Boquete (deel 2)

Het is deze vakantie “hard werken” want zaterdag 14 december worden we al om 03.00 uur ’s morgens opgehaald met een kleine 4-persoons jeep voor onze tocht naar de vulkaan Barú. Rolando rijdt deze keer niet zelf, daarvoor heeft hij, zoals hij zegt, een specialist meegebracht: Casper. Eerst denken we nog dat hij een grapje maakt, maar al heel snel blijkt dat Casper’s specialisme geen overbodige luxe is.

Na een korte rit het stadje uit, rijden we het nationale park Barú in en beginnen we aan de tocht naar boven. De rit is.... ja hoe moet ik dat zeggen... op de één of andere manier dekt “hobbelig” de lading niet echt. Bij gebrek aan een beter woord: “bonkig”.  Het pad is een droge rivierbedding, nauwelijks breed genoeg voor de jeep, met zand, modder, stenen, grote keien en diepe kuilen. We stuiteren, bonken, slippen, glippen, glijden en hangen scheef. Zeer regelmatig zit in met dicht geknepen ogen en ingehouden adem. Maar nadat we de nodige “onmogelijke” passages met succes doorstaan hebben, begin ik me een beetje te ontspannen. Voor zover dat mogelijk is want het stuiteren en slingeren gaat aan één stuk door en achteraf zullen we spierpijn hebben van het onszelf vasthouden en tegenhouden gedurende het constante heen-en-weer gehussel, terwijl we in ruim tweeënhalf uur in het donker naar boven hotsebotsen.

 Vulcán Barú is met zijn 3475 meter, de hoogste top van Panama. Het is een slapende vulkaan en heeft geen krater meer omdat die bij zijn laatste uitbarsting, zo’n 800 jaar geleden, is ingestort.  De Barú is bekend vanwege het feit dat je, bij helder weer, twee oceanen tegelijk kan zien: aan de ene kant de Stille Oceaan en aan de andere kant de Caribische Zee (onderdeel van de Atlantische Oceaan). Maar als wij rond 06.00 uur de top bereiken is het helaas aan beide zijden bewolkt. Toch is het een prachtig gezicht om even later de zon boven de wolken op te zien komen.

Op de berg is het koud, zo’n 8 graden Celsius maar met de wind erbij is de gevoelstemperatuur al gauw onder vriespunt en dat zijn we niet meer gewend (aan de foto van Rob kun je wel zien dat hij het echt koud heeft). Gelukkig kent Rolando de mensen die het politie-station bemannen en mogen we in het enige gebouwtje dat de top rijk is, een vers bakje koffie zetten en ons ontbijt nuttigen.

Als we na het ontbijt weer buiten komen, blijkt de bewolking wat uit elkaar gewaaid te zijn en kunnen we tussen de wolken door toch nog allebei de zeeën spotten. Aan de Caribische kant kunnen we zelfs wat eilanden onderscheiden, hoewel we niet exact kunnen vast stellen wat, welk eiland is.

Daarna bonken we dezelfde weg weer naar beneden. En aangezien het nu licht is, zien we de “weg” pas goed en zijn we des te verbaasder dat je hier überhaupt met een auto kunt rijden. Al stuiterend, schuddend en slingerend hotsebotsen we tweeënhalf uur later, compleet geklutst, de openbare weg weer op.

Om je een indruk te geven, klik hier voor een kort filmpje

Zondag 15 december mogen we uitslapen, want we hoeven pas om 08.00 uur in Boquete te zijn. Die dag staat de combinatie-tour “ATV/Coffee” op het programma. 

We worden even kort geïnstrueerd en rijden, ieder op een eigen ATV, het stadje uit waarna we al snel op de onverharde paden terecht komen. Het is even wennen zo’n ATV, want ook die stuitert bij iedere kei of kuil alle kanten op en de stuurtechniek is toch wel anders dan bij motorrijden. Maar al snel kachelen we met een gangetje van 35 km/uur omhoog naar de koffie-plantage “Milagros”. 

Daar krijgen we een uitgebreide rondleiding en is altijd weer verbazingwekkend hoe interessant ogenschijnlijk simpele dingen worden als je er gedetailleerde uitleg over krijgt.
Tijdens de terugweg gooit het weer roet in het eten want het begint te stortregenen en we scheuren op onze ATV’s zo snel mogelijk naar Boquete, waar ik tot de ontdekking kom dat mijn jas niet meer waterdicht is want ik ben tot op m’n ondergoed doorweekt!

Een vakantie is natuurlijk niet compleet zonder lekker eten en drinken, dus iedere avond vereren we Boquete met een bezoekje. En omdat we Panama toch al redelijk kennen, vinden we vrij snel de lokale kroeg. Een bar waar geen blind paard schade kan doen en waar ons drankje (un trago de seco con cola) slechts USD 0,75 kost. Dat vinden wij nou de leuke zaakjes. Je hebt er altijd wel een babbel met de barman of een stamgast, leert meestal wel iets van de lokale gebruiken kennen en er zijn nooit toeristen. Dat laatste hebben we het weekend wel geweten! Op zaterdag en zondag zit de bar bomvol indianen en dan blijken wíj ineens de bezienswaardigheid. We worden met veel interesse bekeken en menigeen loopt op ons af om ons welkom te heten, zich voor te stellen, te vragen waar we vandaan komen of ons zomaar de hand te schudden...

