Boquete (deel 2)

Het is deze vakantie “hard werken” want zaterdag 14 december worden we al om 03.00 uur ’s morgens opgehaald met een kleine 4-persoons jeep voor onze tocht naar de vulkaan Barú. Rolando rijdt deze keer niet zelf, daarvoor heeft hij, zoals hij zegt, een specialist meegebracht: Casper. Eerst denken we nog dat hij een grapje maakt, maar al heel snel blijkt dat Casper’s specialisme geen overbodige luxe is.

Na een korte rit het stadje uit, rijden we het nationale park Barú in en beginnen we aan de tocht naar boven. De rit is.... ja hoe moet ik dat zeggen... op de één of andere manier dekt “hobbelig” de lading niet echt. Bij gebrek aan een beter woord: “bonkig”.  Het pad is een droge rivierbedding, nauwelijks breed genoeg voor de jeep, met zand, modder, stenen, grote keien en diepe kuilen. We stuiteren, bonken, slippen, glippen, glijden en hangen scheef. Zeer regelmatig zit in met dicht geknepen ogen en ingehouden adem. Maar nadat we de nodige “onmogelijke” passages met succes doorstaan hebben, begin ik me een beetje te ontspannen. Voor zover dat mogelijk is want het stuiteren en slingeren gaat aan één stuk door en achteraf zullen we spierpijn hebben van het onszelf vasthouden en tegenhouden gedurende het constante heen-en-weer gehussel, terwijl we in ruim tweeënhalf uur in het donker naar boven hotsebotsen.

 Vulcán Barú is met zijn 3475 meter, de hoogste top van Panama. Het is een slapende vulkaan en heeft geen krater meer omdat die bij zijn laatste uitbarsting, zo’n 800 jaar geleden, is ingestort.  De Barú is bekend vanwege het feit dat je, bij helder weer, twee oceanen tegelijk kan zien: aan de ene kant de Stille Oceaan en aan de andere kant de Caribische Zee (onderdeel van de Atlantische Oceaan). Maar als wij rond 06.00 uur de top bereiken is het helaas aan beide zijden bewolkt. Toch is het een prachtig gezicht om even later de zon boven de wolken op te zien komen.

Op de berg is het koud, zo’n 8 graden Celsius maar met de wind erbij is de gevoelstemperatuur al gauw onder vriespunt en dat zijn we niet meer gewend (aan de foto van Rob kun je wel zien dat hij het echt koud heeft). Gelukkig kent Rolando de mensen die het politie-station bemannen en mogen we in het enige gebouwtje dat de top rijk is, een vers bakje koffie zetten en ons ontbijt nuttigen.

Als we na het ontbijt weer buiten komen, blijkt de bewolking wat uit elkaar gewaaid te zijn en kunnen we tussen de wolken door toch nog allebei de zeeën spotten. Aan de Caribische kant kunnen we zelfs wat eilanden onderscheiden, hoewel we niet exact kunnen vast stellen wat, welk eiland is.

Daarna bonken we dezelfde weg weer naar beneden. En aangezien het nu licht is, zien we de “weg” pas goed en zijn we des te verbaasder dat je hier überhaupt met een auto kunt rijden. Al stuiterend, schuddend en slingerend hotsebotsen we tweeënhalf uur later, compleet geklutst, de openbare weg weer op.

Om je een indruk te geven, klik hier voor een kort filmpje

Zondag 15 december mogen we uitslapen, want we hoeven pas om 08.00 uur in Boquete te zijn. Die dag staat de combinatie-tour “ATV/Coffee” op het programma. 

We worden even kort geïnstrueerd en rijden, ieder op een eigen ATV, het stadje uit waarna we al snel op de onverharde paden terecht komen. Het is even wennen zo’n ATV, want ook die stuitert bij iedere kei of kuil alle kanten op en de stuurtechniek is toch wel anders dan bij motorrijden. Maar al snel kachelen we met een gangetje van 35 km/uur omhoog naar de koffie-plantage “Milagros”. 

Daar krijgen we een uitgebreide rondleiding en is altijd weer verbazingwekkend hoe interessant ogenschijnlijk simpele dingen worden als je er gedetailleerde uitleg over krijgt.
Tijdens de terugweg gooit het weer roet in het eten want het begint te stortregenen en we scheuren op onze ATV’s zo snel mogelijk naar Boquete, waar ik tot de ontdekking kom dat mijn jas niet meer waterdicht is want ik ben tot op m’n ondergoed doorweekt!

Een vakantie is natuurlijk niet compleet zonder lekker eten en drinken, dus iedere avond vereren we Boquete met een bezoekje. En omdat we Panama toch al redelijk kennen, vinden we vrij snel de lokale kroeg. Een bar waar geen blind paard schade kan doen en waar ons drankje (un trago de seco con cola) slechts USD 0,75 kost. Dat vinden wij nou de leuke zaakjes. Je hebt er altijd wel een babbel met de barman of een stamgast, leert meestal wel iets van de lokale gebruiken kennen en er zijn nooit toeristen. Dat laatste hebben we het weekend wel geweten! Op zaterdag en zondag zit de bar bomvol indianen en dan blijken wíj ineens de bezienswaardigheid. We worden met veel interesse bekeken en menigeen loopt op ons af om ons welkom te heten, zich voor te stellen, te vragen waar we vandaan komen of ons zomaar de hand te schudden...

