Don't Worry Yourself!

Na bijna een jaar op onze nieuwe stek, kunnen we tevreden en met plezier terugkijken. Hoewel het, zeker in het begin, niet altijd eenvoudig was, zijn we inmiddels toch al aardig gewend aan het reilen en zeilen van een hotel en duikbasis. Maar sommige dingen blijven lastig en vergen, vrees ik, nog wat extra tijd. Personeel bijvoorbeeld.

Want het is voor het eerst dat we de "gelukkige managers" zijn van 12 man/vrouw personeel! Alle 12 lokale mensen met hun eigen typisch caribische mentaliteit en (werk)ethiek. Ze hebben allemaal hun eigen karakter en we hebben inmiddels geleerd dat we iedereen weer op een andere manier moeten benaderen. Soms heb ik het idee dat we ineens een groot gezin hebben, met 12 kinderen in de leeftijdscategorie van recalcitrante peuter tot en met rebellerende puber en alles wat daartussen zit. En voor een kinderloos koppel is dat toch wel even wennen en vraagt de nodige didactische en psychologische kennis danwel vaardigheden...

Maar na een jaar "oefenen" gaat het steeds beter en weten we hoe we op de juiste manier, de gewenste dingen gedaan krijgen en zijn de meeste mensen ook steeds meer bereid om mee te werken. Hoewel dat laatste wel weer voor de nodige verwarring zorgt want de mensen hier hebben een (voor ons) hele aparte manier van samenwerken.

Als managers willen we namelijk graag dingen vooruitplannen en voorbereiden. Bijvoorbeeld een weekmenu voor die grote groep die in november twee weken lang in ons restaurant eet. Of het gereed maken van de gerenoveerde boot voor diezelfde grote groep duikers. Of vervanging van de kok, als onze eigen kok in december vakantie heeft. Dat willen we graag ruim vantevoren geregeld hebben.
Nou, daar denken de locals hier anders over. Natuurlijk, we bespreken het, en de mensen zeggen toe dat ze het werk zullen doen, maar als we dan daadwerkelijk een plan-de-campagne willen opzetten, wordt er ontwijkend gereageerd met een "Don't worry yourself". Naarmate het betreffende moment dichterbij komt, zonder enige vorm van inhoudelijk plan, en ons stressniveau stijgt, schudden ze slechts meewarig hun hoofd: "Ik heb toch gezegd, don't worry yourself".

Het menu komt er één dag vantevoren... voor de eerste dag dan. En zo zal het twee weken lang gaan: iedere avond krijgen we het menu voor de volgende dag pas. Dat er dan hals-over-kop nog ingrediënten gekocht moeten worden (die we slechts kunnen krijgen in Scarborough, een uur rijden hiervandaan), ach, dat is een "small thing", ook zo'n populaire uitspraak van ze.
De boot ligt pas in het water op de dag dat de groep arriveert. Dat we daardoor de eerste paar dagen nog met wat kinderziektes kampen (en de techneut dagelijks vanuit Scarborough moet komen om het op te lossen) is, je begrijpt het al, een small thing.

De vervangende kok moet morgen beginnen. We hebben één keer met haar gesproken en ze heeft één blik in onze keuken geworpen. Op onze vraag of ze misschien al een paar gerechten voor de eerste dagen kon verzinnen en ons een boodschappenlijstje geven, antwoordde ze: "Don't worry yourself".

Maar, eerlijk is eerlijk, uiteindelijk komt het wel goed. We hebben totaal geen overzicht, tasten volledig in het duister en zweten regelmatig peultjes, maar tot nu toe gaat het iedere keer nét goed.

Met Don't worry yourself, zo hebben we geleerd, bedoelen ze: "Het komt in orde, ik regel het wel". Maar... dan wel op hún manier! Zonder plan, zonder voorbereiding, zonder enige vorm van overleg.
Dat dat voor ons, als westerlingen, af en toe nogal stressvol kan zijn, tja dat is een small thing...

DHL blijft verbazen...

Ik schrijf eigenlijk nooit een vervolg op een onderwerp in mijn blog, maar DHL weet mij, zelfs anderhalve maand nadat het oorspronkelijke probleem is opgelost (zie blog 24 augustus), te blijven frustreren...

Vanmorgen ontvingen we namelijk de volgende email:

Geachte heer/mevrouw,

Naar aanleiding van uw claim hebben wij een onderzoek gestart naar uw pakket.

Uit het onderzoek is gebleken dat uw pakket kan worden opgehaald door de ontvanger. Het pakket staat bij:

Scarborough ttpost office (sinds 17 augustus).

De ontvanger kan voorts telefonisch contact opnemen: #6607377.

Het pakket kan alleen opgehaald worden met een geldig legitimatiebewijs.

Gezien het bovenstaande kunnen wij niet ingaan op uw verzoek tot vergoeding.

Hopende u hiermee voldoende te hebben geïnformeerd.

Met vriendelijke groet,

XXXXXX (*)

Parcel Claims Specialist

(*) Uit privacy overweging heb ik de naam van de persoon verwijderd

Na de eerste vlaag irritatie weggezucht te hebben, voel ik me toch genoodzaakt om hierop te reageren:

Geachte XXXXXX,

Met dit bericht krijgen jullie het voor elkaar om mij voor de zoveelste keer (ik ben inmiddels de tel kwijt) te laten verbazen over de incompetentie van DHL.

Ik stuur op 7 augustus een claim in omdat, na 5 weken desperaat zoeken naar iemand bij DHL Parcel die mij helpen kan mijn pakket te vinden, dat de enige manier blijkt te zijn om überhaupt een zoekactie op te starten.

Op 22 september (ruim 6 weken later!) sturen jullie een bevestiging van ontvangst en starten een onderzoek.

Op 13 oktober krijg ik dan deze email met de mededeling dat het pakket sinds 17 augustus afgehaald kan worden!! 

Uiteraard waren we er zelf allang achter dat het pakket in Scarborough ligt (dankzij de lokale post in Trinidad &Tobago - níét dankzij DHL) en als u uw onderzoek goed had uitgevoerd dan had u geweten dat het pakket al op 22 augustus is afgehaald.

Overigens zat er bij het pakket een brief dat als het niet binnen 14 dagen afgehaald zou worden, het retour gezonden zou moeten worden, dus als we op de uitslag van uw onderzoek hadden moeten wachten (de email van vandaag) dan was het pakket allang niet meer in Scarborough geweest...

