Kleurrijk Xela

De werkvakantie zit er alweer bijna op. Het werkgedeelte dan, want morgenmiddag komt Marieke weer thuis. De drie weken zijn echt omgevlogen want zoals jullie hebben kunnen lezen, is het in een guesthouse nooit saai.

Velen hebben gereageerd op de foto's van het mooie huis en de stad en sommige vroegen zich zelfs af of we niet hier zouden willen blijven. Maar nee... hoewel we het erg leuk vinden om een tijdje in een heel andere omgeving te zijn, gaan we straks weer graag terug naar ons eiland. De stad is ons toch een beetje te druk en te luidruchtig met de vele auto's die al toeterend en uitlaatgassen spuwend kriskras rondrijden. We hebben hier echt weer moeten leren om op de stoep te lopen en niet zomaar over te steken! We missen de rust en de jungle, onze hangmatten en vooral ons weidse uitzicht.

En we missen de warmte. Want hier is het (vooral voor Roberto) koud! We zitten tenslotte in de bergen (op 2300 meter) en overdag, als de zon schijnt, kun je wel met een T-shirt en korte broek buiten lopen, maar zodra de zon verdwijnt en ook 's ochtends vroeg en aan het eind van de middag, koelt het behoorlijk af. We hebben dan ook ál onze warme kleding die we in Panama bezitten meegenomen. Dat is dus welgeteld voor elk van ons: 1 lange broek, 1 blouse met lange mouwen en 1 dunne fleece trui! Overbodig te zeggen dat elk item intensief gebruikt wordt...

Maar dit alles neemt niet weg dat we wel heel erg genieten van onze tijd in Xela. Want er zijn hier toch een heleboel dingen die we op Bastimentos niet hebben of veel moeilijker aan kunnen komen. Zo genieten we met volle teugen van de (in onze ogen) overvloed aan vers fruit, verse groente en vers vlees. Iedere dag gaan we naar de mercado op de hoek waar al dit verse spul te kust en te keur wordt aangeboden. De afgelopen week hebben we zelfs een keer verse garnalen op de kop getikt, die we, gebakken in de olie en knoflook, heerlijk hebben zitten oppeuzelen samen met onze vriend de Amerikaan (je weet wel, die van de wijn en dop pinda's.... ja hij is er nog steeds!)

En de supermarkt aan het einde van de straat is (in onze ogen) zó groot en heeft zóveel te bieden, dat het iedere keer weer moeilijk is te beslissen wat we nu weer zullen eten. Daar komt nog bij dat het over het algemeen hier een stuk goedkoper is, dus boodschappen doen is een feest.

Bovendien blijft Xela een heel kleurrijke stad, waar de Guatemalteken in hun bonte klederdracht en optochten en parades het dagelijks leven kleuren.

O ja, en Xela is ook bekend van de vele taalscholen waar mensen van over de hele wereld naartoe komen om Spaans te leren. Daar heb ik de laatste week dus ook maar gebruik van gemaakt. Want ondanks dat we al jaren in Panama wonen, is mijn Spaans nog steeds meer dan magertjes. De mensen op Bastimentos spreken namelijk hun eigen taal, Guari-Guari, een oud engels afstammend van Jamaica, en daarom heb ik mijn Spaans nooit echt op de rit gekregen. Dus de afgelopen week heb ik iedere middag 3 uur Spaanse les gehad van een heel vriendelijke Guatemalteekse. De conversaties in Spaans gaan nog steeds niet vloeiend maar het is een stap in de goeie richting. En omdat onze Amerikaan het zo leuk vond dat ik aan het leren was, kreeg ik van hem zijn leerboeken inclusief CD's zodat ik thuis verder kan studeren.

We vermaken ons dus prima en zoals gezegd, het werkgedeelte zit er bijna op maar we hebben nog een stukje vakantie tegoed. Vanaf dinsdag gaan we nog een aantal dagen met Jacco op stap om een stukje meer van dit prachtige land te ontdekken.

Guesthouse in Xela

Quetzaltenango, in de Maya-taal Xelajú genoemd en in de volksmond weer afgekort tot Xela, is de twee-na-grootste stad van Guatemala maar heeft niet de uitstraling van een grote stad. De huizen zijn gebouwd in een koloniale stijl en er zijn meerdere parken en pleinen waar de Guatemalteken bijeen komen. Hun kleurige klederdracht en de vele kleine marktjes en stalletjes geven de stad een authentieke sfeer. 

