(B)logging-off...

"To boldly go where no one else has gone before". Met deze quote uit Star Trek begon ik ruim 10 jaar geleden, op 5 november 2009, dit blog. Want zo voelde het toen wel: het begin van een nieuw leven.

In die 10 jaar hebben we heel veel meegemaakt en heb ik vele avonturen mogen beschrijven. Hoe we besloten om uit Nederland weg te gaan, hoe we al onze bezittingen verkochten en met 60 kg aan bagage naar het Caraïbisch gebied vertrokken. Hoe anders het leven is op een (klein) tropisch eiland, hoe we, soms in meer en soms in mindere mate, ingeburgerd raakten met de lokale bevolking. Hoe leuk, en soms ook hoe frustrerend maar vaker nog hoe hilarisch het kan zijn om in de toeristische sector te werken. Maar ook hoe moeilijk en emotioneel het kan zijn om ver weg te wonen van familie en vrienden, vooral als er iets met hen gebeurt.

Ik heb altijd geprobeerd om, in woord en beeld, het dagelijks leven weer te geven, maar ook om zowel de grote als de kleine dingen en gebeurtenissen om ons heen te beschrijven. De natuur, het weer, de bureaucratische rompslomp van werk- en verblijfsvergunningen, stroomuitval, aardbevingen, tropische regenbuien, boodschappen doen in de lokale winkeltjes, nationale feestdagen, insecten, reptielen, vogels, lokale mentaliteit, regenwoud, stranden, visa runs, lokaal transport met bootjes, bussen en vliegtuigjes, postpakketjes, huisdieren, klussen, vrije dagen, alles dat elke keer weer kapot gaat in het tropische klimaat, kapper, tandarts, waterproblemen, feest- en verjaardagen, en het genieten van het "andere leven".

Maar na 10 jaar moet ik tot de conclusie komen dat ik alles wel zo'n beetje geschreven heb. Ja, we wonen nog steeds op een (weliswaar ander) tropisch eiland. En het leven is nog steeds heel anders dan in Nederland. Maar ook hier werken we met toeristen, is het weer en de natuur tropisch, raken we ingeburgerd, hebben we stroomuitval en water tekorten, wachten we maanden op onze officiële papieren, gaat er van alles kapot, is de mentaliteit Caraïbisch, moeten we een nieuwe kapper vinden en genieten we.
Ik heb het allemaal in die afgelopen 10 jaar al een keertje beschreven, de leuke, spannende, ontroerende, grappige, mooie, frustrerende, hilarische en bijzondere belevenissen, en ik kan als schrijver alleen nog maar in herhaling vervallen...

Een decennium is een mooi tijdperk om iets af te ronden, dus hierbij sluit ik 10 jaar Rob en Deb op Avontuur af. Het avontuur gaat natuurlijk gewoon door en, hoewel we hier pas kort zijn, hebben we het gevoel dat we goed op ons plek zitten en (als het aan ons ligt) kunnen we hier  op Curaçao nog heel lang genieten van het "andere leven".

Maar... als we iets geleerd hebben in dit leven, dan is het dat niets voor altijd is. "Het leven is wat je gebeurt, terwijl je andere plannen maakt", ook dat schreef ik in dat allereerste verhaal, 10 jaar geleden. Je weet tenslotte nooit welke effect-bal het leven je toewerpt, en dan kan het zomaar gebeuren dat hier een vervolg-verhaaltje verschijnt...

Maar voor nu zeg ik:

Bedankt, lieve lezers.

En, of het nu "anders" is of niet, geniet van het leven! 

De eerste dag

Met terugwerkende kracht nog even een verhaaltje over de eerste dag.