Ik weet dat ik absoluut niet de enige ben die zulke slechte ervaringen heeft met DHL Parcel (social media is een prachtig platform).

Ik hoop dan ook van harte dat deze email verder komt dan de automatische inbox van DHL en belandt bij iemand die zich eindelijk eens achter de oren gaat krabben en zich afvraagt hoe DHL haar diensten en  service kan verbeteren.

Met vriendelijke groet,

Debby Boogaarts

Tja, een mens moet af en toe stoom afblazen.

En eerlijkheid gebiedt me te melden dat DHL dit keer binnen twee uur terugkomt met het volgende antwoord:

Geachte mevrouw Boogaarts,

Dank voor uw mail.

Allereerst nogmaals onze excuses voor de verlate reactie. Echter zitten wij met een kleine achterstand, waardoor het onderzoek inderdaad wat later is opgestart.

Helaas is ons niet medegedeeld dat het pakket op 22 augustus is ontvangen/opgehaald. Het is dan ook vreemd dat de internationale vervoerder dit niet heeft aangegeven, aangezien wij het laatste bericht op 2 oktober hebben ontvangen.

Ik bied dan ook oprecht mijn excuses aan voor de miscommunicatie in deze case. Dit had uiteraard niet zo moeten gaan.

Ik zal hier een melding van maken en wij gaan hier uiteraard mee aan de slag.

Hopende u hiermee voldoende te hebben geïnformeerd.

Met vriendelijke groet,

XXXXXX

Parcel Claims Specialist

Keurig netjes en heel vriendelijk (ik ga maar even niet in op een kleine achterstand en wat later) maar of deze dame de totaliteit van het probleem binnen DHL heeft begrepen, waag ik te betwijfelen. Hoe dan ook, ik gun ze het voordeel van de twijfel en wie weet wordt er dit keer echt iets mee gedaan (hoop doet leven).

Ik ben er inmiddels helemaal klaar mee en sluit het hoofdstuk DHL voorgoed af met mijn eigen oplossing: Nóóít meer iets met DHL Parcel (laten) versturen!

Bureaucratie

Een aantal mensen hebben het al (gedeeltelijk) gehoord tijdens ons verblijf in Nederland de afgelopen 2 weken, maar in een blog over leven in het buitenland mag dit verhaal nou eenmaal niet ontbreken. Want het verkrijgen van een werk- en verblijfsvergunning is in ieder land weer een nieuwe ervaring.

In Panama duurde de officiële procedure 24 uur (zie blog 15 april 2014), in Indonesië kwam het proces van aanvragen nauwelijks van de grond en hier in Trinidad & Tobago is het een soort loopgraven-strijd...

Voor de aanvraag van een werkvergunning is altijd kilo's papierwerk nodig en de meeste documenten hadden we al bij ons of hebben we in de eerste dagen bemachtigd en op 18 januari dienen we alle documenten (CV's, diploma's, certificaten, referenties en verklaringen) in achtvoud in bij de instantie die onze vergunningen moet gaan verlenen. Met een handgeschreven bewijs van ontvangst, worden we naar huis gestuurd met de mededeling dat we binnen 4 tot 6 weken iets te horen krijgen.

Natuurlijk is dat niet het geval dus na 6 weken belt onze resident manager (het bedrijf vraagt officieel de vergunningen aan) de instantie op. Het blijkt dat ze additionele documenten willen. Eén van de vereiste documenten is namelijk een politieverklaring ("verklaring omtrent gedrag") welke wij uiteraard vanuit Nederland hebben meegenomen. Maar omdat we de afgelopen jaren in Panama en Indonesië hebben gewoond, willen ze van die landen ook graag een politieverklaring ontvangen!

Na wat heen-en-weer bellen en mailen met de respectievelijke consulaten en ambassades lukt het ons om een politieverklaring van Panama te krijgen. Wij hebben namelijk een Panamese werk- en verblijfsvergunning (die 24-uurs procedure) en zijn dus als zodanig daar geregistreerd en met die kaartjes kan de Panamese consul in Trinidad bij de politie in Panama de betreffende verklaringen opvragen. Dit neemt wel weer een tijdje in beslag want we moeten het persoonlijk aanvragen (dus weer even naar Trinidad vliegen) en de aanvragen  cq. verklaringen moeten met diplomatieke post heen en weer gestuurd worden. Uiteraard zijn deze officiële documenten in het Spaans dus daarna moet het door een beëdigd vertaler vertaald worden maar op 24 april kan Roberto de verklaringen inclusief vertaling bij het ministerie indienen (hup, maar weer even naar Trinidad).

De Indonesische politieverklaring is een ander verhaal. De ambassades in zowel Nederland als Venezuela (in T&T is geen Indonesisch consulaat) mailen ons dat zij niet in de positie zijn om de verklaringen voor ons te verzorgen. De enige manier is om terug te reizen naar Indonesië en daar bij de lokale politie om een verklaring te vragen! Buiten dat het "even" een reisje naar de andere kant van de wereld is, heeft het ook weinig zin want we zijn uiteindelijk alleen maar als toerist in Indonesië verbleven en zijn er dus verder niet geregistreerd.

Samen met de Panamese documenten en vertaling, levert Roberto op 24 april dus ook kopieën in van de emails van de Indonesische ambassade waarin verklaart wordt dat het niet mogelijk is om een Indonesische politieverklaring te verkrijgen. Het wordt allemaal in dank aanvaard en bevestigd dat het dan zo in orde is.

Daarna volgt er radiostilte... We geven ze een maandje en dan begint onze resident manager weer te bellen. Wekelijks. Dagelijks. Als ze al iemand aan de lijn krijgt (heel vaak wordt er gewoon hele dagen geen telefoon aangenomen) krijgt ze iedere keer iets anders te horen. De aanvraag is nog in behandeling. De aanvraag ligt bij de commissie. We weten nog niets. De aanvraag ligt nu bij de afdeling in Tobago. De aanvraag moet nog naar het ministerie van arbeid. We hebben nog geen nieuws.

Week na week na week na week... Tegen de tijd dat het augustus is, zijn we nog steeds geen sikkepit wijzer.

