Boek-onderzoek

Oké, ik moet met de billen bloot... Zoals jullie weten, vind ik schrijven leuk en uiteraard heb ik (net als duizenden anderen, zoals ik zojuist in een tijdschrift lees) de droom om ooit nog eens een boek te schrijven. En ja, sinds de schrijverscursus die ik begin dit jaar heb gevolgd, heb ik nu ook een concreet idee voor een boek. Dus wat let je dan nog... Ik heb de stoute slippers maar aan getrokken en de pen ter hand genomen.

Het verhaal speelt zich natuurlijk af in deze omgeving (hoe kan het ook anders) en de eerste hoofdstukken staan inmiddels "op papier", oftewel in Word. Maar omdat het een thriller is, kom ik in het verhaal automatisch terecht bij het onderwerp politie en dan is het natuurlijk wel handig om wat meer inzicht te hebben in hoe de politie hier in elkaar zit. Tijd dus voor mijn allereerste "research".  
We stappen het politie-bureau in Bocas binnen en leggen de situatie uit. In eerste instantie lijkt het nogal lastig en moeten we een schriftelijk verzoek indienen bij één of andere hoge pief in Changuinola. Daar komt natuurlijk nooit een reactie op terug. Gelukkig kan Roberto lekker kletsen en na een paar keer met verschillende mensen op het bureau in Bocas gebabbeld te hebben, komt hij uiteindelijk bij de "mayor" terecht, de hoogste chef aldaar en hij is wel bereid om ons te woord te staan. Eigenlijk zouden we van tevoren telefonisch een afspraak moeten maken, maar toen we afgelopen donderdag toevallig langs het bureau liepen en hem zagen, had hij wel tijd voor ons.

Het politie-bureau is niet veel meer dan een grote kale hal met een kleine balie waar een paar agenten zitten. De mayor neemt ons mee naar een klein, donker kantoortje zonder ramen. Twee robuuste bureaus, afgeladen met computers, printers, dossiermappen en stapels papier nemen de ruimte grotendeels in beslag. Er is nog net plek voor een oude bank, waarop we mogen plaats nemen.
Roberto fungeert als tolk, want mijn Spaans is niet toereikend en via hem vuur ik mijn vragen af. De mayor heeft er blijkbaar lol in want hij beantwoordt alles zeer uitgebreid. Al snel wordt er een groot boek bij gehaald en komt hij naast me zitten terwijl hij alles uitlegt en laat zien over rangen, uniformen, strepen en sterren. Ik krijg te horen welke afdelingen er zijn, welke mensen er werken en wat ze er precies doen. Er blijkt zelfs een heuse "CSI"-afdeling op het eiland te zijn. De man is bijzonder enthousiast en terwijl ik druk aan het schrijven ben en de mayor vol overgave vertelt, merk ik dat hij een merkwaardige gewoonte heeft. Aan het einde van iedere zin geeft hij een apart knufje. Het is een vreemd keelgeluid waarvan hij zichzelf waarschijnlijk niet eens bewust is, maar het geeft mij ineens een idee voor één van mijn karakters in het boek. Leuk, daar is research dus voor... Na anderhalf uur zijn al mijn vragen ruimschoots beantwoord en nemen we afscheid van de vriendelijke mayor.

Ik heb geen idee of dit boek ooit écht iets gaat worden, maar het hele proces er omheen is al een hele ervaring en ontzettend leuk!

Nieuwe wereldburger

Het wachten heeft gelukkig niet meer lang geduurd, want afgelopen dinsdag 14 augustus om 17.11 uur (Nederlandse tijd) is ons achternichtje geboren: Eva Gabriëlle Elisabeth. En dat maakt ons officieel oudtante en oudoom :o)
Ondanks dat we zover weg zitten, zijn we door de familie goed op de hoogte gehouden via skype en mail en konden we bijna-real-time meegenieten van de spanning, de opluchting en het geluk die altijd bij zo'n moment horen. Dan is die moderne media wel weer een uitkomst, want het is toch heel apart om aan de andere kant van de wereld te zitten en foto's te zien van je pasgeboren achternichtje. Ik verheug me al op het eerste skype-contact met haar!

