(B)logging-off...

"To boldly go where no one else has gone before". Met deze quote uit Star Trek begon ik ruim 10 jaar geleden, op 5 november 2009, dit blog. Want zo voelde het toen wel: het begin van een nieuw leven.

In die 10 jaar hebben we heel veel meegemaakt en heb ik vele avonturen mogen beschrijven. Hoe we besloten om uit Nederland weg te gaan, hoe we al onze bezittingen verkochten en met 60 kg aan bagage naar het Caraïbisch gebied vertrokken. Hoe anders het leven is op een (klein) tropisch eiland, hoe we, soms in meer en soms in mindere mate, ingeburgerd raakten met de lokale bevolking. Hoe leuk, en soms ook hoe frustrerend maar vaker nog hoe hilarisch het kan zijn om in de toeristische sector te werken. Maar ook hoe moeilijk en emotioneel het kan zijn om ver weg te wonen van familie en vrienden, vooral als er iets met hen gebeurt.

Ik heb altijd geprobeerd om, in woord en beeld, het dagelijks leven weer te geven, maar ook om zowel de grote als de kleine dingen en gebeurtenissen om ons heen te beschrijven. De natuur, het weer, de bureaucratische rompslomp van werk- en verblijfsvergunningen, stroomuitval, aardbevingen, tropische regenbuien, boodschappen doen in de lokale winkeltjes, nationale feestdagen, insecten, reptielen, vogels, lokale mentaliteit, regenwoud, stranden, visa runs, lokaal transport met bootjes, bussen en vliegtuigjes, postpakketjes, huisdieren, klussen, vrije dagen, alles dat elke keer weer kapot gaat in het tropische klimaat, kapper, tandarts, waterproblemen, feest- en verjaardagen, en het genieten van het "andere leven".

Maar na 10 jaar moet ik tot de conclusie komen dat ik alles wel zo'n beetje geschreven heb. Ja, we wonen nog steeds op een (weliswaar ander) tropisch eiland. En het leven is nog steeds heel anders dan in Nederland. Maar ook hier werken we met toeristen, is het weer en de natuur tropisch, raken we ingeburgerd, hebben we stroomuitval en water tekorten, wachten we maanden op onze officiële papieren, gaat er van alles kapot, is de mentaliteit Caraïbisch, moeten we een nieuwe kapper vinden en genieten we.
Ik heb het allemaal in die afgelopen 10 jaar al een keertje beschreven, de leuke, spannende, ontroerende, grappige, mooie, frustrerende, hilarische en bijzondere belevenissen, en ik kan als schrijver alleen nog maar in herhaling vervallen...

Een decennium is een mooi tijdperk om iets af te ronden, dus hierbij sluit ik 10 jaar Rob en Deb op Avontuur af. Het avontuur gaat natuurlijk gewoon door en, hoewel we hier pas kort zijn, hebben we het gevoel dat we goed op ons plek zitten en (als het aan ons ligt) kunnen we hier  op Curaçao nog heel lang genieten van het "andere leven".

Maar... als we iets geleerd hebben in dit leven, dan is het dat niets voor altijd is. "Het leven is wat je gebeurt, terwijl je andere plannen maakt", ook dat schreef ik in dat allereerste verhaal, 10 jaar geleden. Je weet tenslotte nooit welke effect-bal het leven je toewerpt, en dan kan het zomaar gebeuren dat hier een vervolg-verhaaltje verschijnt...

Maar voor nu zeg ik:

Bedankt, lieve lezers.

En, of het nu "anders" is of niet, geniet van het leven! 

De eerste dag

Met terugwerkende kracht nog even een verhaaltje over de eerste dag.

's Morgens moeten we eerst ons hele boeltje weer inpakken. Het zijn slechts 3 koffers, dus dat valt wel mee, maar toen we 31 augustus aankwamen op dit adres, gingen we er eigenlijk vanuit dat we voorlopig daar wel zouden blijven dus hadden we al onze spulletjes een plekje gegeven. We hadden toch niet kunnen vermoeden dat het zo snel zou gaan... Maar goed, we plukken alles weer uit alle hoeken, gaten, kasten en laatjes en proppen het in de koffers. Daarna vullen we nog wat boodschappentassen met de inhoud van de koelkast en keuken en zijn we klaar voor de verhuizing.

In het resort is de eigenaar ook druk aan het pakken want die vertrekt later die dag weer naar België. Hij laat ons 's middags nog wat laatste dingen zien en vertelt nog de nodige handigheidjes en dan brengt Roberto hem naar het vliegveld, terwijl ik ons boeltje weer een nieuw plekje geef.

Na het eten, tegen een uur of half acht, zakken we moe maar voldaan in een paar comfortabele stoelen op het terras. We zitten redelijk hoog (dat kun je aan het uitzicht wel zien) en er steekt een flinke wind op, later gevolgd door een  dreigend gerommel en felle bliksemschichten in de verte.
Een half uur later trekt het ook bij ons helemaal dicht en worden we getrakteerd op een enorme stortbui die met horizontale wind het terras op wordt geblazen. De storm (later horen we van andere eilanders dat dit toch wel een heftige storm was) duurt ongeveer een uurtje en tegen de tijd dat we alleen nog in de verte wat horen rommelen en zien flitsen, valt het licht uit! Juist, ook hier gebeurt dat dus. Leuk, zo'n eerste avond in een onbekend huis... Gelukkig hadden we net die middag nog gevraagd of er (zak)lantaarns waren, dus die weten we te vinden.

Nou ja, we lezen nog wat in het donker en dan gaan we maar vroeg naar bed. Totdat we ergens buiten een hoop geroezemoes horen. Wat blijkt, één van de gasten staat met de auto buiten de electrische poort, maar die werkt nu natuurlijk niet! Binnen lopen andere gasten heen en weer om te kijken of ze kunnen helpen. Maar Roberto biedt uitkomst, want laat hij nou vanmiddag nog net op de valreep hebben gevraagd of de poort ook handmatig open kan. En jawel, daarvoor is een speciale sleutel die hij dus weet te vinden! Zo zie je maar dat we, dankzij 10 jaar ervaring op dit soort eilanden, blijkbaar intuïtief de juiste vragen wisten te stellen in de korte tijd die we tot onze beschikking hadden...

Pas de volgende ochtend om 7 uur komt de elektriciteit weer terug en iedereen heeft het een nachtje zonder airco moeten doen. Gelukkig heeft de storm de lucht lekker afgekoeld en met de ramen open is het goed uit te houden. En de regen heeft ook nog een ander effect. Want was de omgeving vorige week op onze foto's nog dor en droog, nu hebben we een oase van groen om ons heen!

Het avontuur gaat verder...

Na de eerste paar dagen rust en "huiswerk" vanachter de computer doen, hebben we vanaf donderdag 5 september een auto tot onze beschikking en die dag besteden we om alle uitzendbureaus te bezoeken. Deze liggen allemaal verspreid in Willemstad, van de ringweg tot aan kleine steegjes in het centrum, maar met de hulp van onze grote vriend Google Maps lopen we er niet één mis. Het resultaat van al deze bezoekjes is echter minder doeltreffend: geen van de uitzendbureaus heeft eigenlijk banen in de hotelbranche omdat de  hotels hun vacatures zelf plaatsen (vaak via platforms) en beheren. Eén uitzendbureau is een uitzondering, die hebben wel veel vacatures voor hotels, dus dáár gaan we naartoe! Maar helaas, dat is nou net het enige uitzendbureau dat alleen maar mensen  inschrijft die al een Van Rechtswege én een sedula hebben...

Tja, dat is even een tegenvaller maar we laten ons niet uit het veld slaan. We hebben ons huiswerk tenslotte gedaan en hebben een hele lijst aan kleine resorts genoteerd en die gaan we gewoon allemaal langs. Verder hebben we een aantal van de platforms gevonden waar vacatures op staan, dus we gooien er ook een paar sollicitaties uit.

Het uitzicht rondom... (1)

De dagen erna doorkruisen we dus het hele eiland, iedere dag een andere hoek, en bellen bij alle adressen aan. We introduceren ons, doen ons verhaal en krijgen over het algemeen wel positieve reacties terug. De meeste mensen bevestigen dat "het eiland wel wat talent kan gebruiken" en hoewel niemand op dit moment zelf iemand zoekt, horen ze toch regelmatig wel vragen van die strekking dus ze beloven aan ons te denken.
Soms staan we voor een gesloten deur (of kunnen zomaar binnenlopen in een open maar totaal verlaten resort...) en dan sturen we het betreffende resort een email ter introductie.