In augustus gaat de resident manager met vakantie en wij vragen een vriend (Duitser die al jaren hier woont) of hij het contact met het ministerie van haar kan overnemen. Ook hij loopt tegen dezelfde frustraties aan maar hem vertellen ze weer hele andere verhalen. Eerst beweren ze dat de aanvragen pas eind juli zijn ingediend en de volgende week kunnen ze de aanvragen überhaupt niet meer vinden!

Het is om gek van te worden! En de tijd begint te dringen want in september willen we naar Nederland op vakantie en het is de vraag of we daarna nog binnen kunnen komen want officieel mag een toerist maar 6 maanden per jaar in T&T verblijven.

Tijd dus voor grover geschut. Eind augustus huren we een advocaat in. Hij schrijft brieven naar verschillende instanties en (nog belangrijker) volgt deze op met persoonlijke bezoeken. Ook dan duurt het nog een paar weken maar op 19 september, de ochtend voordat wij naar Nederland zullen vertrekken, komt hij met een status-update over onze aanvragen: Ze zitten te wachten op de Indonesische politieverklaringen...

AAAAHHRGGGG!!! Er is dus gewoon 5 maanden lang niets, maar dan ook helemaal niets, gebeurd! 

Diezelfde dag geven we via de advokaat nogmaals de mailcorrespondentie met de Indonesische ambassade door en dan gaat het zowaar snel. Terwijl we in Nederland zitten, krijgen we vrijdag 29 september de bevestiging dat de werkvergunningen goedgekeurd zijn. Maandag 2 oktober vliegt de resident manager naar Trinidad om ze te betalen en op te halen en als we dinsdagavond 3 oktober op Tobago landen, staat de chauffeur die ons op komt halen mét de originele vergunningen op ons te wachten. Daarmee krijgen we bij douane een stempel in ons paspoort die geldig is voor de duur van de vergunning: 21 september 2018!

Ja, je ziet het goed. De vergunningen zijn geldig voor 1 jaar, daarna moeten we een verlenging aanvragen. Ze zeggen dat de verlenging van bestaande vergunningen makkelijker en sneller gaat, maar ik denk dat we voor de zekerheid begin volgend jaar maar alvast gaan beginnen...

De lotgevallen van een DHL-pakketje

Eén van de lastigere dingen waar je mee te maken krijgt als je in het buitenland woont, is het regelen van officiële zaken, zoals het aanvragen of verlengen van paspoorten, rijbewijzen, bankpassen of credit cards. Omdat het altijd dingen betreft die je niet (lang) kunt missen, proberen we dit soort zaken meestal te organiseren als we toch voor vakantie een paar weken in Nederland zijn. Dat is dan wel altijd "stressen" want je moet het direct regelen zodra je voet op nederlandse bodem zet en met een beetje mazzel hebt je het dan precies op tijd in handen als je drie weken later weer vertrekt, maar tot nu toe is het altijd gelukt.

Dit jaar zijn onze beider rijbewijzen aan de beurt om verlengd te worden en aangezien we in september of oktober van plan zijn om naar Nederland te gaan, doen we ons huiswerk en zoeken we uit hoe het "Rijbewijs verlengen voor Nederlanders die in het buitenland wonen" werkt: Officieel formulier aanvragen, uittreksel van het RNI (bewijs dat je niet meer in Nederland woont) aanvragen, alles invullen, en origineel getekend met pasfoto, huidige rijbewijs en fotokopie paspoort opsturen naar de RDW. Het nieuwe rijbewijs wordt dan binnen 10 werkdagen opgestuurd naar een postadres in Nederland. Hmm, het wordt kielekiele maar als we alle formulieren vantevoren aanvragen en direct bij aankomst alles opsturen dan moet het binnen 3 vakantieweken lukken...
En dan gooit onze baas roet in het eten met een vriendelijk, doch zeer dringend, verzoek: Of we maximaal 2 aaneengesloten weken op vakantie willen gaan, want 3 weken is wat lang om het personeel alleen te laten. Tja, en met 2 weken vakantie (met reistijd en tijdsverschil meegerekend, effectief slechts 12 dagen in Nederland) gaan we het echt niet redden.

Gelukkig biedt mijn zus uitkomst als ze in mei onverwachts aankondigt dat ze ons een weekje komt bezoeken. Naast een heerlijke vakantieweek (zie blog: Juni vakantie-maand) bezorgt ze ons de benodigde formulieren die we vantevoren naar haar hebben laten versturen. Als ze naar huis gaat, geven we haar alles keurig ingevuld mee en zij doet het in Nederland op de post naar de RDW. Precies 2 weken later ontvangt ze onze nieuwe rijbewijzen. Nu alleen nog even naar ons opsturen. Nee, niet met de gewone post want dan heb ik geen idee wanneer het aankomt... ik druk haar op het hart dat ze het met DHL moet versturen, dan kunnen we de levering volgen en weten we zeker dat het er snel is!

Op 1 juli verstuurt ze de envelop en we krijgen per e-mail een bevestiging van DHL dat er binnenkort een pakketje bij ons geleverd wordt. Er hangt een vrolijk kattebelletje van mijn zus aan: Hoi Deb geef even een wattsappie als het er is. Er is een link naar de levertijd en voor Trinidad en Tobago bedraagt die 11 tot 13 dagen.
Geweldig, nog twee weekjes en dan hebben we onze rijbewijzen weer. Dat komt goed uit, want Roberto moet hier regelematig voor allerlei zaken met de auto op pad en ze hebben hem ten strengste afgeraden om zonder origineel rijbewijs te rijden dus iedere keer als hij ergens naartoe moet dan moeten we een taxichauffeur inhuren.

Iedere ochtend eerste werk kijk ik even op de track & trace van DHL om te zien hoe het met onze zending staat. Als ik op 6 juli nog steeds geen enkele wijziging zie, schrijf ik mijn zus: waarschijnlijk werkt de track & trace hier niet. Het lijkt wel of er niets gebeurt maar dat kan ik me niet voorstellen. Het is tenslotte DHL waar we het over hebben!
Op 7 juli krijg ik dan toch de eerste update. Het is in Duitsland en op 8 juli wordt het gereed gemaakt om naar de bestemming gestuurd te worden. Vreemd dat een pakketje dat binnen 14 dagen aan de andere kant van de wereldbol moet zijn, er al een week over doet om alleen maar naar het distributiecentrum in Duitsland te komen, maar goed, het is nu in ieder geval onderweg.

