Guatemala

Vrijdag 1 augustus begint de reis naar Guatemala met een binnenlandse vlucht naar Panama Stad, in de vroege ochtend van 2 augustus gevolgd door een tweeënhalf uur durende vlucht naar Guatemala Stad, waar we vervolgens met een luxe bus in 4 uur naar Quetzaltenango rijden.
Guatemala lijkt in sommige opzichten erg op Panama en in andere weer helemaal niet. Guatemala Stad heeft niet de skyline met wolkenkrabbers van Panama Stad maar de wegen en de gebouwen hebben wel dezelfde stijl en er rijden dezelfde felgekleurde bussen. Maar wat ons als eerste opvalt is hoe schoon het er is! Er is in de stad nog geen papiertje op straat te bekennen en ook tijdens de busrit naar Quetzaltenango zien we nauwelijks zwerfafval langs de weg. Daar kan Panama nog wat van leren... Guatemala is beter ontwikkeld en veel meer gestructureerd. Het klimaat is minder tropisch en het land is veel meer gecultiveerd. Door een heuvelachtig met loofbomen begroeid landschap rijden we langs redelijk grote stadjes en keurige rechthoekige landbouwvelden. Af en toe hebben we meer het idee dat we in Zuid Europa zijn dan in een Centraal Amerikaans land.
Zaterdag aan het eind van de middag arriveren we in Quetzaltenango waar een blije Marieke ons opwacht. De volgende paar dagen moet er veel besproken en uitgelegd worden, maar we hebben ook tijd om een beetje toeristje te spelen.

Zondagochtend vroeg haalt Jacco ons op en gaan we met de "chickenbus" richting Momostenango. De lokale bussen zijn hier bijna nog kleurrijker dan in Panama en ze worden zelfs nóg voller gestouwd. De bankjes die naar Europese maatstaaf voor twee personen zouden zijn, worden met 3 man/vrouw bezet en de staanplaatsen in het gangpad zijn onbeperkt. De rit gaat door de bergen en in de haarspeldbochten dreigen we regelmatig van het bankje af te glijden, ware het niet dat we vanzelf worden tegen gehouden door de mensen die shocking-klem in het gangpad staan.

Onze eerste stop is bij een wever, die samen met zijn gezin, zelf wol spint en verft en daarvan kleden, jassen, sjaals en andere dingen weeft. Het familiebedrijfje telt inmiddels al de vijfde generatie en alle machines zijn volledig zelfgebouwd, sommige zijn al meer dan 150 jaar oud. De wever is een ontzettende vriendelijke man die alle stappen van het proces uitlegt en laat zien. We zien hoe de wol gesponnen wordt en horen hoe de wol geverfd wordt (verrassend genoeg worden alle kleuren met natuurlijke producten gemaakt: boomschors, bessen, planten, kalk, as). We zien hoe een vloerkleed geweven wordt.

We mogen ook alles zelf proberen en komen tot de ontdekking dat een patroon weven nog niet zo eenvoudig is!

Na afloop worden we door zijn vrouw uitgenodigd voor een tortilla en een kop thee bij haar in de keuken.

We stappen op de volgende chickenbus en rijden naar Momostenango waar op zondag altijd markt is. En we vallen met onze neus in de boter want er is Feria (kermis) dus er is van alles te doen en het is ontzettend druk. Het is een explosie van kleur, muziek, folklore en gedrang.

De lokale bevolking, vooral de vrouwen, lopen hier nog dagelijks in klederdracht, vrolijk gekleurde blouses en rokken, en aan het motief kun je zien van welke stam ze afkomstig zijn. En masse wringen ze zich door de smalle gangetjes langs stalletjes afgeladen met groente, fruit, broodjes, rijst, aardappelen, pinda's, kruiden, kleden en huishoudelijke artikelen.

Op het plein wordt muziek gespeeld terwijl gemaskerde dansers in een soort pantomime de Spaanse onderdrukking uitbeelden.

Jacco heeft van de markt en wever een mooie video on-line staan, die een hele goeie indruk geeft van wat we gezien hebben: video Momostenango

Maandag werkt Marieke ons volledig in op het guesthouse met alle zaken die we moeten weten en ze neemt ons mee in de stad waar ze ons alle belangrijke adresjes wijst, zodat we straks zonder problemen het guesthouse kunnen overnemen.

Santiaguito zoals wij hem gezien hebben

Dinsdag is (voorlopig) eventjes de laatste vakantiedag. We worden al om 5 uur 's ochtends opgehaald door Jacco en rijden een kwartiertje buiten de stad naar Llanos del Pinal waar we een gedeelte van de vulkaan Santa Maria zullen oplopen. In ruim anderhalf uur klimmen we naar een uitzichtpunt vanwaar we zicht hebben op de naastgelegen vulkaan Santiaguito. Dat is een werkende vulkaan die met een zekere regelmaat (normaal gesproken ongeveer iedere anderhalf uur) een rookpluim uitspuugt. Een klein kwartiertje voordat we bij het uitzichtpunt zijn, zien we van achter de berg een pluim omhoog komen, dus als we bij het uitzichtpunt zijn, nestelen we ons op een grasheuveltje en nuttigen we ons meegenomen ontbijt, in afwachting van de volgende eruptie. Er komen nog meer toeristen aan die hetzelfde doen. We kijken min of meer van bovenaf op de kegel met daar omheen een soort maanlandschap van as en gruis. De vulkaan rommelt wel en op verschillende plekken komen stoomsliertjes naar boven maar de eruptie wil maar niet komen. Na verloop van tijd druipen de overige toeristen af en uiteindelijk keren ook wij zonder de pluim gezien te hebben terug. Het lijkt erop dat wij wel vaker die "mazzel" hebben! Maar... de wandeling was erg mooi!

en zo ziet de Santiaguito eruit mét rookpluim

En dan is het zover: vanaf woensdag gaan we aan de slag! Marieke pakt haar spulletjes in, we bespreken nog eventjes de laatste dingen en 's middags zwaaien we haar uit. De komende 3 weken mogen we het prachtige "Casa Renaissance" beheren. Maar dat is voor de volgende keer... Dus als je meer wilt weten en zien van het guesthouse en Quetzaltenango: stay tuned!!