Oud en Nieuw

Oud en Nieuw. Toepasselijker kan de titel bijna niet, want naast het feit dat het vandaag Oudejaarsdag is, zitten we nu ook in de nieuwe duikschool en zijn we twee dagen geleden verhuisd van het oude huurhuis naar het nieuwe.

Een boot vol duikschool

Afgelopen zaterdag was de grote dag. We waren nog even bang dat het weer roet in het eten zou gooien want het regent de laatste dagen ontzettend veel, maar ondanks dat er 's morgens rond een uur of 7 nog een fikse bui op ons dak viel, is het de rest van de dag droog en warm gebleven. Dat laatste was dan weer iets minder want met al dat sjouwen transpireer je je een ongeluk, maar ja, kleinigheidje blijf je houden. Liever nat van het zweet dan nat van de regen...

De bootkapitein Roberto kwam om half 10 de duik spullen brengen en terwijl hij samen met Rob alles uitlaadden, was ik de laatste dingen in het oude huis aan het inpakken. Toen ze om 10 uur daar arriveerden, stond alles al klaar om naar beneden gesjouwd te worden. Dat was een flinke klus want ons oude huis staat een stukje op de heuvel en is alleen te bereiken door 44 ongelijke treden op en af te klimmen. Maar de Roberto's laten zich niet kisten en een half uurtje later ligt alles in de boot en varen we naar ons nieuwe huis om daar de hele boel weer uit te laden.

De rest van de dag gebruiken we om alles een plekje te geven. Roberto is druk in de weer met hamer, spijkers en touw om de duikschool weer helemaal in te richten, en ik zorg ervoor dat de privé-gedeeltes (keuken, badkamer, slaapkamer) weer op orde en leefbaar zijn. Natuurlijk moeten er hier en daar nog wat klusjes gedaan worden, maar we zijn heel tevreden. Want hoewel het er een tijdje niet naar uitzag dat we op korte termijn een nieuwe locatie zouden vinden, zijn we nu ineens toch weer back in business! Vanmorgen liepen de eerste klanten binnen en woensdag 2 januari beginnen we met een Advanced Open Water cursus. Een nieuw jaar met nieuwe kansen!

Binnenkort maken we natuurlijk weer een video om jullie een kijkje te geven in onze nieuwe duikschool en het huis. Voor nu wensen we iedereen een prachtig 2013 met een héleboel G's (Geluk, Gezondheid, Gezelligheid, Genot, Geld, Goed en Ga zo maar door...)

"Achtbaan"

We hebben het gevoel alsof we de afgelopen weken in een soort emotionele, mentale achtbaan hebben gezeten. Sinds dat we half oktober te horen kregen dat we Tio Tom's Guesthouse moesten verlaten, is het erg onrustig geweest. Op zoek naar een nieuwe locatie met daar tussendoor nog het overlijden van mijn vader, gebeurde er iedere keer weer iets anders en in ons hoofd stuiterden we van het ene plan naar het andere, van de ene mogelijkheid naar de andere.
Huis zoeken, huis vinden, huis huren; geld geven voor verbouwing; tussendoor op visa-run naar Costa Rica; terugkomen en merken dat afspraken niet nagekomen zijn; huur afzeggen; telefoontje krijgen uit Nederland; duikschool met spoed ergens opslaan; reis naar Nederland; begrafenis vader; terug naar Panama; opnieuw op zoek naar een plek voor de duikschool; nieuwe opties, afvallen opties en wéér nieuwe opties...
Oké, hier vertragen we het verhaal even want dit was de situatie tot ruim een week geleden.

Er waren al diverse opties afgevallen en de enige mogelijkheid die overbleef om zelf te huren was het huis waar we als allereerste naar zijn gaan kijken. Op zich een aardige locatie maar er moest héél veel aan verbouwd worden en dat zou een flinke investering zijn en om die reden zijn we daar toen niet mee door gegaan. Toen kwam op donderdag 13 december ineens een heel andere mogelijkheid op de proppen. Een bevriend stel (hij course-director, zij divemaster) kwam met het idee van "huur-koop". Zij wilden de duikschool wel kopen, maar hadden niet een grote som geld paraat. Zij zouden gedurende een bepaalde periode werken in de duikschool en ons in maandelijkse bedragen afbetalen totdat het hele aankoopbedrag betaald was. Prachtig plan, maar ook daarvoor is een locatie nodig waar de duikschool kan opereren. Dus kwamen ze kijken naar bovengenoemd huis, en hoewel ze de potentie er wel van inzagen, was ook voor hen de investering te groot, dus helaas....

Maar we hadden nog een andere optie: zaterdag 15 december hadden we een gesprek met "Red Frog", een groot resort op Bastimentos, waarvan de investeringsmaatschappij wel interesse had in een duikschool op hun locatie. Zag er geweldig uit, zij zouden een gebouw neerzetten voor de duikschool en het aanbod klonk erg mooi. Maar aangezien Red Frog een groot bedrijf is, gaan beslissingen over meerdere schijven, en ook het uitvoeren van zaken gaat een stuk trager en wij kunnen het ons helaas niet veroorloven om maanden hierop te wachten....

Dus waren we weer terug bij af: de enige mogelijkheid om de duikschool op korte termijn voort te zetten was het huis waarin het nodige geïnvesteerd moest worden. En aangezien daar toch ook nog wat werk in zou gaan zitten, werd het wel tijd om een knoop door te hakken... Maandag 17 december is Rob onderweg naar de eigenaar om de deal te sluiten, als hij plotseling wordt aangesproken. Of we weten dat het gebouw van Restaurant Pelicano leeg staat en ook te huur is?

Nieuwe duikschool / huis

En dan gaat het ineens weer heel snel. We gaan kijken, het is perfect, over het water, met een aanlegsteiger, voldoende ruimte voor de duikspullen, grote keuken, kleine slaapkamer, kleine badkamer, een hele grote porch om les te geven én voor ons privé als huiskamer, alles is er en, geloof het of niet, maar maandagmiddag is de deal rond!
De eigenaar echter staat erop dat er een contract komt en wij (inmiddels ook weer wijzer) vinden dat prima. De beste man woont helaas in Boquete, op het vasteland dus woensdag gaan we onverwachts wéér op reis. Na een tocht van 7 uur kunnen we ´s middags het contract bespreken met de eigenaar en donderdag ochtend wordt er getekend inclusief een bekrachtiging door de notaris, waarna we weer direct terug gaan naar Bastimentos.
Nu zijn we druk bezig met opruimen en schoonmaken en tussen Kerst en Nieuwjaar gaan we onze duikschool en privéspullen verhuizen en als alles goed gaat, is per 1 januari 2013 de doorstart van Scuba 6 Diving een feit!