Vervolgens gebeurt er twee weken lang weer helemaal niets! We beginnen ons een beetje zorgen te maken en e-mailen naar klantenservice. Daar krijgen we direct antwoord dat alleen de verzender een aanvraag voor onderzoek kan instellen. Helaas, het toeval wil dat mijn zus op dat moment juist vertrokken is voor 3 weken welverdiende vakantie! We proberen dit zowel per mail als telefoon bij verschillende DHL contacten uit te leggen maar ze zijn onvermurwbaar. De verzender moet het verzoek indienen want, zo zeggen ze, alleen diegene kan het pakketje beschrijven.
Inmiddels al behoorlijk ten einde raad val ik mijn zus toch maar lastig op haar vakantie en krijg via Whatsapp de inlog gegevens van haar DHL-account en de omschrijving van de envelop. Op 25 juli bel ik naar de klantenservice in Nederland om toch te proberen een onderzoek aan te vragen als de medewerker poeslief vraagt of ik die dag al op de track & trace gekeken heb. Nee, die dag moeten we 's morgens heel vroeg weg en ik heb alleen tijd om even te bellen, hoezo? "Nou, er staat dat de zending vandaag naar het land van bestemming verzonden wordt en daar wordt het overgedragen aan de lokale postdienst."
Kijk eens aan! Met dat laatste ben ik dan niet zo blij (hoezo, lokale post, ik heb het toch via DHL laten sturen?) maar goed, ik ben allang blij dat de zending niet kwijt is en weer onderweg is!

Dus iedere ochtend kijk ik vol verwachting op de track & trace waar vervolgens wéér 2 weken lang niets gebeurt! Grrrr, om hopeloos, moedeloos, laaiend van te worden. Waar blijft mijn pakje? Ik ga maar weer eens naar de klantenservice in Nederland bellen. "Ja mevrouw, dat ziet er inderdaad niet best uit, maar wij hebben ook niet meer informatie dan dit. Misschien moet de verzender maar een claim indienen dat de zending vermist is."
Ik doe niet eens meer moeite om uit te leggen dat de verzender nog op vakantie is. Ik stuur zelf uit haar naam de claim wel in. Dat kan vreemd genoeg gewoon via een e-mail (dus haar account-gegevens niet nodig) en er wordt helemaal niet gevraagd naar de omschrijving van het pakje!
Ik krijg een automatische ontvangstbevestiging waarin vermeld staat dat ze ernaar streven om de claim binnen tien werkdagen te behandelen...

Ik mag dus gewoon weer twee weken gaan zitten wachten, maar ondertussen blijf ik mijn dagelijkse track-&-trace-checks uitvoeren (daar ben ik al 5 weken aan gewend tenslotte) en wat staat daar, tot mijn verbazing, de volgende dag (9 augustus) op? De zending is gearriveerd in het land van bestemming! Hoe. Is. Het. Mogelijk.! Iedere keer als we bij DHL aan de bel trekken, lijkt de zending weer een zetje te krijgen...
Daarna gaat het (in verhouding met de voorgaande weken) snel. Binnen een week gaat het pakje door de douane en naar het import distributie-centrum en op 17 augustus meldt de track & trace dat de zending gereed is om afgehaald te worden en dat de ontvanger geïnformeerd is.

Dat is prachtig! Maarre... ík weet van niets. We klimmen dus maar weer eens in de telefoon, dit keer met de lokale postdienst (want die link van de lokale post waar we volgens DHL het pakje kunnen traceren werkt écht niet). De dame in kwestie bevestigt dat het pakje inderdaad in Trinidad is (hoera!) en meldt dat het eerst naar Tobago gestuurd wordt en daarna krijgen we een briefje in de bus dat we het kunnen ophalen.
Als we op dinsdag 22 augustus nog geen briefje ontvangen hebben (en omdat we de volgende dag toch naar Scarborough moeten) bellen we nog maar eens (niet geschoten is altijd mis). Wat blijkt? Het pakje ligt al sinds 17 augustus op het postkantoor in Scarborough!

En dan is de grote dag dan eindelijk aangebroken. Woensdag 23 augustus, 54 dagen nadat het in Nederland verzonden is, hebben we onze felbegeerde nieuwe rijbewijzen in handen!!

DHL, dat aloude, gerenommeerde bedrijf met betrouwbare service. Op hun website staat Makkelijk en snel pakketten ontvangen en versturen, maar ik weet inmiddels beter:

D H L dat staat voor: Duurt Heeeeeeel Lang!

Couleur Locale

Vreemd genoeg is het in de zomermaanden hier laagseizoen, dus het is een stuk rustiger. En hoewel er altijd wel iets te doen is in het hotel, hebben we nu meer tijd om eens wat uitstapjes te maken. Tijd dus om wat couleur locale op te snuiven.

Parade tijdens het Heritage Festival

In juli vieren ze op Tobago het "Heritage Festival". Gedurende twee weken worden er in diverse dorpen verspreid over Tobago evenementen gehouden om hun historie te gedenken. Een festival, zoals ze het in hun eigen taal zeggen: "to bring back de ole time days".
Tobago's geschiedenis van slavernij en de afschaffing daarvan heeft gezorgd voor een mix van afro-europese culturen die nog steeds sterk leven en dat is duidelijk zichtbaar in alle evenementen tijdens dit festival.

Wij bezoeken het nabij gelegen Charlotteville waar ze tijdens een vrolijke parade door het dorp, een tal van "ole time" activiteiten en traditionele dorpsgebruiken laten zien.

Zo zien we hoe dagelijks het brood gebakken werd in een aarden oven (pit oven) en hoe ze houtskool maakten.

We zien een ingenieuze "machinerie" waarmee het sap uit het suikerriet geperst werd ("squeezing the sugar cane"): Een dunne boomstam die in een gat van een brede boom gestoken wordt met daaronder een platte plank met een schenktuit. Terwijl twee mannen de suikerriet-stengels tussen de dunne boomstam en de platte plank doorschuiven, zit een derde man op het uiteinde van de boomstam te wippen, waardoor het suikerriet geknakt en geperst wordt, waarna het vrijgekomen vocht via de tuit in een onderstaande emmer wordt opgevangen.

Maar het meest tot de verbeelding sprekend is toch wel het ritueel "Dancing the Cocoa" waarbij met blote voeten over de cacaobonen gelopen wordt om ze te pellen en te polijsten. Om dit zware werk wat draaglijker te maken, werd daarbij gezongen en gedanst. Erg leuk om te zien en tijdens het dansen ruiken we duidelijk een heerlijke chocoladegeur vrijkomen.

