De Tuf-Tuf-Club

We logeren inmiddels in het huis van Marij en passen op Zoebel, haar hond. Het huis staat net iets buiten het centrum dus het is erg handig dat we ook van haar brommer gebruik mogen maken. Daar hebben we wel een helm voor nodig, dus we hebben maar meteen onze eerste "diepte-investering" gedaan.
Aan aanbod geen gebrek, maar al gauw blijkt de aanschaf van een passende helm nog een opgaaf. De meeste helmen lijken namelijk maar in één maat beschikbaar, onder het mom "one size fits all", maar die waarheid gaat bij mij niet op. Het is dus even zoeken en vooral veel passen om een helm te vinden die niet 360 graden rond m'n hoofd draait of op m'n neus zakt zodra ik naar beneden kijk. Uiteindelijk vind ik een modelletje dat redelijk past: een flitsende rooie. Rob heeft minder moeite met de maat en kiest een gezapig tweekleurig beige doppie met het ambitieuze logo Harley Davidson (mocht'ie willen).

Sinds een weekje tuffen we dus dagelijks op de scooter door Labuan Bajo. Stel je even voor: Roberto voorop met de computer tas over zijn schouder op zijn rug dragend (handig als het regent want dan wordt'ie minder nat). Ik achterop met mijn rugzak om en de computer-tas op schoot tussen ons in. En Zoebel (die gewend is om op de brommer mee te rijden) op het treeplankje tussen Rob's benen. Als we boodschappen gedaan hebben en terug naar huis rijden hebben we er nog een linnen schoudertas bij en vaak ook nog een extra plastic tas aan de hand. (Ik weet niet waarom maar om de één of andere reden moet ik, als we zo rondrijden, altijd denken aan Meneer en Mevrouw de Bok...)
Het lijkt misschien heel wat maar het is nog niets vergeleken bij de hoeveelheid handelswaar of het aantal familieleden die de lokale bevolking hier af en toe op hun brommertje vervoeren.

Vandaag hebben we een dagje vrij en waren we van plan het stadje wat beter te gaan ontdekken. Helaas loopt het anders. Afgelopen zaterdag wordt Rob wakker met een vreemde open wond op zijn linker onderbeen. Het lijkt op een insectenbeet die is gaan ontsteken maar na twee dagen is het alleen maar groter geworden en heeft hij er nog twee andere bij gekregen.
Het eerste wat we dus gaan ontdekken deze ochtend is het ziekenhuisje. Er is geen dokter (want het blijkt een feestdag te zijn, tw. Chinees Nieuwjaar) maar de verpleegkundige constateert direct dat het geïnfecteerd is. Wat het is of waar het vandaan komt, lijkt niemand te weten maar ze maken het in ieder geval grondig en pijnlijk schoon en Roberto krijgt een arsenaal aan antibiotica (pillen en creme), vitaminetabletten, desinfecterende vloeistof en verbandmiddelen mee.

Siësta op de markt

's Middags klimmen we op de brommer om door het stadje te cruisen maar we komen niet echt ver want Roberto heeft nu toch wel veel pijn aan zijn been. We ontdekken nog wel de lokale markt en besluiten daar nog even overheen te lopen. Daarna keren we terug naar huis en doen het rustig aan. Onze ontdekkingsreis moet maar tot de volgende vrije dag wachten.

De vis-afdeling