In afwachting van...

We zijn nog steeds in afwachting van nieuwe mogelijkheden om de duikschool voort te zetten. Sommige opties zijn inmiddels afgevallen omdat de locatie te klein is. Voor één optie hebben we aanstaande zaterdag of zondag een afspraak, omdat de verantwoordelijke persoon er dan pas is. Verder hebben we nog een paar vragen hier en daar uitstaan, maar daar verwachten we eerlijk gezegd niet veel van. En afgelopen woensdag kwam er ineens een heel andere optie op de proppen en ook daarover zijn we nu aan het nadenken.

Al met al hebben we nog geen idee wat het gaat worden, het kan eigenlijk nog altijd alle kanten opgaan (zowel de goeie als de verkeerde) dus het is best spannend.
We zullen hoe dan ook ergens eind december iets moeten weten want het hoogseizoen begint januari in volle hevigheid en dan zullen we toch aan de slag moeten kunnen.

Want we krijgen ondertussen natuurlijk wel de nodige aanvragen binnen. De aanvragen voor de wat langere termijn (januari en februari 2013) houden we zoveel mogelijk "in portefeuille". We blijven ten slotte positief en gaan ervan uit dat we tegen die tijd gewoon weer een duikschool hebben dus die mensen kunnen t.z.t. gewoon bij ons duiken.
De aanvragen voor de korte termijn zijn lastiger, want we kunnen nu gewoon niets. En dat is knap balen, want gisteren kregen we een aanvraag van een journalist van de Chicago Tribune, die bij ons zijn Open Water cursus wilde doen en daar dan ook een stukje voor zijn krant over wilde schrijven. Maar ja, dat moet dan volgende week gebeuren en dat gaat ons helaas niet lukken! Da's dan wel weer pech dat dat net nu moet gebeuren, hè...

Weer thuis

Afgelopen dinsdag hebben we de lange maar verder voorspoedige terugreis naar Panama gemaakt. Net op tijd want we hoorden dat het echte winterweer in Nederland zijn intrede heeft gedaan, compleet met extreme kou, veel sneeuw en code oranje waarschuwingen. Hier schijnt de zon en is het rond de 30 graden... dat is lekker thuiskomen!

We ruimen de reisspullen op en maken het huis schoon. Een onbewoond huis blijft hier namelijk niet schoon. Het heeft overal kieren en openingen en het hele huis is bedekt met een flinke laag stof, dus de vloer moet gebezemd, de keuken en badkamer gesopt en het beddengoed uitgeklopt. Dat klinkt erger dan het is, want met zo'n klein huisje ben je zo klaar.
Onze thuiskomst brengt de dieren wel even uit hun doen, want de kinkajou's en nachtaapjes die net na de schemering voorbij komen zijn enigszins in verwarring als ze merken dat daar waar ze de afgelopen drie weken niets of niemand tegenkwamen, er nu ineens weer licht en mensen zijn. Dat duurt echter maar even en inmiddels nemen ze iedere avond weer onverstoord hun gebruikelijke route over de elektriciteitsdraad en ons dak.

We gaan als eerste even langs bij Tio Tom. Ina had ons namelijk een paar dagen geleden via mail laten weten dat ze ons geld in ontvangst had genomen. Het geld dat wij hadden voorgeschoten aan de eigenaren van het huis dat we van plan waren te gaan huren. Toen we uiteindelijk, na al het gedoe met niet nagekomen afspraken, telefonisch aan de eigenaren hadden gemeld dat we het huis niet zouden huren, hadden ze ons beloofd om ons het geld terug te betalen. Wij hadden de sleutels van het huis nog en besloten dus om die nog maar even vast te houden om er wat extra druk op te zetten. Maar ja, toen moesten we ineens terug naar Nederland... We hadden via de contactpersoon geregeld dat als de eigenaren met het geld zouden komen, dat ze dat dan aan Ina (die we de sleutels hadden gegeven) konden geven. Het heeft een paar weken geduurd en de eigenaar stond erop om de uitwisseling te doen in het bijzijn van de sheriff van het dorp, maar uiteindelijk hebben we dus het hele bedrag terug gekregen... YES!

En nu pakken we onze zoektocht naar een nieuwe locatie weer op. We hebben al enkele mensen gesproken en hebben nog wat afspraken met anderen voor volgende week staan. Het zijn niet allemaal even voor de hand liggende opties, maar je weet nooit wat eruit voorkomt. Wordt dus hopelijk snel vervolgd....

Kort berichtje

Het laatste berichtje is alweer een tijdje geleden, maar er is dan ook niet veel nieuws te melden. We brengen veel tijd door met  de familie en gelukkig is er naast het verdriet ook plek voor fijne herinneringen en leuke dingen. En wat ook erg leuk is: nu we onverwachts in Nederland zijn, kan ik voor het eerst mijn achternichtje Eva vasthouden, en dat is echt genieten!

Verder gaan we deze week nog wat vrienden en kennissen bezoeken en dan zit ons bezoek in Nederland er alweer op. Dinsdag 4 december vliegen we weer terug naar Panama, alwaar we de draad en ons "opgeslagen duikschooltje" weer zullen oppakken....

Emotionele dag

14 november is voor ons altijd een speciale dag. Vijfentwintig jaar geleden, op 14 november 1987, hadden Roberto en ik ons allereerste afspraakje. Een feit dat wij ieder jaar weer vieren. Maar vandaag hebben we helaas niets te vieren. Op 14 november 2012 komen we aan op Schiphol voor de begrafenis van mijn vader.

Afgelopen zondag zijn we de hele dag bezig geweest met het inpakken van onze duikschool. Gelukkig mogen we alle spullen bij onze bootkapitein stallen en maandagochtend laden we alle spullen in de boot en brengen het naar zijn huis waar het in een aparte schuur opgeslagen wordt. Ook bellen we de ANWB die voor ons de terugreis naar Nederland gaat regelen. Het heeft behoorlijk wat voeten in aarde, met wachtlijsten en nerveuze onzekerheid, maar uiteindelijk kunnen we dinsdagochtend vroeg naar Panama Stad vliegen en hebben we plek op de KLM vlucht van dinsdagavond. Als we dinsdagmiddag op het vliegveld in Panama Stad zitten te wachten op onze vlucht, krijgen we het  telefoontje uit Nederland: mijn vader is zojuist overleden... Tegenstrijdige gevoelens overspoelen me. Aan de ene kant het gevoel dat ik net te laat ben, aan de andere kant het gevoel dat het beter is zo want mijn vader had de laatste dagen veel pijn. Maar uiteindelijk ook blij dat we in ieder geval al onderweg zijn naar Nederland.