Eerst worden de cacoa-bonen geplukt en gedroogd

Tijdens de festiviteiten wordt er door de dorpsbewoners het vroeger gebruikelijke eten verkocht: gefrituurde visjes met een homp brood.

Zelfs ik ga aan de visjes met brood

Al met al is het een heerlijk vrolijk feest met vooral veel kleur en muziek!
Zie hier een korte video-impressie: Heritage Festival Charlotteville

Een ander belangrijk feest dat over heel Tobago gevierd wordt is "Harvest". Het is een feest om "de oogst" te vieren en dankbaar te zijn voor (de overvloed) aan eten en drinken, waarbij (bijna) iedereen in het dorp een aantal typisch Tobagiaanse gerechten maakt en z'n huis openstelt. De mensen gaan van huis tot huis om overal iets te eten en te drinken. Het wordt in elk dorp in een andere weekend gevierd zodat de mensen ook bij elkaar op harvest kunnen.
In Speyside was het vorig weekend Harvest en natuurlijk werden we uitgenodigd om bij diverse mensen op harvest te komen. Het is een uitgelezen gelegenheid om de mensen eens buiten het werk mee te maken. Ze vinden het geweldig dat we de lokale schotels willen proberen zoals roti (een pasta-achtig brood), Tobago stew (gestoofd varkenvlees) en bushmeat (leguaan). Dat laatste is qua vlees best smakelijk maar hij wordt met poten en al geserveerd en er zitten heeeel veeeel kleine botjes in zo'n reptiel!

Juni vakantie-maand

Het hoogseizoen loopt hier duidelijk tot en met april. Mei was al een stuk rustiger en juni blijkt nog minder druk te zijn. En wat doe je als hoteliers als het stil is? Je gaat zelf vakantie vieren!

Strand bij Pigeon Point

Het toeval wil dat mijn (Debby's) zus vrij onverwachts besloten heeft om ons begin juni een weekje te komen bezoeken dus we maken dankbaar van deze gelegenheid gebruik om haar (en onszelf) alle mooie plekjes op Tobago te laten zien. We rijden het hele eiland rond en bekijken de verschillende uitkijkpunten en baaitjes. We bezoeken tropische strandjes en maken een heerlijke wandeling door het regenwoud.

Strand

Main Ridge Reservaat

Waterval bij Parlatuvier

Natuurlijk moeten we af en toe ook nog wel een beetje werken, maar mijn zus vermaakt zich in haar eentje ook prima met wandelingen in het dorp en omgeving en af en toe een dagje aan het zwembad. En tussen de bedrijven door genieten we heerlijk van elkaars gezelschap en gesprekken.

Met een cocktail aan het zwembad

Na deze "vakantie-in-eigen-land" moeten we nog een weekje werken en dan gaan we echt op vakantie: op bezoek bij vrienden op Curacao!

We boeken voor dinsdag 20 juni een vlucht van Trinidad naar Curacao maar daarna blijken alle vluchten (er gaan er minstens 15 per dag!) van Tobago naar Trinidad op 20 juni al vol te zitten. Sterker nog... ook alle vluchten op 19 juni zijn ook al compleet volgeboekt. We vliegen dus noodgedwongen op zondagmorgen 18 juni al naar Trinidad en beginnen onze vakantie met een bezoekje aan het nationale park Asa Wright en maken van de gelegenheid gebruik om een beetje te shoppen.

Asa Wright is een vogelparadijs

Onze vlucht naar Curacao heeft ook nog wat voeten in aarde. Eerst wordt de vlucht van dinsdagmiddag naar dinsdagavond verschoven (veroorzaakt door een defect vliegtuig) en daarna gooit de tropische storm Bret roet in het eten. In de nacht van maandag op dinsdag woedt Bret over Trinidad en Tobago met vooral veel regen. Bret trekt westwaarts en tegen de tijd dat het dinsdagavond is, raast hij over Curacao heen en wordt onze vlucht dus geannuleerd omdat we niet op Curacao kunnen landen.

Prachtige natuur op Curacao

Al met al arriveren we woensdagavond, met ruim een dag vertraging, op Curacao maar dan is de vakantie toch echt begonnen. Onze vrienden nemen hun kans waar om ook lekker vakantie in eigen land te houden en laten ons al het moois van Curacao zien.

Suikerdiefjes in de tuin

of gewoon op je hand

Ook dit eiland wordt van noord naar zuid en van west naar oost doorkruist. We bezoeken de prachtige tropische stranden aan de zuidkant en de indrukwekkende ruige noordkust. We spenderen een hele dag in en rondom Willemstad en gedurende de week pikken we regelmatig een zonnig terrasje om wat te drinken of te eten.

Strand Cas Abau

De ruige noordkust

Willemstad

En, gewoon omdat het kan op Curacao, doen we ons tegoed aan allerlei oerhollandse happen: broodje kroket, frikadel, kaassouflé, patatje met, nieuwe haring en drop. Wat een verwennerij! En dan heb ik het nog niet eens over de heerlijke kaas- en worstsoorten die we "gewoon" 's morgens bij het ontbijt eten...

Nieuwe Hollandse haring

We genieten met volle teugen van deze week die natuurlijk veel te snel voorbij is en dinsdag 27 juni reizen we weer terug naar Tobago waar we, dankzij het laagseizoen, op ons gemak weer kunnen thuiskomen.

Het schone vak van hotellier...

We hebben het de afgelopen maand druk gehad. En druk zijn in een hotel betekent vooral heel veel gasten. En alle gasten hebben hun eigen vragen en hun specifieke wensen. Nou zijn de meeste gasten over het algemeen in een relaxte vakantiestemming en hebben we de vragen en verzoeken na een dag of twee allemaal beantwoord en ingewilligd zodat ze daarna in alle rust van hun vakantie kunnen genieten. Maar helaas, er zijn gasten waarbij je op het moment van binnenkomst al weet: het wordt een zwaaaaarre tijd!

Zo arriveerde er vorige week een alleen-reizende Francaise. Ze spreekt nauwelijks een woord Engels dus we worden er al snel bijgeroepen. Ons Frans is ook niet meer wat het geweest is, maar na drie woorden Frans concludeert ze opgetogen dat wij haar begrijpen en begint ze in rap tempo te ratelen.