Door al de gesprekjes merken we al snel dat het ook hier een kleine wereld is. Iedereen kent wel een paar "sleutelfiguren"van het eiland en netwerken is het devies. Dus we gaan lunchen met het damesclubje van die persoon en op Happy Hour op dat adres en zo komt het dat na een goeie anderhalve week, mensen die we voor het eerst bezoeken, reageren met "ja, we hebben al over jullie gehoord!"

Het uitzicht rondom... (2)

Op maandag 16 september werpen onze inspanningen de eerste vruchten af. Dankzij één van de sollicitaties on-line, heb ik die dag een gesprek in een groot hotel (voor receptioniste/tourdesk agent) en we krijgen een reactie op een introductie-email, waar we 's avonds mee gaan praten. Beide gesprekken gaan goed. Het hotel belooft woensdag uitsluitsel te geven en de eigenaar van het resort wil e.e.a. op een rijtje zetten en graag woensdagmiddag verder praten.

Om een lang verhaal kort te maken: woensdag biedt de eigenaar van het resort ons beiden een baan aan, de volgende dag belt het hotel dat ze me graag willen aannemen en diezelfde avond belt iemand "out of the blue" die via-via gehoord had dat we op zoek waren en zij willen graag in gesprek met ons.

Het uitzicht rondom... (3)

Het resort is niet alleen de eerste in deze rij maar voor ons ook de leukste! Het ligt buiten Willemstad, heerlijk rustig in de natuur, maar toch niet te ver van de stad vandaan. Het is precies wat we zoeken: samen het hotel runnen voor de eigenaar, die zelf ook nog een bedrijf heeft in België en af en toe voor korte of langere tijd naar Curaçao komt.

Op maandag 23 september is alles rond en woensdag 25 september maken we een vliegende start want dan vertrekt de eigenaar weer naar België. We worden een paar dagen intensief ingewerkt en verhuizen woensdag naar het resort en daar zijn we nu onszelf verder aan het inwerken.

Het is een prachtig resort met diverse kamers, bungalows, appartement en zelfs "glamping"-tenten en er is heel veel gaande want er wordt volop verbouwd en verbeterd, maar daarover meer de volgende keer...

Het uitzicht rondom... (4)

Sprong in het diepe

Vanzelfsprekend zijn wij de afgelopen paar maanden druk aan het zoeken geweest naar een nieuwe job op een nieuwe locatie, maar helaas liggen de banen voor management koppels in de hotel industrie niet voor het oprapen. En hoewel we in principe wereldwijd kunnen zoeken, blijkt ook dat niet zo eenvoudig. Zo hebben we ontdekt dat Indonesië inmiddels niet meer tot de mogelijkheden behoort omdat de maximale leeftijd voor het verkrijgen van een werkvergunning van 60 jaar naar 50 jaar is terug gebracht. En voor de meeste banen in de Afrikaanse landen (waar heel veel management koppels voor game lodges worden gevraagd) wordt een lokale residentie vereist, dus ook daarvoor komen we niet in aanmerking.

Naarmate de laatste weken in Tobago wegtikken moeten we onze focus dus verleggen en beginnen we ons meer te verdiepen in een eventuele terugkeer naar Nederland. Maar zelfs dat blijkt veel lastiger dan gedacht. Al googlelend, leren we al snel dat heel veel Nederlanders op een zeker moment re-migreren en allemaal lopen ze tegen dezelfde bureaucratische vicieuze cirkel aan: om je weer in te schrijven in Nederland moet je een adres (en dus een huis) hebben; om een huis te kunnen huren, moet je een werkgeversverklaring kunnen overhandigen, dus zul je eerst een baan moeten vinden; maar om te mogen werken moet je in Nederland ingeschreven staan!

Er komt dus heel wat bij kijken en al discussiërend over deze uitdagingen moeten we voor onszelf vaststellen dat we eigenlijk nog helemaal niet klaar zijn om weer naar Nederland terug te keren. En als we dan toch op zoek moeten naar een huis en een baan, waarom proberen we datzelfde dan niet nog een keer in het buitenland...
En gaan heel wat avonden debatteren overheen, maar langzaam vormt zich een plan. Want als we zomaar op de bonnefooi ergens naartoe gaan, dan moet het wel een bestemming zijn waar we zonder residentie- en/of werkvergunning een tijdje kunnen verblijven en werk kunnen zoeken. Allereerst denken we aan de zuidelijke EU landen waar ook veel toerisme is zoals bijv. Ibiza of de Canarische Eilanden. We zijn ook concreet met een resort in gesprek geweest maar al snel wordt duidelijk dat al deze bestemmingen seizoensgebonden zijn. Er is werk van april tot oktober maar de rest van het jaar zit je zonder inkomsten, dus dat is geen optie.
Na die conclusie blijft er een logisch vervolg over: het Caribisch gebied heeft het hele jaar toerisme en vlak "naast de deur" liggen de Nederlandse Antillen, waarvan Curaçao de grootste is. Dus richten we onze pijlen daarop. Als Nederlanders mogen we daar zonder problemen een half jaar wonen en het is ook toegestaan om werk te zoeken. Mocht dat lukken en je wilt je settelen dan moet je een Verklaring van Rechtswege en een sedula aanvragen, maar gedurende die procedure (die ook hier ongetwijfeld veel tijd in beslag zal nemen) mag je gewoon werken.
Het is besloten: we gunnen onszelf nog een kans in het buitenland!

Dus zaterdag 31 augustus vliegen we naar Curaçao waar we warm ontvangen worden door Coen en Monique, vrienden uit Veghel die inmiddels al ruim 3 jaar hier wonen. We verblijven bij hun buren, die een klein resort met appartementen hebben en ons voor een vriendenprijs een kamer en auto ter beschikking stellen en waarmee we ook al gesproken hebben over een mogelijkheid om enkele maanden hun resort te beheren als zij er niet zijn.
Verder gaan we nu vol aan de bak om hotels en duikcentra te benaderen en gaan we binnenkort de uitzendbureaus in Willemstad langs. Maar omdat we de eerste paar dagen nog geen vervoer hebben, doen we voorlopig ons "huiswerk" vanachter de computer en moeten we verplicht genieten van ons verblijf op het resort. En, zoals je aan de foto's kunt zien, is dat geen straf...

Kamer-dans

Tja, na de berichtgeving in mei zijn we, na een fijne vakantie bij familie in Nederland, nu op Tobago aan het aftellen. En voordat jullie het vragen: nee, ons avontuur kent nog geen vervolg...

Maar we zitten in onze laatste weken op Tobago en zijn (tussen alle bedrijven van solliciteren, brainstormen en plannen maken door) ook nog een beetje in het hotel aan het werk en we willen jullie toch nog even laten meegenieten van onze dagelijkse beslommeringen.

Afgelopen dinsdag arriveerden nieuwe gasten. Waarschijnlijk onze laatste want voor de komende twee weken hebben we geen enkele boeking staan en op zo'n korte termijn wordt er meestal niet meer geboekt via de reisorganisaties.
De gasten hebben een auto gehuurd en rijden zelf vanaf de luchthaven naar ons hotel. En dat is al hun eerste avontuur want de "hoofdweg" (lees: de enige weg) voert langs de kust en is smal en stijl met heel veel bochten en onverwachte gaten. Over de afstand van 42 km doe je gemiddeld anderhalve uur. Dus als ze om 19.00 uur eindelijk bij ons arriveren, is er direct gesprekstof genoeg.
We checken ze in, geven de gebruikelijke "hotel-briefing" en brengen ze naar hun kamer (no. 10). Een half uurtje later komen ze naar beneden met de vraag welke vogels er boven hun plafond zitten. Ik denk dat het zwaluwen zijn. Nee, zeggen zij, het zijn geen zwaluwen. Oke, dan weet ik het niet. De gasten nemen nog een hapje te eten en gaan dan naar bed.

De volgende ochtend ontmoet ik hen weer bij het ontbijt. Het zijn toch zwaluwen hoor, vertellen ze. En ondanks dat ze het wel leuk vinden, vinden ze toch ook dat de vogels wel heel veel herrie maken, want vanaf 5 uur begint het gekwetter al. Misschien kunnen ze een kamer krijgen waar geen nest vogels boven zit.
Ik bied hen een kamer op de benedenverdieping aan. Nee, die willen ze niet, want op de bovenverdieping is het uitzicht vanaf het balkon zo mooi. Kunnen ze niet één van de andere kamers op de bovenverdieping krijgen? Natuurlijk kan dat (ze zijn tenslotte de enige gasten, dus vrije kamers genoeg!) maar ik denk dat de vogels overal onder het dak zitten. Nou, ze willen dan wel de kamer aan het eind van de galerij zien (kamer 12). Daar horen we geen vogelgekwetter, maar ja, op dit moment horen we in hun kamer ook geen enkel geluid, dus het is geen garantie dat de vogels er niet zitten.
Kunnen ze dan misschien een kamer krijgen aan de andere kant van het hotel. Ook dat kan, maar omdat dat een ouder gedeelte is van het hotel, zijn de kamers wel wat kleiner. Even de kamer (no. 14) bekijken dan maar? Ja, graag. De kamer wordt grondig bezichtigd en becommentarieerd en na wat wikken en wegen besluiten ze uiteindelijk toch voor kamer 12 te gaan. En, zo zeggen ze, als daar dan ook vogels zitten dan is het niet anders.