Maandag 16 december bussen en boten we weer terug naar Bastimentos, waar we lekker kunnen uitrusten en nagenieten van onze vakantie.

David / Boquete

Dinsdag 10 december reizen we naar David want woensdagochtend moet Roberto onder het mes. Het is een kleine ingreep. Onder plaatselijke verdoving wordt het aangetaste stuk huid bij zijn rechter-slaap weggesneden en de wond wordt met zelf afbrekende hechtingen en een soort synthetische huid gedicht. Gelukkig heeft hij er weinig last van en het ziet er zo goed uit, dat hij niet eens terug hoeft voor een nacontrole. Nu is het wachten op de uitslag van de kweek. Dat het niet goed is, weten we natuurlijk al maar het belangrijkste is nu dat alles goed is weggehaald. 
Net zoals dat iedereen vergaat die ineens iets heeft, zijn we wel even met de neus op de feiten gedrukt. De zon hier is heerlijk maar brengt ook gevaren met zich mee en we zullen wat meer voorzorgsmaatregelen moeten nemen. Dus op doktersvoorschrift heeft Roberto een hoed aangeschaft. Mijn eigen Indiana Jones. ;o)

Donderdag reizen we door naar het bergplaatsje Boquete waar we onze intrek nemen bij Olaf, een oude bekende die vroeger een hostel in Costa Rica had en tegenwoordig in Boquete een leuk hostel heeft. De vakantie kan nu echt beginnen.

De eerste dag staat er een mooie wandeling op het programma, de “Sendero Los Quetzales”, en dat verhaal vergt een kleine voorgeschiedenis. Toen we thuis onze spullen inpakten, ontdekte Roberto dat beide zolen van zijn wandelschoenen los zaten. We hadden al eerder ontdekt dat het vochtig-warme Caribische klimaat niet goed is voor wandelschoenen; het materiaal waar de schoenzool aan vast zit, verdroogt en verkruimelt waardoor de zool loslaat. Dat was bij mijn schoenen al anderhalf jaar geleden gebeurd en die heb ik toen in Nederland laten maken. Het kwam dus goed uit dat we eerst naar David moesten, want daar kon Roberto zijn schoenen nog laten repareren voordat we aan de wandeling begonnen.

Vrijdag 13 (!) december worden we om 06.00 uur opgehaald door Rolando, de touroperator, en de gids Eduardo en rijden we in een goeie twee uur naar Cerro Punta, waar bij het rangers station El Respingo de wandeling begint, een afdaling van 9,5 km door een prachtig nevelwoud.

We hebben nog maar net afscheid genomen van Rolando en zijn 5 minuten onderweg als de zool van mijn linkerschoen los laat... O nee! Maar de gids is voorbereid. Gelukkig zit de zool nog met het voorste puntje vast aan de schoen en met een reserve-veter bindt hij zowel de voor- als achterzijde van de zool vast om mijn schoen. 

We vervolgen onze weg over het vochtige pad, waar boomstamschijven als stapstenen zijn neergelegd op de meest modderige stukken. Ik uit nog wel mijn vrees dat de andere schoen het binnenkort misschien ook wel zal begeven, maar met een kennersblik zegt de gids dat die er nog stevig uitziet. Tot een kwartiertje later... dan valt ook de rechter zool er in z’n geheel vanaf! Nu kijkt de gids wel enigszins bedenkelijk maar hij laat zich niet uit het veld slaan. Met de veter van Roberto zijn hoed en de veter van de schoen zelf gaat hij weer aan het binden. Maar omdat deze zool helemaal los is, begint hij bij de eerste stappen al te schuiven.  Na een drietal pogingen vinden we gezamenlijk een methode die werkt. Met een scherp mes worden gaten gemaakt in de zool, zowel aan de voorkant als aan de achterkant, en in de hiel van de schoen. Hier doorheen worden de diverse veters geregen waarna ze in een ingewikkeld patroon worden vastgeknoopt rondom de schoen. En het werkt! 

En verder gaat het naar beneden door het regenwoud. Over houten planken en boomschijven, onder omgevallen bomen door, over hangbruggen en door een snelstromend watertje, van steen-naar-steen stappend. Uiteraard loop ik extra voorzichtig, me er terdege van bewust dat bij iedere stap de zolen letterlijk onder m’n schoenen uit kunnen glijden, maar mijn trouwe schoenen houden het tot het eind van de tocht vol.

De wandeling is prachtig. De gids doet erg zijn best om vogels en dieren te spotten, hoewel we de Quetzal (een prachtige tropische vogel) helaas alleen te horen maar niet te zien krijgen. Halverwege de tocht lunchen we op een open plek met heerlijk verse sandwiches en fruit en na zo’n 5 uur worden we bij het rangers station Alto Chiquero in Boquete weer door Rolando opgehaald.

Als ik, eenmaal terug in het hostel, alle veters uit de knoop haal, vallen beide schoenen compleet uit elkaar en kan ik ze bij het grof vuil zetten.

 Maar ook Roberto heeft mazzel gehad, want ondanks dat zijn schoenen 2 dagen geleden gerepareerd zijn, blijken aan het eind van de tocht ook zijn zolen allebei alweer los te zitten! Uiteindelijk hebben we dus 2 paar wandelschoenen gedoneerd aan de plaatselijke vuilnisbak.

Volgende keer: deel 2 van de vakantie...