En, zoals dat gaat in de cyclus van het leven: terwijl er mensjes geboren worden, gaan er ook weer mensen dood. Afgelopen woensdag hoorden we de kerkklok luiden en we weten inmiddels wat het betekent als dit op een ongebruikelijk moment gebeurt: iemand uit het dorp is overleden. Het blijkt de zus te zijn van Sebaio, wiens begrafenis we vorig jaar beschreven hebben, inclusief een video-impressie (zie blogarchief januari 2011, hoofdstukje "Dagelijks leven - 27 februari"). Ze was nog niet oud, in de veertig, en net als haar broer is ze gestorven aan die rotziekte die wereldwijd zoveel slachtoffers eist.
Dus vandaag hebben we weer een begrafenis en aangezien iedereen hier op de één of andere manier familie van elkaar is, is praktisch het hele dorp daarbij aanwezig. Terwijl ik dit schrijf, loopt de lange stoet mensen langs mijn raam richting begraafplaats. Voorafgegaan door de muzikanten van de Bomberos die hun treurige tonen ten gehore brengen...

Voor degene die het nog een keertje willen zien/horen zet ik hierbij nogmaals de link naar het filmpje van Sebaio's begrafenis Begrafenis Sebaio - februari 2011

Z'n normale gangetje

Tja, soms hebt je eigenlijk niets te schrijven omdat alles z'n normale gangetje gaat.
Het weer is weer genormaliseerd. We hebben al meer dan een week mooi weer. Zo'n één à twee keer per week hebben we in de nacht of 's ochtends vroeg een flinke onweersbui maar halverwege de ochtend klaart het dan weer op en is het de rest van de dag prachtig weer. Zoals we dat hier gewend zijn...
En ook de "workload" is terug op een niveau dat gebruikelijk is voor dit seizoen. We hebben zo gemiddeld 3 à 4 dagen per week duikers. Dat komt vaak in clusters: een paar dagen geen klanten en dan ineens een paar dagen achter elkaar weer wel, zoals nu. Gisteren zijn we (na 3 dagen geen klanten) weer gaan duiken, vandaag ligt Rob ook weer in het water en voor morgen hebben we ook al een reservering staan.
Geen nieuws dus uit het westen...

We focussen ons dus wat meer op Nederland waar de familie en vrienden in deze periode juist veel te vertellen hebben en we genieten van de vakantie-verhalen en vooral van de vakantie-foto's die via e-mail, Picasa en Facebook rondgaan.
Verder wachten we in spanning op een telefoontje uit Boskoop want mijn nichtje Manon loopt op alledag zoals dat zo mooi heet... wordt hopelijk heel snel vervolgd :o)

Na regen...

Onze taal zit vol mooie oer-hollandse gezegdes en gelukkig schuilt er ook nog waarheid in want na zowel de spreekwoordelijke als de letterlijke regen komt er inderdaad weer zonneschijn.

We hebben de afgelopen week weer de nodige klanten gehad; weliswaar zijn we niet alle dagen uit duiken geweest, maar in vergelijking met het begin van juli is het een hele verbetering. Dan gebeurt het natuurlijk ook weer dat je op één dag meer klanten binnen krijgt dan dat er mee kunnen (zoals vandaag) en dan moet je ze helaas door verwijzen naar een con-collega, maar ja, ook dat hoort erbij.

En, waar we misschien nog wel blijer mee zijn, ook het weer is eindelijk verbeterd. Na bijna twee maanden van somber, grijs weer met héél veel regen en slechts af en toe één redelijke dag ertussendoor, is het vandaag voor de derde (!) dag op rij weer prachtig zonnig weer. En dat is heerlijk want alles ziet er toch altijd leuker uit met mooi weer (zelfs hier) en het maakt het een stuk makkelijker om duiken te verkopen. Bovendien fleuren wij zelf ook weer helemaal op van die Vitamine-D stoot.

Dus al met al ziet het er weer wat zonniger uit en gisterenavond hebben we ook nog ons eerste nachtaapje gespot! We horen de aapjes regelmatig 's avonds van boom naar boom springen maar de begroeiing rondom ons huis is zo dicht dat we eigenlijk nooit meer dan een vluchtige staart kunnen ontdekken. Maar gisteren hoorden we er één op ons dak springen en naar de andere kant rennen, waar hij weer in een boom sprong en waren we er snel genoeg bij met een zaklantaarn om hem goed te kunnen zien. Een schattig wollig beestje met een lange staart en grote ronde ogen. Natuurlijk waren we niet meer snel genoeg om ook nog een foto te nemen, maar daarvoor biedt het internet dan weer uitkomst, dus zie hier...