Op het moment dat ze naar haar kamer gebracht wordt, roept ze direct dat deze te klein is. Ze eist een andere kamer. "De béste van het hotel!". We zitten behoorlijk vol maar met enig schuiven, kunnen we haar een andere kamer geven. Dan kijkt ze naar buiten en ziet dat haar zeezicht enigszins onderbroken wordt door electriciteitsdraden, die hier (zoals in dit soort landen veelal gebruikelijk is) bovengronds via palen lopen. "Dat is geen gezicht, die draden moeten weg!". Ze wil een kamer die niet op de draden uitkijkt. Tja, dat wordt lastig want alle kamers hebben hetzelfde (zee)zicht...

Vanaf het moment dat ze binnen is, neemt ze ons volledig in beslag. Met een nerveus dribbeltje en opgestoken vinger komt ze iedere keer weer aangelopen met de volgende vraag/verzoek/opmerking. De lunchkaart moet ik eerst in z'n geheel vertalen voordat ze een keuze maakt (een portie frites). Daarna vraagt ze voor de volledigheid ook maar gelijk naar het diner en het ontbijt en niet te vergeten de drankkaart die ik ook van A tot Z mag uitleggen (ze drinkt de hele vakantie alleen maar vruchtensap). 

Een half uur later moet ik met haar mee om te vertellen hoe de safe werkt en niet lang daarna weet ze Roberto te vinden om een hamer te lenen. Eeehhh, een hamer? Ja, haar schoen is kapot en ze wil het weer vastspijkeren...

Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat houdt ze ons bezig. Zodra ze ons in de smiezen krijgt, gaat dat vingertje omhoog en begint ze te roepen. Ze heeft een nogal apart loopje, een beetje voorovergebogen en met haar hoofd vooruitgestoken, wat doet denken aan een kip en al snel dopen we haar Madame Poulet. 

Op de tweede dag ontdekt ze ons appartement. We hebben een klein tweekamer-appartementje aan de voorkant van het hotel en meestal aan het eind van de middag of  's avonds laat zitten we daar nog even op ons terrasje. De meeste gasten zien dat en gunnen ons onze privacy. Zo niet, uiteraard, Mme Poulet. Voor we het goed en wel in de gaten hebben, staat ze die middag ineens in onze kamer en kan ik haar net op tijd met zachte dwang weer naar buiten loodsen, voordat ze de slaapkamer inloopt. Gelukkig maar, want Rob stond net onder de douche...

Het is onvoorstelbaar, maar iedere keer heeft ze weer iets in rap Frans te ratelen. Bij het ontbijt, begrijpt ze niet waarom het meisje iedere keer weer vraagt wat ze wil hebben. Ze heeft toch al de eerste dag gezegd dat ze een spiegelei wil! (Ja, maar er staan ook andere dingen op de kaart en sommige mensen eten niet iedere ochtend hetzelfde). En om die toast heeft ze niet gevraagd! (Oke, maar de toast zit standaard bij het ontbijt wat je besteld hebt, dus je hoeft er niet extra voor te betalen). Oh, dan is het goed...

De eerste dag dat ze gaat duiken, struikelt ze op de boot. Hoewel ik haar die middag uitgebreid laat vertellen hoe ze gevallen is, en dat ze een beetje beurs is maar dat ze voldoende paracetemol heeft en dat het wel goed gaat, komt ze 's avonds ineens naar ons appartement om te zeggen dat ze vindt dat we haar maar weinig aandacht geven en dat we wel wat bezorgder mogen zijn.

Een volgende avond zitten we samen op ons terrasje te kletsen als ze aan komt dribbelen met de mededeling dat ze haar bril kwijt is. We hebben de bril niet gevonden of gezien maar beloven haar dat we het na zullen vragen bij het personeel. En ja, als we een bril vinden dan weten we van wie die is. Ze druipt af en wij hervatten onze gesprek dat (geen idee meer waar het over ging) nogal vrolijk is. Ze komt onmiddellijk terug gestormd om te zeggen dat ze er niet van gediend is dat we haar uitlachen. Het is helemaal niet grappig dat ze haar bril verloren is!

Ook het personeel in zowel duikschool als hotel wordt gek van d'r. Ze ratelt iedereen de oren van het hoofd en omdat niemand er een letter van begrijpt, worden wij er iedere keer weer met ons steen-kolen-frans bijgehaald.

Gezamenlijk tellen we de dagen af (ze blijft gelukkig maar een week) en op de laatste dag bezorgt ze de taxichauffeur die haar naar het vliegveld moet brengen ook nog een hartverzakking. Haar handbagage zit bevestigd op een ijzeren frame met wieltjes (zo'n ouderwetse stewardessen-koffertje) waarvan het handvat niet in kan schuiven. Voordat de chauffeur het in de gaten heeft, probeert ze het gevaarte onhandig en met grof geweld op de achterbank te schuiven en hij neemt echt een megaspurt (ik zie de locals hier niet vaak hard lopen, maar deze man was opeens heel snel) om te voorkomen dat ze met het frame het binnenwerk van de auto openrijt!

Als de taxi uiteindelijk met haar wegrijdt, halen we allemaal opgelucht adem: één week was lang zat...

Van Fawlty Towers tot Columbo

Jaren geleden heb ik het boek "Hotel op het dak van de wereld" gelezen, geschreven (zeer beeldend en humoristisch) door een fransman die vijf jaar manager was van een prestigieus hotel hoog in de bergen van Tibet. De laatste paar maanden denk ik heel vaak aan dat boek terug...

Buiten dat we natuurlijk nog niet zo lang bezig zijn en eerst nog routine moeten krijgen in de dagelijkse gang van zaken in zowel hotel als duikschool, zijn er ook nog de personele aangelegenheden, de renovatie en het onderhoud van van-alles-en-nog-wat.
En daar hebben we onze handen vol aan want er gebeuren hier af en toe de vreemdste dingen.

Pompen die zonder aanleiding kapotdraaien, een watersysteem dat plotseling niet meer functioneert, watertanks die op mysterieuze wijze leeglopen en niemand weet waarheen, electriciteit die dusdanig fluctueert dat alle lampen er spontaan uitknallen, een koelkast die het op een goed moment voor gezien houdt maar drie dagen later (zonder dat er naar gekeken is) gewoon weer werkt, een electronische safe met precies dezelfde kuren, een  bootmotor die inmiddels al bijna geheel in onderdelen vervangen is maar nog steeds om de andere dag niet wil starten en ga zo maar door.