's Morgens moeten we eerst ons hele boeltje weer inpakken. Het zijn slechts 3 koffers, dus dat valt wel mee, maar toen we 31 augustus aankwamen op dit adres, gingen we er eigenlijk vanuit dat we voorlopig daar wel zouden blijven dus hadden we al onze spulletjes een plekje gegeven. We hadden toch niet kunnen vermoeden dat het zo snel zou gaan... Maar goed, we plukken alles weer uit alle hoeken, gaten, kasten en laatjes en proppen het in de koffers. Daarna vullen we nog wat boodschappentassen met de inhoud van de koelkast en keuken en zijn we klaar voor de verhuizing.

In het resort is de eigenaar ook druk aan het pakken want die vertrekt later die dag weer naar België. Hij laat ons 's middags nog wat laatste dingen zien en vertelt nog de nodige handigheidjes en dan brengt Roberto hem naar het vliegveld, terwijl ik ons boeltje weer een nieuw plekje geef.

Na het eten, tegen een uur of half acht, zakken we moe maar voldaan in een paar comfortabele stoelen op het terras. We zitten redelijk hoog (dat kun je aan het uitzicht wel zien) en er steekt een flinke wind op, later gevolgd door een  dreigend gerommel en felle bliksemschichten in de verte.
Een half uur later trekt het ook bij ons helemaal dicht en worden we getrakteerd op een enorme stortbui die met horizontale wind het terras op wordt geblazen. De storm (later horen we van andere eilanders dat dit toch wel een heftige storm was) duurt ongeveer een uurtje en tegen de tijd dat we alleen nog in de verte wat horen rommelen en zien flitsen, valt het licht uit! Juist, ook hier gebeurt dat dus. Leuk, zo'n eerste avond in een onbekend huis... Gelukkig hadden we net die middag nog gevraagd of er (zak)lantaarns waren, dus die weten we te vinden.

Nou ja, we lezen nog wat in het donker en dan gaan we maar vroeg naar bed. Totdat we ergens buiten een hoop geroezemoes horen. Wat blijkt, één van de gasten staat met de auto buiten de electrische poort, maar die werkt nu natuurlijk niet! Binnen lopen andere gasten heen en weer om te kijken of ze kunnen helpen. Maar Roberto biedt uitkomst, want laat hij nou vanmiddag nog net op de valreep hebben gevraagd of de poort ook handmatig open kan. En jawel, daarvoor is een speciale sleutel die hij dus weet te vinden! Zo zie je maar dat we, dankzij 10 jaar ervaring op dit soort eilanden, blijkbaar intuïtief de juiste vragen wisten te stellen in de korte tijd die we tot onze beschikking hadden...

Pas de volgende ochtend om 7 uur komt de elektriciteit weer terug en iedereen heeft het een nachtje zonder airco moeten doen. Gelukkig heeft de storm de lucht lekker afgekoeld en met de ramen open is het goed uit te houden. En de regen heeft ook nog een ander effect. Want was de omgeving vorige week op onze foto's nog dor en droog, nu hebben we een oase van groen om ons heen!

Het avontuur gaat verder...

Na de eerste paar dagen rust en "huiswerk" vanachter de computer doen, hebben we vanaf donderdag 5 september een auto tot onze beschikking en die dag besteden we om alle uitzendbureaus te bezoeken. Deze liggen allemaal verspreid in Willemstad, van de ringweg tot aan kleine steegjes in het centrum, maar met de hulp van onze grote vriend Google Maps lopen we er niet één mis. Het resultaat van al deze bezoekjes is echter minder doeltreffend: geen van de uitzendbureaus heeft eigenlijk banen in de hotelbranche omdat de  hotels hun vacatures zelf plaatsen (vaak via platforms) en beheren. Eén uitzendbureau is een uitzondering, die hebben wel veel vacatures voor hotels, dus dáár gaan we naartoe! Maar helaas, dat is nou net het enige uitzendbureau dat alleen maar mensen  inschrijft die al een Van Rechtswege én een sedula hebben...

