Guesthouse in Xela

Quetzaltenango, in de Maya-taal Xelajú genoemd en in de volksmond weer afgekort tot Xela, is de twee-na-grootste stad van Guatemala maar heeft niet de uitstraling van een grote stad. De huizen zijn gebouwd in een koloniale stijl en er zijn meerdere parken en pleinen waar de Guatemalteken bijeen komen. Hun kleurige klederdracht en de vele kleine marktjes en stalletjes geven de stad een authentieke sfeer. 

In voorloop op Dia de Independencia (15 september), zijn er regelmatig optochten en processies die door het hele centrum trekken en dus ook bij ons langs de deur komen. Het geeft een prachtig beeld van de cultuur en folklore in Guatemala.

Casa Renaissance (www.casarenaissance.com) is een prachtig guesthouse in een mooi half art-deco, half koloniaal pand. De kamers zijn groot en gezellig gedecoreerd met inheemse kleden. Met onze ervaring went het werk in het guesthouse heel snel en de dagelijkse routine zit er alweer helemaal in. Mensen ontvangen, inschrijven, rondleiden. Kamers, badkamers, keuken schoonmaken. Beddengoed en handdoeken wassen, drogen en opruimen.

 

Casa Renaissance

Maar het leukste van het werk is en blijft de gasten die bij je verblijven, want ieder guesthouse krijgt ze in alle soorten en maten. Aardige mensen, interessante mensen, aparte mensen en mensen waar je geen hoogte van kan krijgen.

Zo hebben we al een tijdje een jonge vrouw in huis die ik inmiddels Vieze Lieze heb gedoopt, naar het liedje van Robert Long uit de jaren zeventig. Ze is slungelig en verlegen, heeft een hoog piepstemmetje, slist helaas ook nog en heeft altijd een wolk van goedkope zeeplucht om haar heen hangen. Ze was hier begin augustus voor een paar dagen en zou halverwege de maand nog een paar dagen terug komen maar ze komt al veel eerder. Helaas hebben we niet voor de hele periode een kamer vrij, dus ze blijft een paar dagen, gaat daarna voor 2 dagen weg en komt dan weer terug. Ze maakt uitgebreid gebruik van de gemeenschappelijke keuken en krijgt het in één van de eerste dagen al voor elkaar om met het broodrooster de rookmelder te activeren. 
In de twee dagen dat ze ergens anders verblijft, staat ze de tweede ochtend ineens huilend bij ons op de stoep: er is ingebroken in haar kamer in het andere hostel! Ze is behoorlijk van slag dus we geven haar een glaasje water en wat troostende woorden. Ze is helemaal gelukkig dat ze vanaf de volgende dag weer bij ons in kan trekken, maar als ze in de keuken bezig is, houd ik altijd wel een oogje in het zeil. Ze presteert het namelijk regelmatig om een pannetje op het vuur te zetten en daarna even de deur uit te gaan (waarschijnlijk om nog wat ingrediënten te kopen) of gewoon met d'r oortelefoontjes in op bed te gaan lezen.

De patio

We hebben ook zat leuke gasten op bezoek. Een man uit België die al jaren in Xela op vakantie komt, altijd in Casa Renaissance verblijft en iedere dag een gezellig babbeltje komt maken. Een Amerikaan die ook langere tijd bij ons verblijft, regelmatig in zijn kamer zit te werken en aan het eind van de middag altijd bij ons op de patio komt zitten met een glas wijn en een zak dop pinda's. En een Canadees die een sigaretje komt roken en waarmee we, samen met de Amerikaan, in een heel interessante discussie verwikkeld raken over landen, culturen en politiek.

Alleen kamer 1 bezorgt ons wat kopzorg. Het eerste stel (zij uit Hong Kong en hij uit Ierland) dat daar verblijft is nogal apart. Ze blijven dagen op hun kamer en als we ze al door de gang zien sluipen en ze vriendelijk gedag zeggen, kijken ze verschrikt op alsof we ze ergens op betrapt hebben. Eén avond hebben ze een enorme ruzie en moeten we op de deur kloppen om te vragen of ze het geschreeuw iets kunnen temperen omdat er meer gasten zijn. De ochtend dat ze weggaan, ontdekken we op het vloerkleed in de kamer een vieze smurrie. Ze bekennen dat ze thee gemorst hebben maar ze hebben niet de moeite genomen om het schoon te maken of het ons te melden. Terwijl ze hun spullen inpakken, blijven we een beetje in de buurt. Met de ervaring die we inmiddels als hoteliers hebben, voorvoelen we al dat dit mensen zijn die de sleutel gaan vergeten terug te geven. Op het moment dat Roberto ernaar vraagt, wijzen ze allebei naar de tafel waar de TV op staat, maar daar ligt niks. Ze beweren beiden de sleutel niet te hebben en beginnen direct weer te bekvechten. Roberto springt ertussen en vraagt of ze hun zakken willen controleren en wat komt er uit de broekzak van de Hong Kongse... (je mag nooit meer raden).

Onze volgende gast in kamer 1 is een Amerikaanse vrouw die één nacht blijft. Ze komt laat in de ochtend aan en vertelt ons dat ze die middag met de chickenbus naar de Fuentes gaat. De volgende dag wil ze via Chichi naar Antigua en ze vraagt ons of we misschien een shuttle kunnen regelen voor haar. Ze gaat 's middags op pad en we zien haar niet meer terug. De volgende dag, als we rond tien uur nog steeds geen teken van leven horen, kloppen we op de deur. Geen reactie. We openen de kamer. Al haar spullen liggen er nog maar het bed is onbeslapen. Met het lot van Kris en Lisanne nog veel te vers in ons geheugen, besluiten we de toeristenpolitie te bellen. De politie is snel ter plaatse en neemt het voorval serieus op. Maar terwijl zij nog bezig zijn om alle gegevens op te nemen, komt de Amerikaanse plotseling vrolijk binnen lopen! Ze was bij vrienden van haar ouders gebleven... De politie kan gelukkig onverrichter zake weer vertrekken, maar de Amerikaanse is zich rot geschrokken en verontschuldigt zich wel duizend maal. Ze vindt het erg lief van ons dat we zo bezorgd waren en aan het eind van de dag komt ze een flesje rode wijn brengen als dank. (de fles wijn nuttigen we de volgende dag samen met de gezellige Amerikaan op de patio.)

Kamer 1 is diezelfde dag weer geboekt door twee Duitse zussen en de middag en avond verlopen gezegend kalm. Maar 's nachts om half twaalf worden we uit bed gebeld. Eén van de zussen is ziek, of er ergens een ziekenhuis is. Gelukkig zit er eentje schuin tegenover het guesthouse en Roberto loopt eventjes met ze mee. Het blijkt een ernstige buikgriep te zijn. De volgende ochtend kunnen ze wat medicijnen bij de apotheek halen en ze blijven een dagje langer om uit te zieken.

Wat is dat toch met die kamer 1?! 

Voor over 2 dagen hebben we een reservering in kamer 1 staan, maar ik denk dat we die voor de zekerheid maar in een andere kamer plaatsen!