Archief oude blog 2011

2011

Nieuwjaar (1 januari 2011)

Oudejaarsdag brengen we door met wachten. Eigenlijk zouden we ´s morgens gaan duiken maar omdat het weer de hele nacht geregend had, kwamen de klanten niet opdagen. Dus hebben we wat in de duikschool rondgehangen, wachtende bij de skype om te zien of we iemand uit Nederland te pakken konden krijgen om ze (alvast) gelukkig nieuwjaar te wensen, maar helaas waren er maar weinig mensen on-line.
Aan het eind van de middag zijn we naar huis gegaan en uit solidariteit met familie en vrienden hebben we om 10 seconden voor 18.00 uur mee afgeteld met Nederland en getoost op het nieuwe jaar, terwijl we zaten te smikkelen van onze huisgemaakte hamburgers. Vreemde gewaarwording dat het in Nederland al 2011 is terwijl wij nog 6 uur moeten wachten. Van dat wachten is het overigens niet meer gekomen, want aangezien we hier een dagritme hebben van vroeg opstaan (om 6 uur 's morgens komt het bos en het dorp tot leven) en vroeg naar bed gaan, waren we rond 22.00 uur allebei moe en hadden geen zin om nog 2 uur te wachten en zijn we dus gewoon naar bed gegaan (ja,ja, ik weet het: saai!). Precies om 24.00 uur werden we wakker van vuurwerk en hebben we elkaar nogmaals gelukkig nieuwjaar gewenst. Vanaf Bocas (Isla Colon) hoorden we een hoop vuurwerk, veel knallen en af en toe lichtten de lucht rood en groen op. Op Bastimentos was er niet veel vuurwerk, maar de kerkklok luidde om 24.00 uur het nieuwe jaar in en her en der hoorden we muziek en stemmen van wat huislijke feestjes.
Het nieuwe jaar begint, zoals het oude jaar eindigde: wachten op klanten die niet komen. Gisteren afgesproken met mensen die vandaag wilden gaan duiken onder voorbehoud van het weer en je voelt de bui al hangen: jawel, het regent alweer sinds vanmorgen 5 uur!
Oh ja, en dan nog even terugkomend op ons vorige verhaal. Tom kwam gisteren in Bocas Rob, de eigenaar van de andere duikschool, tegen en vroeg hem recht op de man af of zij het anonieme telefoontje gepleegd hadden. Rob ontkende dit echter ten stelligste, dus daar gaan we dan maar vanuit. Vertrouwen in de mensch, nietwaar...?
Ach, ondanks controles en slecht weer, wij beginnen dit nieuwe jaar vol goede moed want, en dat heeft het afgelopen jaar hier in de Caribean wel bewezen, na regen komt gelukkig altijd weer zonneschijn.
Wij wensen iedereen een heel gezond en gelukkig 2011!!

Strubbels (8 januari)

Vandaag is Roberto's vader jarig dus wij zaten vanmorgen vroeg (want dan is het al middag in Nederland) al achter de computer om te bellen, maar helaas zit hij niet op skype... Tja, dan is het lastig al je zover weg zit.
Het nieuwe jaar is qua business goed begonnen. We zijn bijna elke dag uit duiken geweest met fundivers en DSD's ondanks het aanhoudende wisselvallige weer. Maar we hebben ook wel wat strubbelingen gehad de afgelopen week. Zoals we al verwacht hadden, blijkt het lastig om vaste afspraken met een bootkapitein te maken. De ene dag hebben ze niets te doen en willen ze best varen, maar de volgende dag moeten ze toevallig iets anders doen en dan moeten we dus op zoek naar een andere bootkapitein met boot (want niet iedere bootkapitein heeft zijn eigen boot hier). En als het mooi weer is, wordt het helemaal lastig want dan zijn alle bootkapiteins tours aan het varen en dan komen ze, ondanks afspraak, gewoon niet opdagen! Het is dus iedere keer weer een uitdaging om een beschikbare boot en kapitein te vinden.
Verder hebben we alweer moeten investeren. De printer, die we van Tom mochten lenen, heeft het begin van de week begeven. En aangezien wij echt een printer nodig hebben (voor de tijdelijke certificaten die we cursisten mee moeten geven en diverse PADI formulieren) en Tom eigenlijk niet, hebben wij dus afgelopen dinsdag maar een nieuwe gekocht. De volgende "kostenpost" dient zich alweer een paar dagen later aan. Want donderdag, na terugkomst van 2 fundivers, blijken we ineens een masker te missen. Even hoopten we nog dat hij ergens in de boot was achtergebleven maar helaas, geen masker te vinden en niemand heeft enig idee wat ermee gebeurd is. Gelukkig hebben we nog een reservemasker maar het is wel zuur. Nog geen maand bezig en dan al een gloednieuw masker kwijt. En dan hebben we sinds gisteren nog een volgend probleem. De compressor bij "Starfleet" (de bevriende duikshop op Colon) is kapot! Dat is natuurlijk allereerst een probleem voor Starfleet, maar ook voor ons want onze flessen worden iedere dag bij Starfleet gevuld. Duimen dus maar dat de compressor snel gemaakt kan worden in het weekend, want Roberto gaat vanmiddag weer duiken en daar hebben we nog precies genoeg flessen voor...

Ons huis (11 januari)

Sinds dat we in december zijn teruggekomen op Bastimentos hebben we een "eigen" huisje, want Tom en Ina wonen natuurlijk weer gewoon in hun privévertrekken in Tio Tom. Dus hebben we een huisje gehuurd in het dorp. Het ligt op zo'n 5 minuten lopen van het hostal, een stukje de berg op, aan de rand van de jungle. Het is een houten huis op palen, omringd door palm- en bananenbomen en andere tropische begroeiing en aan het eind van de middag, als we terug zijn van een dag "hard" werken, zitten we heerlijk op de veranda te genieten van de kleurrijke vogels en vlinders die rond het huis vliegen en fladderen en van de zoetige geur die de bloemen tegen de schemering beginnen af te geven.
Klinkt leuk toch? Maar ik denk dat het jullie nog meer zegt, als jullie het zíen, want natuurlijk hebben we een filmpje gemaakt! En, sinds dat we in Nederland zijn geweest, hebben we ook weer een video-bewerkingsprogramma op de laptop staan (met dank aan Monique) en hebben we dus het filmpje kunnen monteren. Daardoor zal 'ie wel iets langzamer zijn met downloaden, dus misschien is het beter om 'm eerst helemaal te downloaden en daarna te bekijken. Klik op de onderstaande link. Veel kijkplezier!
Filmpje van ons huis

 Regen (16 januari)

Het heeft de afgelopen dagen geregend, geregend en nog eens geregend. Vooral 's nachts regent het aan één stuk door maar ook overdag krijgen we met regelmaat enorme hoosbuien op ons dak. Het pad naar ons huis waar we iedere dag doorheen soppen wordt steeds modderiger en we zakken inmiddels al tot onze enkels weg (die laarzen zijn absoluut een goeie investering geweest)! Met dit regenachtige weer blijven ook de klanten weg en we hebben het de afgelopen dagen dan ook heel rustig gehad. Het was überhaupt heel rustig met toeristen, wat volgens Tom en Ina erg ongewoon is voor deze tijd van het jaar (hebben wij weer....)
Maar vanmorgen, hoera, schijnt de zon aan een strak blauwe hemel! Prachtig weer om te gaan duiken. Te meer omdat we gisterenavond nog met mensen gesproken hebben, die graag een openwater-cursus willen doen en waarmee we vanmorgen om 9 uur hebben afgesproken. Maar helaas, niets zo veranderlijk als een toerist. Iedereen is waarschijnlijk zó ontzettend blij dat het weer mooi weer is dat ze massaal op toer of naar het strand gaan en onze klantjes zijn vanmorgen dus gewoon niet op komen dagen. Nou ja, kunnen wij mooi naar Bocas om te kijken of we onze flessen ergens kunnen vullen, want de compressor van Starfleet is weer kapot. Je weet tenslotte nooit of de klanten morgen alsnog op de stoep staan en dan hebben we alles maar weer op orde.
En verder... ach, de zon schijnt dus waarom zouden we zelf ook niet een beetje van het mooie weer genieten (ook geen straf)!

Reclame (22 januari)

We zijn net een maand bezig en de mond-op-mond-reclame doet nu al zijn werk. De allereerste week dat we bezig waren, hadden we een jong duits stelletje dat hun open-water-cursus bij ons deed. Dit stelletje is in Nicaragua twee duitse jongens tegen gekomen aan wie ze blijkbaar enthousiast over ons verteld hebben, want de afgelopen week zijn deze twee jongens bij ons binnen gestapt en ze hebben inmiddels ook allebei hun duikbrevet gehaald!
Het lijkt erop dat het hoogseizoen inmiddels toch is aangebroken. Het is de afgelopen dagen mooi weer geweest en plotseling is het weer erg druk. Het hostal zit vol en er lopen regelmatig mensen bij ons binnen die informeren naar duiken. Vanmorgen is Roberto met 4 duikers uitgevaren en voor morgenochtend hebben we sowieso al 2 meisjes die meegaan. Overigens is het nog altijd een beetje improviseren als we met 4 duikers weggaan, want we hebben nog steeds niet alle spullen, en het is vooral lastig om iedereen van je juiste maten wetsuit en vinnen te voorzien. Gelukkig hebben Tom en Ina ook vinnen die we kunnen lenen en met wetsuits is het af en toe behelpen met een extra shirt eronder. Gelukkig is het zeewater hier constant 28 graden Celsius, dus echt kou lijden hoeven ze niet.
Het is zelfs zo druk op het eiland dat we vanavond logees hebben! De duitse jongens (die zojuist bij ons hun open-water-brevet hebben gehaald) waren nl. tegen Tom en Ina vergeten te zeggen dat ze een nacht extra wilden blijven, en hun kamer is inmiddels alweer verhuurd. Dus Roberto zegt in zijn enthousiasme dat ze desnoods bij ons kunnen logeren. Dat leek de jongens blijkbaar wel gezellig want ze gingen er direct op in en dus zijn we voor vanavond weer eventjes hostalhouders. De mannen hebben in hun bagage ook een fles rum (ze trakteerden ons gisterenmiddag al op een rum-cola, ter viering van het duikbrevet) dus het zou wel eens laat kunnen worden...

Jongste inwoner (27 januari)

Bastimentos heeft er sinds vorige week een inwoner bij. Nicole is onze bijna-buurvrouw want ze woont op de hoek waar wij het hoofdpad verlaten en linksaf naar boven richting huis lopen. Ze is een amerikaanse die met een lokale jongen getrouwd is en samen runnen ze een italiaans restaurantje waar ze heerlijke pizza's en pasta's maken. En zij is donderdag 20 januari bevallen van een prachtige zoon. Eigenlijk zaten we er al een tijdje op te wachten, want volgens de arts in Bocas was ze uitgerekend op 23 december. Dus rond Kerst was iedereen al vol verwachting en vroeg dagelijks of er al iets zat aan te komen. Maar er kwam maar niets en er kwam maar niets, totdat bij een extra controle geconstateerd werd dat ze pas rond 18 januari uitgerekend was. Bleek dat de eerste arts graag wilde dat Nicole tijdens zijn dienst zou bevallen en daarom maar gezegd had dat het in december zou komen... (alsof je dat af kan dwingen). Maar goed, uiteindelijk beviel Nicole dus keurig op tijd van een gezonde jongen: Zephaniah Roy Stewart, roepnaam Ze (spreek uit "zie").