Maandag 16 december bussen en boten we weer terug naar Bastimentos, waar we lekker kunnen uitrusten en nagenieten van onze vakantie.

David / Boquete

Dinsdag 10 december reizen we naar David want woensdagochtend moet Roberto onder het mes. Het is een kleine ingreep. Onder plaatselijke verdoving wordt het aangetaste stuk huid bij zijn rechter-slaap weggesneden en de wond wordt met zelf afbrekende hechtingen en een soort synthetische huid gedicht. Gelukkig heeft hij er weinig last van en het ziet er zo goed uit, dat hij niet eens terug hoeft voor een nacontrole. Nu is het wachten op de uitslag van de kweek. Dat het niet goed is, weten we natuurlijk al maar het belangrijkste is nu dat alles goed is weggehaald. 
Net zoals dat iedereen vergaat die ineens iets heeft, zijn we wel even met de neus op de feiten gedrukt. De zon hier is heerlijk maar brengt ook gevaren met zich mee en we zullen wat meer voorzorgsmaatregelen moeten nemen. Dus op doktersvoorschrift heeft Roberto een hoed aangeschaft. Mijn eigen Indiana Jones. ;o)

Donderdag reizen we door naar het bergplaatsje Boquete waar we onze intrek nemen bij Olaf, een oude bekende die vroeger een hostel in Costa Rica had en tegenwoordig in Boquete een leuk hostel heeft. De vakantie kan nu echt beginnen.

De eerste dag staat er een mooie wandeling op het programma, de “Sendero Los Quetzales”, en dat verhaal vergt een kleine voorgeschiedenis. Toen we thuis onze spullen inpakten, ontdekte Roberto dat beide zolen van zijn wandelschoenen los zaten. We hadden al eerder ontdekt dat het vochtig-warme Caribische klimaat niet goed is voor wandelschoenen; het materiaal waar de schoenzool aan vast zit, verdroogt en verkruimelt waardoor de zool loslaat. Dat was bij mijn schoenen al anderhalf jaar geleden gebeurd en die heb ik toen in Nederland laten maken. Het kwam dus goed uit dat we eerst naar David moesten, want daar kon Roberto zijn schoenen nog laten repareren voordat we aan de wandeling begonnen.

Vrijdag 13 (!) december worden we om 06.00 uur opgehaald door Rolando, de touroperator, en de gids Eduardo en rijden we in een goeie twee uur naar Cerro Punta, waar bij het rangers station El Respingo de wandeling begint, een afdaling van 9,5 km door een prachtig nevelwoud.

We hebben nog maar net afscheid genomen van Rolando en zijn 5 minuten onderweg als de zool van mijn linkerschoen los laat... O nee! Maar de gids is voorbereid. Gelukkig zit de zool nog met het voorste puntje vast aan de schoen en met een reserve-veter bindt hij zowel de voor- als achterzijde van de zool vast om mijn schoen. 

We vervolgen onze weg over het vochtige pad, waar boomstamschijven als stapstenen zijn neergelegd op de meest modderige stukken. Ik uit nog wel mijn vrees dat de andere schoen het binnenkort misschien ook wel zal begeven, maar met een kennersblik zegt de gids dat die er nog stevig uitziet. Tot een kwartiertje later... dan valt ook de rechter zool er in z’n geheel vanaf! Nu kijkt de gids wel enigszins bedenkelijk maar hij laat zich niet uit het veld slaan. Met de veter van Roberto zijn hoed en de veter van de schoen zelf gaat hij weer aan het binden. Maar omdat deze zool helemaal los is, begint hij bij de eerste stappen al te schuiven.  Na een drietal pogingen vinden we gezamenlijk een methode die werkt. Met een scherp mes worden gaten gemaakt in de zool, zowel aan de voorkant als aan de achterkant, en in de hiel van de schoen. Hier doorheen worden de diverse veters geregen waarna ze in een ingewikkeld patroon worden vastgeknoopt rondom de schoen. En het werkt! 

En verder gaat het naar beneden door het regenwoud. Over houten planken en boomschijven, onder omgevallen bomen door, over hangbruggen en door een snelstromend watertje, van steen-naar-steen stappend. Uiteraard loop ik extra voorzichtig, me er terdege van bewust dat bij iedere stap de zolen letterlijk onder m’n schoenen uit kunnen glijden, maar mijn trouwe schoenen houden het tot het eind van de tocht vol.

De wandeling is prachtig. De gids doet erg zijn best om vogels en dieren te spotten, hoewel we de Quetzal (een prachtige tropische vogel) helaas alleen te horen maar niet te zien krijgen. Halverwege de tocht lunchen we op een open plek met heerlijk verse sandwiches en fruit en na zo’n 5 uur worden we bij het rangers station Alto Chiquero in Boquete weer door Rolando opgehaald.