Tja, dat is even een tegenvaller maar we laten ons niet uit het veld slaan. We hebben ons huiswerk tenslotte gedaan en hebben een hele lijst aan kleine resorts genoteerd en die gaan we gewoon allemaal langs. Verder hebben we een aantal van de platforms gevonden waar vacatures op staan, dus we gooien er ook een paar sollicitaties uit.

Het uitzicht rondom... (1)

De dagen erna doorkruisen we dus het hele eiland, iedere dag een andere hoek, en bellen bij alle adressen aan. We introduceren ons, doen ons verhaal en krijgen over het algemeen wel positieve reacties terug. De meeste mensen bevestigen dat "het eiland wel wat talent kan gebruiken" en hoewel niemand op dit moment zelf iemand zoekt, horen ze toch regelmatig wel vragen van die strekking dus ze beloven aan ons te denken.
Soms staan we voor een gesloten deur (of kunnen zomaar binnenlopen in een open maar totaal verlaten resort...) en dan sturen we het betreffende resort een email ter introductie.

Door al de gesprekjes merken we al snel dat het ook hier een kleine wereld is. Iedereen kent wel een paar "sleutelfiguren"van het eiland en netwerken is het devies. Dus we gaan lunchen met het damesclubje van die persoon en op Happy Hour op dat adres en zo komt het dat na een goeie anderhalve week, mensen die we voor het eerst bezoeken, reageren met "ja, we hebben al over jullie gehoord!"

Het uitzicht rondom... (2)

Op maandag 16 september werpen onze inspanningen de eerste vruchten af. Dankzij één van de sollicitaties on-line, heb ik die dag een gesprek in een groot hotel (voor receptioniste/tourdesk agent) en we krijgen een reactie op een introductie-email, waar we 's avonds mee gaan praten. Beide gesprekken gaan goed. Het hotel belooft woensdag uitsluitsel te geven en de eigenaar van het resort wil e.e.a. op een rijtje zetten en graag woensdagmiddag verder praten.

Om een lang verhaal kort te maken: woensdag biedt de eigenaar van het resort ons beiden een baan aan, de volgende dag belt het hotel dat ze me graag willen aannemen en diezelfde avond belt iemand "out of the blue" die via-via gehoord had dat we op zoek waren en zij willen graag in gesprek met ons.

Het uitzicht rondom... (3)

Het resort is niet alleen de eerste in deze rij maar voor ons ook de leukste! Het ligt buiten Willemstad, heerlijk rustig in de natuur, maar toch niet te ver van de stad vandaan. Het is precies wat we zoeken: samen het hotel runnen voor de eigenaar, die zelf ook nog een bedrijf heeft in België en af en toe voor korte of langere tijd naar Curaçao komt.

Op maandag 23 september is alles rond en woensdag 25 september maken we een vliegende start want dan vertrekt de eigenaar weer naar België. We worden een paar dagen intensief ingewerkt en verhuizen woensdag naar het resort en daar zijn we nu onszelf verder aan het inwerken.

Het is een prachtig resort met diverse kamers, bungalows, appartement en zelfs "glamping"-tenten en er is heel veel gaande want er wordt volop verbouwd en verbeterd, maar daarover meer de volgende keer...

Het uitzicht rondom... (4)

Sprong in het diepe

Vanzelfsprekend zijn wij de afgelopen paar maanden druk aan het zoeken geweest naar een nieuwe job op een nieuwe locatie, maar helaas liggen de banen voor management koppels in de hotel industrie niet voor het oprapen. En hoewel we in principe wereldwijd kunnen zoeken, blijkt ook dat niet zo eenvoudig. Zo hebben we ontdekt dat Indonesië inmiddels niet meer tot de mogelijkheden behoort omdat de maximale leeftijd voor het verkrijgen van een werkvergunning van 60 jaar naar 50 jaar is terug gebracht. En voor de meeste banen in de Afrikaanse landen (waar heel veel management koppels voor game lodges worden gevraagd) wordt een lokale residentie vereist, dus ook daarvoor komen we niet in aanmerking.