Af en toe trekken wij ons de haren uit het hoofd, want hoe zijn die dingen in hemelsnaam mogelijk?? De locals niet. Het personeel hier haalt zijn schouders op en zegt doodleuk: Ach, dat is de Huisgeest! En als je die tevreden houdt, dan komt het vanzelf weer goed...

Maar ja, wij Europeanen willen gewoon dat dingen werken en gelukkig hebben we op dit moment Karl op bezoek. Karl is een goeie vriend van de baas, gepensioneerd en technisch onderlegd en hij is een paar weken hier om met allerhande zaken te helpen.
Ook hij snapt niet hoe het watersysteem in elkaar zit (dat is in de loop der jaren dusdanig omgelegd en uitgebouwd dat niemand er nog enige logica in kan ontdekken) en krabt zich achter de oren als hij ziet hoe electriciteitzaken aangelegd zijn maar hij is heel vindingrijk in het vinden van acceptabele oplossingen.

En terwijl Karl rustig rondkuiert en aan het klussen is, zijn Rob en ik druk met... Tja, weet je wat het gekke is, ik kan niet eens exact zeggen wat we allemaal doen. Naast alle dingen die kapot gaan/zijn en wat weer geregeld, gerepareerd of vervangen moet worden, zijn er gewoon duizend-en-één kleine zaken die iedere dag moeten gebeuren.  Eigenlijk met name het personeel aansturen. Dat er iedere dag een ander menu op het schoolbord komt. Dat we alle benodigdheden daarvoor hebben. Dat we niet misgrijpen in de bar. Dat de kamers op tijd gereed zijn. Dat we iedere dag kunnen duiken. Dat we op tijd inkopen doen voor eten, drinken, schoonmaakspullen, toiletpapier, lampen, etc. want het is onvoorstelbaar hoeveel bijvoorbeeld alleen al aan eten (brood, eieren, vlees, kaas, groente, fruit, en andere aanverwante artikelen) er in een week doorheen gaat.

En dan zijn er natuurlijk nog de gasten, die heerlijk op vakantie zijn en ook zo hun vragen en wensen hebben. Waar kunnen we geld pinnen? De airco doet het niet. Hoe komen we bij de waterval? Mag ik een extra laken? Ik heb mezelf buitengesloten. Hoe werkt de safe? Kunnen jullie een tour voor ons regelen? O jee, de safesleutel is in het slot afgebroken. Kunnen jullie een huurauto regelen? De airco is wel een beetje koud, hebben jullie een deken?

We leven op het moment dan ook met briefjes. Overal liggen boodschappenlijstjes, notities en krabbeltjes van waar we allemaal aan moeten denken.
En we hebben een nieuw fenomeen ontwikkeld: het "Columbo-moment".
Je weet wel Peter Falk die, als lieutenant Columbo, wegloopt van de scene, stilstaat, z'n vinger naar zijn hoofd brengt, zich omdraait en zegt: "One more thing..."
Zo lopen wij ook regelmatig hier rond, bedenken ons iets, staan stil, de vinger gaat naar het hoofd (echt waar) en we draaien ons om: "O ja, dát moest ik nog doen..."

Jungle-tour

Als hotelmanagers worden we regelmatig gevraagd wat er allemaal te doen is op Tobago en dat kun je natuurlijk het allerbeste uit eigen ervaring vertellen. Het is dus zaak om de komende tijd de nodige toeristische attracties te gaan bezoeken. Op het moment dat een groepje hotelgasten een jungle-tocht boekt, besluiten we dan ook om een ochtendje vrij te nemen en mee te gaan.

familie van de IJsvogel

De bewuste ochtend staan we om kwart over vier op (nee, ook voor ons niet echt het idee van een vrije ochtend, maar je moet er iets voor over hebben) want om half vijf worden we opgehaald. In een uurtje rijden we naar Tobago Main Ridge Forest Reserve, het oudste beschermde regenwoud ter wereld. Daar parkeren we de wagen en houden we een ontbijt-picknick. 

Af en toe een klein stroompje oversteken

Net voor de schemering duiken we de jungle in. De in eerste instantie brede bedauwde graslanen gaan langzaam over in smalle, af en toe glibberige modderpaadjes. Het oerwoud om ons heen wordt gaandeweg wakker. We horen het specifieke geluid van de Chakalaka, een grote zwart/grijze vogel die zich moeilijk laat spotten, en we zien de Papagaaien-paartjes (die hun hele leven samen blijven) hoog over de boomtoppen vliegen.

Bluecrowned Motmot

Christiaan, onze rondbuikige Zwitserse gids, vertelt van alles over de flora en fauna om ons heen. We ruiken aan bloemen, voelen aan boomschors, knabbelen op medicinale planten en proeven termieten. Dit alles onder het genot van de constante geluiden van het oerwoud: het gekrakeel van de vogels, het gekreun van de bamboebomen, het geruis van de boombladeren. 

Reusachtige Bamboe

De weg is niet moeilijk (het gaat slechts licht omhoog en omlaag) en Christiaan stopt iedere honderd meter om iets te laten zien, ruiken of horen. We spotten diverse vogels en bestuderen de bladsnijdersmieren, we zien prachtige bloemen en bijzondere bomen.

Bromelia's op de electriciteitsdraden

Ongeveer drie uur later zijn we weer terug bij de auto waar we nog iets eten en drinken. Daarna vertrekken we naar Parlatuvier, aan de Caribische kant van Tobago, waar we na een korte wandeling nog even lekker afkoelen bij een watervalletje.

Rond elven rijden we via de kustweg in een uurtje terug naar Speyside (aan de Atlantische kant van Tobago) waar we ons, na deze relaxte ochtend, weer in het hotelleven-gedruis storten.

Kapper-afknapper

Tja, we lachen er maar om...

Het klinkt misschien vreemd maar één van de uitdagingen als je in een ander land gaat wonen, is altijd weer het vinden van een goeie kapper. Vooral omdat we tot op heden iedere keer ergens zitten waar men niet gewend is aan mijn geblondeerde, sluike, Europese haar. Meestal ga ik dan ook te rade bij mensen in onze omgeving. Zo ook deze keer.