Op praktisch hetzelfde moment arriveerde bij Tio Tom de oudste toerist op Bastimentos: nl. de overgrootmoeder van de zojuist geboren Ze! Nicole wist dat haar moeder zou komen, maar dat haar oma ook mee zou komen was een complete verrassing voor haar. Dus toen Nicole na 3 dagen samen met Ze uit het ziekenhuis (in Bocas) kwam, was er een heel emotioneel weerzien op het dek van Tio Tom.  De oude dame is al 92 jaar en slecht ter been, maar ze heeft toch maar die hele reis gemaakt, inclusief de overtocht in zo'n klein bootje waar ze in- en uit heeft moeten klauteren. En op de vraag van Nicole of oma het naar haar zin had, antwoordde ze met een stralende glimlach "ik geniet van iedere seconde!" Op de foto zie je Nicole met oma Laura en achter-kleinzoon Ze.

Bootkapitein (5 februari)

Het is de afgelopen weken lekker druk geweest en Roberto is iedere dag uit duiken geweest, soms twee keer per dag ( 's ochtends en 's middags) en we hebben inmiddels ook al een paar keer een nachtduik gemaakt. En... het begínt erop te lijken (je ziet, ik ben heel voorzichtig en klop het ook direkt af) dat ons boot-en-kapitein-probleem is opgelost. Een week of 3 geleden was het weer eens zover. We hadden een duiker maar de bootkapitein waarmee we afgesproken hadden (kapitein numero zoveel, ondertussen) kwam niet opdagen. Dus overal rondbellen en -vragen, maar geen kapitein of boot te krijgen. Op dat moment stapt Ed binnen. Ed is een gepensioneerde amerikaan die hier een half jaartje geleden is komen wonen en die een paar keer per week bij Tio Tom binnen loopt om gebruik te maken van het internet. We kennen hem dus goed en weten dat hij een eigen boot heeft. Dus, min of meer wanhopig, vraagt Rob hem of hij zijn boot niet wil verhuren. Ed vindt dat geen probleem en de lokale jongen die de boot voor hem vaart, vindt het ook prima, dus zo gezegd, zo gedaan. De kapitein, Roberto genaamd, blijkt het leuk werk te vinden en sinds die dag is hij onze vaste kapitein! Al ruim 3 weken lang verschijnt hij iedere dag op de afgesproken tijd, hij weet ondertussen wat er gebeuren moet, helpt mee en heeft zelf inmiddels ook al twee keer meegedoken. Hij heeft het naar zijn zin en begint nu ook een beetje los te komen en van de week vertelde hij ons het volgende verhaal.
Roberto woont een eind van het dorp vandaan, aan de rand van de jungle waar je alleen per boot kan komen. Hij heeft een paar koeien, die in een met prikkeldraad afgezet veldje staan. Van de week kwam hij 's middags thuis en toen vond hij een jong aapje dat vastzat in het prikkeldraad. Hij heeft het aapje losgemaakt en mee naar huis genomen, waar hij het een flesje melk gaf dat het aapje met eigen handjes vasthield en gulzig opdronk. 's Avonds, toen Roberto al op bed lag, was er plotseling een enorm kabaal buiten. Een aantal volwassen apen zat voor zijn huis te roepen en te krijsen. Roberto bracht het baby-aapje naar buiten en zodra hij het losliet, rende het kleintje op de groep apen af, werd opgepakt door de moederaap en de hele groep verdween, met het geredde aapje, de jungle in... Ontroerend, nietwaar?

Pad (11 februari)

Herinneren jullie het filmpje van een paar weken geleden nog? Waarin ik op die Ma-Flodder-laarzen door het dorp stap, omdat de weg naar ons huis zo modderig is? Zal ik jullie eens wat vertellen... die laarzen zijn niet meer nodig! Omdat het niet meer regent, denk je? Nee het regent nog regelmatig, vooral 's nachts. Nee, onze huisbaas Gloria is zo lief geweest om, zonder dat wij daarom gevraagd hebben, een pad aan te leggen! Anderhalve week geleden kwamen we terug van ons werk (ja, ja, het klinkt als een gewone door-de-weekse werkdag) en toen werden we verrast door een prachtig tegelpad (zie foto linksboven). Natuurlijk is het nog niet klaar, ze hebben er 1 dag aan gewerkt en sindsdien is er niets meer gebeurd, maar Gloria vertelde vol trots dat het pad nog afgemaakt wordt, helemaal totaan het reeds bestaande pad boven aan de trap. Wannéér ze het gaan afmaken, heeft ze er niet bij gezegd, dus dat zal wel "mañana" worden, maar voorlopig is het echt modderige stuk al betegeld, dus het laarzen-ritueel is verleden tijd (zie foto rechts en let op de teenslippers)!

Electriciteits-crisis (13 februari)

Gisteren viel om half negen 's morgens de electriciteit uit. Dat gebeurt wel eens meer. Meestal is het een geplande uitschakeling van een paar uur om werkzaamheden te verrichten en hebben we 's middags weer gewoon stroom. Het feit dat het nu op een zaterdag gebeurde, was al een indicatie dat het misschien geen geplande uitschakeling betrof en dat klopte ook want we hebben de hele dag zonder stroom gezeten!
In de duikschool veroorzaakte dat een klein ongemak want we hadden een nieuwe student die graag de les-video wilde zien. Maar goed, de laptop heeft een accu dus dat lukte nog wel. Hoewel, zo'n accu is wel snel leeg en na 1 hoofdstuk hield de laptop er al mee op. Gelukkig had de student haar eigen laptop ook bij zich dus deel 2 kon ze ook nog bekijken.
Thuis veroorzaakte de stroom-uitval een iets groter ongemak, want geen stroom betekent daar ook geen water! We hebben nl. een grote watertank achter ons huis staan, die aangesloten is op de waterleiding van het dorp. Op die tank is een pomp geplaatst om het water naar ons huis te krijgen (want dat staat op palen, dus het water moet naar boven gepompt worden). Voordeel hiervan is dat we altijd water hebben met voldoende druk, maar nadeel is dat die pomp op electriciteit werkt en geen stroom betekent dus ook geen water. Koken kon gelukkig wel want dat gaat hier nog gewoon op gas. We besloten maar iets eerder te gaan eten, zodat we niet in de keuken met kaarsen of zaklantaarns hoefden aan te modderen en bij gebrek aan water heb ik daarna de vaat maar zo goed mogelijk schoon geveegd met keukenpapier. Tegen zeven uur was het aardedonker en doodstil in het dorp. Normaal gesproken hoor je hier altijd overal muziek, maar ook de getto-blasters werkten nu niet natuurlijk. We hebben gezellig wat kaarsjes aangedaan, een eigen muziekje opgezet (want onze I-pod en speaker hebben geen stroom nodig) en lekker zitten kletsen. Om half 10 's avonds ging het licht plotseling weer aan, dus ik ben binnen gesprint om gauw de vaat te doen. Dat was maar goed ook want ik was nog niet klaar of het licht viel weer uit! Dit keer duurde het nog maar een half uurtje en om 10 uur was de electriciteit weer hersteld. Maar tegen die tijd vonden we het eigenlijk veel gezelliger om in 't kaarslicht te zitten en we hebben het licht gewoon lekker uit gedaan.

Dom (19 februari)

Gisteren hadden we een volle bak, 1 fundiver en 3 DSD´s (mensen die een proefduikje maken). Het was prachtig weer en ik besloot mee te gaan op de boot om een paar foto's en een video te maken, want  dat  doet het altijd leuk op de blog. Een goede voorbereiding is het halve werk, dus ik pakte een tasje in met de camera en een veelvoud aan volledig opgeladen batterijen, m'n zonnebril en boek en, nadat ik me eerst alvast goed had ingesmeerd, de zonnebrand faktor 40, want ook al heeft de boot een overkapping en merk je het niet met het briesje, je verbrandt levend op het water...

Terwijl de duikers op het dek de sets opbouwen, maak ik alvast wat opnames en even later vertrekken we met de boot richting duikstek. Daar aangekomen geeft Roberto nog de nodige instructies en dan gaan de duikers zich gereedmaken. Terwijl ik weer opnames maak, genieten we nog steeds van een blauwe lucht, stralende zon en een (weliswaar stevig) briesje. Tegen de tijd dat iedereen in het water ligt en aanstalten maakt om af te dalen gaan er twee dingen mis. Ten eerste is de geheugenkaart van mijn camera vol. Ik had er wel aan gedacht om voldoende batterijen mee te nemen, maar vergeten om de geheugenkaart leeg te maken (niet handig!) dus ik kon geen foto's of video meer maken. Vervelender was het dat het briesje aantrok tot een forse wind en een grauwe loodgrijze lucht meebracht. Binnen de kortste keren kwam de regen, dankzij de wind, vertikaal de boot binnen. Tja, had ik overal rekening mee gehouden, behalve met regen! Dom, want na een jaar op Bastimentos had ik kunnen weten dat het weer hier echt binnen een half uur volledig kan omdraaien. Er zat niets anders op dan me, in m'n korte broek en dunne zonne-hempje met m'n rug naar de wind gekeerd, gelaten nat te laten worden. Gelukkig blijft de temperatuur altijd rond de 30 graden hangen dus echt koud werd het niet, hooguit een beetje onaangenaam.
Tegen de tijd dat de duikers terugwaren, was ik doorweekt, maar toen gingen we toch terug om de DSD'ers terug te brengen en eenmaal in de duikschool was ik snel opgedroogd en was het "leed" alweer gauw vergeten. De dag heeft in ieder geval wat foto's opgeleverd, waarvan er hier enkele te zien zijn. Op de video zullen jullie nog even moeten wachten, want die willen we eerst netjes monteren.

Dagelijks leven (27 februari)

Hier op Bastimentos gaat het leven z'n gangetje. 's Nachts kan het flink regenen (soms tot halverwege  de ochtend), overdag schijnt de zon en is het goed warm (tot ca. 33 graden) en we gaan regelmatig  duiken (hoewel we vandaag geen klantjes hebben). En verder gaat alles z'n dagelijkse gang.

Vorige week moest er bijvoorbeeld een oude, dode palmboom, die bij Tio Tom voor stond, omgezaagd worden, en dat is hier een hele belevenis. Weg afzetten kan niet want dan is de "hoofdstraat" en enige pad hier op het eiland niet meer toegankelijk en even met een kettingzaag omzagen gaat ook niet want langs het smalle pad hangen electriciteitsdraden en als de boom daarop valt, zit het hele eiland zonder stroom. Het moet dus met het nodige beleid gebeuren. Allereerst worden er op de stam van de boom dwarsplankjes gespijkerd. Hierop klautert een man behendig naar boven, zodat hij de enkele dode bladeren die er nog zijn los kan hakken. Daarna klimt de man langs de stam nog verder naar boven om daar een touw te bevestigen aan de top. Ademloos, als zitten we in het circus, kijken we omhoog. Onvoorstelbaar hoe de man, als een aap vastgeklemd om de stam, minstens 15 meter boven de grond in de dunne boomtop hangt. Daarna klautert hij weer een stuk naar beneden en begint daar met een  machete (een groot hakmes) het bovenste gedeelte van de boom om te hakken! Beneden staan 2 man aan het touw te trekken om de top om te trekken zodra deze voldoende is doorgehakt. Ondanks de smalle ruimte komt hij precies tussen de electriciteitsdraden  door op het pad terecht. Daarna word een stuk lager weer een gedeelte omgehakt met de machete en omdat dit gedeelte van de stam veel dikker en zwaarder is, valt deze richting zee, precies op het stukje grond tussen Tio Tom en het huis van de buurman. De mannen krijgen een bescheiden applausje. Missie geslaagd.
Verder de afgelopen week ook nog een begrafenis gehad op het eiland (tja, ook dat hoort bij het dagelijks leven). Sebaio was nog niet zo oud (in de veertig) maar al een tijdje ziek. Vorig jaar, toen we het hostal runde, heeft hij ons vaak geholpen met het bestrijden van termieten, hij wist altijd direct het nest te traceren en ging dan met zijn machete aan de slag om het weg te hakken. De begrafenis was vorige week zondag en zoals gebruikelijk werd de kist, achter de muzikanten van de Bomberos aan, in een lange stoet door het dorp naar de begraafplaats gedragen en wij hebben hem uiteraard die laatste eer ook bewezen. Zie het filmpje voor een indruk.
Filmpje begrafenis Sebaio (Seddan)

