David / Boquete

Dinsdag 10 december reizen we naar David want woensdagochtend moet Roberto onder het mes. Het is een kleine ingreep. Onder plaatselijke verdoving wordt het aangetaste stuk huid bij zijn rechter-slaap weggesneden en de wond wordt met zelf afbrekende hechtingen en een soort synthetische huid gedicht. Gelukkig heeft hij er weinig last van en het ziet er zo goed uit, dat hij niet eens terug hoeft voor een nacontrole. Nu is het wachten op de uitslag van de kweek. Dat het niet goed is, weten we natuurlijk al maar het belangrijkste is nu dat alles goed is weggehaald. 
Net zoals dat iedereen vergaat die ineens iets heeft, zijn we wel even met de neus op de feiten gedrukt. De zon hier is heerlijk maar brengt ook gevaren met zich mee en we zullen wat meer voorzorgsmaatregelen moeten nemen. Dus op doktersvoorschrift heeft Roberto een hoed aangeschaft. Mijn eigen Indiana Jones. ;o)

Donderdag reizen we door naar het bergplaatsje Boquete waar we onze intrek nemen bij Olaf, een oude bekende die vroeger een hostel in Costa Rica had en tegenwoordig in Boquete een leuk hostel heeft. De vakantie kan nu echt beginnen.

De eerste dag staat er een mooie wandeling op het programma, de “Sendero Los Quetzales”, en dat verhaal vergt een kleine voorgeschiedenis. Toen we thuis onze spullen inpakten, ontdekte Roberto dat beide zolen van zijn wandelschoenen los zaten. We hadden al eerder ontdekt dat het vochtig-warme Caribische klimaat niet goed is voor wandelschoenen; het materiaal waar de schoenzool aan vast zit, verdroogt en verkruimelt waardoor de zool loslaat. Dat was bij mijn schoenen al anderhalf jaar geleden gebeurd en die heb ik toen in Nederland laten maken. Het kwam dus goed uit dat we eerst naar David moesten, want daar kon Roberto zijn schoenen nog laten repareren voordat we aan de wandeling begonnen.

Vrijdag 13 (!) december worden we om 06.00 uur opgehaald door Rolando, de touroperator, en de gids Eduardo en rijden we in een goeie twee uur naar Cerro Punta, waar bij het rangers station El Respingo de wandeling begint, een afdaling van 9,5 km door een prachtig nevelwoud.

We hebben nog maar net afscheid genomen van Rolando en zijn 5 minuten onderweg als de zool van mijn linkerschoen los laat... O nee! Maar de gids is voorbereid. Gelukkig zit de zool nog met het voorste puntje vast aan de schoen en met een reserve-veter bindt hij zowel de voor- als achterzijde van de zool vast om mijn schoen. 

We vervolgen onze weg over het vochtige pad, waar boomstamschijven als stapstenen zijn neergelegd op de meest modderige stukken. Ik uit nog wel mijn vrees dat de andere schoen het binnenkort misschien ook wel zal begeven, maar met een kennersblik zegt de gids dat die er nog stevig uitziet. Tot een kwartiertje later... dan valt ook de rechter zool er in z’n geheel vanaf! Nu kijkt de gids wel enigszins bedenkelijk maar hij laat zich niet uit het veld slaan. Met de veter van Roberto zijn hoed en de veter van de schoen zelf gaat hij weer aan het binden. Maar omdat deze zool helemaal los is, begint hij bij de eerste stappen al te schuiven.  Na een drietal pogingen vinden we gezamenlijk een methode die werkt. Met een scherp mes worden gaten gemaakt in de zool, zowel aan de voorkant als aan de achterkant, en in de hiel van de schoen. Hier doorheen worden de diverse veters geregen waarna ze in een ingewikkeld patroon worden vastgeknoopt rondom de schoen. En het werkt! 

En verder gaat het naar beneden door het regenwoud. Over houten planken en boomschijven, onder omgevallen bomen door, over hangbruggen en door een snelstromend watertje, van steen-naar-steen stappend. Uiteraard loop ik extra voorzichtig, me er terdege van bewust dat bij iedere stap de zolen letterlijk onder m’n schoenen uit kunnen glijden, maar mijn trouwe schoenen houden het tot het eind van de tocht vol.

De wandeling is prachtig. De gids doet erg zijn best om vogels en dieren te spotten, hoewel we de Quetzal (een prachtige tropische vogel) helaas alleen te horen maar niet te zien krijgen. Halverwege de tocht lunchen we op een open plek met heerlijk verse sandwiches en fruit en na zo’n 5 uur worden we bij het rangers station Alto Chiquero in Boquete weer door Rolando opgehaald.

Als ik, eenmaal terug in het hostel, alle veters uit de knoop haal, vallen beide schoenen compleet uit elkaar en kan ik ze bij het grof vuil zetten.

 Maar ook Roberto heeft mazzel gehad, want ondanks dat zijn schoenen 2 dagen geleden gerepareerd zijn, blijken aan het eind van de tocht ook zijn zolen allebei alweer los te zitten! Uiteindelijk hebben we dus 2 paar wandelschoenen gedoneerd aan de plaatselijke vuilnisbak.

Volgende keer: deel 2 van de vakantie...