Velen hebben gereageerd op de foto's van het mooie huis en de stad en sommige vroegen zich zelfs af of we niet hier zouden willen blijven. Maar nee... hoewel we het erg leuk vinden om een tijdje in een heel andere omgeving te zijn, gaan we straks weer graag terug naar ons eiland. De stad is ons toch een beetje te druk en te luidruchtig met de vele auto's die al toeterend en uitlaatgassen spuwend kriskras rondrijden. We hebben hier echt weer moeten leren om op de stoep te lopen en niet zomaar over te steken! We missen de rust en de jungle, onze hangmatten en vooral ons weidse uitzicht.
En we missen de warmte. Want hier is het (vooral voor Roberto) koud! We zitten tenslotte in de bergen (op 2300 meter) en overdag, als de zon schijnt, kun je wel met een T-shirt en korte broek buiten lopen, maar zodra de zon verdwijnt en ook 's ochtends vroeg en aan het eind van de middag, koelt het behoorlijk af. We hebben dan ook ál onze warme kleding die we in Panama bezitten meegenomen. Dat is dus welgeteld voor elk van ons: 1 lange broek, 1 blouse met lange mouwen en 1 dunne fleece trui! Overbodig te zeggen dat elk item intensief gebruikt wordt...
Maar dit alles neemt niet weg dat we wel heel erg genieten van onze tijd in Xela. Want er zijn hier toch een heleboel dingen die we op Bastimentos niet hebben of veel moeilijker aan kunnen komen. Zo genieten we met volle teugen van de (in onze ogen) overvloed aan vers fruit, verse groente en vers vlees. Iedere dag gaan we naar de mercado op de hoek waar al dit verse spul te kust en te keur wordt aangeboden. De afgelopen week hebben we zelfs een keer verse garnalen op de kop getikt, die we, gebakken in de olie en knoflook, heerlijk hebben zitten oppeuzelen samen met onze vriend de Amerikaan (je weet wel, die van de wijn en dop pinda's.... ja hij is er nog steeds!)
En de supermarkt aan het einde van de straat is (in onze ogen) zó groot en heeft zóveel te bieden, dat het iedere keer weer moeilijk is te beslissen wat we nu weer zullen eten. Daar komt nog bij dat het over het algemeen hier een stuk goedkoper is, dus boodschappen doen is een feest.
Bovendien blijft Xela een heel kleurrijke stad, waar de Guatemalteken in hun bonte klederdracht en optochten en parades het dagelijks leven kleuren.
O ja, en Xela is ook bekend van de vele taalscholen waar mensen van over de hele wereld naartoe komen om Spaans te leren. Daar heb ik de laatste week dus ook maar gebruik van gemaakt. Want ondanks dat we al jaren in Panama wonen, is mijn Spaans nog steeds meer dan magertjes. De mensen op Bastimentos spreken namelijk hun eigen taal, Guari-Guari, een oud engels afstammend van Jamaica, en daarom heb ik mijn Spaans nooit echt op de rit gekregen. Dus de afgelopen week heb ik iedere middag 3 uur Spaanse les gehad van een heel vriendelijke Guatemalteekse. De conversaties in Spaans gaan nog steeds niet vloeiend maar het is een stap in de goeie richting. En omdat onze Amerikaan het zo leuk vond dat ik aan het leren was, kreeg ik van hem zijn leerboeken inclusief CD's zodat ik thuis verder kan studeren.
We vermaken ons dus prima en zoals gezegd, het werkgedeelte zit er bijna op maar we hebben nog een stukje vakantie tegoed. Vanaf dinsdag gaan we nog een aantal dagen met Jacco op stap om een stukje meer van dit prachtige land te ontdekken.
Toch een beetje weemoed maar een prachtig blog met mooie foto's.
BeantwoordenVerwijderenGeniet nog even van jullie laatste vakantiedagen!
kusjezus