Hollandse lekkernijen (6 maart)

Toen we begin december vanuit Nederland weer terugreisden naar Bastimentos zat onze koffer vol met allerlei hollandse lekkernijen die we van de familie hadden meegekregen. Zo hadden we een heerlijk boerenkaasje en droge worst gekregen, een klein kruikje met een soort kruidenbitter en diverse chocoladeletters (en zelfs chocoladekikkers - het was tenslotte Sinterklaastijd), een paar doosjes drop en een achttal kleine één-portie-doosjes met verschillende varianten echte hollandse (De Ruijter) hagelslag! Ondanks het feit dat we keurig op de immigratie-formulieren van Panama hadden ingevuld dat we etenswaar bij ons hadden, werd er bij de douane niet naar gevraagd en konden we ons voorraadje hollandse kost dus gewoon meenemen naar huis.
En omdat je weet dat je hier niet eventjes naar de Albert Heijn kan om nieuw te gaan halen, is het met iedere hap extra genieten. Eerst hebben we de verse spullen opgegeten (kaas en worst) want het is natuurlijk zonde om dat te laten bederven. De andere spullen zijn houdbaar en daarvan hebben we dus nog veel langer plezier. Verdeeld over de afgelopen maanden hebben we zo af en toe heerlijk gesnoept van de chocolade. En die één-portie hagelslagdoosjes, hebben we ontdekt, daar kun je met gemak twee boterhammen beleggen (en dat verdeeld over een héleboel ontbijtjes)! Maar goed, na 3 maanden is het allemaal nu echt wel op. Hoewel... een paar weken geleden hadden we een nederlands stel in Tio Tom zitten die de laatste dagen van hun vakantie hier doorbrachten. En toen ze weggingen (terug naar Nederland) verraste ze ons door ons hun potje pindakaas te doneren, dus we smullen nu weer af en toe tijdens het ontbijt van de enige echte Calvé pindakaas (je weet wel, die van "smeuïg tot op de bodem") - met dank aan Jeroen en Rhodee! 
En als de pindakaas op is, heb ik altijd nog de drop. Drop, zo heb ik vorig jaar ontdekt, blijkt het enige dat ik echt mis hier. En omdat de familie dat wist, hebben ze maar liefst 6 doosjes drop meegegeven vanuit Nederland. En daarmee ben ik dus heeeeeel zuinig. (Je leest het goed, hier schrijf ik "ik", want alle andere spullen hebben we samen van genoten, maar die dropjes, die zijn dus echt van mij. Nou ja, vooruit, Roberto mag er heel soms ook eentje). Eind februari, na bijna 3 maanden, was het eerste doosje op. Als ik de dropjes-consumptie in dit tempo blijf volhouden, dan haal ik het met de 6 doosjes precies tot het eind van het jaar.....

Kinkajou (12 maart)

Al sinds dat we begin december in ons huisje aan de rand van de jungle getrokken zijn, zien we met regelmaat, aan het begin van de avond, een wollig beestje met grote ogen en een hele lange staart. Vaak loopt hij over de electriciteitsdraad die van de straat naar ons huis loopt. Het is een echte evenwichtskunstenaar, want hij loopt zonder problemen en razendsnel over de slaphangende draad en verdwijnt dan op ons dak. Andere keren zien we er twee of meer achter elkaar aan door de bomen langs ons huis gaan. We zien de takken van de bomen bewegen terwijl hun schaduw van boom naar boom springt. Na wat navragen en zoeken op internet, hebben we ontdekt dat het een Kinkajou betreft, een nachtdiertje dat in Midden- en Zuid Amerika leeft. Overdag blijken ze in de grote palmboom te wonen die tussen ons huis en dat van de buren staat en 's avonds, net na zonsondergang, gaan ze richting het oerwoud achter ons huis om voedsel (voornamelijk fruit maar af en toe ook insecten en zelfs vogeleieren) te vergaren. En op weg naar het oerwoud, komen ze dus langs ons huis.

Natuurlijk hebben we geprobeerd een foto van deze schattige beestjes te maken. Vooral als er eentje de weg via de electriciteitsdraad naar ons dak neemt, want dan komt het beestje recht op ons af en kunnen we hem heel goed zien. Avonden achter elkaar hebben we met het fototoestel in de aanslag gezeten, maar ze waren ons altijd te snel af. Of we werden door ze verrast en zagen dan nog net de lange staart het dak opgaan, of ze hadden ons al in de smiezen en draaiden zich razendsnel om op de slappe draad en verdwenen weer richting hun palmboom of een andere donkere boom. Nu, na 3 maanden vruchteloos proberen, hebben we de hoop maar opgegeven, die foto zit er niet in. Maar omdat het zo'n ontzettend leuk beestje is, wilden we 'm jullie toch laten zien, dus ik heb een foto van internet gehaald.
Het fototoestel laten we inmiddels achterwege, maar bijna iedere avond horen of zien we ze langskomen en we blijven met veel plezier genieten van deze natuur om ons heen.

Adres (17 maart)

Het dorpje op Bastimentos waar we wonen heet Old Bank. Het bestaat uit 1 betonnen pad van ca. 800 meter met enkele half- of onverharde zijpaadjes die naar de huizen leiden die wat hoger op de heuvel liggen. De straten hebben geen namen en de huizen hebben geen nummers en er wordt hier op Bastimentos dan ook geen post bezorgd. In Bocas echter, op het eiland Colon, is een postkantoor en daar ligt af en toe wat post voor Tom en Ina. Zij zijn hier nl. al zo lang dat de werknemers van het postkantoor Tom en Ina kennen en als er post voor hun is, wordt dat apart gelegd en als ze dan langs het postkantoor gaan, krijgen ze het mee. Wij wilden wel eens de proef op de som nemen en vrienden van ons hebben ons half december een kerstkaart gestuurd, geadresseerd aan Ina en daarna aan ons, met adres Bocas del Toro, Isla Colon, República de Panama. Begin deze week was Ina op het postkantoor en jawel hoor, daar lag onze kerstkaart keurig te wachten. Er lag ook nog een kerstkaart uit Duitsland voor Tom en Ina, dus het lijkt erop dat de gemiddelde "reistijd" van een normale brief van Europa naar Panama ongeveer 3 maanden is. Tja, het is geen DHL maar het komt in ieder geval wel aan.
Overigens krijgen we op Bastimentos toch één keer per maand post, nl. de electriciteitsrekening (hoewel rekening een groot woord is want onze electriciteitskosten bedragen gemiddeld zo'n 7 dollar per maand). Die rekening wordt niet aan huis bezorgd, maar krijgen we door iemand in ons handen geduwd als we over straat lopen of boodschappen aan doen zijn. Maar omdat het verbruik van iedereen weer anders is, is het is natuurlijk wel belangrijk te weten, welke rekening voor welk huis bestemd is. Dus ondanks dat er hier geen straatnamen of huisnummers zijn, staat er toch een soort van adres op onze faktuur: "Casa de madera sin pintar, a lado del tanque (distr. en mano)" wat zoveel betekent als "houten huis zonder verf, naast het reservoir (handmatig verspreiden)". Eenvoudig maar funktioneel, hoewel ik betwijfel of een brief vanuit Nederland met dit adres ons ooit zal bereiken.... Overbodig te melden dat de rekening uiteraard niet giraal te voldoen is, maar iedere maand cash betaald dient te worden op een kantoortje in Bocas.

D(r)u(i)k (25 maart)

De cryptische titel komt uit de koker van Roberto. Je moet er even naar kijken maar het betekent zoveel als druk met duiken (ja,ja, hij verzint het waar je bij staat). Oftewel, het gaat lekker. Je weet hier meestal nooit een dag van tevoren of je iets te doen zal hebben, maar terugkijkend hebben we het lekker druk gehad. De afgelopen twee weken hebben we 13 dagen achter elkaar duikers gehad en vaak ook nog twee keer per dag. Je begrijpt aan weekend doen we hier niet, als er duikers zijn dan werken we gewoon. De afgelopen twee dagen hebben we geen klanten gehad, dus dat wordt dan automatisch ons weekend. Maar vandaag gaan we zowel in de ochtend als in de middag weer duiken en voor morgenochtend hebben we ook alweer klantjes, dus we blijven lekker bezig.
Verder vindt dit weekend de "Bastimentos Boatraces" weer plaats en zoals je je misschien kunt herinneren van de blog van vorig jaar (29 maart 2010) is dat hier hét evenement van het jaar waar vooral de lokale bevolking volledig uit z'n dak gaat. Ze zijn al volop bezig met de tentjes opbouwen en de mega-geluidsinstallatie met joekels van luidsprekers staat al paraat. Het belooft weer een gezellige drukte te worden....

Niets te melden (4 april)

Het is alweer 10 dagen geleden sinds mijn laatste berichtje (de tijd vliegt voorbij als je het naar je zin hebt) en we hebben eigenlijk niets nieuws te melden. Alles gaat z'n gangetje. Zoals in het vorige bericht al geschreven, hebben we het lekker druk met duiken en dat blijft ook goed doorlopen. We zitten in de laatste maand van het hoogseizoen (volgens de veteranen hier duurt dat altijd tot en met Pasen, dus dat zou nog de hele maand april moeten zijn) en het hostal zit voorlopig nog goed vol. Die gasten spreken we sowieso altijd en vaak gaan ze met ons duiken of doen ze een cursus, zelfs al waren ze het in eerste instantie niet van plan. Verder komen er regelmatig mensen binnenlopen die wat informatie willen. Soms gaat het om "shoppers", die overal om prijzen vragen en uiteindelijk voor de goedkoopste gaan, maar het gebeurt ook vaak dat ze er toch voor kiezen om met ons te gaan duiken. Het blijkt dat de kleine opzet van onze duikschool (maximaal met 4 duikers tegelijk op pad) en de persoonlijke aandacht de mensen heel erg aanspreken. 
Eén keer per week werken we in het hostal. Dat is nooit een vaste dag, maar gaat gewoon in overleg. Het is altijd een leuke afwisseling en je hebt dan toch weer een ander soort contact met de mensen. Hoewel je heel soms (net als vorig jaar) een zeer lastige of veeleisende klant treft en dan denken we wel eens "het is gelukkig maar voor één dag!"
Verder hebben we nog wat filmpjes in het verschiet, o.a. van de bootrace van vorige week, maar die moet Roberto nog een beetje bewerken voordat we ze kunnen plaatsen en vanwege de drukte is hij daar nog niet aan toegekomen (ja,ja, het is stressen hier!). Maar wat in het vat zit, verzuurt niet dus blijf vooral de blog volgen want de filmpjes komen er echt aan...

