en kleuren is overweldigend. Daarnaast zien we haaien (white tips en black tips), schildpadden en natuurlijk manta's (waaronder de zeldzame zwarte "Ninja Manta" die maar op een paar plekken in de wereld voorkomt).

We bezoeken de eilanden Komodo en Rinca waar de Komodovaranen leven. De Komodovaraan is de grootste hagedis ter wereld (tot 3 meter lang) en komt alleen in dit gebied voor. Het zijn roofdieren die zowel op klein als groot wild jagen (zelfs herten en buffels) maar ook aaseters. Ze zien er bijna prehistorisch uit en zijn behoorlijk indrukwekkend als je ze van dichtbij ziet.

Klik hier voor een video van de: Komodovaranen (aan het einde zie je twee vechtende mannetjes, want het is het paringsseizoen...)

De avonden onvernachten we in een "piraten-kamp" op een onbewoond eiland in eenvoudige houten hutten waar we zicht hebben op prachtige zonsondergangen en ongelooflijke sterrenhemels.

Overdag brengt de boot ons naar de verschillende duikplekken, eilanden en stranden en genieten we van de relaxte overtochtjes met een koele bries en schitterende uitzichten.

Op de laatste dag zien we bij zonsondergang de vliegende honden van het eiland Kalong vertrekken. Deze grote vleermuizen vliegen met duizenden tegelijk naar Flores om zich daar tegoed te doen aan de fruitbomen.

Hier volgt een video van de: Vliegende Honden (de close-ups zijn wat schokkerig -want uit de losse hand gefilmd- maar het geeft wel een idee van de vleermuizen)

Als we daarna in het donker terug varen naar Labuan Bajo zien we overal op Flores vuurwerk ter viering van het einde van de ramadan. Het is een feestelijke afsluiting van een heerlijke reis!

Eten

Avondmarkt

Tja, ook hier gaat, net zoals dat in Panama het geval was en zonder twijfel overal ter wereld zal zijn, het leven zijn gewone gangetje. Ik heb een lekkere routine gevonden in het hotel en Roberto is zoet met zijn project en een beetje freelancen, wat hem af en toe leuke tripjes oplevert.

Dus wat is er eigenlijk nog te vertellen over ons leven hier? Nou, misschien is het leuk om jullie een kijkje te laten nemen bij ons eten...

Zoals jullie je wellicht herinneren, wonen we op het moment in een soort hotelkamer en hebben we, behalve een klein koelkastje, geen keukenfaciliteiten. Voor het ontbijt en de lunch is dat niet zo bezwaarlijk want we hebben een waterkokertje om thee of koffie te zetten en verder kunnen we altijd wel een boterhammetje nuttigen. Voor de ochtend is dat meestal met zoetigheid: pindakaas, jam of chocopasta. En tussen de middag beleggen we ons brood met hartigheid: kaas (hoewel uiteraard niet te vergelijken met onze echte Hollandse kaas) of een blikje tonijn of sardientjes (vleeswaren kennen ze hier niet).

Het avondeten is een ander verhaal. Daarvoor moeten we dagelijks 'uit eten'. Dat klinkt luxer dan het is want het is hier, ook voor de lokale mensen, heel gebruikelijk dat je buiten de deur eet en dat is dus in verhouding redelijk voordelig. We kunnen hiervoor terecht in een verscheidenheid aan eetgelegenheden, van goedkope lokale warungs tot gezellige, wat duurdere, restaurantjes. Inmiddels hebben we zo onze vaste adresjes, evenals onze favoriete gerechten.

De warungs zijn kleine lokale zaakjes waar je typisch Indonesische gerechten kunt eten. Het zijn vaak wat kale ruimtes, direct aan de straat, maar het eten is goed en goedkoop (voor ca. 3 euro heb je samen een prima avondmaal) en bij elk winkeltje hebben we onze favoriet.

Zo eten we bij de één gado-gado of kwitau goreng...

bij de ander capcay of mie...

en bij weer een ander eten we rijst met saté.

Soep, rijst en saté

De Avondmarkt verdient een apart hoofdstukje. Deze markt wordt iedere avond opnieuw op de kade bij de haven opgebouwd uit verrijdbare karretjes en houten tafels met plastic stoeltjes. Bij de verschillende standjes kun je terecht voor een lekkere nasi goreng ayam...

of een heerlijk gebakken vis met rijst en groente (en natuurlijk sambal).

Vangst van de dag

Gebakken vis met rijst en groente

De wat duurdere restaurantjes zijn een beetje meer op westerlingen gericht met als gevolg dat ze vaak iets meer sfeer hebben, met wat decoratievere zitjes, een mooi uitzicht en een gezellig muziekje op de achtergrond. Ze hebben vaak ook wat meer keus dus daar gaan we heen als we een keertje iets anders willen eten, nog steeds voor hele redelijke prijzen (ca. 10 euro met z'n tweetjes).

Kipfilet blokjes in de huis-saus

Visfilet met groente & Inktvis-curry met rijst

Als we ons dan écht een keertje willen verwennen dan gaan we voor een goed stuk vlees. Dat komt niet zo heel vaak voor want ook al is het naar Europese maatstaf nog steeds erg voordelig (de complete rekening zo'n 25 euro), in Indonesië kun je je dat nou eenmaal niet iedere dag veroorloven.

Broodje hamburger

Biefstuk! En ja... het vlees was al bijna op voordat we eraan dachten een foto te nemen ;-)

Maar soms, heel soms, val je echt met je neus in de boter. Dan ontmoet je een Nederlander die al jaren in Indonesië woont, die na even babbelen vertelt dat hij altijd zelf kroketten maakt en die je uitnodigt om een keertje bij 'm te komen eten... Ja, dan is het natuurlijk écht feest!

Huisgemaakte Hollandse kroketten

Mét mosterd natuurlijk!