Als ik, eenmaal terug in het hostel, alle veters uit de knoop haal, vallen beide schoenen compleet uit elkaar en kan ik ze bij het grof vuil zetten.

 Maar ook Roberto heeft mazzel gehad, want ondanks dat zijn schoenen 2 dagen geleden gerepareerd zijn, blijken aan het eind van de tocht ook zijn zolen allebei alweer los te zitten! Uiteindelijk hebben we dus 2 paar wandelschoenen gedoneerd aan de plaatselijke vuilnisbak.

Volgende keer: deel 2 van de vakantie...

Geen gerechtigheid

De afgelopen weken zijn een gevecht geweest, een gevecht om recht. Zoals jullie weten hadden we met de nieuwe eigenaren afgesproken dat we eind november een gesprek zouden hebben, dus rond 24 november vragen we ze vriendelijk om een datum en tijd te noemen. Na een dag wachten krijgen we een mail terug dat ze eerst met de corregidur willen praten voordat ze een afspraak kunnen maken. Daar begint het weer: uitstellen en vertragen. Gelukkig wil een bevriend politieman wel helpen en met zijn bemiddeling hebben we dan eindelijk op 27 november een gesprek. De politieman heeft wel door dat dit een moeizaam proces is, dus hij stemt toe om aanwezig te zijn. Officieus weliswaar, want vanuit zijn functie mag hij dit niet doen.  

En moeizaam is het. Ondanks alle feiten en argumenten die we op tafel leggen, zijn ze vast besloten om niets te betalen. Het komt er eigenlijk op neer dat ze vinden dat ze te veel betaald hebben voor de duikschool en ze zijn het er niet mee eens dat zij de huur hebben betaald voor september en oktober terwijl wij er toen nog (gedeeltelijk) woonden. Daar kunnen we dus niets mee. Als ze de prijs van de duikschool te hoog vonden hadden ze ‘m niet moeten kopen. En ja, we hebben inderdaad september en oktober daar nog gewoond, maar toen hebben we voor hém, in zíjn duikschool, gewerkt en daar heeft hij een hele leuke nettowinst voor terug gekregen! We komen geen stap verder en uiteindelijk besluiten wij dan maar een compromis voor te stellen: we delen het verlies en ze hoeven alleen nog maar de huur voor december te betalen. Daar willen ze eerst even over nadenken en na twee dagen komt, via vriend de politieman, het antwoord: nee, ze betalen niets!

Net als wij, lijkt ook de politieman hier erg teleurgesteld over en hij stelt voor om met de Organo Juridico te praten, waar zijn vrouw werkt. Want ook al kan niemand hier ons helpen om ons geld terug te krijgen, feit is dat wij een huurcontract hebben tot eind 2013 en aangezien we ook kunnen aantonen dat we de huur betaald hebben, zijn wij de rechtmatige bewoners van het huis. Het Organo Juridico bevestigt dit en verwijst ons naar de corregidur die bij dit geschil moet assisteren. De corregidur, onze eigen Banti, wil echter niet meewerken (waarom... geen idee), dus worden we door verwezen naar de Alcalde (burgermeester) van Bocas die op zijn beurt Banti instrueert om dit uit te voeren.

En dan krijgen we een e-mail binnen van een advocaat. Dat we moeten stoppen met het lastig vallen van de nieuwe eigenaren, dat we geen acties meer mogen ondernemen (hetzij zelf hetzij via derden) die hen of de duikschool kunnen schaden en dat we ieder toekomstig contact met hen via de advocaat moeten doen. Diezelfde middag gaan we naar de advocaat om uit te leggen wat de situatie is, dat we er absoluut niet op uit zijn om hen of hun duikschool schade te berokkenen en dat al onze acties er slechts op gericht zijn om de huur betaald te krijgen.

Tijdens het gesprek met de advocaat komt boven water dat deze mail niet is gestuurd naar aanleiding van onze laatste actie, maar al vorige week geïnitiëerd is. Dus toen wij het gesprek in de duikschool hadden en zij ons wederom weigerden te betalen, zijn zíj naar een advocaat gestapt. Dat gaat onze pet te boven. Volgens de advocaat zijn ze bang dat als ze toegeven om de huur te betalen dat we dan weer met iets nieuws op de proppen komen en dat ze op de één of andere manier de duikschool aan ons kwijtraken...

Hier haken wij af. We hebben geprobeerd om dit in alle redelijkheid samen op te lossen maar het is nu wel duidelijk dat ze absoluut niet voor rede vatbaar zijn, en we hebben geen zin om hier verder nog tijd of energie in te steken.

Tja, er is een verschil tussen het recht hebben en het recht krijgen… Maar, zoals mijn moeder ons vroeger geleerd heeft, soms is het verstandiger om de oudste en de wijste te zijn. We sluiten het hoofdstuk af.

Nu gaan we eerst maar eens van ons stukje paradijs en de sabbatical genieten. Volgende week eerste bestemming: Boquete!