Bastimentos Boatrace (9 april)

Een paar dagen geleden is het weer ineens omgeslagen en we hebben de afgelopen dagen en nachten veel regen gehad. Niet van die korte, tropische buien maar juist langdurige druilregen, helaas. Met dit slechte weer is het hostal langzaam leeggelopen en ook wij hebben de afgelopen dagen geen klanten gehad.
Voordeel hiervan is dat Roberto tijd had om de video van de boatrace te maken. Ons foto-toestel heeft overigens weer kuren en de batterijen lijken continu leeg te lopen dus de opnames zijn wat schokkerig omdat we nogal haastig gefilmd hebben (bang dat het fototoestel of de batterijen het vroegtijdig zouden begeven). Maar ondanks dat hopen we jullie toch een impressie te geven van hét evenement van Bastimentos: de Bastimentos Boatrace!
Net zoals vorig jaar (zie blog eind maart 2010) was het weer een happening waar vooral de lokale bevolking volledig uit z'n dak gaat. De deelnemers aan de wedstrijden zijn dan ook allemaal bekenden en iedereen heeft zo zijn eigen favoriet. Verder is het vooral een feest van eten, drinken en heel harde muziek. Op het plein stond een tent met de muziekinstallatie opgebouwd bestaande uit maar liefst 14 joekels van luidspekers! Maar, in tegenstelling tot vorig jaar (toen wij in Tio Tom sliepen, vlak naast het plein) ging de muziek deze keer niet door tot 4 uur 's nachts, maar werd op het redelijke tijdstip van 12 uur 's nachts uitgezet. Wij hadden er dit keer sowieso niet zoveel last van, want ons huis staat een stukje van het plein verwijderd en (zoals je op de video zal zien en horen) was de muziek en drukte alleen rond het plein geconcentreerd en was het in de rest van het dorp heerlijk rustig. Wat ook een verschil was met vorig jaar, was dat dit jaar op de maandag-ochtend na afloop al heel vroeg alle rotzooi op het plein was opgeruimd! Alleen jammer dat ze bij de gemeente even geen rekening gehouden hadden met al het extra vuil en aangezien er geen benzine beschikbaar was voor de vuilnisboot, hebben de vele vuilniszakken dus nog 3 dagen op de pier liggen wachten....
Filmpje boatrace

"A day at the office" (15 april)

Het is onverwachts ineens heel stil geworden en we hebben al ruim een week geen klanten meer gehad. Het weer is inmiddels weer erg mooi, maar om de één of andere reden is er zowel op Isla Colon als op Bastimentos bijna geen toerist te bekennen. Ook bij de grote duikscholen op Isla Colon is het dodelijk stil (één is er zelfs voor een paar weken dichtgegaan).  Zo zie je maar dat ook hier de seizoenen onvoorspelbaar zijn. We hopen er maar op dat dit de stilte voor de (Paas)storm is....
Maar "elk nadeel heb z'n voordeel" en we hebben de afgelopen week lekker geknutseld aan een filmpje over onze duikschool en de dagelijkse werkzaamheden dus we kunnen jullie nu een kijkje geven op een gemiddelde werkdag:
We staan iedere ochtend rond half acht op en gaan eerst rustig ontbijten op onze veranda. Daarna lopen we richting Tio Tom, onderweg iedereen vriendelijk goedemorgen wensend (in zo'n klein dorpje kom je iedere ochtend weer al je "buren" tegen) en rond half negen openen we de duikschool. We maken een praatje met de gasten die aan het ontbijt zitten en starten het "kantoortje" op (computer opstarten en e-mails lezen) wat meestal in een kwartiertje gebeurd is (dat is nog eens wat anders dan iedere ochtend weer door minimaal 50 nieuwe mails te moeten worstelen!). We vullen de waterton met zoet water om straks na het duiken de spullen te kunnen spoelen en bereiden vast wat zaken voor. Rond half tien komen de klanten binnen en terwijl ik met hen de papierwinkel invul en de betaling regel, zet Roberto vast alle spullen gereed op het dek (flessen, ademautomaten, jackets, loodgordels, maskers). Daarna krijgen de klanten wetsuits en vinnen aangemeten, gaan we op het dek de sets opbouwen en geeft Roberto een briefing over wat ze de komende duiken gaan doen. Ondertussen is de bootkapitein gearriveerd en laden we alle spullen in de boot en rond 10 uur zijn we onderweg naar de eerste duikstek. Soms ga ik mee duiken, maar vaak blijf ik "op kantoor" om wat kleine administratieve dingen te doen (documenten, folders of visitekaartjes printen, agenda bijwerken, bloggen, skypen) maar vooral om binnenlopers te woord te staan en nieuwe klanten te strikken of eventueel de duikers van de middagsessie te ontvangen. Intussen maakt Roberto met de klanten twee duiken op verschillende lokaties en vaart daarna direkt door naar Bocas (Isla Colon) om daar de gebruikte flessen weer te vullen. Rond een uur of half twee zijn ze dan meestal weer terug en laden we gezamenlijk de boot uit, spoelen alle duikspullen in de waterton en hangen ze te drogen. Na nog wat nababbelen en logboeken invullen sluiten we de dag meestal rond half vier af (tenzij we 's middags ook duikers hebben want dan doen we de hele exercitie nog een keer) en gaan we heerlijk op de veranda met een boekje en een drankje in onze hangmat hangen... Maar beelden zeggen meer dan duizend woorden, dus geniet van het filmpje:
Duikschool (a day at the office)

Vis (23 april)

Het is natuurlijk bijna een doodzonde om op een eiland in de Caribische Zee te wonen en te zeggen dat je niet van vis houdt, maar ik moet bekennen: ik ben geen vis-mens. Tot mijn twintigste kan me nauwelijks herinneren ooit vis gegeten te hebben. Toen ik bij Roberto in de familie kwam, veranderde dat want de hele familie eet graag vis, dus waagde ik me af en toe toch ook maar aan een hapje. En, het moet gezegd, sindsdien kan ik een malse visfilet of een stukje vette gerookte zalm best waarderen. Zolang het maar niet de uiterlijke kenmerken van een vis vertoont (kop, vinnen staart) en vooral géén graten bevat!
Maar ja, zoals gezegd, wonende op een eiland valt er niet aan vis te ontkomen, en aan fileetjes doen ze hier helaas niet. De vis wordt hier, zojuist gevangen, direkt vanuit de vissersbootjes aan het dek van Tio Tom verkocht, tja verser kan het niet. Dus ik moest er maar eens aan geloven. Voor een paar dollar  kochten we 3 hele vissen (volgens Tom een soort makreel) en Roberto viel de lastige taak te beurt om ze schoon te maken. In Tom's keuken, met behulp van zijn messen en wat aanwijzingen   werden ze vakkundig van alle ingewanden ontdaan. Maar tot mijn schrik bleef de rest van de vis geheel intact. En zo ging hij 's avonds ook de pan in en daarna mijn bord op... Dus voor het eerst in mijn leven heb ik vis gegeten die er ook op je bord nog als een echte vis uitziet. Maar, eerlijk is eerlijk, na een spoedcursus fileren, bleken er gelukkig geen akelig kleine graatjes in te zitten en de vis smaakte erg lekker!

Paasweekend (26 april)

We hebben een heerlijk paasweekend achter de rug. Ina (van Tio Tom) is een echte crea-Bea dus op Eerste Paasochtend lag er een "Paaspakketje" voor ons in de duikschool: twee geverfde paaseieren en een paar zelfgemaakte paaskoekjes.

Sinds afgelopen donderdag hebben we iedere dag weer wat klanten gehad, maar  op Paaszondag hadden we niets gepland staan, dus we besloten onszelf een dagje vrij te geven. En wat denk je dat we gedaan hebben? We zijn gaan duiken! We konden nl. aanhaken bij één van de duikscholen op Bocas die aan de noordkant van Bastimentos gingen duiken. Omdat dit aan de oceaanzijde ligt, kun je er niet  altijd duiken, alleen als de zee rustig is. Wij waren er nog nooit geweest en wisten de duikstek nog niet te vinden, maar nu konden we dus mee met de andere duikschool en zodoende deze nieuwe duikstek uitchecken. De duikstek heet "the Caves", hoewel het niet echt grotten zijn. Het is een grillige rotsformatie waar je prachtig doorheen kunt zwemmen. We hebben een paar onderwaterfoto's van de website van de andere duikschool geleend om je een idee te geven. Er zit niet zo heel veel leven, maar dat wat je tegenkomt is over het algemeen wel wat groter. We zagen o.a. een giga-crab en een flinke verpleegstershaai (de eerste die  ik hier in Panama heb gezien).
De tweede duik hebben we ook aan de noordzijde van Bastimentos gemaakt bij "Wash Rocks", twee kleine rotspunten die net iets boven de zee uitsteken en waar de golven overheen "wassen" (vandaar de naam). Hier zat wel enorm veel leven, natuurlijk de prachtig gekleurde tropische vissen die je in de Caribische Zee verwacht, maar ook zijn we twee hele grote groene murenen en alwéér een verpleegstershaai tegengekomen! Verder, zoals tijdens elke duik, hebben we ook weer ongelooflijk veel Lion Fish (volgens mij heten die Koraalduivels in het nederlands) gezien. Dit zijn prachtige beesten (zie foto) maar ze horen officieel niet in deze wateren thuis. Ze zijn een jaar of twee geleden plotseling hier opgedoken (men vermoedt dat ze met het balastwater van een schip meegekomen zijn) en aangezien ze hier geen natuurlijke vijanden hebben, vermenigvuldigen ze zich veel te snel en verstoren zo de balans in het onderwaterleven. Sinds een jaar wordt er dan ook regelmatig op ze gejaagd.
Na deze "vakantiedag" hebben we Tweede Paasdag een dagje in het hostal gewerkt en is Roberto 's middags weer met klanten gaan duiken. Ook vandaag hebben we het druk. Rob is nu met 3 fundivers uit duiken en vanmiddag beginnen we met 3 cursisten aan de Open Water Cursus, dus ja, de Paasdrukte is toch nog gekomen....

Clean-up Day (30 april)

Gisteren hebben we met alle duikscholen van Bocas en Bastimentos een Clean-up dag gehouden waaraan iedereen belangeloos meedeed. Nou ja, iedereen behálve onze vrienden van the Dutch Pirate (onze voormalige "werkgever"), zij schitterden in afwezigheid. Want tja, belangeloos... dát kost geld!
De dag werd een groot succes. Met minstens 30 duikers zijn we naar diverse duiklocaties gegaan en  hebben daar al het vuil uit de zee gehaald. En dat was hard nodig want er lag ontzettend veel. Er is zelfs een wasmachine uit het water gevist (vraag me niet hoe zoiets in hemelsnaam in de zee kan belanden)! Wij hebben onze bootkapitein ook mee laten doen en met de informatie-campagne die we om deze dag heen hebben gebouwd, hopen we de lokale bevolking bewuster te maken van hun omgeving en wat afval daarmee doet. In totaal is er meer dan 3.000 kg aan afval opgeruimd wat we van het geld van de donaties hebben kunnen laten afvoeren!

Slecht nieuws (6 mei)

Zoals jullie je misschien kunnen herinneren, ontvingen we in oktober vorig jaar heel erg slecht nieuws uit familie-kring. Deze week heeft dat een nog slechter vervolg gekregen: het gaat heel erg slecht met Roberto's zus. Daarom vliegen we morgen terug naar Nederland voor een onverwacht verblijf aldaar. We zullen proberen te blijven bloggen, maar reken niet op al te veel berichten de komende tijd.

Moeilijke tijd (23 mei)

We waren nog maar net op tijd terug. Op 9 mei, één dag nadat we in Nederland waren aangekomen, is Roberto's zus overleden. De afgelopen weken zijn heel moeilijk en emotioneel geweest. We hebben veel tijd doorgebracht met de familie en vooral Roberto is samen met de familie druk bezig geweest om allerhande dingen, die hierbij komen kijken, te regelen. We hebben nog een paar dagen om iedereen weer gedag te zeggen, want op zaterdag (28 mei) vliegen we terug naar Panama om daar te proberen de draad weer op te pakken.