Vandaag is een dag van emoties. Vermoeid van de reis, iedereen weer zien, huilen, knuffelen, praten. Maar ook van alles regelen, want zaterdag is de crematie. Het is een emotionele rollercoaster; geen tijd om dingen te verwerken, dat komt allemaal nog wel...

K*****week!

Het zat er natuurlijk dik in... Iedere buitenlander die hier wat langer zit, overkomt het een keer en nu zijn wij de sigaar.
Afgelopen vrijdag zijn we terug gekomen van de verplichte visa-run en zaterdag zijn we gelijk naar het nieuwe huis gaan kijken. De eigenaren waren inmiddels weg (dat hadden ze ons al verteld) en we kregen de sleutel van de contactpersoon hier. Ondanks de belofte van de eigenaren dat alles af zou zijn vóórdat ze weg gingen, was dat natuurlijk niet het geval, maar daar hadden we al een beetje rekening mee gehouden. Wat ons wel rauw op ons dak viel, was het commentaar wat we kregen toen we de eigenaren belden om te vragen wanneer ze het zouden komen afmaken. Het geld wat wij hen voorgeschoten hadden (en waarvan ze gezegd hadden dat ze met dat bedrag álles zouden kunnen doen) was op dus de rest moesten we maar zelf doen en ook bekostigen! En, oja, die koelkast en dat gasfornuis konden we ook niet op de huur in mindering brengen. En als we het er niet mee eens waren dan hoefden we het huis niet te huren en dan zouden ze ons het geld wel terug betalen.
Tja, daar sta je dan, in een half afgemaakt huis aan de telefoon met eigenaren die alweer in Costa Rica zitten en die iedere keer de afspraken wijzigen... Dan voel je je niet alleen belazerd, dan bén je ook belazerd!
Maar ja, je hebt wel een locatie voor je duikschool nodig... We zouden het natuurlijk wel kunnen doen, wat meer geld investeren en dan maar hopen dat we later ooit de koelkast en het fornuis kunnen verkopen, maar het vertrouwen in de eigenaren is inmiddels helemaal weg. Want wat gebeurt er als wij alles netjes maken en in het huis zitten? Gaan ze dan ineens meer huur vragen? Of zeggen ze na 3 maanden dat we er toch maar uit moeten omdat ze een andere huurder hebben? We hebben er een hele dag over getobd, maar uiteindelijk kwamen we tot de slotsom dat het gewoon absoluut niet meer goed voelt, en we gaan het risico niet willens en wetens aan. We hebben ze vanmorgen opgebeld om te vertellen dat het niet doorgaat en ze hebben gezegd dat ze aan het eind van de week het geld komen terugbrengen. Maar ja, ze zeggen zoveel... Uiteraard proberen we het wel terug te krijgen maar misschien zullen we het ooit onder de post "leergeld" moeten afschrijven.
En nu? Nu even niets... Omdat we op dit moment geen andere locaties weten hebben we besloten om de spullen ergens op te slaan, zodat we op ons gemak nog een aantal mogelijkheden kunnen bekijken; wie weet wat er nog op ons pad komt. Misschien is dit het begin van het eind. Misschien ook niet. Als we iets geleerd hebben op dit eiland dan is het wel "niets is voor eeuwig".

En bij deze enorme domper komt vanmorgen ook nog het telefoontje van mijn zus: het gaat weer achteruit met mijn vader. Hij wil of kan niet meer eten en drinken en hoewel de artsen er geen tijdplanning aan kunnen geven, zal het op deze manier natuurlijk niet lang meer duren.
Met de gedachte dat we waarschijnlijk heel binnenkort naar Nederland moeten, zijn we vandaag dus maar direct aan het inpakken geslagen. Rob is op zoek naar een locatie waar we de spullen tijdelijk kunnen opslaan en als we dat niet op korte termijn vinden dan stallen we het desnoods bij ons in huis...

Grote schoonmaak

Hèhè, de spijkers met koppen zijn eindelijk geslagen. Afgelopen woensdag kwamen de eigenaren inderdaad in Bastimentos aan. De huur is rond en we zijn samen door het huis gelopen en hebben aangegeven wat er allemaal moet gebeuren. En aangezien het huis al een tijd niet meer bewoond wordt, is dat best een hoop. Het dak (golfplaten) moet  vervangen worden, de badkamer moet opgeknapt worden, er moet een watertank met pomp komen zodat we de hele dag water hebben en er moet een keuken in komen. We hebben afgesproken dat wij het geld dat hiervoor nodig is voorschieten en dat we een bedrag van de maandelijkse huur inhouden totdat alles is terugbetaald. We hadden al eerder gehoord dat dit een gangbare regeling is in Panama. De mensen hebben vaak niet het geld beschikbaar om alles in één keer op te knappen en op deze manier kunnen we toch snel in het huis en uiteindelijk krijgen we het geleende geld weer terug via de ingehouden huur.
Omdat we graag zelf een koelkast en gasfornuis kiezen, moeten we die zelf kopen, maar ook dat bedrag kunnen we in mindering brengen op de huur.

Verder hebben we deze week een onverwachte "grote schoonmaak" gekregen in het huis waar we nu nog wonen. Na de drukte van oktober, is november rustig begonnen dus deze dagen nemen we het er even van en gaan in de middag lekker vroeg naar huis. Ik stond in de badkamer toen ik vanuit mijn ooghoek ineens achter op de veranda een donkere vlek zag bewegen. Een nadere inspectie wees uit dat het mieren waren, mieren van een flink formaat die in grote getale langs de palen van ons huis omhoog kwamen. We hadden al eerder horen praten over dit fenomeen. Het zijn "army-ants" die om de één of andere reden met een hele kolonie je huis bestormen en daarbij alles wat ze tegenkomen aan insecten groot en klein opeten. De invasie is niet te stoppen en het enige wat je kunt doen is uit hun buurt blijven want ze bijten alles wat op hun pad komt en die beten zijn behoorlijk pijnlijk en veroorzaken vervelende zwellingen.

Dus we hebben ons terug getrokken in onze hangmat (voetjes van de vloer) en hebben met verbazing zitten kijken hoe er een zwarte deken van krioelende mieren onder ons doortrok. Je ziet hoe ze gestructureerd allemaal een bepaald pad volgen en daar waar meer ongedierte zit (bijvoorbeeld onder de bank) waren ze duidelijk langer bezig. Toen ze van achter helemaal naar voren waren getrokken, leken ze als door een onzichtbaar signaal te worden terug geroepen want plotseling keerden ze allemaal tegelijk op hun schreden terug en verdwenen ze aan de achterkant weer het bos in. De schoonmaak nam slechts een paar uur in beslag en het is ons nu volkomen duidelijk waarom deze dieren ook wel bekend staan als "cleaning ants".