Prima, zij gaan met de auto op stap en wij zorgen ervoor dat kamer  no. 12 in orde gemaakt wordt en als ze aan het einde van de dag terugkomen, krijgen ze de nieuwe sleutel en kunnen ze van kamer verwisselen.
Een uurtje later staan ze bij ons appartement. In kamer 12 gaan ze níet onder de douche! Wat nu dan toch? Wij nemen een kijkje en schrikken ons rot. De douchekraan blijkt enorm te lekken en de douchebak en het douchegordijn zitten vol met donkere schimmelplekken. Wat een blamage! De kamermeisjes hebben duidelijk geen kijkje achter het douchegordijn genomen (dat wordt morgen weer een pittig gesprekje...)

Uiteraard bieden we ze direct een andere kamer aan. Maar welke? We hebben nog een mooie torenkamer (no.18), daar zitten zeker geen vogels en die heeft een hele mooie badkamer en een prachtig uitzicht. Deze kamer is wel duurder maar we geven ze een flinke korting. Ze vinden de kamer erg mooi en hij is de meerprijs zeker waard, maar toch willen ze 'm niet. Nee, dan denken ze dat ze toch kamer 14 willen. Eerst nog een keertje de kamer bekijken, en ja hoor, deze wordt het.

Een kwartier later staan ze weer bij ons appartement. Er zitten vleermuizen in kamer 14! Dus wij weer mee. Tegen de tijd dat wij er zijn, zijn de vleermuizen (letterlijk en figuurlijk) gevlogen maar ze waren er wel! Met name de dame in kwestie is duidelijk geen fan van vleermuizen ("straks vliegen ze nog in m'n haar!") dus hier slapen dat zien ze niet zitten.

Tja, wat nu? Dan toch maar een kamer op de benedenverdieping? Ja, laat ons er maar eentje zien (kamer 5). Deze kamer is identiek aan kamer 10 met de garantie dat er geen vogels boven hun hoofd kwetteren. We laten ze even alleen om in alle rust te overleggen en een kwartiertje later komen ze met het vonnis: Na (over)rijp beraad en bijna alle kamers van het hotel gezien te hebben, besluiten ze uiteindelijk om dan toch maar terug te verhuizen naar kamer 10...!

En dan ineens gebeurt er weer iets...

Ja, ik weet het, het is al heel lang geleden dat ik iets geschreven heb. Maar ik heb gemerkt dat ik na 10 jaar bloggen een beetje door mijn verhalen heen raak. Daarbij komt dat alles wat in het begin van ons avontuur (toen we nog niet zo lang in het buitenland woonden en werkten) nog vreemd, apart, anders, leuk, frustererend of bijzonder was, nu inmiddels allemaal de gewoonste zaak van de wereld voor ons is, en ik zie de verhalen er niet meer in. En, eerlijk is eerlijk, ook voor ons kent het leven hier z'n normale dagelijkse beslommeringen. Totdat er iets gebeurt wat dat leven weer helemaal op z'n kop zet...

Toen wij hier in december 2016 begonnen als managers van het hotel en de duikshop werd ons al snel duidelijk dat het toerisme op Tobago al heel lang op een glijdende schaal zit en dat het bedrijf al jaren verlies draait. En gedurende ons verblijf hier is dat er helaas niet beter op geworden. Afgelopen jaar oktober was onze baas uit Duitsland een week op bezoek om exact datzelfde te constateren. Hij vertrok met de mededeling dat hij één en ander even op een rijtje wilde zetten. Dus ja, dan voel je de bui al wel een beetje aankomen. Hij is inmiddels weer op bezoek en heeft ons geïnformeerd dat het Duitse bedrijf gaat stoppen met het hotel en duikcentrum op Tobago! Het liefst willen ze het verkopen en als dat op korte termijn niet lukt dan proberen ze het te verhuren of leasen.
Voor ons betekent het dat wij onze werkvergunning, die in september afloopt, niet hoeven te verlengen wat in de praktijk erop neerkomt dat wij dus in augustus het land moeten verlaten.

Tja, wat nu? Zoals gezegd voelden we het al aankomen en we zijn dan ook al druk aan het zoeken naar een nieuwe job maar, heel eerlijk, de markt voor management-koppels in deze branche is klein en er is weinig aanbod. We hebben een aantal dingen lopen, maar nog niets definitief.

We hebben nog een paar maandjes, dus we moeten het even afwachten, maar als we tegen de tijd dat wij het land uit moeten nog geen concreet alternatief hebben, dan is onze enige optie om (even) terug te keren naar Nederland. Hopelijk is dat dan tijdelijk en kunnen we een doorstart maken. En zo niet? Tja, dan beginnen we gewoon opnieuw in Nederland en daar maken we dan ook wel weer iets van.

Zoals we al zo vaak gezegd hebben: het leven is wat je gebeurt, terwijl je andere plannen maakt...

Maar eerst hebben we nog even vakantie! Eind mei komen we voor 2 weekjes naar Nederland (want die vakantie hadden we gelukkig al geboekt) en daar gaan we lekker van genieten!

Caribische bruiloft

Zaterdag was de trouwdag van de zus van één van onze medewerkers. Dat wisten we al een tijdje want de bruidsdames hadden voor de bruid en hunzelf een paar kamers bij ons gehuurd om overdag zich te kleden, op te maken en wat dan ook nog meer...
Alleen werden we een aantal dagen geleden totaal verrast toen de medewerkster ons plotseling uit nodigde voor zowel de officiële plechtigheid als de receptie! Nu hebben wij, na de grote groep Duitsers van de voorgaande twee weken, slechts twee gasten in huis die toevallig dit weekend naar Trinidad zijn (ook voor een bruiloft) dus we hebben tijd om beide gelegenheden mee te maken.

Maar eerst komen alle dames naar het hotel voor de kleed-, opmaak- en fotosessie. Het zijn er minstens 10 met ook nog een paar bruidskinderen. Het is een drukte van belang en gaandeweg de ochtend verzamelen zich steeds meer auto's voor de deur met de bruidsheren, die de bruid en haar dames naar de kerk moeten begeleiden.
De kerkdienst is om 14.00 uur dus wij gingen ervan uit dat iedereen ruim voor die tijd vertrokken zou zijn. Sorry, we waren even vergeten dat we in the Caribbean zijn... Tegen de tijd dat de bruid, traditioneel in het wit met korte sleep, uit de kamer komt en er nog wat foto's en video's genomen worden van haar gang naar de bruidswagen, is het 14.45h. Daarna moeten de bruidsdames nog opruimen en om 15.00 uur sluiten we alles af en haasten we ons naar de kerk.

De plechtigheid wordt afgenomen door de pastor en is zoals we die kennen uit films en tv-series: "Dearly beloved, we are gathered here today... etc. etc." Daarna weidt hij uitgebreid uit over het instituut huwelijk dat God in het leven heeft geroepen als enige legale vorm van samenzijn tussen man en vrouw. Na iedere drie, vier woorden gooit hij er een gepassioneerd "amen" uit en benadrukt vooral dat iedere andere vorm van samenzijn verboden is en leidt tot doem en verderfenis! Het doet ons de tenen krommen, maar de gemeenschap beaamt de "amens" volmondig...

De receptie zou om 16.00 uur beginnen in de grote school in Roxborough maar de kerkdienst is pas om 16.15 uur afgelopen. Wij besluiten nog even terug naar huis te gaan want we schatten in dat het allemaal nog wel eventjes zal duren. Om 17.00 uur zijn we bij de school waar we nog minstens anderhalf uur wachten totdat geleidelijk iedereen binnendruppelt en de poorten van de school open gaan.

Eenmaal binnen slaan we stijl achterover. In de grote hal staan minstens 20 tot 25 gedekte tafels waar 10 personen aan kunnen zitten. De receptie is dus eigenlijk gewoon het avondfeest! We worden aan een tafel geplaatst en dan is het weer wachten op het bruidspaar. Vervelen doen we ons niet want er is genoeg te zien. Iedereen is uitgedost in de meest uiteenlopende extravagante kleding. De heren dragen een variatie aan kostuums, van traditioneel pak tot zwart-witte smokings (mét zonnebril) en geruite- of glitterjasjes. Maar vooral de dames blijven me verbazen. Dikke derièrre of enorme boezem, het maakt hen niet uit, ze persen zich in de meest opzichtige creaties. Van doorzichtig kant en glimmend zijden tot en met enorme ruches van een synthetische stof die veel weg heeft van schuimrubber. Hooggehakt, kleurig opgemaakt, met formidabele haardossen en natuurlijk veel bling-bling.