Weer terug (31 mei)

We zijn weer terug op Bastimentos. Het is nog heel onwennig. Het was dit keer natuurlijk veel moeilijker om de familie weer achter te laten en we hebben onze draai nog niet echt gevonden. We zijn wel hartelijk en warm door de eilandbewoners ontvangen. Niet iedereen wist de reden van ons onverwachte vertrek, maar het blijkt dat ze ons wel gemist hebben in de afgelopen 3 weken en op het moment dat ze het nieuws horen zijn de mensen erg meelevend.
Hier is het laagseizoen volledig ingekickt en het is heel erg rustig. Vandaag en morgen werken we in het hostal. Tom en Ina hebben vrienden uit Duitsland over en daar zijn ze nu 2 dagen mee op pad. Vanmorgen vroeg zijn ze met een bootje vertrokken naar het meest afgelegen, onbewoonde eiland van de lagune om daar een nachtje te kamperen en morgenavond komen ze weer terug. Voor ons is het wel goed dat we wat te doen hebben. We hebben nog geen nieuwe duikers binnen en ook in het hostal is het rustig (maar 2 kamers bezet) maar zo hebben we in ieder geval iets om handen. We hebben in ieder geval voor aanstaande zaterdag een reservering staan dus dan gaan we weer duiken. Des te eerder komen we weer in ons ritme.

Ziekenhuis (10 juni)

Vervelende dingen komen nooit alleen. We zitten op dit moment in een hotel in David en ik heb inmiddels een operatie achter de rug.
We waren nog maar koud terug uit Nederland of ik constateerde een bult onder mijn arm. Een maand of 2 geleden dacht ik ook een keer iets gevoeld te hebben, maar dat deed ik toen nog af als verbeelding en ik heb er vervolgens niet meer aan gedacht. Nu echter voelde ik het plotseling weer en dit keer was het duidelijk: onder mijn linker bovenarm zat een bobbel die er rechts niet zat. Met de ervaring van Roberto's zus nog veel te vers in ons geheugen besloten we om het te laten onderzoeken. Het ziekenhuisje in Bocas is echter niet uitgerust voor dergelijke dingen dus afgelopen zondag (5 juni), precies een week nadat we waren teruggekomen op Bastimentos, vertrokken we naar David, de dichtstbijzijnde grote stad op het vasteland, een reis van een goeie 5½ uur (eerst met het kleine bootje naar Bocas, daarna met de grotere personen-ferry naar Almirante en dan nog ruim 4 uur met de bus door de bergen). Daar aangekomen konden we in het ziekenhuis al wat afspraken maken voor de volgende dag.
Maandag de hele dag in het ziekenhuis doorgebracht met onderzoeken en wachten, wachten en onderzoeken. ´s Morgens vroeg al bloed prikken en urinemonster achterlaten voor diverse onderzoeken. Daarna wachten op de arts. Die vond de bult onder mijn arm niet zo interessant maar dacht iets te voelen in mijn linkerborst. Dus röntgenfoto's maken van beide borsten. Die zagen er goed uit. De arts stelt voor om ofwel het een maand of 2 aan te kijken, ofwel een second opinion te vragen. Wij gaan voor het laatste. Wachten voor de volgende arts, een chirurg en oncoloog dit keer. Die bevindt de borstfoto's ook in orde maar zodra hij de bobbel onder mijn arm voelt, is hij gealarmeerd. Hij laat een ultrasound maken en daarop is duidelijk een ovaalvormige, ingekapseld ding van 4 bij 5 cm te zien, die hij een tumor noemt. Hij adviseert om dat te laten verwijderen. En dus lig ik woensdagochtend in een ziekenhuisbed en wordt is geprepareerd voor een operatie! Terwijl ik naar de operatiekamer gereden word, zie ik de lichtbalken boven me voorbij glijden en schiet het door mijn hoofd dat ik veel te veel medische thrillers heb gelezen....
Gelukkig verloopt de operatie voorspoedig en na een goed uur komt de arts Roberto al vertellen dat de operatie geslaagd is. Natuurlijk moet de tumor nog onderzocht worden dus op die uitslag moeten we nog even wachten. Ik heb weinig last van de narcose en voel me redelijk goed, er zit alleen nog een drain in de wond die er een aantal dagen in moet blijven. De volgende ochtend (donderdag) gaan we voor controle terug en de arts is tevreden. We moeten zaterdag weer terugkomen en hopelijk mag de drain er dan uit, want dan kunnen we terug naar huis. Tot die tijd zitten we verplicht in een nabij gelegen hotel en verdoen onze tijd met lezen en tv kijken (en geloof me daar is echt niks leuks aan!).... 

Goed nieuws! (21 juni)

Sorry dat het zo lang geduurd heeft, maar ja, als ze in Panama zeggen dat je over een week de uitslag krijgt, duurt het natuurlijk altijd weer een paar dagen langer. Na een aantal keer bellen, kregen we gisterenmiddag eindelijk het goede nieuws te horen: de tumor is goedaardig! Wat het precies geweest is, krijgen we waarschijnlijk nog wel te horen als we op nacontrole gaan, maar het lijkt een soort vetbol geweest te zijn. Toen ik afgelopen jaar zoveel kilo's ben afgevallen, heeft mijn lichaam blijkbaar geen afscheid kunnen nemen van al het vet ;o)
Het is alweer ruim anderhalve week geleden dat de drain uit de wond mocht en we de lange reis naar huis konden gaan maken. Ruim 4 uur hotsebotsen in een warme bus (terwijl een haan in de kofferruimte er vrolijk op los kraait) daarna nog zeker een uur in 2 verschillende bootjes hotsebotsen. Tegen de tijd dat we thuis zijn, ben ik total-loss. Op Bastimentos krijgen we niet echt de tijd om het rustig aan te doen want we de afgelopen week hebben we het razend druk gehad. We hebben 2 duitse meiden die de Open Water cursus doen en tegelijkertijd een Canadees/Nieuw Zeelands koppel dat de Advanced Open Water cursus doet. Daar tussendoor komen er ook nog wat fun-duikers en Discovery-duikers binnen. Dus we maken lange dagen en Rob ligt iedere dag 3 à 4 keer in het water. Op zich heel fijn, want het betekent dat we na ongeveer een maand (3 weken in NL en 1 week in David) eindelijk weer eens inkomsten hebben! Bovendien hebben we door de drukte ook minder tijd om na te denken over de uitslag die in het verschiet ligt...
En gisterenmiddag kwam dan eindelijk het verlossende woord. Want ondanks het feit dat we altijd het gevoel hadden dat het wel goed zat, is het toch erg fijn om het zeker te weten en er valt een enorme last  van ons af. Het is vreemd maar je kijkt toch ineens weer met een ander gevoel om je heen. Het is de afgelopen dagen heel erg warm geweest, maar gisterenavond viel er een heerlijke regenbui en vanuit m'n hangmat kon ik weer genieten van de frisse geur van het natte oerwoud. 

Dokter Rob (28 juni)

Roberto heeft zich de afgelopen weken zeer nuttig getoond als verpleger en dokter. Omdat de wond (een snee van zo'n 6 cm) net achter mijn linkeroksel zit, kon ik er zelf moeilijk bij en Roberto heeft dus iedere ochtend en avond de taak op zich genomen om de wond schoon te maken. Met zo'n warm en vochtig klimaat en zeker op zo'n plek onder je arm is het behoorlijk lastig om een infectie te voorkomen maar dankzij de goede zorg van Roberto is de wond keurig aan het genezen. Zelfs een beetje te goed. We hadden voor gisteren (maandag 27 juni) een afspraak in Bocas gemaakt om de hechtingen eruit te halen, maar de wond geneest zo snel dat de hechtingen er al een beetje ingroeiden. Een paar gingen er flink irriteren en afgelopen zaterdag heeft Roberto er dus alvast twee hechtingen zelf uitgehaald. De resterende negen heeft de arts er gisteren uitgehaald en ook dat kostte nogal moeite.
Omdat we toch al in Bocas waren, hadden we besloten om het goede nieuws te vieren en lekker uit eten te gaan. Er is sinds kort een sushi-bar in Bocas en die móeten we natuurlijk een keer uitproberen. Nadat we eerst nog de nodige betalingen (want einde van de maand) en boodschappen (want we zijn er nu toch) gedaan hadden, liepen we, ons al helemaal verheugend, naar het restaurant. Wat blijkt? Gesloten tot en met donderdag in verband met visa-run! We baalden daar zó enorm van dat we niet eens zin hadden om op zoek te gaan naar een ander restaurantje. In plaats daarvan zijn we naar de "gourmet-winkel" gegaan en hebben daar allemaal heerlijke hapjes gekocht, verschillende soorten kaas en worst, zalm, ciabatti-brood en een zalige fles Chardonnay, en die heerlijk op onze eigen veranda zitten opsmikkelen. Net zo duur als een restaurant maar ook zeker net zo lekker!
's Avonds na onze snoep-maaltijd belde Tom met de vraag of Roberto langs kon komen. Eén van onze studenten was nl. ziek en ze waren bang (natuurlijk net in hun studieboek over duikgerelateerde aandoeningen gelezen) dat het misschien met het duiken te maken kon hebben. Dus dokter Rob ging op huisbezoek. Na een aantal vragen naar de symptomen vroeg hij hoeveel de man gedronken had die dag. Twee koppen koffie en twee glazen cola..... in dit tropische klimaat.... De beste man bleek volledig uitgedroogd te zijn! Dus Roberto heeft direct een fles water met suiker en zout (zelfgemaakte ORS) voor 'm gemaakt en hem aan het drinken, drinken, drinken gezet. "...en zo kon dokter Rob, na een lonende werkdag, weer tevreden huiswaarts keren..." ;o)

Digi-taal (6 juli)

Het is een beetje op de achtergrond geraakt met de familie-omstandigheden en mijn operatie de afgelopen maanden, maar we hebben in de tussentijd ook nog gewerkt aan de opbouw van onze duikschool. Want als nieuw bedrijf is het natuurlijk belangrijk om een beetje naamsbekendheid te krijgen en in deze digi-eeuw is hét geëikte medium uiteraard het internet. Nu zijn noch Roberto noch ik echte digi-sterren, maar dankzij de hulp van een lokale vriend (duitse jongen die vanuit Bastimentos zijn internetbedrijf voert, een echt digi-beest dus) hebben we inmiddels een eigen website: Klik hier voor onze website www.scuba6diving.com
Daarnaast zijn we sinds een paar maanden ook bekend bij Tripadvisor, een website die erg populair is onder (backpacker)reizigers waar allehande informatie over locaties, hotels, restaurants en activiteiten vermeld staat en waar reizigers zelf een review kunnen plaatsen. We hebben daar ondertussen een aantal hele leuke reviews staan en werden daarvoor in mei door Tripadvisor beloond met een "Certificate of Excellence"! klik hier voor onze Tripadvisor link
Het leuke ervan is dat we al diverse klanten gekregen hebben die ons via het internet hebben gevonden, want zowel via onze eigen website als via de Tripadvisor site krijgen we regelmatig aanvragen binnen. En afgelopen week is er zelfs een aanvraag binnen gekomen via dit blog (zie reactie bij ons kopstukje "De duikschool in Tio Tom's Guesthouse"). Tja, ook al zijn we geen digi-fans, dat internet is toch wel digi-best....

