Einde oefening

Velen van jullie zullen zich de afgelopen maanden afgevraagd hebben waarom er zo weinig geblogd wordt. We zitten tenslotte in een nieuwe omgeving en jullie verwachten van mij de gebruikelijke uitgebreide verhalen over het leven, de natuur, de cultuur en andere aanverwante zaken in Indonesië. Helaas hebben we nauwelijks tijd gehad om veel van die ervaringen op te doen. Vanaf dag 1 dat we hier zijn aangekomen, zijn we druk geweest met werk.

De eerste twee en halve week zijn we zeer intensief ingewerkt omdat Marij daarna voor ruim 5 weken op vakantie zou gaan. Daarna werden we met kop en kont in het diepe gegooid tijdens de Dock periode, ruim een maand waarin niet alleen beide boten op het droge gingen om geheel opgeknapt en gerenoveerd te worden maar ook het kantoor en alle (duik)materialen onder handen genomen moesten worden. Dat was beslist niet eenvoudig maar hebben we wel tot een goed einde gebracht.
We waren dan ook best blij dat Marij, met een week vertraging, na 6 weken terug kwam, want we gingen ervan uit dat, met het duikseizoen inmiddels weer begonnen, de werkzaamheden zich een beetje zouden normaliseren.

Dan nog maar even een foto van "dicht-bij-huis"

Helaas,dan begint de ellende pas goed, want al heel snel blijkt dat er met de baas niet te werken valt. Hoewel het bedrijf al 10 jaar bestaat (en hoogstwaarschijnlijk altijd op dezelfde manier heeft gefunctioneerd) heeft ze nog steeds Utopiaanse ideeën over hoe de dingen zouden moeten werken en geeft ze die opdrachten alsof we dat gisteren al bedacht en uitgevoerd hadden moeten hebben. Maar als het vervolgens beslissingen of consequenties van haar kant verlangt, krabbelt ze terug of zwakt ze het af en ondermijnt daarmee de hele situatie.
En omdat het nooit gaat zoals zij het wil, stampt ze hele dagen als een briesend paard door het kantoor en communiceert ze in grauwen en snauwen, wat uiteraard erg bepalend is voor de sfeer. Als je dan werkdagen van gemiddeld 12 uur per dag maakt, is de lol er snel vanaf.

Uiteraard hebben we een paar keer geprobeerd hierover te praten, maar eigenlijk verandert er niets en de volgende dag zitten we weer met hetzelfde gemopper, geklaag en zure gezicht. Na een maand heeft ons dat zoveel negatieve energie gekost dat we ons realiseren dat dit nooit gaat werken en we besluiten op te stappen. We hebben nog een poging gedaan om op een leuke manier uit elkaar te gaan maar als ook dat niet lukt, kunnen we maar tot één conclusie komen: het is helemaal niet "goddelijk" bij Divine Diving...

Hoewel we nu wel met een probleem zitten (we moeten immers toch weer iets vinden om onze boterham mee te verdienen) valt er een last van onze schouders. Na een paar dagen ontlading gaan we ons nu maar weer op de toekomst richten.
De bezigheden in het hotel zijn ontzettend leuk en worden daarbij ook nog eens enorm gewaardeerd dus daar kan ik de ochtenden blijven. En verder gaan we weer op zoek. Als we hier iets kunnen vinden, is dat leuk maar de realiteit gebiedt ons om een ruimere blik te nemen. Eigenlijk zou rond deze tijd voor ons een verblijfs- en werkvergunning aangevraagd moeten worden. Maar aangezien het bedrijf dit aan moet vragen, gaat dat nu niet gebeuren (en voor mijn part-time functie is het ook niet echt aannemelijk om een vergunning aan te vragen). Ons sociaal visum kunnen we nog een paar maanden verlengen maar loopt begin juli af. Nou zijn er in dit soort landen altijd wel weer mazen in het net te vinden maar dat zal niet een lange termijn oplossing zijn.
Oftewel, back to the drawing board: we stellen ons weer beschikbaar op de wereld-arbeids-markt.

Tja Rob, welke toekomst ligt er aan de horizon?

En in de tussentijd moeten we er maar een beetje van genieten. Want hoewel we hier nu 3 maanden zitten, hebben we nog niets gezien van Flores, zijn we nog geen Komodo-varaan tegen gekomen en heb ik zelfs niet één keer gedoken (Rob is zowaar 1 dag mee geweest). En het zal ons toch niet gebeuren dat we straks hier alweer weg zijn, voordat we deze must-do's van ons lijstje afgestreept hebben...