Geen gerechtigheid

De afgelopen weken zijn een gevecht geweest, een gevecht om recht. Zoals jullie weten hadden we met de nieuwe eigenaren afgesproken dat we eind november een gesprek zouden hebben, dus rond 24 november vragen we ze vriendelijk om een datum en tijd te noemen. Na een dag wachten krijgen we een mail terug dat ze eerst met de corregidur willen praten voordat ze een afspraak kunnen maken. Daar begint het weer: uitstellen en vertragen. Gelukkig wil een bevriend politieman wel helpen en met zijn bemiddeling hebben we dan eindelijk op 27 november een gesprek. De politieman heeft wel door dat dit een moeizaam proces is, dus hij stemt toe om aanwezig te zijn. Officieus weliswaar, want vanuit zijn functie mag hij dit niet doen.  

En moeizaam is het. Ondanks alle feiten en argumenten die we op tafel leggen, zijn ze vast besloten om niets te betalen. Het komt er eigenlijk op neer dat ze vinden dat ze te veel betaald hebben voor de duikschool en ze zijn het er niet mee eens dat zij de huur hebben betaald voor september en oktober terwijl wij er toen nog (gedeeltelijk) woonden. Daar kunnen we dus niets mee. Als ze de prijs van de duikschool te hoog vonden hadden ze ‘m niet moeten kopen. En ja, we hebben inderdaad september en oktober daar nog gewoond, maar toen hebben we voor hém, in zíjn duikschool, gewerkt en daar heeft hij een hele leuke nettowinst voor terug gekregen! We komen geen stap verder en uiteindelijk besluiten wij dan maar een compromis voor te stellen: we delen het verlies en ze hoeven alleen nog maar de huur voor december te betalen. Daar willen ze eerst even over nadenken en na twee dagen komt, via vriend de politieman, het antwoord: nee, ze betalen niets!

Net als wij, lijkt ook de politieman hier erg teleurgesteld over en hij stelt voor om met de Organo Juridico te praten, waar zijn vrouw werkt. Want ook al kan niemand hier ons helpen om ons geld terug te krijgen, feit is dat wij een huurcontract hebben tot eind 2013 en aangezien we ook kunnen aantonen dat we de huur betaald hebben, zijn wij de rechtmatige bewoners van het huis. Het Organo Juridico bevestigt dit en verwijst ons naar de corregidur die bij dit geschil moet assisteren. De corregidur, onze eigen Banti, wil echter niet meewerken (waarom... geen idee), dus worden we door verwezen naar de Alcalde (burgermeester) van Bocas die op zijn beurt Banti instrueert om dit uit te voeren.

En dan krijgen we een e-mail binnen van een advocaat. Dat we moeten stoppen met het lastig vallen van de nieuwe eigenaren, dat we geen acties meer mogen ondernemen (hetzij zelf hetzij via derden) die hen of de duikschool kunnen schaden en dat we ieder toekomstig contact met hen via de advocaat moeten doen. Diezelfde middag gaan we naar de advocaat om uit te leggen wat de situatie is, dat we er absoluut niet op uit zijn om hen of hun duikschool schade te berokkenen en dat al onze acties er slechts op gericht zijn om de huur betaald te krijgen.

Tijdens het gesprek met de advocaat komt boven water dat deze mail niet is gestuurd naar aanleiding van onze laatste actie, maar al vorige week geïnitiëerd is. Dus toen wij het gesprek in de duikschool hadden en zij ons wederom weigerden te betalen, zijn zíj naar een advocaat gestapt. Dat gaat onze pet te boven. Volgens de advocaat zijn ze bang dat als ze toegeven om de huur te betalen dat we dan weer met iets nieuws op de proppen komen en dat ze op de één of andere manier de duikschool aan ons kwijtraken...

Hier haken wij af. We hebben geprobeerd om dit in alle redelijkheid samen op te lossen maar het is nu wel duidelijk dat ze absoluut niet voor rede vatbaar zijn, en we hebben geen zin om hier verder nog tijd of energie in te steken.

Tja, er is een verschil tussen het recht hebben en het recht krijgen… Maar, zoals mijn moeder ons vroeger geleerd heeft, soms is het verstandiger om de oudste en de wijste te zijn. We sluiten het hoofdstuk af.

Nu gaan we eerst maar eens van ons stukje paradijs en de sabbatical genieten. Volgende week eerste bestemming: Boquete!

Alweer een huis

Ik begin een beetje moeite te krijgen met het verzinnen van titels boven mijn stukjes. Want met 5 verhuizingen op Bastimentos binnen 4 jaar heb ik alle titels wel een keer gehad: huis, nieuw huis, duikschool met huis, tijdelijk huis... Maar het blijft toch altijd leuk om te vertellen, en vooral om te laten zien, hoe we wonen dus nu dan maar: alweer een huis.

Het huis waar we twee weken geleden naartoe verhuisd zijn, is het meest luxe huis waar we tot nog toe in gewoond hebben op Bastimentos. Voor zover je van echte luxe kan spreken natuurlijk want het is nog steeds gewoon een houten huis met een golfplaten dak. Maar het is vorig jaar pas gebouwd en heeft alles erop-en-eraan. Een nette keuken met koelkast en gasfornuis, allebei gloednieuw, een ruime badkamer met een keurig betegelde douche, twee slaapkamers met tweepersoonsbedden, een ruime zit/eethoek en natuurlijk een brede veranda. De extra luxe komt in de vorm van grote plafond-ventilatoren in iedere ruimte én een eigen wasmachine!