De avond verloopt verder op z'n caribisch, rommelig maar gezellig. Het bruidspaar en de lange tafel met bruidsdames en -heren krijgen het eten geservereerd (weliswaar op plastic bordjes of in afhaalbakjes) en de rest van de gasten kunnen hun eten bij het buffet gaan halen. Drankjes, waar ook geen tekort aan is, kunnen we in een andere hoek van de zaal uit grote koelboxen nemen. Tussendoor grijpt iedereen die dat wil de microfoon om een welgemeend, maar niet te verstaan, woord tot het bruidspaar te richten en draait een discjockey de welbekende vrolijke muziek.

Het eten is zoals we dat hier kennen (rijst, macaroni-taart, polenta, varkensvlees, geitenvlees, kippenpoot, vis en salade) en is door familie en vrienden klaargemaakt en wordt ook door hen bij het buffet geserveerd. Andere familieleden lopen met grote vuilniszakken rond om de lege plastic borden en glazen weer op te halen.
De gasten lopen daar gezellig tussendoor, deinen mee op de muziek en kletsen met elkaar. De vele babies en peuters gaan van hand tot hand en er worden heel veel foto's en selfies gemaakt. De wat grotere kinderen rennen tussen de tafels door, jagend op elkaar of de grote ballonnen die ze in de lucht proberen te houden. Plotseling wordt er een (blijkbaar) bekend nummer gedraaid en staat bijna iedereen in een lange rij op de dansvloer een Macarena-achtige dans uit te voeren.

Tegen de tijd dat wij weg gaan, zijn er al diverse gasten vertrokken maar staat er nog steeds een rij bij het buffet van mensen die nog moeten eten...

Gekkenhuis!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik geschreven heb maar dat komt omdat, na zoveel jaren in het buitenland en op eilanden gewoond te hebben, we zelf zo gewend zijn aan deze andere wereld dat ik niet altijd meer het verhaal herken in de dagelijkse beslommeringen. Meestal kabbelt het, met de gebruikelijke ups en downs van het eiland-leven, gewoon door.

Zo ook deze dinsdag, die normaal genoeg begint. We nemen afscheid van een paar lastige gasten waarvan we maar hopen dat ze de afgelopen drie weken, ondanks slecht weer en ziekte, toch nog een beetje van hun vakantie hebben genoten. Roberto is een halve dag zoet in Scarborough met allerhande inkopen en andere zaken regelen. En we hebben (maar weer eens) een gesprek met het personeel over de algemeen geldende regels van het werk, welke stoïcijns en met schouderophalen ontvangen worden. Tot zover een doodgewone werkdag...

's Avonds krijgen we diverse nieuwe gasten binnen. Een gezin van vier uit Engeland, een single dame uit Duitsland en een weddingplanner uit Trinidad die de volgende dag een bruiloft organiseert in het nabij gelegen hotel Bluewaters Inn.
Rond half zeven arriveert het gezin als eerste. We heten ze van harte welkom, werken de check-in administratie af en Roberto brengt ze naar hun kamers waar hij net uitlegt hoe de noodlantaarn werkt, als de stroom uitvalt. Tja, dat komt hier af en toe voor en daar zijn we op voorbereid. Daarom hebben alle kamers een noodlantaarn en het restaurant meerdere grote noodlichten.

Ik ga even in het restaurant kijken of alles in orde is terwijl Roberto weggeroepen wordt om een aantal carton eieren op te halen (die worden hier op de vreemdste momenten van de dag geleverd). Als hij terugkomt staat er ineens een auto op de oprit: de weddingplanner. We verzoeken haar om haar auto elders te parkeren wat, in het donker, een hele opgave voor haar blijkt te zijn en daarna bekommert Roberto zich om haar check-in.
Want ik word terug geroepen naar het restaurant. Daar hebben 2 locals gegeten en die willen graag betalen met hun bank-kaart, maar zonder electriciteit werkt de pinautomaat niet. En nee, ze hebben geen cash bij zich... Nee, ze wonen ook niet in de buurt en hebben hier geen bekenden die even kunnen voorschieten... Eeehhh, ik overleg even met de office-manager die met een oplossing komt. Hotel Bluewaters Inn heeft een generator en dus electriciteit en daar kunnen de mannen op onze pinmachine betalen. Ik ga dus op zoek naar Roberto die ondertussen ook mij belt want de office-manager heeft de verkeerde kamersleutel klaargelegd voor de weddingplanner. Ik besluit dat klusje over te nemen terwijl Roberto met de pinautomaat onder de arm samen met de wat beduusde locals naar Bluewaters Inn rijdt.

Ik besluit daarna nog maar een rondje in het restaurant te maken waar inmiddels meerdere gasten aan het diner zitten. Terwijl ik door de receptie loop staat daar, plotseling gevangen in het licht van mijn lantaarn, een verschrikte dame met haar koffer moederziel alleen in het donker: de Duitse single. In alle hektiek en duisternis hebben zowel Roberto als ik niet opgemerkt dat ze gearriveerd was. Ik verontschuldig me voor de chaotische ontvangst en breng haar naar haar kamer waar ik allereerst de noodlantaarn laat zien en ze is duidelijk opgelucht dat ze in ieder geval een lichtje heeft. Nu wil ze alleen nog maar de airco aan en een warme douche nemen... Oké, nog een verontschuldiging verder begrijpt ze dat zonder electriciteit zowel de airco als onze warmwaterboiler niet werkt. "Oh, en hoe lang gaat die stroomstoring duren?" Tja, dat is een goeie vraag... dat weten we hier nooit. We laten de dame enigszins onthutst achter in haar kamer.

De avond is bijna ten einde. Alle nieuwe gasten zijn binnen, het restaurant is leeg, de rekening van de locals is betaald en Roberto en ik krijgen ook nog een hapje te eten. Via de receptie lopen we terug naar ons appartement als de Duitse dame plotseling met een handdoek omgewikkeld geschrokken uit haar kamer komt. Er zit een grote kakkerlak in haar kamer! Nou moet ik heel eerlijk zeggen, hier in Tobago zien we zelden kakkerlakken (in tegenstelling tot Panama en Indonesië) dus in eerste instantie geloven we haar niet echt, maar inderdaad, op de muur boven haar bed zit een flink exemplaar. Gewapend met glas en bierviltje (want we mogen hem van de gast niet dood maken) en onder begeleiding van kleine gilletjes van de dame, wordt het ongedierte gevangen en buitengezet.

Na deze laatste commotie trekken we ons terug in ons appartement waar we nog een hoofdstukje lezen (lang leve de e-reader met verlicht scherm) en vroeg in slaap vallen.

....Om vervolgens om 23.00 uur weer wakker te worden van geroep. Het is nog steeds aardedonker. Roberto is al buiten en in discussie met 3 mannen die beweren dat de weddingplanner een kamer voor hen geboekt heeft. Dat klopt gedeeltelijk. Ze heeft voor mórgen een kamer geboekt, maar slechts voor 2 personen. We hebben namelijk geen kamer geschikt voor 3 personen. De discussie loopt hoog op en ik besluit de weddingplanner erbij te halen. Na meermalen op haar deur kloppen doet ze eindelijk open en zijn de mannen al vertrokken. Maar mijn adrenaline-gehalte is inmiddels over het kookpunt en ik vertel de weddingplanner in niet misteverstane woorden dat dit geen manier van doen is en dat ik hier absoluut niet van gediend ben.
Tijdens mijn tirade steekt kamer 10 z'n hoofd om de deur: "Alles in Ordnung?"
Nee hè, geweldig, het hele hotel is natuurlijk wakker...
"Ja, ja, alles Okay. Excuses voor de overlast."
Na nog een kort gesprek met de bedremmelde weddingplanner duiken we weer in bed, waar ik nog lang wakker lig...
Zucht... Wat een avond!

Jazz Festival

Op Tobago houden ze van feesten en één van de jaarlijks terugkerende evenementen in ons dorpje Speyside is het Tobago Jazz Festival. Het lokale voetbalveld wordt omgebouwd tot festival-arena met een podium, een VIP-tribune en heel veel party-tenten waar eten en drinken verkocht wordt. Wij als hotel zitten die dag altijd vol want vanuit heel Tobago & Trinidad komen mensen op dit fenomeen af. 

Zo ook gisteren. Tegen de tijd dat het feest een beetje op gang komt (21.00h) is het immer rustige Speyside het toneel van honderden auto's, geparkeerd in de toch al zo smalle straatjes, en duizenden mensen die met grote koelboxen richting het voetbalveld trekken. Families, gezinnen, vrienden, van jong tot oud, allemaal feestelijk uitgedost, hebben er duidelijk zin in.