In voorloop op Dia de Independencia (15 september), zijn er regelmatig optochten en processies die door het hele centrum trekken en dus ook bij ons langs de deur komen. Het geeft een prachtig beeld van de cultuur en folklore in Guatemala.

Casa Renaissance (www.casarenaissance.com) is een prachtig guesthouse in een mooi half art-deco, half koloniaal pand. De kamers zijn groot en gezellig gedecoreerd met inheemse kleden. Met onze ervaring went het werk in het guesthouse heel snel en de dagelijkse routine zit er alweer helemaal in. Mensen ontvangen, inschrijven, rondleiden. Kamers, badkamers, keuken schoonmaken. Beddengoed en handdoeken wassen, drogen en opruimen.

 

Casa Renaissance

Maar het leukste van het werk is en blijft de gasten die bij je verblijven, want ieder guesthouse krijgt ze in alle soorten en maten. Aardige mensen, interessante mensen, aparte mensen en mensen waar je geen hoogte van kan krijgen.

Zo hebben we al een tijdje een jonge vrouw in huis die ik inmiddels Vieze Lieze heb gedoopt, naar het liedje van Robert Long uit de jaren zeventig. Ze is slungelig en verlegen, heeft een hoog piepstemmetje, slist helaas ook nog en heeft altijd een wolk van goedkope zeeplucht om haar heen hangen. Ze was hier begin augustus voor een paar dagen en zou halverwege de maand nog een paar dagen terug komen maar ze komt al veel eerder. Helaas hebben we niet voor de hele periode een kamer vrij, dus ze blijft een paar dagen, gaat daarna voor 2 dagen weg en komt dan weer terug. Ze maakt uitgebreid gebruik van de gemeenschappelijke keuken en krijgt het in één van de eerste dagen al voor elkaar om met het broodrooster de rookmelder te activeren. 
In de twee dagen dat ze ergens anders verblijft, staat ze de tweede ochtend ineens huilend bij ons op de stoep: er is ingebroken in haar kamer in het andere hostel! Ze is behoorlijk van slag dus we geven haar een glaasje water en wat troostende woorden. Ze is helemaal gelukkig dat ze vanaf de volgende dag weer bij ons in kan trekken, maar als ze in de keuken bezig is, houd ik altijd wel een oogje in het zeil. Ze presteert het namelijk regelmatig om een pannetje op het vuur te zetten en daarna even de deur uit te gaan (waarschijnlijk om nog wat ingrediënten te kopen) of gewoon met d'r oortelefoontjes in op bed te gaan lezen.

De patio

We hebben ook zat leuke gasten op bezoek. Een man uit België die al jaren in Xela op vakantie komt, altijd in Casa Renaissance verblijft en iedere dag een gezellig babbeltje komt maken. Een Amerikaan die ook langere tijd bij ons verblijft, regelmatig in zijn kamer zit te werken en aan het eind van de middag altijd bij ons op de patio komt zitten met een glas wijn en een zak dop pinda's. En een Canadees die een sigaretje komt roken en waarmee we, samen met de Amerikaan, in een heel interessante discussie verwikkeld raken over landen, culturen en politiek.

Alleen kamer 1 bezorgt ons wat kopzorg. Het eerste stel (zij uit Hong Kong en hij uit Ierland) dat daar verblijft is nogal apart. Ze blijven dagen op hun kamer en als we ze al door de gang zien sluipen en ze vriendelijk gedag zeggen, kijken ze verschrikt op alsof we ze ergens op betrapt hebben. Eén avond hebben ze een enorme ruzie en moeten we op de deur kloppen om te vragen of ze het geschreeuw iets kunnen temperen omdat er meer gasten zijn. De ochtend dat ze weggaan, ontdekken we op het vloerkleed in de kamer een vieze smurrie. Ze bekennen dat ze thee gemorst hebben maar ze hebben niet de moeite genomen om het schoon te maken of het ons te melden. Terwijl ze hun spullen inpakken, blijven we een beetje in de buurt. Met de ervaring die we inmiddels als hoteliers hebben, voorvoelen we al dat dit mensen zijn die de sleutel gaan vergeten terug te geven. Op het moment dat Roberto ernaar vraagt, wijzen ze allebei naar de tafel waar de TV op staat, maar daar ligt niks. Ze beweren beiden de sleutel niet te hebben en beginnen direct weer te bekvechten. Roberto springt ertussen en vraagt of ze hun zakken willen controleren en wat komt er uit de broekzak van de Hong Kongse... (je mag nooit meer raden).