Ook dit huis is gemeubileerd maar gelukkig wel wat functioneler. Dus geen vaasjes, kleedjes, namaakbloemen of tierlantijntjes, maar wel een bankstel met fauteuils, een salontafeltje, een eettafel met stoelen en wat planken om spullen op te zetten.

We hebben een grote watertank dus heerlijk de hele dag stromend water uit de kraan en, dit is echt een primeur, in de douche hebben we warm water! Temperatuur van het water fluctueert weliswaar maar op een regenachtige dag is zelfs een lauwe douche toch wel aangenaam.

Het huis heeft mooie grote kunststof ramen - tja, wel weer ramen zemen, klein nadeel ;o) - met vliegengaas ervoor dus dit keer gelukkig geen muggenkolonies in de slaapkamer.

Maar zoals altijd, aangezien je hier nu eenmaal altijd buiten leeft, het mooiste blijft de veranda. En omdat dit huis redelijk hoog op de berg staat, hebben we een schitterend uitzicht over het dorp en de baai.

Maar genoeg gekletst, beelden zeggen meer dan woorden en we hadden jullie een video beloofd. Helaas laat de kwaliteit van de video te wensen over. We hebben de opnames gemaakt met ons nieuwe fototoestel in de veronderstelling dat deze betere camera ook goeie videocapaciteiten zou bezitten maar dat valt erg tegen. Ondanks dat hoop ik toch dat jullie een aardig beeld krijgen en genieten van ons huidige huis!

Klik hier voor de video 

Medische pitstop

Het betalings-probleem met de nieuwe eigenaren is nog niet opgelost, maar is op hun verzoek een paar weken vooruitgeschoven. Omdat er begin november, zonder verdere discussie, glashard geweigerd werd om te betalen, hadden we in onze frustratie en onmacht een bericht op Facebook geplaatst. Uiteraard zonder namen te noemen of details te vermelden, maar ja in dit kleine wereldje was natuurlijk wel duidelijk waar het om ging, dus dat ging een eigen leven leiden. Het resultaat daarvan was dat ze uiteindelijk per e-mail contact zochten en toestemden in een gesprek. Maar aangezien Arron op dit moment midden in zijn instructeurstraining zit hebben we toegezegd dat we het gesprek zullen hebben als hij klaar is met de cursus, eind november.

Wij maken van de tussenliggende tijd gebruik om wat "achterstallig onderhoud" te plegen. Ik moet namelijk weer voor mijn halfjaarlijkse controle een uitstrijkje laten maken en Roberto heeft al een paar maanden en vreemd plekje op zijn rechter slaap dat niet weg gaat en waar we toch ook maar even naar willen laten kijken. De afgelopen dagen zijn we dus op ziekenhuis-bezoek geweest in David. Dat kost altijd een paar dagen aangezien de reis er naartoe al minstens 5 uur boten-en-bussen in beslag neemt. Eenmaal in het ziekenhuis is het dan een kwestie van loketten-zoeken en wachtkamer-zitten, maar met een beetje geduld is alles wel weer gelukt.

Mijn uitstrijkje is, voor de tweede achtereenvolgende keer, helemaal goed dus daar zijn we erg blij mee. Het plekje op Roberto's gezicht is helaas niet goed, en hoewel de arts aangeeft dat het om een hele milde vorm gaat, adviseert hij om het weg te laten halen. Dat kan poliklinisch en we hebben besloten om dat ergens in december te laten doen.
We waren sowieso al van plan om in december onze eerste kleine vakantie te houden en naar Boquete te gaan en David ligt op de weg naar Boquete dus kunnen we het weer mooi combineren. Tja, het blijft hier altijd zaak om de dingen een beetje praktisch in te vullen... Of zou dat toch nog steeds onze Hollandse inslag zijn?

Huis

Het tijdelijke huis waar we sinds 22 oktober in zitten is, zoals dat heet, gemeubileerd. Wat in dit geval inhoudt dat het bomvol staat met grote en kleine tafels, stoelen in allerlei variaties, banken (zowel 2- als 3-zits), uit het lood gezakte kastjes en heel veel kleedjes, vaasjes, namaakbloemen, beeldjes en andere tierlantijntjes. Daarnaast staan er ook nog de nodige dozen met kleding en andere spullen van de eigenaar. Tel daarbij onze eigen koffers en dozen die inmiddels allemaal half uitgepakt zijn, omdat je in de loop van de tijd nu eenmaal toch het één en ander nodig hebt, en je kunt je voorstellen in wat voor een uitdragerij we hier wonen.

Daarbij is het wat behelpen af en toe. Zo hebben we alleen maar stromend water van 6.30 tot 8.00 uur. Dus ’s morgens vroeg zijn we druk bezig met het vullen van een grote ton in de badkamer en verder wat emmers en jerrycans in de keuken, waarmee we de rest van de dag in ieder geval het toilet kunnen doorspoelen, de was, de schoonmaak en de vaat kunnen doen. Douchen kunnen we niet, dus dat doen we al een tijdje bij vriend Chris (die momenteel Tio Tom beheert).
En als klap op de vuurpijl lijkt het erop dat er in de slaapkamer een enorme kolonie muggen huist die, ondanks onze dagelijkse pogingen, nog steeds niet uitgeroeid is.