Op weg naar het festival-veld

De eet-standjes verkopen lokale gerechten, van gefrituurde kip en dumpling tot buss-up-shut (een in stukjes gescheurde broodpannekoek) en cowfeet-soep. Je moet wel even geduld hebben voor je van je bushmeat (leguaan) kunt genieten want met de welbekende caribische efficiëntie staan er al snel lange rijen. De drank-standjes verkopen bier, frisdrank en literflessen rum, vodka en wishkey. Eveneens gaan er grote zakken met ijs over de toonbank. Vandaar dus al die koelboxen, dat scheelt een hoop wachttijd (en dus zuivere drinktijd)... 😉

Dit zijn alleen de eet-standjes

met lokale gerechten

Ondertussen is op het podium de licht-en muziekshow aan de gang. Waarom het evenement Jazz Festival heet is mij een raadsel want de muziek komt niet eens in de buurt van jazz. Het zijn met name lokale artiesten die hier hun opwachting maken en we horen vooral de ons inmiddels welbekende klanken van steelbands en andere caribische ritmes, die wel lekker relaxed zijn. 

Het voetbalveld staat vol met kletsende, etende en drinkende mensen die zacht meedeinen op de muziek. Nee, ze gaan hier niet echt uit hun dak (wat ik eigenlijk wel verwacht had) en de artiest krijgt aan het eind van een sessie eigenlijk nauwelijks applaus maar toch lijken de locals het wel naar hun zin te hebben. 

Maar misschien is het echte feest pas later begonnen. Want, eerlijk is eerlijk, we zijn niet tot het einde gebleven. Naar verluid duurt het festival tot 4 uur in de ochtend en aangezien wij de volgende dag om 7 uur weer aan de slag moeten met ontbijtjes serveren en uitchecken van de gasten, zijn we maar braaf op een christelijke tijd ons bed ingedoken...

PS: het beeldmateriaal is niet van geweldige kwaliteit maar geeft wel een indruk

Rije, Rije, Rije, in een wagentje...

Dit keer vertelt Roberto zijn eigen verhaal:

Een paar maanden geleden vertelde iemand me dat, zelfs als je een geldige verblijfsvergunning hebt in Trinidad en Tobago, je maar 3 maanden mag rijden met een buitenlands rijbewijs. Bij navraag bleek dat te kloppen, dus moest ik mijn Nederlandse en “Internationale” rijbewijs laten omzetten naar een lokaal Trinidad en Tobago rijbewijs. Even uitgezocht waar ik dat moest laten doen en toen naar de bewuste “licensing office” in Scarborough. Natuurlijk in lange broek en dichte schoenen, want het is een officiële instantie.

Aangekomen bij het loket waar ik mijn Nederlands en Internationaal rijbewijs laat zien, krijg ik te horen dat ik eerst 3 pasfoto’s met een groene achtergrond moet laten maken. Oeps, kan dat hier ergens in de buurt? Natuurlijk, er is altijd een slimme ondernemer die inspringt op domme en slecht voorbereide mensen. Dus een paar honderd meter verderop heeft een arts (echt waar) in zijn wachtkamer een groen lapje aan de muur gehangen en zijn assistent maakt daar de foto’s. Terug in de licensing office krijg ik bij hetzelfde loket binnen 5 minuten een “provisional” rijbewijs. Eén van de foto’s zit erop geniet en het papiertje is een jaar geldig! Perfect, volgend jaar maar verder kijken. Helaas... zo eenvoudig is het niet. Aan mijn provisionele rijbewijs zit nog een papiertje geniet en op dat papiertje staat: Regulation test Passed/Failed met een datum van 15 februari 2018. Ehh sorry mevrouw, maar ik héb een geldig rijbewijs. Met een zucht zegt ze doodleuk dat de regels nu eenmaal zo zijn... Ik moet aan het theorie-examen deelnemen.

En zo zit ik dus in januari regelmatig ’s-avonds met mijn neus is het theorieboek de verkeersregels nogmaals  te leren.  Dat is na bijna 40 jaar toch wel even lastig…  Maar goed, Debby overhoort me regelmatig en op 15 februari ben ik dus in lange broek en dichte schoenen in het licensing office om mijn examen te doen. Ik moet om 9 uur… Er zijn nog meer mensen die om 9 uur moeten. Om kwart voor 10 wachten we nog steeds en zijn er inmiddels mensen bijgekomen die om 10 uur moeten. Tja Tobago… Uiteindelijk gaan we met z’n allen rond kwart over tien het lokaal  binnen. Ik maak het examen, lever het antwoordformulier in en krijg te horen dat ik om half 3 kan terugkomen voor de uitslag. 

Dat duurt dus nog wel even. Gelukkig moet ik een hoop boodschappen doen, want als je dan toch in de “grote” stad bent, kun je gelijk allerlei dingen regelen die in Speyside niet kunnen. Maar om half 2 heb ik toch echt alles gedaan en ga ik terug om dan dat laatste uurtje maar in de wachtkamer uit te zitten. Al snel komt er iemand vragen wat ik kom doen. Ehh, wachten tot half drie zodat ik weet of ik geslaagd ben. Binnen 5 minuten is de dame terug met mijn uitslag: Geslaagd! Ik krijg mijn provisional rijbewijs weer terug en het papiertje met de datum en passed/failed is keurig afgestempeld met Passed! 

Echter… er zit nog een papiertje aan vastgeniet waarop staat: Driving test Passed/Failed, zonder datum deze keer. Ehh sorry mevrouw, maar ik héb een geldig rijbewijs. Jammer, maar helaas (jaja, de regels): Ik moet een rijinstructeur gaan zoeken, rijlessen nemen en dan het rijexamen doen!

Goed, de volgende maandag 20 februari heb ik een afspraak met een rijinstructeur. Die hoort mijn verhaal aan en zegt: “Oké, stap maar in en rijd maar naar waar ik je vertel”. We rijden een kort stukje en hij legt me uit dat als ik een hoek omga, wil afremmen of wil stoppen, ik daarvoor ook de handgebaren moet maken. Ja, ik had ik in het theorieboek wel gelezen welke handgebaren er zijn, en dat gestrekte arm uit het raam, onder schouder hoogte, met de handpalm naar voren gericht en tegen de klok in draaien van de hand, het signaal is dat je linksaf wilt slaan, maar in het hele jaar dat ik inmiddels op Tobago rond rijd, heb ik nog nooit iemand dat zien doen. Ik ging er een beetje van uit dat het hele oude regels waren van vóórdat de auto’s airco hadden en alleen maar arko (alle ramen kunnen open). Maar nee, de handsignalen moeten tijdens de rijtest wel degelijk gegeven worden… Oké, da’s effe wennen, maar niet al te lastig. 

Na een korte rit komen we aan op een soort oefenterrein. Er staan 2 paaltjes, en er is een vierkant op de grond geschilderd. Het terrein loopt redelijk steil af  en hier wordt dus gekeken naar de autobeheersing… 

De instructeur zet de auto op een bepaalde plaats en zegt dat ik achteruit moet rijden en dan een 90 graden bocht moet maken, waarbij de achterkant van de auto tussen de paaltjes door moet terwijl de paaltjes natuurlijk niet geraakt mogen worden en geen enkele bumper van de auto over de geschilderde lijn mag gaan. Klinkt redelijk eenvoudig, maar ik kan je zeggen: Dat ís het niet. Vooral omdat het terrein afloopt en je dus achteruit omhoog moet rijden, is het een kwestie van een goede balans zoeken tussen koppeling en gas. Te veel koppeling opkomen betekent te snel en lukt die bocht echt niet. Te weinig gas en de auto slaat af (en dat betekent direct gezakt). Nou rijd ik natuurlijk al bijna 40 jaar en sinds we op Tobago zijn ook nog eens in een joekel van een auto die ze hier "trucks" noemen, dus na 1 keer de mist in te zijn gegaan, draai ik met dat kleine lesautootje moeiteloos de volgende 3 pogingen de gegeven route af. De instructeur is tevreden en ik mag naar de volgende oefening. 