Naarmate de laatste weken in Tobago wegtikken moeten we onze focus dus verleggen en beginnen we ons meer te verdiepen in een eventuele terugkeer naar Nederland. Maar zelfs dat blijkt veel lastiger dan gedacht. Al googlelend, leren we al snel dat heel veel Nederlanders op een zeker moment re-migreren en allemaal lopen ze tegen dezelfde bureaucratische vicieuze cirkel aan: om je weer in te schrijven in Nederland moet je een adres (en dus een huis) hebben; om een huis te kunnen huren, moet je een werkgeversverklaring kunnen overhandigen, dus zul je eerst een baan moeten vinden; maar om te mogen werken moet je in Nederland ingeschreven staan!

Er komt dus heel wat bij kijken en al discussiërend over deze uitdagingen moeten we voor onszelf vaststellen dat we eigenlijk nog helemaal niet klaar zijn om weer naar Nederland terug te keren. En als we dan toch op zoek moeten naar een huis en een baan, waarom proberen we datzelfde dan niet nog een keer in het buitenland...
En gaan heel wat avonden debatteren overheen, maar langzaam vormt zich een plan. Want als we zomaar op de bonnefooi ergens naartoe gaan, dan moet het wel een bestemming zijn waar we zonder residentie- en/of werkvergunning een tijdje kunnen verblijven en werk kunnen zoeken. Allereerst denken we aan de zuidelijke EU landen waar ook veel toerisme is zoals bijv. Ibiza of de Canarische Eilanden. We zijn ook concreet met een resort in gesprek geweest maar al snel wordt duidelijk dat al deze bestemmingen seizoensgebonden zijn. Er is werk van april tot oktober maar de rest van het jaar zit je zonder inkomsten, dus dat is geen optie.
Na die conclusie blijft er een logisch vervolg over: het Caribisch gebied heeft het hele jaar toerisme en vlak "naast de deur" liggen de Nederlandse Antillen, waarvan Curaçao de grootste is. Dus richten we onze pijlen daarop. Als Nederlanders mogen we daar zonder problemen een half jaar wonen en het is ook toegestaan om werk te zoeken. Mocht dat lukken en je wilt je settelen dan moet je een Verklaring van Rechtswege en een sedula aanvragen, maar gedurende die procedure (die ook hier ongetwijfeld veel tijd in beslag zal nemen) mag je gewoon werken.
Het is besloten: we gunnen onszelf nog een kans in het buitenland!

Dus zaterdag 31 augustus vliegen we naar Curaçao waar we warm ontvangen worden door Coen en Monique, vrienden uit Veghel die inmiddels al ruim 3 jaar hier wonen. We verblijven bij hun buren, die een klein resort met appartementen hebben en ons voor een vriendenprijs een kamer en auto ter beschikking stellen en waarmee we ook al gesproken hebben over een mogelijkheid om enkele maanden hun resort te beheren als zij er niet zijn.
Verder gaan we nu vol aan de bak om hotels en duikcentra te benaderen en gaan we binnenkort de uitzendbureaus in Willemstad langs. Maar omdat we de eerste paar dagen nog geen vervoer hebben, doen we voorlopig ons "huiswerk" vanachter de computer en moeten we verplicht genieten van ons verblijf op het resort. En, zoals je aan de foto's kunt zien, is dat geen straf...

Kamer-dans

Tja, na de berichtgeving in mei zijn we, na een fijne vakantie bij familie in Nederland, nu op Tobago aan het aftellen. En voordat jullie het vragen: nee, ons avontuur kent nog geen vervolg...

Maar we zitten in onze laatste weken op Tobago en zijn (tussen alle bedrijven van solliciteren, brainstormen en plannen maken door) ook nog een beetje in het hotel aan het werk en we willen jullie toch nog even laten meegenieten van onze dagelijkse beslommeringen.