Maar ach, onze hangmatten hangen op de veranda, en in een variant op de tekst van the Temptations (Papa was a Rolling Stone): “Wherever our hammock hangs, is our home”.  
En voor het eerst sinds we op Bastimentos wonen, kijkt onze veranda niet uit over het water maar over de straat, oftewel het enige pad wat dit dorp rijk is. En aangezien we midden in het dorp zitten, zien we de hele dag een hoop “verkeer”. Voetvolk wel te verstaan, want zoals jullie weten rijden hier geen auto’s. En dat is best gezellig, want aangezien we hier al heel wat mensen kennen, hebben we regelmatig aanspraak, een babbeltje dat steevast begint met “Hé zitten jullie nu hier?”
Maar vooral ’s avonds is het leuk om, vanuit onze luie hangmat, de straat te observeren. Want zodra de zon ondergaat, verschijnen de locals in al hun pracht op straat. We zien ze paraderen, flirten, kletsen, lachen, swingen op de altijd aanwezige muziek, discussiëren en soms ruziën. Het is net een real-life TV-show.

Maar, zoals al gezegd, het is maar tijdelijk. Want gisteren kregen we goed nieuws: het huis wat we al op het oog hadden (niet ons oude huisje maar het pas nieuw gebouwde huis) was vrijgekomen! Dus vandaag, voor de tweede keer in nog geen 3 weken, staat ons hele boeltje weer op het dek om in Roberto’s (onze oude bootkapitein) boot te stouwen en we ploeteren in de brandende zon om alles naar het nieuwe huis te sjouwen want dat is deze keer weer een hele klim. 
Het is altijd even zoeken om in een ander huis alles weer z’n plekje te geven, maar rond een uur of twee zijn we toch wel redelijk op orde. En de hangmatten hangen alweer, dus we gaan nu heerlijk genieten van ons nieuwe uitzicht! (Vervolgverslag van het nieuwe huis inclusief foto’s en/of video volgen uiteraard binnenkort.)

Visa-run, vakantie en venijn

Het allereerste uitje in onze nieuw verworven vrije tijd is de verplichte visa-run. En omdat we de afgelopen maanden, vooral via Facebook, hadden gehoord dat Panama de regels aan het aanscherpen is en meerdere mensen al problemen hebben ondervonden bij de grens, beginnen we met enige zorg aan deze reis. De heenreis is geen enkel probleem, we zijn in no-time het land uit. De binnenkomst in Costa Rica neemt meer tijd in beslag, dankzij twee busladingen toeristen die vlak vóór ons arriveren bij het één-mans-douane-loketje, maar tegen de tijd dat we eindelijk aan de beurt zijn, levert ook dit geen strubbelingen op.

De korte vakantie in Puerto Viejo is lekker relaxed. We verblijven op ons vertrouwde adresje, bezoeken alle oude bekenden (want na 4 jaar visa-runs kennen we ook hier de nodige mensen) en gaan lekker uit eten bij onze favoriete restaurantjes.

Voor we het weten zijn de 3 dagen alweer voorbij en reizen we vice versa. Gelukkig is het bij de Costaricaanse grens dit keer heel rustig en ondanks onze zorg verloopt het ook aan Panamese zijde vlekkeloos. Ze vragen weliswaar om een vliegticket als bewijs dat we het land ook weer verlaten maar zodra we dat overhandigen, wordt er verder niets meer gevraagd of bekeken en krijgen we onze stempeltjes.

Zodra we in Panama zijn, worden we ondergedompeld in feesten. 4 november is "Dia de la Bandera" (Dag van de Vlag), een nationale feestdag die in Panama groots gevierd wordt met parades. En omdat we er nu toch zijn, blijven we even in Changuinola om de parades te bewonderen, want die zijn hier een stuk indrukwekkender dan die op Bastimentos. Daarna doen we nog wat boodschappen en reizen we vlot terug naar huis.

Nou, dat is allemaal toch weer soepeltjes verlopen. Eind goed, al goed zou je zeggen... Helaas, het venijn van dit blog zit hem in de staart.
Want vanmorgen gaan we, zoals van tevoren afgesproken, naar Arron om de huur van november te ontvangen. Beleefd als we toch altijd weer zijn, hadden we via e-mail en skype gevraagd hoe laat we langs konden komen, maar daar kregen we al geen reactie op. Hmmm, dat geeft dus al te denken... En jawel, op het moment dat ik, dan maar onaangekondigd, de duikschool binnen loop wordt dat vermoeden bevestigd: Arron weigert pertinent om ons nog iets te betalen. Hij heeft allerlei totaal niet-steekhoudende argumenten waarom hij ons het voorgeschoten geld voor de huur niet schuldig is. Tja... en wij zijn natuurlijk té goed van vertrouwen geweest en hebben deze gentlemen's agreement niet op papier gezet (dom, dom, dom). Uiteraard bezinnen we ons nog wel op een aantal acties om in te zetten, maar of die ons het geleende geld gaan opleveren, is nog maar de vraag.

Het is toch niet te geloven, hè. We wonen al 4 jaar zonder problemen op een eiland waar velen van zullen denken of zeggen dat de mensen er niet te vertrouwen zijn en nou worden we belazerd door een achterlijke amerikaan!

Ach ja....