Weer zet hij de auto op een bestemde plaats, dit keer ín het geschilderde vierkant, wat bij nadere bestudering een rechthoek blijkt te zijn. Het is iets langer dan dat het breed is. Opdracht is om de auto te keren, waarbij er maar 3 bewegingen gemaakt mogen worden. Straatje keren dus… De eerste beweging is vooruit en dus naar beneden linksom sturen, dan achteruit (omhoog dus) om de achterkant van de auto de andere kant op te laten gaan zodat je eigenlijk dwars in de rechthoek staat, en dan naar rechts sturend omhoog weer naar een rechte positie. Nou, ook dat lukt de eerste keer niet… De fout zit hem in het feit dat mijn tweede beweging de auto weliswaar dwars in de rechthoek krijgt, maar de rechthoek dan te klein blijkt om weer “recht” te komen tijdens de derde beweging. Je moet dus veel nauwer sturen maar wel ervoor zorgen dat de bumper de lijnen niet “raakt”… Met deze kennis in pacht lukt het de tweede keer wel. Gewoon in de eerste beweging de auto laten rollen en alleen maar op de lijnen letten terwijl je naar links stuurt. De tweede beweging, stuur helemaal naar rechts en weer alleen maar op de lijnen letten zodat de auto niet “dwars” staat, maar inmiddels een beetje meer met zijn neus omhoog, en dan haal je het precies (ik snap nu ook, waarom al de lesauto’s hier zo klein zijn).

Tja, mijn rijinstructeur weet eigenlijk niet wat hij verder nog moet doen, dus dit was mijn rijles... 

Goed, en hoe nu verder? Simpel: morgen ochtend om half 9 hier zijn, in de verplichte officiële lange broek en dichte schoenen, en je rijexamen doen.

Dinsdag sta ik dus om half 9 samen met nog 11 rijexamenkandidaten op het oefenterreintje klaar voor het avontuur. Alleen de examinator is er nog niet, maar dat blijkt normaal te zijn, vertelt mijn rijinstructeur. De man komt wanneer hij tijd heeft… Het lange wachten begint. Gelukkig is er een bankje in de schaduw, maar daar passen we met 15 man (12 examenkandidaten en 3 instructeurs) niet op. Dus we maken een soort wisseldienst, elk half uur gaan de zittenden staan, en de staanden zitten… 

Uiteindelijk om half 1 arriveert meneer GOD. Een arrogante klootzak die met alles wegkomt, omdat hij nu eenmaal de macht heeft. Zelfs de instructeurs lachen om zijn grapjes die hij natuurlijk elke dag maakt, maar goed… Ons clubje (3 kandidaten) is als laatste aan de beurt en één van de andere instructeurs zet zijn auto in de juiste positie. Kandidaat 1 zakt na 3 meter, omdat de auto afslaat. Kandidaat 2 zakt bij het draaien, omdat GOD besluit dat de bumper de lijn heeft gepasseerd. Ik vond het een twijfelgevalletje, maar ik ben geen examinator… Lang verhaal kort: van de 12 kandidaten zakken er 9 tijdens de bijzondere oefeningen. De overige 3 mogen de rijtest doen en 2 daarvan slagen. Ik ben gelukkig één van die twee. Jawel... ik ben geslaagd!

De volgende dag moet ik om 8 uur weer bij de licensing office zijn (ik heb nog nooit zo vaak achter elkaar een lange broek en dichte schoenen aan gehad). Het avontuur is tot een goed einde gebracht en na een klein half uurtje wachten ben ik de trotse bezitter van een officieel Trinidad en Tobago rijbewijs!

Don't Worry Yourself!

Na bijna een jaar op onze nieuwe stek, kunnen we tevreden en met plezier terugkijken. Hoewel het, zeker in het begin, niet altijd eenvoudig was, zijn we inmiddels toch al aardig gewend aan het reilen en zeilen van een hotel en duikbasis. Maar sommige dingen blijven lastig en vergen, vrees ik, nog wat extra tijd. Personeel bijvoorbeeld.

Want het is voor het eerst dat we de "gelukkige managers" zijn van 12 man/vrouw personeel! Alle 12 lokale mensen met hun eigen typisch caribische mentaliteit en (werk)ethiek. Ze hebben allemaal hun eigen karakter en we hebben inmiddels geleerd dat we iedereen weer op een andere manier moeten benaderen. Soms heb ik het idee dat we ineens een groot gezin hebben, met 12 kinderen in de leeftijdscategorie van recalcitrante peuter tot en met rebellerende puber en alles wat daartussen zit. En voor een kinderloos koppel is dat toch wel even wennen en vraagt de nodige didactische en psychologische kennis danwel vaardigheden...

Maar na een jaar "oefenen" gaat het steeds beter en weten we hoe we op de juiste manier, de gewenste dingen gedaan krijgen en zijn de meeste mensen ook steeds meer bereid om mee te werken. Hoewel dat laatste wel weer voor de nodige verwarring zorgt want de mensen hier hebben een (voor ons) hele aparte manier van samenwerken.

Als managers willen we namelijk graag dingen vooruitplannen en voorbereiden. Bijvoorbeeld een weekmenu voor die grote groep die in november twee weken lang in ons restaurant eet. Of het gereed maken van de gerenoveerde boot voor diezelfde grote groep duikers. Of vervanging van de kok, als onze eigen kok in december vakantie heeft. Dat willen we graag ruim vantevoren geregeld hebben.
Nou, daar denken de locals hier anders over. Natuurlijk, we bespreken het, en de mensen zeggen toe dat ze het werk zullen doen, maar als we dan daadwerkelijk een plan-de-campagne willen opzetten, wordt er ontwijkend gereageerd met een "Don't worry yourself". Naarmate het betreffende moment dichterbij komt, zonder enige vorm van inhoudelijk plan, en ons stressniveau stijgt, schudden ze slechts meewarig hun hoofd: "Ik heb toch gezegd, don't worry yourself".

Het menu komt er één dag vantevoren... voor de eerste dag dan. En zo zal het twee weken lang gaan: iedere avond krijgen we het menu voor de volgende dag pas. Dat er dan hals-over-kop nog ingrediënten gekocht moeten worden (die we slechts kunnen krijgen in Scarborough, een uur rijden hiervandaan), ach, dat is een "small thing", ook zo'n populaire uitspraak van ze.
De boot ligt pas in het water op de dag dat de groep arriveert. Dat we daardoor de eerste paar dagen nog met wat kinderziektes kampen (en de techneut dagelijks vanuit Scarborough moet komen om het op te lossen) is, je begrijpt het al, een small thing.

De vervangende kok moet morgen beginnen. We hebben één keer met haar gesproken en ze heeft één blik in onze keuken geworpen. Op onze vraag of ze misschien al een paar gerechten voor de eerste dagen kon verzinnen en ons een boodschappenlijstje geven, antwoordde ze: "Don't worry yourself".

Maar, eerlijk is eerlijk, uiteindelijk komt het wel goed. We hebben totaal geen overzicht, tasten volledig in het duister en zweten regelmatig peultjes, maar tot nu toe gaat het iedere keer nét goed.

Met Don't worry yourself, zo hebben we geleerd, bedoelen ze: "Het komt in orde, ik regel het wel". Maar... dan wel op hún manier! Zonder plan, zonder voorbereiding, zonder enige vorm van overleg.
Dat dat voor ons, als westerlingen, af en toe nogal stressvol kan zijn, tja dat is een small thing...

DHL blijft verbazen...

Ik schrijf eigenlijk nooit een vervolg op een onderwerp in mijn blog, maar DHL weet mij, zelfs anderhalve maand nadat het oorspronkelijke probleem is opgelost (zie blog 24 augustus), te blijven frustreren...

Vanmorgen ontvingen we namelijk de volgende email:

Geachte heer/mevrouw,

Naar aanleiding van uw claim hebben wij een onderzoek gestart naar uw pakket.

Uit het onderzoek is gebleken dat uw pakket kan worden opgehaald door de ontvanger. Het pakket staat bij:

Scarborough ttpost office (sinds 17 augustus).

De ontvanger kan voorts telefonisch contact opnemen: #6607377.

Het pakket kan alleen opgehaald worden met een geldig legitimatiebewijs.

Gezien het bovenstaande kunnen wij niet ingaan op uw verzoek tot vergoeding.

Hopende u hiermee voldoende te hebben geïnformeerd.

Met vriendelijke groet,

XXXXXX (*)

Parcel Claims Specialist

(*) Uit privacy overweging heb ik de naam van de persoon verwijderd

Na de eerste vlaag irritatie weggezucht te hebben, voel ik me toch genoodzaakt om hierop te reageren:

Geachte XXXXXX,

Met dit bericht krijgen jullie het voor elkaar om mij voor de zoveelste keer (ik ben inmiddels de tel kwijt) te laten verbazen over de incompetentie van DHL.

Ik stuur op 7 augustus een claim in omdat, na 5 weken desperaat zoeken naar iemand bij DHL Parcel die mij helpen kan mijn pakket te vinden, dat de enige manier blijkt te zijn om überhaupt een zoekactie op te starten.

Op 22 september (ruim 6 weken later!) sturen jullie een bevestiging van ontvangst en starten een onderzoek.

Op 13 oktober krijg ik dan deze email met de mededeling dat het pakket sinds 17 augustus afgehaald kan worden!! 