Het blijkt dat ik voor de kapper naar de grote stad moet (jawel, die anderhalf uur rijden is hier vandaan), dus maandagochtend vertrek ik samen met onze officemanager naar Scarborough. Zij brengt me naar een soort winkelcentrum waar meerdere kapperszaken zitten, maar ze gaat op zoek naar een speciaal iemand en klopt aan. Met een hoofdknik naar mij vraagt ze: "Can you cut this?" en ze krijgt het nogal verbolgen antwoord: "Of course. I can cut anything!". De officemanager laat me achter met de mededeling dat ik maar moet bellen als ik klaar ben want zij gaat ondertussen boodschappen doen voor het hotel.

Nou hebben al mijn kappers in het buitenland om de één of andere reden altijd zeer exotische namen. In Panama heette ze Cariben en in Indonesië luisterde ze naar de mysterieuze naam Ebony. Afgaand op de naam die op de deur geschreven staat, beland ik dit keer bij een zekere Pompy...

"Pompy's Barbershop" is drie bij drie meter en lijkt meer op een kledingwinkel dan een kapperszaak. Alle muren zijn beladen met hippe broeken, T-shirts, slippers en petjes, allemaal met veel bling-bling. In één hoek staat een klein kabinet met spiegel en een soort kappersstoel. Op een roestige koelkast zendt een oude breedbeeld televisie luidruchtig flashy muziekvideos uit. Pompy zelf is een gespierde rasta-vent met grote goudkleurige kettingen om z'n nek en dreadlocks tot op z'n kont, die hij regelmatig met een wulpse hoofd- en handbeweging over zijn schouder gooit.

De zaak zit vol met opgeschoten tienerjongens dus ik neem plaats op één van de houten bankjes en wacht mijn beurt af. De kroeskoppen van de jongens hoeven blijkbaar alleen getrimd te worden: met een scheerapparaat wordt heel secuur de haargrens bijgewerkt in een rechthoekig model en ook de pluizige sikjes worden haartje voor haartje verzorgd.

Terwijl ik deze werkzaamheden zit te bewonderen, begin ik me af te vragen of dit wel een dameskapper is en of Pompy überhaupt wel een schaar bezit. Maar ja, ik stel mezelf maar gerust met de gedachte dat de kappersbezoeken in het buitenland altijd spannend zijn geweest en dat het tot nog toe altijd is goed gekomen. Bovendien, mijn officemanager is weg en zij heeft deze kapper tenslotte uitgezocht omdat ze dacht dat hij mijn haar wel kon knippen... Ik blijf dus braaf zitten kijken naar de sexy videoclips totdat alle tieners klaar zijn en exact hetzelfde koppie hebben (zal wel mode zijn).

Twee uur later mag ik plaatsnemen in de stoel en wordt mijn grote angst bewaarheid: Pompy zet het scheerapparaat op mijn blonde lokken!
Ondanks dat ik hem gezegd heb dat ik hetzelfde model wilde en hij nog gevraagd heeft of er veel of weinig vanaf moet (tja, wat vindt hij veel of weinig? Doe maar medium...) valt de eerste pluk haar al op de grond voordat ik het goed en wel in de gaten heb! Volgens mij schrikt hijzelf ook van het resultaat, want hij zet direct een ander kopstuk op het apparaat maar ja, dan is het kwaad al geschied: een praktisch gemillimeterde voorlok. Ik kan niet veel anders dan hem de rest ook maar te laten kortwieken en dat gaat met het nieuwe kopstuk gelukkig ietsiepietsie minder rigoreus.

De gewraakte pluk

Maar goed, dankzij dit nieuwe avontuur loop ik dus verplicht met een nieuwe coupe door het leven. Om er een positieve draai aan te geven, noemen we het: "pittig kort met modieuze pluk". (En met enige wraakzucht doop ik in gedachte Pompy om tot Stompy...)

Tja, wat doe je eraan. Het groeit wel weer aan, zullen we maar denken. En natuurlijk heeft het nadeel altijd weer een voordeel: Ik hoef voorlópig niet naar de kapper en kan in alle rust op zoek gaan naar een andere!

Aan de slag!

Uitzicht vanaf ons terrasje.

Na het bezoek van de baas, vertrekken we de volgende dag naar Trinidad, het andere eiland. We moeten namelijk onze aanvraag voor de werkvergunningen indienen en dat moet gebeuren in Port of Spain, de hoofdstad van Trinidad en Tobago, dat op het andere eiland ligt. In één dag even op en neer met het vliegtuig. 

Bepakt met ruim tweeënhalve kilo aan papierwerk (alle documenten moeten in achtvoud worden ingediend) vertrekken we woensdag 18 januari om vier uur 's morgens met de auto naar het vliegveld van Tobago (anderhalf uur rijden), daar stappen we op een propellorvliegtuigje (25 minuten vliegen) naar Port of Spain waar we door een bekende opgehaald worden die ons naar de betreffende instantie rijdt (2 uur rijden). 

Daar zijn we in een kwartiertje klaar. Alle documenten (brieven, applicatieformulieren, paspoorten, pasfoto's, CV's, referentie-brieven, diploma's en functie-advertenties) worden op aanwezigheid en compleetheid gecheckt, dan even betalen en het bewijs van aanvraag wordt ons overhandigd met de mededeling dat we over 4 tot 6 weken iets zullen horen. Daarna reizen we in omgekeerde volgorde weer terug.

Met dat uit de weg kunnen we in het hotel aan de slag. Te beginnen met heel veel renovaties en reparaties. Boot, auto, kamers, daken, plafonds, balkondeuren, lampen, pompen... overal moet wel iets aan gebeuren. De hele dag door worden er materialen aangeleverd en lopen werklui te klussen. Timmerman, schilder, loodgieter, electricien, we kennen inmiddels al de nodige mensen uit het dorp.

Daar tussendoor loopt de dagelijks gang van zaken. Hotelgasten, ontbijt, lunch, diner, check-in, check-out, emails, administratie, telefoon. Leveranciers betalen, inkopen doen, vragen beantwoorden, huurauto's regelen, tours boeken. Duikgasten, duiken, spullen spoelen, flessen vullen. 

En aangezien het allemaal nog geen routine is, kunnen we wel stellen dat we er op het moment aardig druk mee zijn. Maar, meestal aan het eind van de middag nemen we eventjes een uurtje vrij. Dan zitten we op het kleine terras voor ons appartement en kijken we uit over de zee. Lekker briesje, ruisende golven, duikende pelikanen... dan komen we weer heerlijk tot rust.

Ons terrasje