Onzeker

November gaat een onzeker maandje worden want er is van alles gaande.
Allereerst het huis. We hebben via een contactpersoon hier contact met de eigenaren van het huis en in principe kunnen we het huis huren. Nu moeten we alleen nog bespreken wat er allemaal aan het huis opgeknapt moet worden en het eens worden over wie wat gaat bekostigen. Volgens de laatste berichten komen de eigenaren aanstaande woensdag naar Bastimentos, dus we hopen dan eindelijk spijkers met koppen te slaan.

Daarnaast kregen we afgelopen dinsdag erg vervelend nieuws uit Nederland: Mijn vader was niet goed geworden en het zag er slecht uit. Dan staat de wereld toch ineens op z'n kop en realiseer je je dat er een grote kans is dat we plotseling naar Nederland moeten. Gelukkig is hij inmiddels wel weer iets opgeknapt maar het blijft toch een man met een zwakke gezondheid, dus er is niets van te zeggen.

Tot slot zitten we ook nog tegen een visa-run aan te hikken want begin november is ons halfjaarlijks toeristenvisum alweer verlopen en moeten we dus een paar dagen het land uit. Daar staat ons hoofd nu uiteraard al helemaal niet naar maar het hoort er nou eenmaal bij.

Al met al hebben we dus geen idee hoe het de komende maand allemaal gaat lopen.We hebben ondertussen een stuk of wat verschillende scenario's uitgedacht die allemaal beginnen met "als.... dan...." en wachten het verder maar af.

En tussen al deze toestanden door zijn we volop aan het werk. Want hoewel we verwacht hadden dat oktober heel rustig zou worden (van de afgelopen jaren weten we dat oktober hier de slechtste maand van het jaar is) hebben we juist onvoorstelbaar goed gedraaid deze keer. Nou ja, dat is dan weer een geluk bij een ongeluk. Het maakt alleen de "als... dan..." scenario's nog lastiger te organiseren...

Afwachten

We zijn de afgelopen week druk bezig geweest met huizen bekijken, maar het valt niet mee. Het moet uiteraard aan het water staan maar het moet ook groot genoeg zijn om er zelf te wonen. Het punt is namelijk dat zolang de duikschool in het hostel zat, het automatisch beheerd werd. In Tio Tom is altijd iemand aanwezig en zo wisten we dat onze spullen veilig waren. Echter als we de duikschool ergens anders gaan onderbrengen waar 's avonds niemand is, dan is dat een behoorlijk risico. Zelfs de lokale bewoners waarschuwen ons hiervoor en je wilt niet op een ochtend binnenkomen en constateren dat je halve duikschool is leeg gejat.
Oftewel we moeten een huis hebben groot genoeg voor de duikschool én een woning en we hebben inmiddels iets op het oog dat daaraan voldoet. Ook hier moet het nodige aan gebeuren (dat moet hier eigenlijk met ieder huis) maar niet zoveel als bij het eerste huis wat we bezichtigd hebben en bovendien is de huur hier iets gunstiger. Helaas wonen de eigenaren van het huis in Costa Rica en zijn lastig te bereiken. Hopelijk kunnen we ze volgende week te pakken krijgen en dan zullen we afspraken moeten maken over de te verrichten werkzaamheden en hopen dat we tot overeenstemming kunnen komen. Afwachten dus...

Verder gaat het leven gewoon verder. Naast de nodige dagen duiken zijn we de afgelopen week naar de tandarts geweest. Dat was al een tijd geleden (halfjaarlijkse controle is hier niet echt gebruikelijk en één of twee jaar zijn om voordat je er erg in hebt) en het was dus wel nodig. We hebben allebei een grote schoomaak-beurt gekregen en bij Roberto moest er ook nog geboord worden, maar nu zijn we voorlopig weer even klaar.

En gisterenavond zijn we weer eens echt luxe uit eten geweest. Het was alweer ruim twee jaar geleden dat we in het restaurant Guari-Gauri gegeten hadden en we wilden ons ter ere van mijn verjaardag maar weer eens verwennen. Omdat het restaurant volgende week toevallig de hele week gesloten is, zijn we gisteren geweest. We hadden ons er van tevoren al erg op zitten verheugen en toen mijn moeder me verraste met een geldbedrag op mijn rekening om het etentje te bekostigen was het feest helemaal compleet.

We hebben heerlijk genoten van dit cadeau dat bestond uit een zes-gangen verrassingsmenu: Allereerst een gazpacho (koude tomatensoep) gevolgd door een gegratineerde aubergine mousse. Daarna kregen we kip in een soja-honing marinade en gang nummer vier was een gehaktstaaf met een sirtaki sausje. Het hoofdgerecht was grouper, een heerlijk stevige witvis, met een dun laagje gerookte zalm gecompleteerd met gebakken aardappeltjes en een wortelpuree. Tot slot volgde een klassieke Dame Blanche, vanille ijs met chocolade saus, geflankeerd met wat stukjes peer. Natuurlijk hebben we nog lekker nagetafeld met een espresso en cointreau. In één woord: heerlijk!

Bom!

Ach, de dag begon gisteren zo rustig. We waren op tijd naar de duikschool gegaan, want het was mijn vaders verjaardag en hij zou 's middags (Nederlandse tijd, bij ons dus 's morgens vroeg) een paar uurtjes bij mijn moeder thuis zijn om het met de familie te vieren en we hadden afgesproken dat ik dan even zou skypen. Het is alweer 5 maanden geleden dat we in Nederland afscheid van hem genomen hadden en het was ontzettend fijn om hem weer even te zien en hem "live" te kunnen feliciteren.
De ochtend verliep verder ook relaxed want na 9 dagen achter elkaar gedoken te hebben, hadden we gisteren geen klantjes. Ik ben op tijd naar huis gegaan om een was te doen. Normaal gesproken doe ik altijd de was in het hostel (ca. 1 keer in de week, als we voor Tom en Ina werken) maar helaas is Ina's wasmachine al twee weken kapot en hoewel ze in eerste instantie dachten dat ze hem inmiddels wel weer gemaakt zouden hebben, begint het erop te lijken dat dat nog wel een tijdje gaat duren. Dus doen we het maar weer eventjes op de ouderwetse manier, met de hand.