De inwerk-periode in de duikschool is onverwacht drastisch ingekort. We hadden beloofd om tot het eind van het jaar beschikbaar te blijven om te helpen met allerlei officiële en vooral ook onofficiële zaken en Roberto zou Arron in de maanden oktober en november zijn Divemaster- en Instructortraining geven. Maar het liep anders.... We kregen al heel snel het gevoel dat Arron en Iza niet zo happig waren op onze adviezen. Iedere keer als we voorstelden om bij elkaar te zitten om alle administratieve zaken uit te leggen, werd er overheen gepraat en met tegenzin stemden ze op het laatste moment in om een ochtendje mee te gaan naar Bocas zodat ze in ieder geval wisten hoe ze, waar, welke rekeningen moeten betalen.

Toen wij dus afgelopen dinsdag naar ons tijdelijke huis vertrokken, hebben we ze nog nauwelijks gezien of gehoord. Woensdagochtend moest Roberto in alle vroegte nog wel even langs komen om te vertellen hoe het ook al weer zat met het vullen van de watertanks en later in de ochtend mocht ik dan toch ook langs komen om even alle administratieve dingen over te dragen.
Over duiken werd al helemaal niet meer gesproken. Al heel snel na hun aankomst merkten we dat Arron en Iza hele dikke maatjes waren met Michel en Ginette. Dezelfde Michel en Ginette waar wij de afgelopen jaren Kerst en Nieuwjaar mee gevierd hebben en misschien herinner je je dat Michel, een course director, vorig jaar toen wij naar Nederland gingen, voor ons de duikschool heeft gedraaid. Het lijkt er op dat Michel inmiddels de rol van instructeur en gids op zich heeft genomen, dus Roberto is onverwachts vrij.

Ach, de meeste belangrijke officiële zaken hadden we ondertussen wel geregeld, dus we vonden het wel goed. Er was nog één ding wat we moesten doen: de ´Scuba 6 Diving´ Facebook-pagina (die aan Roberto z'n Facebook hangt) moest overgedragen worden, wat in de praktijk inhoudt dat wij hem moeten afsluiten, zodat Arron zelf een Facebook-pagina kan aanmaken. En het leek ons leuk om nog een laatste berichtje te plaatsen met een foto van Arron en Iza om hen te introduceren als nieuwe eigenaren van de duikschool. Dus Roberto stuurt Arron een e-mail met de vraag of hij een foto mag komen maken met een uitleg waarom. Een paar uur later ontvangen we een e-mail terug waarin in niet mis te verstane bewoordingen staat dat wij absoluut geen recht meer hebben om de naam Scuba 6 Diving te gebruiken of ons in welke vorm dan ook te presenteren als voormalige eigenaar van de duikschool. Hij eist dat de Facebook-pagina nog diezelfde dag wordt afgesloten en als hij merkt dat dat niet het geval is, of dat wij toch de naam Scuba 6 Diving nog gebruiken, zal hij niet aarzelen om zijn advocaat op ons af te sturen!
WTF........???
Wij willen het op een leuke manier afsluiten en hij dreigt met advocaten? Had ik al gezegd dat Arron Amerikaan is? I rest my case...

Na de eerste verbouwereerde minuten besluiten we er maar een punt achter te zetten. We sluiten de Facebook-pagina (duurt echter 14 dagen voordat FB deze ook echt annuleert) en lopen naar de duikschool om Roberto's duikspullen op te halen.
Achteraf stuurt Arron nog een e-mail waarin hij schrijft dat hij het niet zo hard bedoeld had en dat het slechts bedoeld was om zakelijk duidelijkheid te scheppen. We hebben hem zakelijk gemeld dat we het geld dat we hem hebben voorgeschoten om de huur te betalen vóór het einde van dit jaar terugbetaald willen hebben.

In zijn e-mail sluit Arron af met: "De duikschool is nu van mij, het wordt tijd om mijn eigen fouten te maken." Prima jongen, dat lijkt me een goed plan....

Woningnood

We hebben een huisvestingsprobleem. Aangezien de duikschool nu van Arron en Iza is, willen zij uiteraard ook hier wonen en moeten wij er dus uit. Dat wisten we natuurlijk al vanaf het moment dat alles officieel rond was en vorige maand zijn we dan ook op huizenjacht gegaan. Nu kennen we de meeste beschikbare huizen wel (het dorp is tenslotte niet zo groot) en we hadden twee voorkeuren. Ten eerste het huis waar we woonden voordat we naar deze locatie verhuisden en ten tweede een mooi nieuw huis dat afgelopen jaar pas gebouwd is.
Probleem is echter dat men hier niet aan langer-termijn-planning doet. Als je ze vraagt of hun huis over een maand of zo te huur is, dan geven ze daar niet echt antwoord op. Meestal krijg je te horen dat je tegen de tijd dat je het nodig hebt maar terug moet komen. Dus anderhalve week geleden zijn we weer eens op zoek gegaan naar de desbetreffende mensen, maar helaas niet met het gewenste resultaat. In ons oude huis woont op dit moment iemand en op onze vraag hoe lang hij blijft, geeft de eigenaar een vaag “niet lang” zonder verdere tijdsbepaling. Het nieuwe huis is niet bewoond, maar de eigenaar verwacht iemand op bezoek, een dame die blijkbaar het huis mede heeft gefinancierd en die wil graag een weekje in het betreffende huis verblijven. Probleem daarmee is, dat deze dame iedere keer haar reisschema wijzigt. Eerst zou ze half oktober komen en zouden we vanaf de 22^e het huis kunnen huren. Daarna werd het ongeveer anderhalve week doorgeschoven en het laatste bericht is dat ze pas begin november komt...