Nacontrole (13 juli)

We zijn de afgelopen dagen weer even op reis geweest. We moesten namelijk naar het ziekenhuis voor de nacontrole van mijn operatie en dat kost dus twee dagen. Maandagochtend (11 juli) vroeg vertrokken we om de 6 uur durende reis met de gebruikelijke watertaxi's en bus te maken. Gelukkig zit alles mee, zodat we ruim op tijd zijn voor onze afspraak in het ziekenhuis, 's middags om 3 uur. De dokter bevestigt nogmaals het goede nieuws. De tumor was goedaardig en is geheel verwijderd en het is ook niet noodzakelijk om onder controle te blijven. Hij bekijkt en bevoelt de wond nog even en is zeer tevreden. Ik krijg een creme mee om de wond mee te masseren zodat deze mooi soepel wordt en daarna krijgen we een ferme handdruk met de mededeling dat we weer door kunnen gaan met ons leven, precies als voor de operatie. Episode afgesloten!
Aangezien we toch in David moeten overnachten (de laatste boot van Almirante naar Colon gaat om 18.30 uur en de busrit van David naar Almirante duurt 4 uur, dus we wisten bij voorbaat dat we dat niet zouden halen) nemen we maar gelijk onze kans waar om hier in een grote supermarkt te shoppen. Want er is hier natuurlijk toch veel meer keus en sommige dingen zijn hier gewoon veel voordeliger dan in Bocas. Zoals bijvoorbeeld heerlijke paté en chorizo of geraspte parmezaanse kaas. En we vinden zelfs een fles Drambuie, tja die kunnen we in Bocas absoluut niet krijgen! Dus na een avondje uit eten en een nachtje hotel, maken we dinsdag (12 juli) met goed gevulde rugzakken dezelfde 6 uur durende reis weer terug naar Bastimentos. Daar aangekomen horen we dat het de afgelopen avond enorm gestormd heeft. Onze buurvrouw vertelde dat het bijzonder spannend was geweest, want haar bakkerijtje liep onder water en ze was bang dat het dak ervan af zou waaien. De storm van het jaar en wij zijn net die ene nacht weg....
We hadden deze dag willen afsluiten met een bezoekje aan de sushi-bar in Bocas ´s middags, maar ook dit keer staan we voor een gesloten deur, omdat ze dicht zijn tussen 15.00 en 18.00 uur. Het is ons blijkbaar niet gegund. We besluiten lekker te gaan eten op ons eigen eilandje, bij Vanessa. Een piepklein restaurantje/terrasje langs het pad, waar we weer door iedereen begroet en welkom geheten worden (heerlijk, we zijn weer thuis). Drankjes verkoopt Vanessa niet, maar die mogen we gewoon zelf even bij het naastgelegen supermarktje kopen, geen probleem. Koken kan ze wel, en voor slechts 15 dollar hebben we allebei een overheerlijke maaltijd. Als we teruglopen naar huis, begint het te druppelen en we weten inmiddels dat dat de voorbode is van een fikse bui. Een kort sprintje brengt ons semi-droog thuis en terwijl de regen op ons golfplaten dak klettert, genieten we van een heerlijk kopje koffie. Mét natuurlijk een glaasje Drambuie, en dat is (voor degene die er aanstoot aan nemen, vergeef me mijn woordkeuze) klaar-komen-lekker!

Verbouwing (19 juli)

Tom en Ina zijn een stel bezige bijen. Sinds hun terugkeer in november zijn ze altijd wel iets aan het veranderen danwel verbeteren aan het hostal en af en toe leidt dat tot bouwput-achtige situaties. Zo hebben ze een tijdje geleden het dek geheel vernieuwd en opgehoogd en dat was een hele onderneming. Want het  hostal bleef open en ook wij waren gewoon in business, dus we moesten nog wel met onze spullen bij de boot kunnen komen. Het dek werd dus in gedeeltes gesloopt, met loopplanken aan elkaar verbonden en stukje bij beetje opnieuw opgebouwd, dit keer op cementen pijlers om verzakking te voorkomen. En ook de enorme plantenbakken die op het dek staan moesten dus een paar keer verplaatst worden. Dat gebeurde met een heleboel mankracht (8 man sterk) en een paar dikke palen als hefboom; met heel veel gekreun en gesteun wisten ze uiteindelijk de loodzware plantenbakken het hogergelegen dek op te hevelen. Dit tot grote schrik van het nest met heftig piepende jonge vogeltjes dat in één van de bomen ineens angstig scheef hing!

We hebben wekenlang in de rotzooi gezeten want dit is Panama en daar nemen "grote projekten" nu  eenmaal tijd in beslag. Vooral tijd dat de boel open ligt en er gewoon een week lang niets gebeurt omdat, eh... nou ja, eigenlijk geen idee waarom, het ligt gewoon stil. Maar uiteindelijk is het projekt dan toch een keertje afgekomen, hebben de vogeltjes het overleefd en kunnen wij weer gebruik maken van een mooi ruim dek!
En omdat Tom blijkbaar nog in bouw-modus was, besloot hij maar meteen om de rancho (een overkapping aan het einde van het dek, waar de hangmatten hangen) te verbouwen en deze ruim twee keer zo groot te maken. Gelukkig  deed hij dat grotendeels terwijl wij in David zaten voor mijn operatie, dus de rompslomp daarvan hebben we nauwelijk meegekregen.

Pakketje (24 juli)

Vrienden van ons blijken zich vrijwillig te hebben opgeworpen om de "dienst-der-posterijen" tussen Nederland en Panama te testen. Het begon met een kerstkaart welke ze half december 2010 verzonden en die half maart 2011 bij ons arriveerde (zie bericht "adres" d.d. 17 maart). Snel daarna kondigden ze aan dat ze een volgend post-experiment hadden gestart en dat we over 2 à 3 maanden maar eens langs het postkantoor moesten gaan. En ja hoor, toen we eind mei terugkeerden uit Nederland, lag er inderdaad post op ons te wachten. Dit keer was het een grote jiffy-envelop (in de volksmond ook wel "bubbeltjes-envelop" genoemd) met een kadootje en een kaart voor Roberto's verjaardag erin. Toen we onze vrienden konden bevestigen dat ook deze post in goede orde was ontvangen, besloten ze het experiment uit te breiden naar grotere zaken. En zo werden we afgelopen vrijdag verrast met een heus pakketje met allerlei hollandse lekkernij: miniatuurdoosjes met verschillende soorten hagelslag en chocoladevlokken, miniatuurkuipjes met honing, pindakaas, appelstroop en chocopasta en maar liefs 2 zakken (geen miniatuur!) overheerlijke drop! Alles stootvast verpakt in  een soort luchtgevuld "matrasje" van plastic.
We hebben wel enorm veel mazzel gehad, want Ina vertelde dat normaal gesproken alles wat groter is dan een envelop eerst naar "immigration" gaat en daar moet je dan bijna altijd een bedrag betalen om het pakje mee te mogen nemen. En (volgens goed Panamees gebruik) staat het te betalen bedrag vaak niet in verhouding tot de inhoud van het pakketje...
Maar goed, ons pakketje is er lekker tussendoor geslipt en wij kunnen de komende tijd weer heerlijk smullen. Sterker nog, ik heb inmiddels zoveel zakken en dozen drop dat ik niet eens meer zuinig aan hoef te doen. Bedankt Coen en Monique!

Jarig (29 juli)

Ik had gisteren willen bloggen, maar helaas waren ze aan het werk aan één of andere mast en het internet was zó traag dat web-log.nl niet wilde opstarten. Het gaf ook heel veel problemen met de skype en dat kwam gisteren behoorlijk slecht uit want veel vrienden en familie uit Nederland probeerden te bellen. Gisteren (28 juli) was Roberto namelijk jarig. Hoewel hij er zelf niets van wil horen, en ik mag het ook niet hardop zeggen, want hij is 50 geworden! Tot zijn grote opluchting doen ze hier in Panama niet aan Abrahammen of zelfgemaakte opa-poppen in de voortuin dus dat is hem bespaard gebleven. Maar het ging toch niet helemaal ongemerkt voorbij want, zoals ik laatst vertelde, heeft hij van vrienden uit Nederland een grappig kadootje gekregen en deze strop(das) moest hij -voor de foto- toch even om. Zoals jullie zien is hij al een echte "grumpy old man" aan het worden.... Eenmaal in de  duikschool aangekomen, bleken ook Tom en Ina van de verjaardag te weten en stond er een zelfgemaakte cake (niet lekker) met een opblaasvis (komt ter decoratie in de duikschool te hangen) en een klein flesje seco (wél lekker) voor hem klaar. En natuurlijk hebben heel veel mensen uit Nederland een felicitatie-mail gestuurd of geskyped (voor zover dat lukte).
Verder is het een gewone, drukke werkdag geworden, want sinds dinsdag hebben we 2 verschillende cursussen en Roberto moest gisteren dus weer zowel 's morgens als 's middags duiken (dat lukt gelukkig nog wel op z'n ouwe dag). Vorige week, toen het nog rustig was, hadden we het plan opgevat om op Rob's verjaardag een dagje Bocas te doen: wat betalingen doen (want einde maand), beetje shoppen en daarna lekker uit eten. Maar het blijkt wel weer dat je hier niet vantevoren iets moet plannen, want dat ging met die cursussen dus mooi niet door. In plaats daarvan hebben we aan het eind van de dag ter viering een paar rondjes weggegeven op het terras van Tio Tom.
Vanmorgen is Roberto alweer aan het duiken maar vanmiddag gaan we in de herkansing voor een middagje Bocas. Hoewel het dit keer wel geen terrasje zal worden, want het regent al de hele ochtend pijpestelen...

Duikdag (6 augustus)

Ik heb voor het eerst sinds eind april (Pasen) weer eens gedoken. De hele maand mei waren we immers in Nederland en een week na onze terugkeer begin juni had ik mijn operatie die me ook een tijd uit het water heeft gehouden. Maar gisteren was het heerlijk weer dus ik wilde wel weer eens mee. Dat leverde direkt een "pakken-probleem" op. Omdat we vorig jaar zoveel afgevallen waren, hadden Roberto en ik, toen we in december 2010 in Nederland waren, allebei een nieuw wetsuit gekocht. En hoewel we het nu zelf niet meer zo in de gaten hebben, blijken we toch langzaamaan nog meer afgevallen te zijn want nu zijn de nieuwe wetsuits ook al te groot. Maar we hebben inmiddels gelukkig een duikschooltje met uiteraard diverse dames- en herenmaten wetsuits, dus Roberto heeft zich een tijdje geleden al één van de duikschool wetsuits toegeëigend en ik heb me gisteren met plezier in een medium damesmaatje laten glijden. Onze oude pakken zijn sowieso geen verloren investering want die kunnen we in de duikschool weer gebruiken voor de wat stevigere klanten :o)
De duiken waren weer mooi. Heerlijk helder, 30 graden warm water en natuurlijk de gebruikelijke tropische vissen en kleurige koralen. Roberto had twee klantjes die een DSD (een eerste kennismakingsduik) deden en hoewel het meisje in het begin heel veel moeite had met de afdaling en haar oren klaren, lukte het haar dankzij Roberto's engelengeduld toch en uiteindelijk was ze, evenals haar vriend, dolenthousiast. Ik heb gewoon lekker meegedoken op zoek naar de wat meer verborgen schatten van de zee, die ik dan bij thuiskomst in onze boeken probeer terug te vinden. Zo heb ik gisteren een snakefish ontdekt, een vis die nauwelijk te zien is omdat 'ie zich helemaal in het zand ingraaft en alleen z'n snuit (die natuurlijk zandkleurig is) steekt erboven uit. De onderwaterwereld blijft fascinerend.