Rond een uur of twee houdt Rob het op de duikschool ook voor gezien en als hij gedag zegt tegen Ina (Tom is op hun Finca aan het werk, dus alleen Ina is er op het moment) dan laat zij even nonchalant een bom vallen op deze rustige dag: Ze willen graag dat we per 1 december met de duikschool uit Tio Tom zijn! Hè? Que? Wat?!
"Ja, het is de laatste maanden heel slecht geweest en ze willen meer geld verdienen omdat ze de Finca moeten afmaken en daar moeten ze in mei mee klaar zijn want dan willen ze het hostel verkocht/verhuurd hebben om permanent op de Finca te gaan wonen", krijgen we als uitleg. Ze willen van de duikschool een soort snackbar maken en ze hopen daarmee in het hoogseizoen (december t/m april) meer geld te verdienen.
Nou klopt het inderdaad dat het de zomermaanden (juli, augustus en september) slechter is geweest dan vorig jaar, dat hebben wij ook gemerkt, maar wij vinden deze actie van hun nogal paniekvoetbal. Maar ja, dat neemt niet weg dat hun besluit vast staat en dat we dus vóór 1 december een andere locatie voor onze duikschool nodig hebben.

Nogal verbouwereerd komt Rob me deze tijding brengen en na een kort overleg ("spoed-directie-beraad") besloten we de straat maar op te gaan en hier en daar wat navraag te doen. Dat werkt hier gelukkig altijd goed en na een half uurtje hadden we al een paar opties aangeboden gekregen. Helaas niet allemaal even bruikbaar, want voor een duikschool is het wel noodzakelijk dat we aan het water zitten en dan wordt het al wat lastiger en, aangezien die locaties uiteraard populair zijn, ook duurder. Maar goed, we zijn dus ineens volop op huizenjacht. We hebben gisteren al één huis bekeken, maar daar moet een hele hoop aan opgeknapt worden. Dus we gaan vanmiddag, als Rob terug is van het duiken, nog naar een andere locatie kijken.
Wordt vervolgd....

Tropische vogels

We wonen hier nu al een paar jaar, maar we blijven in verwondering genieten van de natuur om ons heen. Het nachtaapje heeft inmiddels een vaste routine en iedere avond in de laatste schemering komt hij via de elektriciteitskabel omhoog lopen en springt vlak voor ons huis de bomen in. Hij heeft een goeie interne klok want ook hier worden de dagen korter (niet veel hoor, het verschil tussen zonsondergang in mid-zomer en mid-winter is ongeveer een half uur) en het aapje komt steevast iedere keer ietsjes eerder.
De kinkajou's zijn minder tijdvast maar ook die spotten we nog met enige regelmaat, meestal in de loop van de avond als ze terugkomen van hun jachttocht.

En de vogels blijven een lust voor het oog en vooral het oor. Het is onvoorstelbaar wat een verschillende geluiden ze voort kunnen brengen. Ze zingen, fluiten, kwetteren, tjilpen, kwinkeleren, kakelen, schetteren, snateren en kraken. Ja ook dat laatste, ze kraken. Er is namelijk één vogel hier die een zo ontzettend apart geluid voortbrengt dat je het eigenlijk niet onder woorden kan brengen. Zoals mijn neef het zo mooi omschreef toen hij hier vorig jaar was: "het lijkt wel een kapotte radio".

Het probleem met de vogels is dat ze bijna altijd verstopt zitten in de volle bebladering van de bomen en zeker deze bewuste vogel kon ik, ondanks veelvuldig zoeken, maar niet ontdekken. Tot voor kort, want vorige week zag ik hem toen hij vlak nadat hij zijn gekraak ten gehore had gebracht, van de ene boom naar de andere vloog: het is een Montezuma Oropendola. Hij heeft een felgele staart die je vooral goed ziet als hij vliegt en zijn kop doet een beetje aan een clown denken. Behalve het kapotte-radio-geluid heeft hij ook nog een heel andere specifieke roep, iets wat op Wikipedia omschreven wordt als tic-tic-glik-glak-GLUUuuuuu.
Tja, dat heb ik altijd al grappig gevonden van vogelboekjes, want probeer op papier maar eens uit te leggen hoe een vogel klinkt. Daarom heb ik op het internet maar weer eens wat foto's (zie boven) en een filmpje opgesnord: Montezuma Oropendola
En ik heb dit keer zelfs een geluidsopname gevonden waar zowel de specifieke roep als de krakende radio van deze vogel op staat:
Roep van de Montezuma Oropendola

Ach en wee...

Jullie zijn het niet gewend van me dat ik zo snel achter elkaar blog, maar dit vraagt toch om een extra bericht: Spikey is weg!

Gisteravond stond er ineens een indiaanse local voor Tom's deur die claimde dat Spikey zijn hond was. Onder dreiging van politie-interventie heeft Tom het beestje maar mee gegeven aan de man.
Arme Spikey... hij zal het bij de indiaan nooit zo goed krijgen als hier.

En voor ons geen speelkameraadje meer. Gelukkig hebben we de foto's nog. Hier nog eentje ter afscheid.

Speeltjes

Het is de week van de speeltjes. 
Tom was afgelopen week jarig en omdat hij vijftig werd, waren zijn moeder, broer en schoonzus overgekomen uit Duitsland en ook Tom's dochter was met vriend samen uit Panama City gekomen. En van zijn moeder kreeg Tom een nieuw speeltje cadeau: een pasta-maker. Die moest natuurlijk direct uitgeprobeerd worden. 

En omdat Rob ook altijd te porren is voor iets nieuws stonden de twee mannen al gauw als twee jolige jongens in de keuken te spelen met deeg, meel en pasta-maker. De één draaiend aan het apparaat, de ander het deeg erin geleidend, beiden onder de witte meelvlekken, zijn ze helemaal enthousiast over hoe mooi dun de plakjes deeg worden en hoe prachtig de slierten spaghetti uiteindelijk uit de machine komen. Maar eerlijk is eerlijk, de spaghetti is heerlijk. Want wij hebben natuurlijk ook een portie zelfgemaakte spaghetti meegenomen naar huis en die avond hebben we genoten van overheerlijke, verse spaghetti!

Het volgende speeltje van deze week kwam zelf aanlopen. Een dag voor Tom's verjaardag zat er op de stoep voor het hostel een klein mager hondje te piepen. Op een goed moment kon Tom het niet langer aanhoren en heeft hij het beestje mee naar binnen genomen. De jonge pup is duidelijk verwaarloosd, broodmager en erg schrikkerig. Maar bij Tio Tom komt hij in een warm nest en al snel voelt hij zich helemaal thuis.
Tom doopt het scharminkel "Sparrow" (van Captain Sparrow, Pirates of the Caribbean) maar Rob vindt het meer een "Spikey". En ach, het beestje maakt het niet uit hoe ze hem noemen. Hij heeft ineens een veilige haven gevonden waar er eten en drinken voor hem wordt neergezet en waar iedereen het leuk vindt om met hem te spelen.