Onze volgende gast in kamer 1 is een Amerikaanse vrouw die één nacht blijft. Ze komt laat in de ochtend aan en vertelt ons dat ze die middag met de chickenbus naar de Fuentes gaat. De volgende dag wil ze via Chichi naar Antigua en ze vraagt ons of we misschien een shuttle kunnen regelen voor haar. Ze gaat 's middags op pad en we zien haar niet meer terug. De volgende dag, als we rond tien uur nog steeds geen teken van leven horen, kloppen we op de deur. Geen reactie. We openen de kamer. Al haar spullen liggen er nog maar het bed is onbeslapen. Met het lot van Kris en Lisanne nog veel te vers in ons geheugen, besluiten we de toeristenpolitie te bellen. De politie is snel ter plaatse en neemt het voorval serieus op. Maar terwijl zij nog bezig zijn om alle gegevens op te nemen, komt de Amerikaanse plotseling vrolijk binnen lopen! Ze was bij vrienden van haar ouders gebleven... De politie kan gelukkig onverrichter zake weer vertrekken, maar de Amerikaanse is zich rot geschrokken en verontschuldigt zich wel duizend maal. Ze vindt het erg lief van ons dat we zo bezorgd waren en aan het eind van de dag komt ze een flesje rode wijn brengen als dank. (de fles wijn nuttigen we de volgende dag samen met de gezellige Amerikaan op de patio.)

Kamer 1 is diezelfde dag weer geboekt door twee Duitse zussen en de middag en avond verlopen gezegend kalm. Maar 's nachts om half twaalf worden we uit bed gebeld. Eén van de zussen is ziek, of er ergens een ziekenhuis is. Gelukkig zit er eentje schuin tegenover het guesthouse en Roberto loopt eventjes met ze mee. Het blijkt een ernstige buikgriep te zijn. De volgende ochtend kunnen ze wat medicijnen bij de apotheek halen en ze blijven een dagje langer om uit te zieken.

Wat is dat toch met die kamer 1?! 

Voor over 2 dagen hebben we een reservering in kamer 1 staan, maar ik denk dat we die voor de zekerheid maar in een andere kamer plaatsen!

Guatemala

Vrijdag 1 augustus begint de reis naar Guatemala met een binnenlandse vlucht naar Panama Stad, in de vroege ochtend van 2 augustus gevolgd door een tweeënhalf uur durende vlucht naar Guatemala Stad, waar we vervolgens met een luxe bus in 4 uur naar Quetzaltenango rijden.
Guatemala lijkt in sommige opzichten erg op Panama en in andere weer helemaal niet. Guatemala Stad heeft niet de skyline met wolkenkrabbers van Panama Stad maar de wegen en de gebouwen hebben wel dezelfde stijl en er rijden dezelfde felgekleurde bussen. Maar wat ons als eerste opvalt is hoe schoon het er is! Er is in de stad nog geen papiertje op straat te bekennen en ook tijdens de busrit naar Quetzaltenango zien we nauwelijks zwerfafval langs de weg. Daar kan Panama nog wat van leren... Guatemala is beter ontwikkeld en veel meer gestructureerd. Het klimaat is minder tropisch en het land is veel meer gecultiveerd. Door een heuvelachtig met loofbomen begroeid landschap rijden we langs redelijk grote stadjes en keurige rechthoekige landbouwvelden. Af en toe hebben we meer het idee dat we in Zuid Europa zijn dan in een Centraal Amerikaans land.
Zaterdag aan het eind van de middag arriveren we in Quetzaltenango waar een blije Marieke ons opwacht. De volgende paar dagen moet er veel besproken en uitgelegd worden, maar we hebben ook tijd om een beetje toeristje te spelen.

Zondagochtend vroeg haalt Jacco ons op en gaan we met de "chickenbus" richting Momostenango. De lokale bussen zijn hier bijna nog kleurrijker dan in Panama en ze worden zelfs nóg voller gestouwd. De bankjes die naar Europese maatstaaf voor twee personen zouden zijn, worden met 3 man/vrouw bezet en de staanplaatsen in het gangpad zijn onbeperkt. De rit gaat door de bergen en in de haarspeldbochten dreigen we regelmatig van het bankje af te glijden, ware het niet dat we vanzelf worden tegen gehouden door de mensen die shocking-klem in het gangpad staan.