Uiteraard waren we er zelf allang achter dat het pakket in Scarborough ligt (dankzij de lokale post in Trinidad &Tobago - níét dankzij DHL) en als u uw onderzoek goed had uitgevoerd dan had u geweten dat het pakket al op 22 augustus is afgehaald.

Overigens zat er bij het pakket een brief dat als het niet binnen 14 dagen afgehaald zou worden, het retour gezonden zou moeten worden, dus als we op de uitslag van uw onderzoek hadden moeten wachten (de email van vandaag) dan was het pakket allang niet meer in Scarborough geweest...

Ik weet dat ik absoluut niet de enige ben die zulke slechte ervaringen heeft met DHL Parcel (social media is een prachtig platform).

Ik hoop dan ook van harte dat deze email verder komt dan de automatische inbox van DHL en belandt bij iemand die zich eindelijk eens achter de oren gaat krabben en zich afvraagt hoe DHL haar diensten en  service kan verbeteren.

Met vriendelijke groet,

Debby Boogaarts

Tja, een mens moet af en toe stoom afblazen.

En eerlijkheid gebiedt me te melden dat DHL dit keer binnen twee uur terugkomt met het volgende antwoord:

Geachte mevrouw Boogaarts,

Dank voor uw mail.

Allereerst nogmaals onze excuses voor de verlate reactie. Echter zitten wij met een kleine achterstand, waardoor het onderzoek inderdaad wat later is opgestart.

Helaas is ons niet medegedeeld dat het pakket op 22 augustus is ontvangen/opgehaald. Het is dan ook vreemd dat de internationale vervoerder dit niet heeft aangegeven, aangezien wij het laatste bericht op 2 oktober hebben ontvangen.

Ik bied dan ook oprecht mijn excuses aan voor de miscommunicatie in deze case. Dit had uiteraard niet zo moeten gaan.

Ik zal hier een melding van maken en wij gaan hier uiteraard mee aan de slag.

Hopende u hiermee voldoende te hebben geïnformeerd.

Met vriendelijke groet,

XXXXXX

Parcel Claims Specialist

Keurig netjes en heel vriendelijk (ik ga maar even niet in op een kleine achterstand en wat later) maar of deze dame de totaliteit van het probleem binnen DHL heeft begrepen, waag ik te betwijfelen. Hoe dan ook, ik gun ze het voordeel van de twijfel en wie weet wordt er dit keer echt iets mee gedaan (hoop doet leven).

Ik ben er inmiddels helemaal klaar mee en sluit het hoofdstuk DHL voorgoed af met mijn eigen oplossing: Nóóít meer iets met DHL Parcel (laten) versturen!

Bureaucratie

Een aantal mensen hebben het al (gedeeltelijk) gehoord tijdens ons verblijf in Nederland de afgelopen 2 weken, maar in een blog over leven in het buitenland mag dit verhaal nou eenmaal niet ontbreken. Want het verkrijgen van een werk- en verblijfsvergunning is in ieder land weer een nieuwe ervaring.

In Panama duurde de officiële procedure 24 uur (zie blog 15 april 2014), in Indonesië kwam het proces van aanvragen nauwelijks van de grond en hier in Trinidad & Tobago is het een soort loopgraven-strijd...

Voor de aanvraag van een werkvergunning is altijd kilo's papierwerk nodig en de meeste documenten hadden we al bij ons of hebben we in de eerste dagen bemachtigd en op 18 januari dienen we alle documenten (CV's, diploma's, certificaten, referenties en verklaringen) in achtvoud in bij de instantie die onze vergunningen moet gaan verlenen. Met een handgeschreven bewijs van ontvangst, worden we naar huis gestuurd met de mededeling dat we binnen 4 tot 6 weken iets te horen krijgen.

Natuurlijk is dat niet het geval dus na 6 weken belt onze resident manager (het bedrijf vraagt officieel de vergunningen aan) de instantie op. Het blijkt dat ze additionele documenten willen. Eén van de vereiste documenten is namelijk een politieverklaring ("verklaring omtrent gedrag") welke wij uiteraard vanuit Nederland hebben meegenomen. Maar omdat we de afgelopen jaren in Panama en Indonesië hebben gewoond, willen ze van die landen ook graag een politieverklaring ontvangen!

Na wat heen-en-weer bellen en mailen met de respectievelijke consulaten en ambassades lukt het ons om een politieverklaring van Panama te krijgen. Wij hebben namelijk een Panamese werk- en verblijfsvergunning (die 24-uurs procedure) en zijn dus als zodanig daar geregistreerd en met die kaartjes kan de Panamese consul in Trinidad bij de politie in Panama de betreffende verklaringen opvragen. Dit neemt wel weer een tijdje in beslag want we moeten het persoonlijk aanvragen (dus weer even naar Trinidad vliegen) en de aanvragen  cq. verklaringen moeten met diplomatieke post heen en weer gestuurd worden. Uiteraard zijn deze officiële documenten in het Spaans dus daarna moet het door een beëdigd vertaler vertaald worden maar op 24 april kan Roberto de verklaringen inclusief vertaling bij het ministerie indienen (hup, maar weer even naar Trinidad).

De Indonesische politieverklaring is een ander verhaal. De ambassades in zowel Nederland als Venezuela (in T&T is geen Indonesisch consulaat) mailen ons dat zij niet in de positie zijn om de verklaringen voor ons te verzorgen. De enige manier is om terug te reizen naar Indonesië en daar bij de lokale politie om een verklaring te vragen! Buiten dat het "even" een reisje naar de andere kant van de wereld is, heeft het ook weinig zin want we zijn uiteindelijk alleen maar als toerist in Indonesië verbleven en zijn er dus verder niet geregistreerd.

Samen met de Panamese documenten en vertaling, levert Roberto op 24 april dus ook kopieën in van de emails van de Indonesische ambassade waarin verklaart wordt dat het niet mogelijk is om een Indonesische politieverklaring te verkrijgen. Het wordt allemaal in dank aanvaard en bevestigd dat het dan zo in orde is.

Daarna volgt er radiostilte... We geven ze een maandje en dan begint onze resident manager weer te bellen. Wekelijks. Dagelijks. Als ze al iemand aan de lijn krijgt (heel vaak wordt er gewoon hele dagen geen telefoon aangenomen) krijgt ze iedere keer iets anders te horen. De aanvraag is nog in behandeling. De aanvraag ligt bij de commissie. We weten nog niets. De aanvraag ligt nu bij de afdeling in Tobago. De aanvraag moet nog naar het ministerie van arbeid. We hebben nog geen nieuws.

Week na week na week na week... Tegen de tijd dat het augustus is, zijn we nog steeds geen sikkepit wijzer.

In augustus gaat de resident manager met vakantie en wij vragen een vriend (Duitser die al jaren hier woont) of hij het contact met het ministerie van haar kan overnemen. Ook hij loopt tegen dezelfde frustraties aan maar hem vertellen ze weer hele andere verhalen. Eerst beweren ze dat de aanvragen pas eind juli zijn ingediend en de volgende week kunnen ze de aanvragen überhaupt niet meer vinden!

Het is om gek van te worden! En de tijd begint te dringen want in september willen we naar Nederland op vakantie en het is de vraag of we daarna nog binnen kunnen komen want officieel mag een toerist maar 6 maanden per jaar in T&T verblijven.

Tijd dus voor grover geschut. Eind augustus huren we een advocaat in. Hij schrijft brieven naar verschillende instanties en (nog belangrijker) volgt deze op met persoonlijke bezoeken. Ook dan duurt het nog een paar weken maar op 19 september, de ochtend voordat wij naar Nederland zullen vertrekken, komt hij met een status-update over onze aanvragen: Ze zitten te wachten op de Indonesische politieverklaringen...

AAAAHHRGGGG!!! Er is dus gewoon 5 maanden lang niets, maar dan ook helemaal niets, gebeurd! 

Diezelfde dag geven we via de advokaat nogmaals de mailcorrespondentie met de Indonesische ambassade door en dan gaat het zowaar snel. Terwijl we in Nederland zitten, krijgen we vrijdag 29 september de bevestiging dat de werkvergunningen goedgekeurd zijn. Maandag 2 oktober vliegt de resident manager naar Trinidad om ze te betalen en op te halen en als we dinsdagavond 3 oktober op Tobago landen, staat de chauffeur die ons op komt halen mét de originele vergunningen op ons te wachten. Daarmee krijgen we bij douane een stempel in ons paspoort die geldig is voor de duur van de vergunning: 21 september 2018!

Ja, je ziet het goed. De vergunningen zijn geldig voor 1 jaar, daarna moeten we een verlenging aanvragen. Ze zeggen dat de verlenging van bestaande vergunningen makkelijker en sneller gaat, maar ik denk dat we voor de zekerheid begin volgend jaar maar alvast gaan beginnen...