Afgelopen dinsdag arriveerden nieuwe gasten. Waarschijnlijk onze laatste want voor de komende twee weken hebben we geen enkele boeking staan en op zo'n korte termijn wordt er meestal niet meer geboekt via de reisorganisaties.
De gasten hebben een auto gehuurd en rijden zelf vanaf de luchthaven naar ons hotel. En dat is al hun eerste avontuur want de "hoofdweg" (lees: de enige weg) voert langs de kust en is smal en stijl met heel veel bochten en onverwachte gaten. Over de afstand van 42 km doe je gemiddeld anderhalve uur. Dus als ze om 19.00 uur eindelijk bij ons arriveren, is er direct gesprekstof genoeg.
We checken ze in, geven de gebruikelijke "hotel-briefing" en brengen ze naar hun kamer (no. 10). Een half uurtje later komen ze naar beneden met de vraag welke vogels er boven hun plafond zitten. Ik denk dat het zwaluwen zijn. Nee, zeggen zij, het zijn geen zwaluwen. Oke, dan weet ik het niet. De gasten nemen nog een hapje te eten en gaan dan naar bed.

De volgende ochtend ontmoet ik hen weer bij het ontbijt. Het zijn toch zwaluwen hoor, vertellen ze. En ondanks dat ze het wel leuk vinden, vinden ze toch ook dat de vogels wel heel veel herrie maken, want vanaf 5 uur begint het gekwetter al. Misschien kunnen ze een kamer krijgen waar geen nest vogels boven zit.
Ik bied hen een kamer op de benedenverdieping aan. Nee, die willen ze niet, want op de bovenverdieping is het uitzicht vanaf het balkon zo mooi. Kunnen ze niet één van de andere kamers op de bovenverdieping krijgen? Natuurlijk kan dat (ze zijn tenslotte de enige gasten, dus vrije kamers genoeg!) maar ik denk dat de vogels overal onder het dak zitten. Nou, ze willen dan wel de kamer aan het eind van de galerij zien (kamer 12). Daar horen we geen vogelgekwetter, maar ja, op dit moment horen we in hun kamer ook geen enkel geluid, dus het is geen garantie dat de vogels er niet zitten.
Kunnen ze dan misschien een kamer krijgen aan de andere kant van het hotel. Ook dat kan, maar omdat dat een ouder gedeelte is van het hotel, zijn de kamers wel wat kleiner. Even de kamer (no. 14) bekijken dan maar? Ja, graag. De kamer wordt grondig bezichtigd en becommentarieerd en na wat wikken en wegen besluiten ze uiteindelijk toch voor kamer 12 te gaan. En, zo zeggen ze, als daar dan ook vogels zitten dan is het niet anders.

Prima, zij gaan met de auto op stap en wij zorgen ervoor dat kamer  no. 12 in orde gemaakt wordt en als ze aan het einde van de dag terugkomen, krijgen ze de nieuwe sleutel en kunnen ze van kamer verwisselen.
Een uurtje later staan ze bij ons appartement. In kamer 12 gaan ze níet onder de douche! Wat nu dan toch? Wij nemen een kijkje en schrikken ons rot. De douchekraan blijkt enorm te lekken en de douchebak en het douchegordijn zitten vol met donkere schimmelplekken. Wat een blamage! De kamermeisjes hebben duidelijk geen kijkje achter het douchegordijn genomen (dat wordt morgen weer een pittig gesprekje...)

Uiteraard bieden we ze direct een andere kamer aan. Maar welke? We hebben nog een mooie torenkamer (no.18), daar zitten zeker geen vogels en die heeft een hele mooie badkamer en een prachtig uitzicht. Deze kamer is wel duurder maar we geven ze een flinke korting. Ze vinden de kamer erg mooi en hij is de meerprijs zeker waard, maar toch willen ze 'm niet. Nee, dan denken ze dat ze toch kamer 14 willen. Eerst nog een keertje de kamer bekijken, en ja hoor, deze wordt het.