Maandagochtend-apparaat (12 augustus)

Iedereen kent het denk ik wel. Je hebt een apparaat, vaak een elektrisch of anderszins technisch ingewikkeld ding, dat al snel na aanschaf vreemde kuren begint te vertonen. En hoe vaak je het ook laat repareren, het euvel blijft gewoon bestaan. Een maandagochtend-apparaat (op maandagochtend in elkaar gezet door een medewerker met een heftig weekend achter de rug). Zo heb ik zo'n drie jaar geleden in Nederland een ademautomaat gekocht. Op zich een prima ding waar ik heel tevreden mee was. Maar na ongeveer een jaar begon de ademautomaat tijdens het duiken een beetje af te blazen (lucht geven terwijl ik geen ademteug neem). Meestal pas tegen het einde van de duik en dat schijnt heel vreemd te zijn. Dus hebben we het ding naar een servicemonteur gebracht om hem helemaal na te laten kijken, maar die kon niets afwijkends vinden. Helaas bleef het euvel bestaan dus terug naar de servicemonteur. Die vertelde ook dat het technisch eigenlijk helemaal niet kan, dat de ademautomaat aan het einde van de duik begint af te blazen. Ik, eigenwijs natuurlijk, kon alleen maar zeggen dat het misschien wel niet kán, maar dat 'ie het wel dóet... De servicemonteur heeft de automaat nogmaals helemaal doorgelicht, maar moest zijn meerdere in ons maandagochtend-monster erkennen en kon het probleem niet verhelpen.
De gewraakte ademautomaat is uiteindelijk meegegaan naar Panama, maar naarmate ik vaker achter elkaar ging duiken, werd het afblazen steeds erger en tenslotte was het echt geen doen meer. Dus hebben we hem maar weer eens naar een servicemonteur gebracht, dit keer bij onze bevriende duikschool op Bocas. Ook die kon niet ontdekken wat het probleem was en heeft uiteindelijk zo'n beetje alle onderdelen in het apparaat vervangen, maar ook dat mocht niet baten. Toen kwamen we in contact met een italiaanse duikinstructeur die bij Mares (de fabrikant van de ademautomaat) gewerkt heeft en hij wilde de automaat ook wel eens nakijken. Even leek het alsof hij de oplossing gevonden had, want twee duiken lang functioneerde het naar behoren, maar daarna verviel het weer in hetzelfde probleem. We hadden de moed al opgegeven toen we in Bocas doorverwezen werden naar Dave, een aparte vent (natuurlijk amerikaans) met lang haar en een bandana die hier op een boot woont en af en toe duikspullen repareert. Nadat we hem het hele verhaal verteld hadden, zag hij in het probleem wel een uitdaging, no cure no pay. Nadat hij de automaat enkele dagen onder zijn hoede had gehad, vermoedde hij de oplossing gevonden te hebben. En geloof het of niet, we hebben er de afgelopen weken bijna iedere dag mee gedoken en de ademautomaat werkt perfekt! Het weekend is eindelijk uit ons maandagochtend-monster verdreven...

Door-de-weekse dag (18 augustus)

Het was gisteren een gewone door-de-weekse dag. Hoewel dat hier niets zegt, want we merken hier nauwelijks het verschil tussen week of weekend en over het algemeen weten we 's morgens als we opstaan nog niet wat de dag ons zal brengen. Sommigen van jullie zal dit vervelend of saai lijken, maar wij vinden het heerlijk relaxt. We hebben het gevoel inmiddels "Panama-mode" gedoopt.
Toen we gisteren opstonden wisten we in ieder geval al dat we zouden gaan duiken, want dinsdag waren er twee amerikanen binnengewandeld die graag een keertje een proefduik wilden maken. Dus als we om half 9 de duikschool openen, zetten we vast wat spullen klaar en terwijl we wachten op de klanten zitten we even achter de computer, die plotseling van het ene op het andere moment compleet zwart wordt en uitschakelt! Shit... Misschien herinneren jullie je nog dat we vorig jaar ook computerproblemen hadden en toen een nieuwe lap-top hebben moeten kopen. Dat was half juni, net iets meer dan een jaar geleden, en het ding is dus nét uit de garantieperiode... Gelukkig kunnen we een beroep doen op onze goede vriend Chris, de whiz-kid die ook onze web-site heeft gemaakt, en die weet het probleem gelukkig te op te sporen. Een klein foutje op de harddisk, maar dat weet hij te omzeilen. Tegen de tijd dat Roberto weer terug is van duiken, heeft Chris het ding weer aan de praat. Thank god, want ondanks ons eenvoudige leven hier, kunnen we niet zonder dit stukje moderne techniek.
Rond een uur of 4 gaan we naar huis en terwijl we met boodschappen de trap naar ons huis opsjouwen, worden we uitgenodigd door onze bakkerij-buurvrouw om een borrel te drinken omdat ze vandaag jarig is. Daar kunnen we natuurlijk geen nee tegen zeggen en even later staan we in haar bakkerijtje (dat niet meer is dan een open ruimte met een dak erboven) samen met andere lokale mensen die we veelal wel van gezicht kennen maar niet van naam (en soms andersom) en die allemaal op de één of andere manier familie zijn van de jarige. Roberto neemt veilig een flesje bier en ik waag me aan een lokaal drankje: een zoete rode wijn met een scheutje melk. Het lijkt verrassend veel op een koffielikeurtje en smaakt me prima. Er staat een prachtig opgemaakte taart, die gelukkig nog niet aangesneden wordt, want uit eerdere ervaring weten we dat de creme die erop zit mierzoet is en het glazuur van je tanden doet springen. Wel heeft ze lekkere hapjes (worstjes in een dipsausje) en we mogen niet weg voordat we een schoteltje met rijst hebben gegeten. Gemaakt door Vanessa (je weet wel, van dat kleine restaurantje) die dus weer een nicht van onze buurvrouw blijkt te zijn. Zo langzaam aan gaan we de familie-verbanden steeds beter kennen en voelen we ons al aardig ingeburgerd.
Alternatief blog (10 oktober)
Hallo iedereen,

Velen van jullie hebben we al geschreven en de anderen zullen het inmiddels ook wel gemerkt hebben: ons blog op Weblog.nl is weken off-line geweest en hoewel je nu de blog soms wel weer kan zien, kunnen wij als blogger nog steeds niet inloggen en dus ook geen nieuwe stukjes schrijven. Wij zijn het ondertussen meer dan zat om te wachten totdat Weblog.nl al de problemen heeft opgelost, te meer omdat ze geen enkele indicatie kunnen geven van hoe lang het nog gaat duren. Daarom hebben we besloten om maar een "alternatief blog" te gaan maken en wel via e-mail. We hebben zoveel mogelijk adressen opgezocht van mensen waarvan we weten dat ze het blog ooit of nog steeds volgen en die gaan we voorlopig via mail op de hoogte houden van ons reilen en zeilen, totdat we een beter alternatief hebben gevonden (hetzij dat de gewone blog weer functioneert, hetzij dat we een ander blog gevonden hebben).

Mocht je deze mails niet willen ontvangen, laat het ons dan eventjes weten dan halen we je van de mailing-list. Maar ook als je nog mensen weet die deze mails wel zouden willen ontvangen, kunnen jullie ons hun e-mail adres doorgeven.

Update (10 oktober)

Omdat ik ruim twee maanden niet heb kunnen schrijven, volgt eerst maar eens een update. Tja, dat wordt lastig want met dit relaxte leventje blijken we steeds korter van memorie te worden. We leven hier zó in het "hier en nu"  dat we soms al moeite hebben om ons te herinneren wat we gisteren hebben gedaan. We maken vaak het geintje dat er hier ergens op het eiland een onzichtbare "vergeet-sluis" is en zodra we daar doorheen lopen, zijn we alles vergeten (zo'n sluis had ik vroeger op m'n werk moeten hebben!).
Maar goed, terug kijkend in de agenda zie ik dat augustus nog een lekkere drukke maand was, met heel veel duikers. Vanaf begin september zakt dat direct in en deze maand zal uiteindelijk onze slechtste maand tot nog toe worden, die we (voor het eerst dit jaar) met verlies afsluiten. Mazzeltje is dan wel weer, dat Tom en Ina graag twee weken op vakantie wilden en dat wij de afgelopen twee weken (24 september t/m 9 oktober) dus in het hostal hebben gewerkt, want dat levert weer een extraatje op. Dat was wel weer even wennen hoor, hele dagen in het hostal werken. Niet dat het zo heel erg druk was, maar als hostal-houders ben je toch in principe 24 uur per dag beschikbaar en daar moet je toch weer even een knop voor omzetten. Maar het was ook wel weer gezellig want de eerste week hadden we (typisch genoeg) bijna alleen maar nederlandse gasten en dan kan je wel weer lekker mee bijkletsen.

Afgelopen vrijdag had Roberto ook nog een uitje, want hij was uitgenodigd op het verjaardagsfeestje van Tony (bevriende duikschool in Bocas) die de avond het thema "Secret Service" had meegegeven. Dus alle genodigden kwamen als geheim agent en kregen een password mee om binnen te komen. Maar het was vooral een "engels" feestje (Tony komt uit Engeland) met heel veel drank-gerelateerde spelletjes! Het feestje duurde niet lang en Roberto was al om 11 uur 's avonds terug, maar wel zo zat als een maleier... Ik was blij dat ik een goed excuus had om niet op dit feestje aanwezig te zijn, want ja íemand moet op het hostal passen natuurlijk ;o).

Verder hebben we sinds vandaag een betere internet-verbinding. De afgelopen maanden werd het internet hier steeds slechter en het ergste was dat het bijna onmogelijk was om gewoon te skypen. Dat waren we zo zat dat we maar besloten hebben om over te gaan op internet via het mobiele netwerk en Tom heeft gisteren vanuit Panama City het hiervoor benodigde sticky meegenomen. De maandelijkse kosten zijn wel 4 keer zo hoog als het normale internet maar als we dan weer gewoon kunnen skypen, hebben we dat er graag voor over! We zullen de komende dagen de proef op de som nemen en weer eens wat mensen bellen.....

Golfdag (14 oktober)

Roberto had gisteren een dagje uit. Hij had nl. op het feestje van afgelopen vrijdag een aantal mensen leren kennen die (in wisselende formatie) iedere donderdag gaan golfen in Changuinola. Omdat Roberto jarenlang gegolfd heeft in Nederland, werd hij prompt uitgenodigd om ook eens mee te gaan. Aangezien het momenteel heel rustig is met duikers, was het gisteren een goeie dag om erop uit te trekken.
Om 6 uur 's morgens stond hij al naast zijn bed (ja, ja, je moet er wel wat voor over hebben) want het is natuurlijk niet zoals in Nederland dat je met een half uurtje rijden bij de golfbaan bent. Eerst neemt hij een bootje naar Bocas waar ze om 7 uur hebben afgesproken, dan stappen ze met z'n allen op de watertaxi naar Almirante, waar ze overstappen in een taxi die ze in een klein uur naar de golfbaan in Changuinola rijdt. De groep bestaat uit 8 mannen, waaronder Tony (die afgelopen vrijdag zijn verjaardag vierde) en verder allemaal Amerikanen. Allemaal "gringo's" (zo noemen ze de buitenlanders hier) die een zaak hebben in Bocas, de één een duikschool (Tony), de ander een groot hotelresort en de rest zit in de onroerende goederen (die zich hier, ivm de crisis momenteel inderdaad niet roeren). En allemaal, heel voorspelbaar, in de traditionele geruite broek, of eigenlijk nog erger, in de geruite bermuda broek! Behalve Rob dan, want die heeft nooit een geruite broek bezeten, dus die liep gewoon in korte broek en T-shirt en, bij gebrek aan golfschoenen, op z'n wandelschoenen. De meeste hadden hun eigen golftas met stokken bij zich en Rob kon van een extra set van Tony gebruikmaken, maar deze mochten de heren natuurlijk niet zelf dragen. Daarvoor moesten verplicht caddy's ingehuurd worden, allemaal Indio- (zo worden de indianen hier genoemd) jochies van een jaar of 12. De 18-holes golfbaan is op zich mooi maar niet zo heel goed onderhouden (is natuurlijk ook lastig in dit klimaat) en erg moeilijk omdat de fairways en de greens smal zijn. Er zijn een aantal waterpartijen in de vorm van een rivier die door de baan heenkronkelt, maar door de aanhoudende droogte is de rivier compleet opgedroogd en deze biedt dus weinig "water-hazard". Het is voor het eerst sinds ruim vier jaar dat Roberto weer een balletje slaat dus hij vindt z'n spel niet echt geweldig gaan, maar desondanks wint zijn ploegje toch, dus hij kan na afloop tevreden een biertje nemen. Na de 2-uur durende terugreis, komt hij rond 5 uur 's middags met een big smile op zijn gezicht weer thuis: hij heeft een heerlijke vakantiedag gehad (zie foto's)!