En waar zelfs een paar dier-genoten zijn. Charlie, zoals het een echte kat betaamt, gunt het ukkie geen blik waardig, maar Annie vindt het wel gezellig om een speelkameraadje te hebben. Behalve dan rond etenstijd. Want als Spikey het lef heeft om een hapje uit Annie's bak te stelen dan geeft Annie een enorme grauw en weet Spikey niet hoe snel hij in de verste hoek moet verdwijnen...

Opgelost

Als de nood het hoogst is, is de redding nabij. Weer zo'n mooi hollands gezegde, en wederom een waarheid als een koe.
Na zo'n anderhalve maand zonder gezeten te hebben, begon het inkt-probleem ondertussen behoorlijk nijpend te worden. De bodem van onze voorraad noodzakelijke papieren (inschrijfformulieren, examens voor diverse cursussen en logboekjes) was al een tijdje in zicht. De afgelopen weken hadden we diverse mensen, die naar een grote stad gingen, gevraagd om voor ons te kijken, maar van iedereen kregen we nul op request. Zowel in Changuinola als in David, zelfs in San José hadden mensen voor ons gezocht, maar helaas niet gevonden. De wanhoop nabij zaten we er al over te denken om dan desnoods maar zelf naar Panama stad te gaan om het daar te kopen. Maar ja, dat is een reis van minimaal 2 dagen en gaat met transport en noodzakelijke overnachting aardig in de cijfers lopen. Dat wordt wel hele dure inkt...

Maar begin deze week, geheel onverwachts, komt het verlossende woord via Facebook. Ik heb al eens verteld dat we op Facebook een netwerk van mensen en bedrijven op Bocas hebben en in het kader "niet geschoten, is altijd mis" had Rob een noodkreet op Facebook geplaatst. En begin deze week kregen we ineens van iemand uit dit netwerk een antwoord: "Ik zit in David en ik heb jullie inkt gekocht." Geweldig! Deze man, die wij niet eens persoonlijk kennen maar alleen via het Bocas-forum op Facebook, had onze oproep gezien en was in David op zoek gegaan naar onze inkt. Het enige probleem was dat hij voorlopig niet terug zou komen naar Bocas, maar ook daar had hij een oplossing voor. Hij zou het pakketje afgeven op het vliegveld in David en dan konden wij het 's middags afhalen op het vliegveld in Bocas. Helemaal fantastisch. En op onze vraag hoe wij hem dan het geld, dat hij zo genereus had voorgeschoten, konden terugbetalen, antwoordde hij simpel: "Doe maar in een envelop en stuur het met het vliegtuig terug naar David." Geld in een envelop per vliegtuig sturen? We hadden al eerder van dit soort praktijken gehoord en waren daar altijd sceptisch over geweest, maar ja, blijkbaar is dat hier toch een normale gang van zaken. En dan, we wilden deze aardige meneer die ons zo fantastisch geholpen had, niet op zijn geld laten wachten. Dus zo gezegd, zo gedaan. Woensdag haalden we het pakketje met inkt op van het vliegveld in Bocas en de volgende dag bevestigde onze weldoener dat hij de envelop met geld in goede staat had ontvangen.
Geweldig toch? Ook al wonen we hier ondertussen al een tijdje, ook wij blijven er iedere keer weer versteld van staan hoe de dingen hier geregeld en gedaan worden. Het blijft bijzonder...

Beetje vakantie

Het was voor ons de afgelopen week een beetje anders dan anders, want duikvrienden uit Nederland vereerden Bastimentos en ons met een bezoek. En hoewel we gewoon iedere dag zijn gaan duiken en de dagen er dus eigenlijk hetzelfde uitzagen als altijd, hadden we deze week toch een beetje een vakantie-gevoel. We hebben mooie, relaxte duiken gemaakt en veel leuk spul gezien. Het weer was helaas niet zo geweldig, we hebben iedere dag wel een fikse bui gehad, maar daar klaagden wij eigenlijk meer over dan onze vrienden (maar ja, we hadden hen zo graag een mooie tropische stranddag gegund!).
Verder hebben we een paar heel gezellige avonden gehad. We zijn een keertje lekker samen uit eten geweest en we hebben ook een avondje bij ons thuis gegeten (Roberto had heerlijk gekookt) en de laatste avond hebben we met een paar afhaalpizza's op onze veranda verpoosd.Het was echt een zalig weekje.

Het internetprobleem is overigens in de kiem gesmoord. Juist toen onze stick het voor gezien hield, kregen we een telefoontje van een vriend die via-via gehoord had dat er weliswaar nog steeds geen telefoonkaarten te koop waren in Bocas maar dat je bij de farmacia wel op de één of andere manier je internet-stick kon opwaarderen.
De oplettende lezer zal nu denken: "die farmacia, daar schrijft ze wel vaker over..." Dat klopt. Officieel is de farmacia een drogisterij, maar wij hebben in de loop van de tijd geleerd dat ze werkelijk, op z'n oud-hollands gezegd, de duvel en z'n ouwe moer verkopen. Van printerinkt tot knoopbatterijen en van broodroosters tot duikbrillen. Zelfs als je bankpasje niet werkt bij de flappentap van de bank (en dat overkomt toeristen nog wel eens), kun je bij de farmacia met je creditcard geld opnemen.
En sinds een paar dagen weten we dus dat deze wonderwinkel ook "internet" verkoopt. Want Rob is natuurlijk dezelfde dag nog bij de farmacia binnen gestapt, en eureka... ze hebben een soort elektronisch kastje waarmee ze de chip van je internet-stick kunnen opwaarderen. Weer een probleem minder. Nu alleen de printerinkt nog.....

Schaarste

Goed, we wonen op een eiland. En we weten dat op het eiland niet altijd alles voor handen is. We hebben geleerd om "opportunistisch" in te kopen. Oftewel, kopen als het er is en af en toe een voorraadje aanleggen, want het kan heel goed zijn dat het betreffende artikel er daarna een tijdje niet is. Sommige dingen zijn hier gewoon niet te krijgen en daarvoor moeten we naar Bocas op het andere eiland, alwaar de opportuun-regel ook regelmatig van kracht is. Maar ach, daar leer je mee leven en het levert eigenlijk nooit problemen op want uiteindelijk grepen we nooit echt mis. Tot nu dan...