Maarja, wij hebben Arron en Iza beloofd dat we 22 oktober uit de duikschool zouden vertrekken zodat zij zich kunnen settelen en we willen van ons probleem niet hun probleem maken, dus we trekken wederom het dorp in op zoek naar een tijdelijke verblijfplaats. Na wat rondvraag worden er al gauw drie huisjes aangeboden. Maar aangezien we er zo snel mogelijk in willen en we geen zin hebben om aan een tijdelijke woning veel op te knappen, vallen er twee alweer heel snel af. Het derde huisje is ook niet geweldig maar het is in ieder geval wel in bewoonbare staat dus daar hebben we gisteren maar ja tegen gezegd.

Vandaag zijn de koffers en dozen dus weer tevoorschijn gehaald en ben ik aan het inpakken geslagen. Morgenochtend vroeg komt Roberto, de bootkapitein, ons ophalen en vaart hij ons met ons hele hebben en houwen (3 koffers en een stuk of 7 dozen) naar onze volgende verblijfplaats. Omdat het maar tijdelijk is, zijn we niet van plan om veel uit te pakken dus het zal de komende tijd een beetje kamperen worden. En nu maar hopen dat één van de huizen die we op het oog hebben op korte termijn vrijkomt...

Nieuwkomers

De nieuwkomers zijn gearriveerd. Maandag 7 oktober laat in de middag haalt Roberto de nieuwe eigenaar Arron en zijn vriendin Iza op van het vliegveldje in Bocas. Een half uurtje later zetten ze voet op Bastimentos en vieren we hun aankomst op gepaste wijze met een glaasje champagne.

Vanaf dinsdag zijn we alle dagen druk bezig. Allereerst moet er een hoop geregeld worden. Het bedrijf moet overgeschreven worden, we moeten de nieuwe eigenaar registreren bij de Caja Seguro en de Municipio en er moet een nieuw huurcontract vastgelegd worden bij de eigenaar van het pand.
Natuurlijk gaat niet alles even soepel. Hoewel het drie jaar geleden in Bocas slechts een half uurtje duurde om het nieuwe bedrijf te registreren, blijkt nu dat dit niet meer in Bocas kan aangezien het betreffende bureau alleen nog in Changuinola zit. Gelukkig weten we een lange reisdag naar Changuinola te vermijden want onze accountant helpt ons uit de brand. Zij moet toch naar Changuinola dus ze neemt alle benodigde formulieren, foto's en kopieën mee om het voor ons te regelen. Uiteindelijk moet ze de reis naar Changuinola nog een tweede keer maken omdat alles ook daar toch nét even anders blijkt te gaan dan verwacht, maar na een goeie week is het dan toch voor elkaar. Met het nieuwe eigendomsbewijs in de hand kunnen we direct daarna ook de procedures bij de Municipio en de Caja Seguro opstarten. Deze laatste heeft binnenkort nog wat opvolging nodig maar de belangrijkste dingen zijn gedaan.

Voor het huurcontract is een lange reis echter niet te vermijden, want de huiseigenaren wonen in Boquete en dat is niet in één dag heen en weer te bereizen. Rob vertrekt dus op vrijdag samen met Arron en Iza naar het vasteland terwijl ik thuis blijf om op de duikschool te passen. In Boquete verlopen de zaken verder zonder problemen en zaterdagmiddag laat zijn ze weer terug. En hoewel de reis hun wel is tegen gevallen, kunnen we ook dit van ons "to-do" lijstje afvinken.

En op de dagen dat we niet aan het 'regelen' zijn, wordt er gedoken. Het is ongelooflijk stil met toeristen dus veel klanten hebben we niet maar Arron moet voor eind oktober Divemaster gemaakt worden om in november aan de IDC (instructeurscursus) mee te kunnen doen dus we gaan iedere mogelijkheid het water in.

Ondertussen zijn Arron en Iza nog steeds behoorlijk overweldigd door alle nieuwe indrukken. Het is natuurlijk ook niet niets. De afgelopen maanden hebben ze in Duitsland praktisch al hun bezittingen verkocht en nu zijn ze ineens in een ander land met een andere cultuur, een andere mentaliteit, een ander klimaat. Het zal dus nog wel een tijdje duren voordat ze gewend zijn aan de hitte, de regenbuien, de gekko's, de insectenbeten, de winkeltjes, het eten, de bootjes, de honden, de jungle-geluiden, de mensen, het watertekort... kortom, aan het leven op Bastimentos!

Rust

Zoals we al verwacht hadden, is het sinds de laatste week van september plotseling erg stil geworden. Er zijn nauwelijks toeristen op het eiland en we kunnen dus even heerlijk genieten van de rust en stilte.

We zijn getuige van een vlinder trek. Dezelfde soort vlinders komen in grote getale voorbij fladderen, allemaal dezelfde kant op. Vanwege het onregelmatige vliegpatroon is het onmogelijk om ze duidelijk in de lens te vangen, maar na eventjes zoeken op internet heb ik er al snel een mooi plaatje van gevonden. Het is de Narrow Green-banded Swallowtail.

De trek gaat nu al dagenlang door, alleen maar in de ochtenduren, en we hebben er inmiddels al duizenden voorbij zien komen. Fascinerend.