Onze eerste stop is bij een wever, die samen met zijn gezin, zelf wol spint en verft en daarvan kleden, jassen, sjaals en andere dingen weeft. Het familiebedrijfje telt inmiddels al de vijfde generatie en alle machines zijn volledig zelfgebouwd, sommige zijn al meer dan 150 jaar oud. De wever is een ontzettende vriendelijke man die alle stappen van het proces uitlegt en laat zien. We zien hoe de wol gesponnen wordt en horen hoe de wol geverfd wordt (verrassend genoeg worden alle kleuren met natuurlijke producten gemaakt: boomschors, bessen, planten, kalk, as). We zien hoe een vloerkleed geweven wordt.

We mogen ook alles zelf proberen en komen tot de ontdekking dat een patroon weven nog niet zo eenvoudig is!

Na afloop worden we door zijn vrouw uitgenodigd voor een tortilla en een kop thee bij haar in de keuken.

We stappen op de volgende chickenbus en rijden naar Momostenango waar op zondag altijd markt is. En we vallen met onze neus in de boter want er is Feria (kermis) dus er is van alles te doen en het is ontzettend druk. Het is een explosie van kleur, muziek, folklore en gedrang.

De lokale bevolking, vooral de vrouwen, lopen hier nog dagelijks in klederdracht, vrolijk gekleurde blouses en rokken, en aan het motief kun je zien van welke stam ze afkomstig zijn. En masse wringen ze zich door de smalle gangetjes langs stalletjes afgeladen met groente, fruit, broodjes, rijst, aardappelen, pinda's, kruiden, kleden en huishoudelijke artikelen.

Op het plein wordt muziek gespeeld terwijl gemaskerde dansers in een soort pantomime de Spaanse onderdrukking uitbeelden.

Jacco heeft van de markt en wever een mooie video on-line staan, die een hele goeie indruk geeft van wat we gezien hebben: video Momostenango

Maandag werkt Marieke ons volledig in op het guesthouse met alle zaken die we moeten weten en ze neemt ons mee in de stad waar ze ons alle belangrijke adresjes wijst, zodat we straks zonder problemen het guesthouse kunnen overnemen.

Santiaguito zoals wij hem gezien hebben

Dinsdag is (voorlopig) eventjes de laatste vakantiedag. We worden al om 5 uur 's ochtends opgehaald door Jacco en rijden een kwartiertje buiten de stad naar Llanos del Pinal waar we een gedeelte van de vulkaan Santa Maria zullen oplopen. In ruim anderhalf uur klimmen we naar een uitzichtpunt vanwaar we zicht hebben op de naastgelegen vulkaan Santiaguito. Dat is een werkende vulkaan die met een zekere regelmaat (normaal gesproken ongeveer iedere anderhalf uur) een rookpluim uitspuugt. Een klein kwartiertje voordat we bij het uitzichtpunt zijn, zien we van achter de berg een pluim omhoog komen, dus als we bij het uitzichtpunt zijn, nestelen we ons op een grasheuveltje en nuttigen we ons meegenomen ontbijt, in afwachting van de volgende eruptie. Er komen nog meer toeristen aan die hetzelfde doen. We kijken min of meer van bovenaf op de kegel met daar omheen een soort maanlandschap van as en gruis. De vulkaan rommelt wel en op verschillende plekken komen stoomsliertjes naar boven maar de eruptie wil maar niet komen. Na verloop van tijd druipen de overige toeristen af en uiteindelijk keren ook wij zonder de pluim gezien te hebben terug. Het lijkt erop dat wij wel vaker die "mazzel" hebben! Maar... de wandeling was erg mooi!

en zo ziet de Santiaguito eruit mét rookpluim

En dan is het zover: vanaf woensdag gaan we aan de slag! Marieke pakt haar spulletjes in, we bespreken nog eventjes de laatste dingen en 's middags zwaaien we haar uit. De komende 3 weken mogen we het prachtige "Casa Renaissance" beheren. Maar dat is voor de volgende keer... Dus als je meer wilt weten en zien van het guesthouse en Quetzaltenango: stay tuned!!