Het begon met inkt-cartridges voor de printer. Zoals jullie je misschien kunnen herinneren werden we eind juli onaangenaam verrast met een kapotte printer die slechts 5 maanden oud was. Een geluk bij een ongeluk was dat we wisten dat de dochter van Tom en Ina vanuit Panama City zou komen en op ons verzoek heeft zij begin augustus een nieuwe printer meegenomen. Een HP printer dit keer want Rob wilde na twee Canon printers die het binnen anderhalf jaar begeven hadden absoluut geen Canon meer. De HP is een mooi alles-in-één apparaat (printer/copier/scanner) die het prima doet. Precies 1 week, daarna is de inkt op. Tja, ze zullen bij zo'n apparaat wel een extra kleine cartridge leveren... Maar niet getreurd, in Bocas bij de farmacia verkopen ze allerhande printerinkt. Helaas is het niet op voorraad en moet het besteld worden, duurt een weekje. Geen punt, dit is Panama. Natuurlijk wordt het weekje ruim twee weken en als de bestelling dan eindelijk binnen is, blijken ze alle HP inkt-cartridges ontvangen te hebben behálve het type wat wij nodig hebben! De dame van de farmacia vond het zo vervelend voor ons dat ze zelf naar David zou reizen om ze daar te halen, maar we zijn nu bijna weer twee weken verder en we hebben haar nog steeds niet terug gezien...

En ondertussen heeft het volgende probleem zich aangediend. Voor het internet maken we gebruik van een Claro pre-paid stick, die we iedere maand kunnen opwaarderen met mobiele telefoonkaarten. De telefoonkaarten zijn in iedere supermarkt in Bocas te krijgen. Maar je raadt het natuurlijk al... sinds een week of drie is er in heel Bocas niet één Claro telefoonkaart meer te vinden! En onze maand is bijna om...

Gelukkig kennen we ondertussen al aardig wat mensen op Bastimentos en Colón en er is altijd wel iemand onderweg in Panama. We hebben dus bij diverse mensen inmiddels een "bestelling" uitstaan, dat mochten ze ergens in een grote stad zijn, of ze dan inkt-cartridges en telefoonkaarten mee willen nemen voor ons. Er rest ons dus niets anders dan af te wachten en te hopen dat één van die bestellingen snel binnenkomt.

Wizard Beach

De tijd vliegt en augustus is ook alweer voorbij. Hoewel we de maand goed begonnen waren, hebben we de laatste anderhalve week weer geen klant meer gehad. Al met al, in vergelijking met juli en augustus vorig jaar, is het dit jaar toch een heel stuk minder. Ik ben geen econoom maar wij geven toch de crisis in de westerse landen de schuld... (want we hebben duidelijk minder Europeanen gezien deze zomer). Nou ja, voor september staan gelukkig al een aantal reserveringen in de agenda dus we hebben er goede hoop op dat we de komende maand nog iets goed kunnen maken.

Maar, om met Cruijff te spreken; "ieder nadeel heb z'n voordeel" en omdat we toch niet veel te doen hebben besluiten we een middagje naar het strand te gaan. Dat was hard nodig want we hebben sinds dat we terug zijn uit Nederland ruim twee maanden slecht weer gehad en we zijn allebei behoorlijk bleekjes geworden.
Vanuit het dorp is het een half uur lopen naar Wizard Beach (of zoals de locals het noemen "First Bay" of "First Beach") over een smal pad dwars door de jungle. Hier en daar zijn er wat modderige stukken, maar over het algemeen is het pad goed te belopen en we genieten van alle oerwoudgeluiden: vogels, kikkers, krekels, het is onvoorstelbaar hoeveel herrie ze kunnen maken.

Wizard Beach is een uitgestrekt breed zandstrand en zoals bijna altijd is het praktisch verlaten! Natuurlijk duik ik direct de zee in. Echt rustig zwemmen is er hier niet bij want de golven zijn behoorlijk hoog en er staat een flinke stroming maar het is heerlijk om even af te koelen en met de golven te spelen. Daarna duiken we met een boekje het strand op. Eerst even zonnen (niet te lang want de zon is hier verraderlijk sterk) en daarna maken we ons comfortabel in de schaduw (want ook daar doe je gewoon een kleurtje op). Met een koel briesje vanuit zee is het er prima uit te houden. De foto's en het filmpje (klik hier: Wizard Beach) spreken voor zich.

En dan hebben we nog een "nieuwtje". Tom en Ina, de eigenaren van het guesthouse, willen volgend jaar mei stoppen met het hostel. Ze hebben vorig jaar een "finca" (stuk land met een huis erop) gekocht in het binnenland van Panama en ze willen dat helemaal gaan opknappen en daar gaan wonen en zelf dingen gaan verbouwen op hun land.
Het liefste willen ze het hostel verkopen, maar dat zou best wel eens lastig kunnen worden, dus als dat niet lukt, willen ze het voor langere tijd verhuren. Dus.... mocht er iemand nog zin hebben in een leuk avontuur op het mooie Bastimentos, dan is dit je kans! Je hebt in ieder geval een goed aangeschreven duikschool in je hostel als trekpleister... ;o)

Boek-onderzoek

Oké, ik moet met de billen bloot... Zoals jullie weten, vind ik schrijven leuk en uiteraard heb ik (net als duizenden anderen, zoals ik zojuist in een tijdschrift lees) de droom om ooit nog eens een boek te schrijven. En ja, sinds de schrijverscursus die ik begin dit jaar heb gevolgd, heb ik nu ook een concreet idee voor een boek. Dus wat let je dan nog... Ik heb de stoute slippers maar aan getrokken en de pen ter hand genomen.

Het verhaal speelt zich natuurlijk af in deze omgeving (hoe kan het ook anders) en de eerste hoofdstukken staan inmiddels "op papier", oftewel in Word. Maar omdat het een thriller is, kom ik in het verhaal automatisch terecht bij het onderwerp politie en dan is het natuurlijk wel handig om wat meer inzicht te hebben in hoe de politie hier in elkaar zit. Tijd dus voor mijn allereerste "research".  
We stappen het politie-bureau in Bocas binnen en leggen de situatie uit. In eerste instantie lijkt het nogal lastig en moeten we een schriftelijk verzoek indienen bij één of andere hoge pief in Changuinola. Daar komt natuurlijk nooit een reactie op terug. Gelukkig kan Roberto lekker kletsen en na een paar keer met verschillende mensen op het bureau in Bocas gebabbeld te hebben, komt hij uiteindelijk bij de "mayor" terecht, de hoogste chef aldaar en hij is wel bereid om ons te woord te staan. Eigenlijk zouden we van tevoren telefonisch een afspraak moeten maken, maar toen we afgelopen donderdag toevallig langs het bureau liepen en hem zagen, had hij wel tijd voor ons.

