Bureaucratie

Een aantal mensen hebben het al (gedeeltelijk) gehoord tijdens ons verblijf in Nederland de afgelopen 2 weken, maar in een blog over leven in het buitenland mag dit verhaal nou eenmaal niet ontbreken. Want het verkrijgen van een werk- en verblijfsvergunning is in ieder land weer een nieuwe ervaring.

In Panama duurde de officiële procedure 24 uur (zie blog 15 april 2014), in Indonesië kwam het proces van aanvragen nauwelijks van de grond en hier in Trinidad & Tobago is het een soort loopgraven-strijd...

Voor de aanvraag van een werkvergunning is altijd kilo's papierwerk nodig en de meeste documenten hadden we al bij ons of hebben we in de eerste dagen bemachtigd en op 18 januari dienen we alle documenten (CV's, diploma's, certificaten, referenties en verklaringen) in achtvoud in bij de instantie die onze vergunningen moet gaan verlenen. Met een handgeschreven bewijs van ontvangst, worden we naar huis gestuurd met de mededeling dat we binnen 4 tot 6 weken iets te horen krijgen.

Natuurlijk is dat niet het geval dus na 6 weken belt onze resident manager (het bedrijf vraagt officieel de vergunningen aan) de instantie op. Het blijkt dat ze additionele documenten willen. Eén van de vereiste documenten is namelijk een politieverklaring ("verklaring omtrent gedrag") welke wij uiteraard vanuit Nederland hebben meegenomen. Maar omdat we de afgelopen jaren in Panama en Indonesië hebben gewoond, willen ze van die landen ook graag een politieverklaring ontvangen!

Na wat heen-en-weer bellen en mailen met de respectievelijke consulaten en ambassades lukt het ons om een politieverklaring van Panama te krijgen. Wij hebben namelijk een Panamese werk- en verblijfsvergunning (die 24-uurs procedure) en zijn dus als zodanig daar geregistreerd en met die kaartjes kan de Panamese consul in Trinidad bij de politie in Panama de betreffende verklaringen opvragen. Dit neemt wel weer een tijdje in beslag want we moeten het persoonlijk aanvragen (dus weer even naar Trinidad vliegen) en de aanvragen  cq. verklaringen moeten met diplomatieke post heen en weer gestuurd worden. Uiteraard zijn deze officiële documenten in het Spaans dus daarna moet het door een beëdigd vertaler vertaald worden maar op 24 april kan Roberto de verklaringen inclusief vertaling bij het ministerie indienen (hup, maar weer even naar Trinidad).

De Indonesische politieverklaring is een ander verhaal. De ambassades in zowel Nederland als Venezuela (in T&T is geen Indonesisch consulaat) mailen ons dat zij niet in de positie zijn om de verklaringen voor ons te verzorgen. De enige manier is om terug te reizen naar Indonesië en daar bij de lokale politie om een verklaring te vragen! Buiten dat het "even" een reisje naar de andere kant van de wereld is, heeft het ook weinig zin want we zijn uiteindelijk alleen maar als toerist in Indonesië verbleven en zijn er dus verder niet geregistreerd.

Samen met de Panamese documenten en vertaling, levert Roberto op 24 april dus ook kopieën in van de emails van de Indonesische ambassade waarin verklaart wordt dat het niet mogelijk is om een Indonesische politieverklaring te verkrijgen. Het wordt allemaal in dank aanvaard en bevestigd dat het dan zo in orde is.

Daarna volgt er radiostilte... We geven ze een maandje en dan begint onze resident manager weer te bellen. Wekelijks. Dagelijks. Als ze al iemand aan de lijn krijgt (heel vaak wordt er gewoon hele dagen geen telefoon aangenomen) krijgt ze iedere keer iets anders te horen. De aanvraag is nog in behandeling. De aanvraag ligt bij de commissie. We weten nog niets. De aanvraag ligt nu bij de afdeling in Tobago. De aanvraag moet nog naar het ministerie van arbeid. We hebben nog geen nieuws.

Week na week na week na week... Tegen de tijd dat het augustus is, zijn we nog steeds geen sikkepit wijzer.

In augustus gaat de resident manager met vakantie en wij vragen een vriend (Duitser die al jaren hier woont) of hij het contact met het ministerie van haar kan overnemen. Ook hij loopt tegen dezelfde frustraties aan maar hem vertellen ze weer hele andere verhalen. Eerst beweren ze dat de aanvragen pas eind juli zijn ingediend en de volgende week kunnen ze de aanvragen überhaupt niet meer vinden!

Het is om gek van te worden! En de tijd begint te dringen want in september willen we naar Nederland op vakantie en het is de vraag of we daarna nog binnen kunnen komen want officieel mag een toerist maar 6 maanden per jaar in T&T verblijven.

Tijd dus voor grover geschut. Eind augustus huren we een advocaat in. Hij schrijft brieven naar verschillende instanties en (nog belangrijker) volgt deze op met persoonlijke bezoeken. Ook dan duurt het nog een paar weken maar op 19 september, de ochtend voordat wij naar Nederland zullen vertrekken, komt hij met een status-update over onze aanvragen: Ze zitten te wachten op de Indonesische politieverklaringen...

AAAAHHRGGGG!!! Er is dus gewoon 5 maanden lang niets, maar dan ook helemaal niets, gebeurd! 

Diezelfde dag geven we via de advokaat nogmaals de mailcorrespondentie met de Indonesische ambassade door en dan gaat het zowaar snel. Terwijl we in Nederland zitten, krijgen we vrijdag 29 september de bevestiging dat de werkvergunningen goedgekeurd zijn. Maandag 2 oktober vliegt de resident manager naar Trinidad om ze te betalen en op te halen en als we dinsdagavond 3 oktober op Tobago landen, staat de chauffeur die ons op komt halen mét de originele vergunningen op ons te wachten. Daarmee krijgen we bij douane een stempel in ons paspoort die geldig is voor de duur van de vergunning: 21 september 2018!

Ja, je ziet het goed. De vergunningen zijn geldig voor 1 jaar, daarna moeten we een verlenging aanvragen. Ze zeggen dat de verlenging van bestaande vergunningen makkelijker en sneller gaat, maar ik denk dat we voor de zekerheid begin volgend jaar maar alvast gaan beginnen...