Een kwartier later staan ze weer bij ons appartement. Er zitten vleermuizen in kamer 14! Dus wij weer mee. Tegen de tijd dat wij er zijn, zijn de vleermuizen (letterlijk en figuurlijk) gevlogen maar ze waren er wel! Met name de dame in kwestie is duidelijk geen fan van vleermuizen ("straks vliegen ze nog in m'n haar!") dus hier slapen dat zien ze niet zitten.

Tja, wat nu? Dan toch maar een kamer op de benedenverdieping? Ja, laat ons er maar eentje zien (kamer 5). Deze kamer is identiek aan kamer 10 met de garantie dat er geen vogels boven hun hoofd kwetteren. We laten ze even alleen om in alle rust te overleggen en een kwartiertje later komen ze met het vonnis: Na (over)rijp beraad en bijna alle kamers van het hotel gezien te hebben, besluiten ze uiteindelijk om dan toch maar terug te verhuizen naar kamer 10...!

En dan ineens gebeurt er weer iets...

Ja, ik weet het, het is al heel lang geleden dat ik iets geschreven heb. Maar ik heb gemerkt dat ik na 10 jaar bloggen een beetje door mijn verhalen heen raak. Daarbij komt dat alles wat in het begin van ons avontuur (toen we nog niet zo lang in het buitenland woonden en werkten) nog vreemd, apart, anders, leuk, frustererend of bijzonder was, nu inmiddels allemaal de gewoonste zaak van de wereld voor ons is, en ik zie de verhalen er niet meer in. En, eerlijk is eerlijk, ook voor ons kent het leven hier z'n normale dagelijkse beslommeringen. Totdat er iets gebeurt wat dat leven weer helemaal op z'n kop zet...

Toen wij hier in december 2016 begonnen als managers van het hotel en de duikshop werd ons al snel duidelijk dat het toerisme op Tobago al heel lang op een glijdende schaal zit en dat het bedrijf al jaren verlies draait. En gedurende ons verblijf hier is dat er helaas niet beter op geworden. Afgelopen jaar oktober was onze baas uit Duitsland een week op bezoek om exact datzelfde te constateren. Hij vertrok met de mededeling dat hij één en ander even op een rijtje wilde zetten. Dus ja, dan voel je de bui al wel een beetje aankomen. Hij is inmiddels weer op bezoek en heeft ons geïnformeerd dat het Duitse bedrijf gaat stoppen met het hotel en duikcentrum op Tobago! Het liefst willen ze het verkopen en als dat op korte termijn niet lukt dan proberen ze het te verhuren of leasen.
Voor ons betekent het dat wij onze werkvergunning, die in september afloopt, niet hoeven te verlengen wat in de praktijk erop neerkomt dat wij dus in augustus het land moeten verlaten.

Tja, wat nu? Zoals gezegd voelden we het al aankomen en we zijn dan ook al druk aan het zoeken naar een nieuwe job maar, heel eerlijk, de markt voor management-koppels in deze branche is klein en er is weinig aanbod. We hebben een aantal dingen lopen, maar nog niets definitief.

We hebben nog een paar maandjes, dus we moeten het even afwachten, maar als we tegen de tijd dat wij het land uit moeten nog geen concreet alternatief hebben, dan is onze enige optie om (even) terug te keren naar Nederland. Hopelijk is dat dan tijdelijk en kunnen we een doorstart maken. En zo niet? Tja, dan beginnen we gewoon opnieuw in Nederland en daar maken we dan ook wel weer iets van.

Zoals we al zo vaak gezegd hebben: het leven is wat je gebeurt, terwijl je andere plannen maakt...

Maar eerst hebben we nog even vakantie! Eind mei komen we voor 2 weekjes naar Nederland (want die vakantie hadden we gelukkig al geboekt) en daar gaan we lekker van genieten!