Eén van onze vrije dagen nemen we te baat om een keer een wandeling te maken door de jungle die achter ons huis ligt, en daar lopen we een volgende lokale bewoner tegen het lijf. Op een tak, net even boven ooghoogte ligt een ruim anderhalve meter lange gitzwarte slang. Als we het lange, geschubde lijf volgen ontdekken we uiteindelijk ook de zwart met witte kop van het beest. Met het nodige geduld lukt het om hem goed op de foto krijgen, maar ik wil toch ook weten hoe deze slang heet dus ik kruip wederom achter de computer.

Dit keer kost het me een stuk meer moeite om de juiste informatie te vinden, en hoewel ik nog steeds niet helemaal overtuigd ben ("onze" slang heeft namelijk meer wit op z'n kop), denk ik dat het een Black Ratsnake is.

En verder genieten we van onze hangmat, een goed boek en af en toe een siësta'tje. We nemen het nog even van deze stilte voor de storm, want volgende week komt de nieuwe eigenaar met zijn vriendin aan op Bastimentos en dan hebben we weer zat te doen...

Boete

We zijn vrijdag net bezig om een Rescue Diver cursus af te ronden als er een Panamees de steiger oploopt. Ôhôh, die ziet er officieel uit... je herkent ze altijd al van verre. Hoewel de "officials" nooit echt een uniform hebben, dragen ze wel altijd dezelfde soort kleding: poloshirt met één of ander logo, lange broek en altijd zo'n keycord om hun nek met daaraan een identificatiekaart. En jawel hoor, meneer stelt zich voor als medewerker van het Ministerio de Trabajo. Daar gaan we weer...

Hij schuift aan tafel, haalt uit een grote bruine envelop een dossier tevoorschijn en begint, al bladerend, te vertellen over de controle die 10 juli is uitgevoerd en waarbij geconstateerd is dat ene Señora Debora (aan de achternaam waagt hij zich niet) geen werkvergunning kon overleggen. Dus Roberto legt uit dat we direct daarna dat probleem opgelost hebben door iemand in dienst te nemen en we laten hem het nieuwe contract zien evenals de afgetekende urenstaten van beide werknemers die we sinds de laatste controle ook bijhouden omdat dat blijkbaar verplicht is.
De man knikt bevestigend, zegt dat hij een kopie van het contract in het dossier heeft, en overhandigt ons vervolgens een drie pagina tellend document waaruit blijkt dat we een boete moeten betalen van honderd dollar!
Maar waarom dan? We hebben toch, zoals ons dat toen opgedragen is, direct actie ondernomen om het op te lossen? Het contract zit in uw dossier en de urenstaten liggen voor uw neus. Helaas, de man is niet geïnteresseerd. Hij vindt het prima dat het opgelost is (dat mogen we bij een volgende controle dan weer laten zien) maar hij komt alleen maar even de boete langs brengen...
Als we het document doorlezen, zien we dat het al begin augustus in Changuinola is opgesteld, dus al onze snelle acties ten spijt, die boete was al een voldongen feit. Hadden ze ons dat niet gelijk op 10 juli kunnen vertellen?
Nou ja, niets aan te doen. We betalen de boete keurig netjes binnen drie werkdagen bij de bank, geven het betalingsbewijs af op het Ministerio de Trabajo in Bocas en met een grote "PAGADO" stempel op het boete-document wordt het dossier afgesloten.

Maar er is ook nog goed nieuws! Want eindelijk, eindelijk, heeft het vannacht weer eens heerlijk, ongegeneerd hard geonweerd en gestortregend en ook vanmorgen is er nog een flinke bui gevallen. Nooit gedacht dat we nog eens zó erg naar regen zouden verlangen. Na wekenlange hitte en droogte brengt het een zalige verkoeling en (niet te vergeten) water in onze tanks!

Business as usual

Allereerst willen we iedereen bedanken voor de leuke en lieve reacties op ons nieuws van vorige week. Maar voordat er nu gedacht wordt dat we een multinational verkocht hebben en dus de rest van ons leven kunnen gaan rentenieren… Helaas, dat is toch niet echt het geval.  ;o)

Het leven hier in Panama is van een andere prijsklasse dan het westerse leven, dus ook de prijs van een weliswaar succesvolle, maar toch kleine duikschool bevat geen 5 nullen…. Maar we klagen zeker niet. We hebben er een bedrag voor gekregen waarmee we hier (met een beetje "bijklussen") nog een paar jaar kunnen wonen en leven. En het is de bedoeling om van die tijd gebruik te maken om het één en ander van Panama en omgeving te zien.
 

Het is een soort sabbatical en wat er daarna gebeurt dat zien we dan wel weer. Misschien moeten we dan wel terug naar Nederland, maar je weet nooit wat de toekomst brengt, dus wie weet wat er nog op ons pad komt de komende tijd. Als we iets hier geleerd hebben, dan is het wel om met de dag te leven... Que Sera Sera!

Voorlopig is het nog gewoon business as usual. Net zoals vorige week is het nog steeds druk dus we blijven lekker aan de slag. Ook voor de komende anderhalve week staat de agenda volgeboekt, maar daarna lijkt het toch echt wat rustiger te worden.

En verder blijft er voldoende te genieten van het dagelijkse leven hier en wat er rondom ons te zien en te beleven is. Prachtig weer, een meisje spelend op onze steiger, een half losgebroken stier in onze “achtertuin”...