De lotgevallen van een DHL-pakketje

Eén van de lastigere dingen waar je mee te maken krijgt als je in het buitenland woont, is het regelen van officiële zaken, zoals het aanvragen of verlengen van paspoorten, rijbewijzen, bankpassen of credit cards. Omdat het altijd dingen betreft die je niet (lang) kunt missen, proberen we dit soort zaken meestal te organiseren als we toch voor vakantie een paar weken in Nederland zijn. Dat is dan wel altijd "stressen" want je moet het direct regelen zodra je voet op nederlandse bodem zet en met een beetje mazzel hebt je het dan precies op tijd in handen als je drie weken later weer vertrekt, maar tot nu toe is het altijd gelukt.

Dit jaar zijn onze beider rijbewijzen aan de beurt om verlengd te worden en aangezien we in september of oktober van plan zijn om naar Nederland te gaan, doen we ons huiswerk en zoeken we uit hoe het "Rijbewijs verlengen voor Nederlanders die in het buitenland wonen" werkt: Officieel formulier aanvragen, uittreksel van het RNI (bewijs dat je niet meer in Nederland woont) aanvragen, alles invullen, en origineel getekend met pasfoto, huidige rijbewijs en fotokopie paspoort opsturen naar de RDW. Het nieuwe rijbewijs wordt dan binnen 10 werkdagen opgestuurd naar een postadres in Nederland. Hmm, het wordt kielekiele maar als we alle formulieren vantevoren aanvragen en direct bij aankomst alles opsturen dan moet het binnen 3 vakantieweken lukken...
En dan gooit onze baas roet in het eten met een vriendelijk, doch zeer dringend, verzoek: Of we maximaal 2 aaneengesloten weken op vakantie willen gaan, want 3 weken is wat lang om het personeel alleen te laten. Tja, en met 2 weken vakantie (met reistijd en tijdsverschil meegerekend, effectief slechts 12 dagen in Nederland) gaan we het echt niet redden.

Gelukkig biedt mijn zus uitkomst als ze in mei onverwachts aankondigt dat ze ons een weekje komt bezoeken. Naast een heerlijke vakantieweek (zie blog: Juni vakantie-maand) bezorgt ze ons de benodigde formulieren die we vantevoren naar haar hebben laten versturen. Als ze naar huis gaat, geven we haar alles keurig ingevuld mee en zij doet het in Nederland op de post naar de RDW. Precies 2 weken later ontvangt ze onze nieuwe rijbewijzen. Nu alleen nog even naar ons opsturen. Nee, niet met de gewone post want dan heb ik geen idee wanneer het aankomt... ik druk haar op het hart dat ze het met DHL moet versturen, dan kunnen we de levering volgen en weten we zeker dat het er snel is!

Op 1 juli verstuurt ze de envelop en we krijgen per e-mail een bevestiging van DHL dat er binnenkort een pakketje bij ons geleverd wordt. Er hangt een vrolijk kattebelletje van mijn zus aan: Hoi Deb geef even een wattsappie als het er is. Er is een link naar de levertijd en voor Trinidad en Tobago bedraagt die 11 tot 13 dagen.
Geweldig, nog twee weekjes en dan hebben we onze rijbewijzen weer. Dat komt goed uit, want Roberto moet hier regelematig voor allerlei zaken met de auto op pad en ze hebben hem ten strengste afgeraden om zonder origineel rijbewijs te rijden dus iedere keer als hij ergens naartoe moet dan moeten we een taxichauffeur inhuren.

Iedere ochtend eerste werk kijk ik even op de track & trace van DHL om te zien hoe het met onze zending staat. Als ik op 6 juli nog steeds geen enkele wijziging zie, schrijf ik mijn zus: waarschijnlijk werkt de track & trace hier niet. Het lijkt wel of er niets gebeurt maar dat kan ik me niet voorstellen. Het is tenslotte DHL waar we het over hebben!
Op 7 juli krijg ik dan toch de eerste update. Het is in Duitsland en op 8 juli wordt het gereed gemaakt om naar de bestemming gestuurd te worden. Vreemd dat een pakketje dat binnen 14 dagen aan de andere kant van de wereldbol moet zijn, er al een week over doet om alleen maar naar het distributiecentrum in Duitsland te komen, maar goed, het is nu in ieder geval onderweg.

Vervolgens gebeurt er twee weken lang weer helemaal niets! We beginnen ons een beetje zorgen te maken en e-mailen naar klantenservice. Daar krijgen we direct antwoord dat alleen de verzender een aanvraag voor onderzoek kan instellen. Helaas, het toeval wil dat mijn zus op dat moment juist vertrokken is voor 3 weken welverdiende vakantie! We proberen dit zowel per mail als telefoon bij verschillende DHL contacten uit te leggen maar ze zijn onvermurwbaar. De verzender moet het verzoek indienen want, zo zeggen ze, alleen diegene kan het pakketje beschrijven.
Inmiddels al behoorlijk ten einde raad val ik mijn zus toch maar lastig op haar vakantie en krijg via Whatsapp de inlog gegevens van haar DHL-account en de omschrijving van de envelop. Op 25 juli bel ik naar de klantenservice in Nederland om toch te proberen een onderzoek aan te vragen als de medewerker poeslief vraagt of ik die dag al op de track & trace gekeken heb. Nee, die dag moeten we 's morgens heel vroeg weg en ik heb alleen tijd om even te bellen, hoezo? "Nou, er staat dat de zending vandaag naar het land van bestemming verzonden wordt en daar wordt het overgedragen aan de lokale postdienst."
Kijk eens aan! Met dat laatste ben ik dan niet zo blij (hoezo, lokale post, ik heb het toch via DHL laten sturen?) maar goed, ik ben allang blij dat de zending niet kwijt is en weer onderweg is!

Dus iedere ochtend kijk ik vol verwachting op de track & trace waar vervolgens wéér 2 weken lang niets gebeurt! Grrrr, om hopeloos, moedeloos, laaiend van te worden. Waar blijft mijn pakje? Ik ga maar weer eens naar de klantenservice in Nederland bellen. "Ja mevrouw, dat ziet er inderdaad niet best uit, maar wij hebben ook niet meer informatie dan dit. Misschien moet de verzender maar een claim indienen dat de zending vermist is."
Ik doe niet eens meer moeite om uit te leggen dat de verzender nog op vakantie is. Ik stuur zelf uit haar naam de claim wel in. Dat kan vreemd genoeg gewoon via een e-mail (dus haar account-gegevens niet nodig) en er wordt helemaal niet gevraagd naar de omschrijving van het pakje!
Ik krijg een automatische ontvangstbevestiging waarin vermeld staat dat ze ernaar streven om de claim binnen tien werkdagen te behandelen...

Ik mag dus gewoon weer twee weken gaan zitten wachten, maar ondertussen blijf ik mijn dagelijkse track-&-trace-checks uitvoeren (daar ben ik al 5 weken aan gewend tenslotte) en wat staat daar, tot mijn verbazing, de volgende dag (9 augustus) op? De zending is gearriveerd in het land van bestemming! Hoe. Is. Het. Mogelijk.! Iedere keer als we bij DHL aan de bel trekken, lijkt de zending weer een zetje te krijgen...
Daarna gaat het (in verhouding met de voorgaande weken) snel. Binnen een week gaat het pakje door de douane en naar het import distributie-centrum en op 17 augustus meldt de track & trace dat de zending gereed is om afgehaald te worden en dat de ontvanger geïnformeerd is.

Dat is prachtig! Maarre... ík weet van niets. We klimmen dus maar weer eens in de telefoon, dit keer met de lokale postdienst (want die link van de lokale post waar we volgens DHL het pakje kunnen traceren werkt écht niet). De dame in kwestie bevestigt dat het pakje inderdaad in Trinidad is (hoera!) en meldt dat het eerst naar Tobago gestuurd wordt en daarna krijgen we een briefje in de bus dat we het kunnen ophalen.
Als we op dinsdag 22 augustus nog geen briefje ontvangen hebben (en omdat we de volgende dag toch naar Scarborough moeten) bellen we nog maar eens (niet geschoten is altijd mis). Wat blijkt? Het pakje ligt al sinds 17 augustus op het postkantoor in Scarborough!

En dan is de grote dag dan eindelijk aangebroken. Woensdag 23 augustus, 54 dagen nadat het in Nederland verzonden is, hebben we onze felbegeerde nieuwe rijbewijzen in handen!!

DHL, dat aloude, gerenommeerde bedrijf met betrouwbare service. Op hun website staat Makkelijk en snel pakketten ontvangen en versturen, maar ik weet inmiddels beter:

D H L dat staat voor: Duurt Heeeeeeel Lang!