Bezoek (20 oktober)

We hebben sinds afgelopen zondag bezoek uit Nederland. Mijn neefje Kevin (de jongste van mijn zus) heeft twee weken lang een rondreis door Costa Rica gemaakt en zondag zou hij met de bus vanuit San José (hoofdstad Costa Rica) naar ons in Panama komen. Eigenlijk wilde we hem verrassen door hem onverwachts op te halen in Changuinola, zodat hij niet in zijn eentje hoefde over te stappen op de volgende bus en de daarop volgende twee bootjes, maar op het laatste moment besloten we toch maar om hem even te bellen. Ten eerste om te checken of hij de betreffende bus uit San José inderdaad gehaald had en ten tweede om te zeggen dat hij in Changuinola niet zelf op de volgende bus moest stappen maar dat Roberto hem daar zou opwachten. Dat bleek achteraf een goed idee. Want tegen de tijd dat Rob de bus in Changuinola verwachtte, belde hij Kevin en die bleek toen pas bij de grens te staan. In Costa Rica waren nl heel veel wegen door het slechte weer praktisch onbegaanbaar geworden en de bus had er dus met omwegen veel langer over gedaan. Tegen de tijd dat ze de grens over waren, gaf de buschauffeur al aan dat ze niet meer op tijd zouden zijn voor de aansluiting per boot van Almirante naar Isla Colon. Een groepje toeristen ging toen op zoek naar een taxi die direct naar Almirante zou rijden en Kevin besloot om daar maar mee mee te gaan. Dus belde hij Rob op om te zeggen dat hij niet in Changuinola zou komen maar direct naar Almirante zou gaan. Rob heeft toen de bus terug genomen en in Almirante bij de watertaxi hebben ze elkaar uiteindelijk getroffen. Rob had al kaartjes gekocht en ze konden nog net op tijd de boot injumpen. Inmiddels was het gaan gieten van de regen en tegen half 7 's avonds kwamen ze als twee verzopen katten thuis aan (ik kon ze letterlijk uitwringen).

De eerste twee dagen heeft Kevin het lekker rustig aangedaan (uitrusten van zijn "stap-avondjes" in Costa Rica). Beetje door het dorpje gelopen en even naar het strand geweest en verder lekker lezen in de hangmat. Gisteren hebben Roberto en ik een dagje vrij genomen en zijn we met z'n drietjes op stap geweest. Roberto had nl. vorige week tijdens de golfdag kennis gemaakt met een eigenaar van het Red Frog Resort en die had ons uitgenodigd om een keertje te komen kijken. Hij liet ons eerst diverse projecten van het resort zien (koop/huur-villa's, vakantie-huizen, hostal, de stranden) en na die interessante rondleiding, mochten we op zijn uitnodiging mee met de Canopy Tour (ja, ja, golfen is "net-werken"). Dat was een hele belevenis. Het is een tocht waarbij je vanaf platforms die hoog in de bomen zijn gebouwd met ziplines van het ene platform naar het andere "zweeft". Die ziplines waren leuk. Je hebt een soort harnas (zie foto) aan, waarmee je aan een stalen lijn gehangen wordt en dan glijd je hoog boven de grond naar het volgende platform. Maar ze hadden halverwege ook een "obstakel-baan" gemaakt. Eerst was er een soort hangbrug waar we over loshangende boomstammetjes naar de overkant moesten lopen. Daarna kregen we de "monkey-bridge", twee ijzeren lijnen boven elkaar, waarbij je de bovenste lijn moest vasthouden en over de onderste lijn moest lopen (in mijn geval bijna "kruipen"). En toen nog de "luchtbrug", een losse brug van gewoon touw met iedere 30 centimeter een houten plankje en zónder zijreling waar je dus "los" overheen moest lopen. En dat alles minstens 50 meter boven de grond! Natuurlijk zit je met je harnas aan een veiligheidslijn vast, maar toch, ik heb het af en toe behoorlijk benauwd gehad. En ook Rob met zijn hoogtevrees heeft wel een paar keer moeten slikken. Kevin vond het natuurlijk geweldig (hoewel soms best lastig) en draaide zijn hand er niet voor om. Gelukkig waren de laatste drie etappes weer gewone ziplines en toen ik met beide benen weer op de veilige grond stond was ik toch wel trots dat ik het tot het einde volbracht had! Daarna zijn we lekker een hapje gaan eten en toen nog even naar Red Frog Beach voor een heerlijke duik in de zee (zie foto).

's Avonds kwam Chris (de duitse vriend die onze website heeft opgezet) op bezoek voor een spelletje poker. Nou wist ik tot 4 maanden geleden níets van pokeren. Maar Roberto speelt af en toe voor de lol poker op het internet en daardoor raakte ik toch wel geïnteresseerd en heeft hij me het spel uitgelegd. Sindsdien speel ik het ook wel eens op internet, maar ik had het nog nooit "live" met mensen gespeeld. Ik grapte dus, dat ik waarschijnlijk deze eerste avond wel beginnersgeluk zou hebben. En wat denk je? We spelen 3 spelletjes en ik win ze alle drie, zodat ik aan het eind van de avond 9 dollar winst op kan strijken....


Ziek/jarig (28 oktober)
Balen, balen, balen. Natuurlijk nét als we visite hebben, krijg ik weer iets onder de leden! (Volgens Kevin ben ik allergisch voor bezoek uit Nederland ). Het begon halverwege vorige week met een vervelend hoestje en tegen de tijd dat het vrijdagmiddag was, lag ik met spierpijn, hoofdpijn, koorts én dat akelige hoestje op bed.

Gelukkig heeft mijn ziek zijn geen invloed op de plannen van Kevin, want hij is dan al begonnen met zijn duikcursus. Eigenlijk zouden ze donderdag beginnen maar toen goot het pijpenstelen dus werd het nog een dagje uitgesteld. Vrijdag is het bewolkt en staat er een fikse wind maar het is gelukkig wel droog. Ze beginnen met z'n drieën: Kevin en twee Duitse mannen die hier wonen (Chris, ons Poker-maatje en Helge die sinds kort hier woont). Maar door het slechte weer is het water een beetje onstuimig en Chris freakt al voordat hij überhaupt naar beneden kan en Helge doet weliswaar de eerste oefeningen met de nodige moeite maar besluit al gauw daarna dat hij niet meedoet met de cursus (hij en Chris besluiten om de cursus een keertje samen te doen.... "ooit"). Dus uiteindelijk maakt Kevin de dagen daarna de cursus in z'n eentje af, en dat gaat hem prima af. Met veel enthousiasme komt hij iedere keer terug en hij geniet vooral van het mooie onderwaterleven met al z'n kleurige vissen en bijzondere creaturen (een duiker naar mijn hart)! Ik was van plan geweest om op zondag (zijn laatste cursus-dag) lekker mee te gaan duiken en daarna samen zijn brevettering te vieren, maar dat ging helaas niet door, maar Rob heeft zijn certificering gedaan met "live" aanwezigheid via Skype van zijn ouders en zijn zus.

De volgende dag kruip ik, nog steeds met hoofdpijn, koorts én dat rot-hoestje, mijn 45e verjaardag binnen. Niet de beste manier om je verjaardag te vieren, want je voelt je gelijk 10 in plaats van 1 jaar ouder... Desondanks heb ik een leuke verjaardag gehad. Rob en Kevin komen al vroeg terug van de duikshop met een cadeautje dat Tom en Ina daar hadden achtergelaten (ik ben weer even kind: verjaardagscadeautjes uitpakken op bed): het is een pakje thee in verschillende smaken en een wit T-shirt waar Ina zelf op de achterzijde het logo van Scuba 6 Diving heeft geverfd en op de linker voorkant een duikvlaggetje met mijn naam (zie foto's). Ontzettend leuk. Daarna gaan Kevin en Rob naar "Up in the Hill", de eco-shop en een uurtje later zijn ze terug met nóg meer cadeautjes. Van Rob een heerlijke ylang-ylang body crème, van Kevin een groot potje met oog-crème (komt mooi uit want die gebruik ik dagelijks) en van Janet (eigenaar van de shop) een zakje met haar eigengemaakte overheerlijke chocolade truffels. En 's avonds worden we ook nog eens door Kevin getrakteerd op een lekkere pizza.

Dinsdag 25 oktober zit Kevin zijn vakantie er alweer bijna op en vertrekt hij richting Costa Rica, en ondanks dat Kevin niet zo'n druktemaker is, is het toch eventjes wennen zonder hem... De rest van de week lig ik nog steeds voor apegapen op mijn bed met koorts en hoofdpijn en, oja, had ik al gezegd dat ik een ontzettend lullig hoestje heb? Afijn, ook aan alle vervelende dingen komt ooit een eind en vandaag na precies een week, ben ik voor het eerst zonder koorts en zonder hoofdpijn opgestaan. Nu alleen dat k*** hoestje nog...

Thuisbioscoop (4 november)
Na ruim twee weken is het hoestje eindelijk aan het minderen, alleen maar om plaats te maken voor een gevoelige keel en ontzettende kriebel in beide oren (eigenaardig virus).
Hier zitten we weer midden in de nationale feestdagen, dus gisteren werden we om 5 uur in de ochtend uit ons bed getrommeld (letterlijk) door de parade die door het dorp paradeert. Diezelfde ochtend om 10 uur wordt de parade nogmaals gelopen. Trommelaars, trompetters, xylofoon-spelers en marionetten, gevolgd door de schoolkinderen in uniform en de ouders en leraren in hun zondagse pak. Vanmorgen zou de parade ook weer om 5 uur van start gaan maar die is niet doorgegaan, waarschijnlijk omdat het hoosde van de regen. Nu is het weer droog dus over een uurtje zal de parade wel weer van start gaan.

Verder is het nog steeds erg stil. Het laagseizoen blijft aanhouden en oktober hebben we in de rode cijfers moeten afsluiten. Volgens de gevestigde orde (zowel hostalhouders als restaurateurs en duikscholen) is dit het slechtste jaar ooit. Het lijkt erop dat de crisis hier nu pas echt inkickt. Nou ja, we blijven erop hopen dat er in december toch weer iets van een hoogseizoen aanvangt en dan moet het toch weer iets beter gaan.

Ondertussen vervelen we ons nog steeds niet. Overdag hebben we altijd wel iets te doen in de duikschool. We zijn bezig met een Nederlandse vertaling van de website en ik ben een aantal formulieren aan het maken met de vragen van de Open Water cursus in de diverse talen. Beetje bij beetje gaat het er steeds professioneler uitzien. We hebben inmiddels ook een mooi spandoek in de rancho hangen (hadden we in NL laten maken en heeft Kevin voor ons meegenomen), zodat we ook van de waterkant duidelijk herkenbaar zijn (zie foto).


En ook in onze "vrije tijd" vervelen we ons niet. Want naast het spandoek heeft Kevin op ons verzoek ook een harddisk meegenomen en daarop heeft Manon (mijn nichtje) een aantal films gezet. We hadden haar gevraagd om het laatste deel van Harry Potter want die hebben we natuurlijk nog niet kunnen zien. Die had ze er ook op gezet maar op de één of andere manier is daar iets misgegaan en die film kunnen we dus niet zien... (blijkbaar heeft het lot bepaald dat we voor die film tóch terug moeten naar Nederland). Gelukkig heeft Manon er ook nog een aantal andere goeie films opgezet en die staan er wél goed op. Dus de laatste tijd gaat de laptop regelmatig mee naar huis en  's avonds na het eten nestelen we ons met een drankje lekker op de bank op onze veranda en genieten we van een filmpje in onze thuisbioscoop!