Het politie-bureau is niet veel meer dan een grote kale hal met een kleine balie waar een paar agenten zitten. De mayor neemt ons mee naar een klein, donker kantoortje zonder ramen. Twee robuuste bureaus, afgeladen met computers, printers, dossiermappen en stapels papier nemen de ruimte grotendeels in beslag. Er is nog net plek voor een oude bank, waarop we mogen plaats nemen.
Roberto fungeert als tolk, want mijn Spaans is niet toereikend en via hem vuur ik mijn vragen af. De mayor heeft er blijkbaar lol in want hij beantwoordt alles zeer uitgebreid. Al snel wordt er een groot boek bij gehaald en komt hij naast me zitten terwijl hij alles uitlegt en laat zien over rangen, uniformen, strepen en sterren. Ik krijg te horen welke afdelingen er zijn, welke mensen er werken en wat ze er precies doen. Er blijkt zelfs een heuse "CSI"-afdeling op het eiland te zijn. De man is bijzonder enthousiast en terwijl ik druk aan het schrijven ben en de mayor vol overgave vertelt, merk ik dat hij een merkwaardige gewoonte heeft. Aan het einde van iedere zin geeft hij een apart knufje. Het is een vreemd keelgeluid waarvan hij zichzelf waarschijnlijk niet eens bewust is, maar het geeft mij ineens een idee voor één van mijn karakters in het boek. Leuk, daar is research dus voor... Na anderhalf uur zijn al mijn vragen ruimschoots beantwoord en nemen we afscheid van de vriendelijke mayor.

Ik heb geen idee of dit boek ooit écht iets gaat worden, maar het hele proces er omheen is al een hele ervaring en ontzettend leuk!

Nieuwe wereldburger

Het wachten heeft gelukkig niet meer lang geduurd, want afgelopen dinsdag 14 augustus om 17.11 uur (Nederlandse tijd) is ons achternichtje geboren: Eva Gabriëlle Elisabeth. En dat maakt ons officieel oudtante en oudoom :o)
Ondanks dat we zover weg zitten, zijn we door de familie goed op de hoogte gehouden via skype en mail en konden we bijna-real-time meegenieten van de spanning, de opluchting en het geluk die altijd bij zo'n moment horen. Dan is die moderne media wel weer een uitkomst, want het is toch heel apart om aan de andere kant van de wereld te zitten en foto's te zien van je pasgeboren achternichtje. Ik verheug me al op het eerste skype-contact met haar!

En, zoals dat gaat in de cyclus van het leven: terwijl er mensjes geboren worden, gaan er ook weer mensen dood. Afgelopen woensdag hoorden we de kerkklok luiden en we weten inmiddels wat het betekent als dit op een ongebruikelijk moment gebeurt: iemand uit het dorp is overleden. Het blijkt de zus te zijn van Sebaio, wiens begrafenis we vorig jaar beschreven hebben, inclusief een video-impressie (zie blogarchief januari 2011, hoofdstukje "Dagelijks leven - 27 februari"). Ze was nog niet oud, in de veertig, en net als haar broer is ze gestorven aan die rotziekte die wereldwijd zoveel slachtoffers eist.
Dus vandaag hebben we weer een begrafenis en aangezien iedereen hier op de één of andere manier familie van elkaar is, is praktisch het hele dorp daarbij aanwezig. Terwijl ik dit schrijf, loopt de lange stoet mensen langs mijn raam richting begraafplaats. Voorafgegaan door de muzikanten van de Bomberos die hun treurige tonen ten gehore brengen...

Voor degene die het nog een keertje willen zien/horen zet ik hierbij nogmaals de link naar het filmpje van Sebaio's begrafenis Begrafenis Sebaio - februari 2011

Z'n normale gangetje

Tja, soms hebt je eigenlijk niets te schrijven omdat alles z'n normale gangetje gaat.
Het weer is weer genormaliseerd. We hebben al meer dan een week mooi weer. Zo'n één à twee keer per week hebben we in de nacht of 's ochtends vroeg een flinke onweersbui maar halverwege de ochtend klaart het dan weer op en is het de rest van de dag prachtig weer. Zoals we dat hier gewend zijn...
En ook de "workload" is terug op een niveau dat gebruikelijk is voor dit seizoen. We hebben zo gemiddeld 3 à 4 dagen per week duikers. Dat komt vaak in clusters: een paar dagen geen klanten en dan ineens een paar dagen achter elkaar weer wel, zoals nu. Gisteren zijn we (na 3 dagen geen klanten) weer gaan duiken, vandaag ligt Rob ook weer in het water en voor morgen hebben we ook al een reservering staan.
Geen nieuws dus uit het westen...

We focussen ons dus wat meer op Nederland waar de familie en vrienden in deze periode juist veel te vertellen hebben en we genieten van de vakantie-verhalen en vooral van de vakantie-foto's die via e-mail, Picasa en Facebook rondgaan.
Verder wachten we in spanning op een telefoontje uit Boskoop want mijn nichtje Manon loopt op alledag zoals dat zo mooi heet... wordt hopelijk heel snel vervolgd :o)

Na regen...

Onze taal zit vol mooie oer-hollandse gezegdes en gelukkig schuilt er ook nog waarheid in want na zowel de spreekwoordelijke als de letterlijke regen komt er inderdaad weer zonneschijn.

We hebben de afgelopen week weer de nodige klanten gehad; weliswaar zijn we niet alle dagen uit duiken geweest, maar in vergelijking met het begin van juli is het een hele verbetering. Dan gebeurt het natuurlijk ook weer dat je op één dag meer klanten binnen krijgt dan dat er mee kunnen (zoals vandaag) en dan moet je ze helaas door verwijzen naar een con-collega, maar ja, ook dat hoort erbij.

En, waar we misschien nog wel blijer mee zijn, ook het weer is eindelijk verbeterd. Na bijna twee maanden van somber, grijs weer met héél veel regen en slechts af en toe één redelijke dag ertussendoor, is het vandaag voor de derde (!) dag op rij weer prachtig zonnig weer. En dat is heerlijk want alles ziet er toch altijd leuker uit met mooi weer (zelfs hier) en het maakt het een stuk makkelijker om duiken te verkopen. Bovendien fleuren wij zelf ook weer helemaal op van die Vitamine-D stoot.

Dus al met al ziet het er weer wat zonniger uit en gisterenavond hebben we ook nog ons eerste nachtaapje gespot! We horen de aapjes regelmatig 's avonds van boom naar boom springen maar de begroeiing rondom ons huis is zo dicht dat we eigenlijk nooit meer dan een vluchtige staart kunnen ontdekken. Maar gisteren hoorden we er één op ons dak springen en naar de andere kant rennen, waar hij weer in een boom sprong en waren we er snel genoeg bij met een zaklantaarn om hem goed te kunnen zien. Een schattig wollig beestje met een lange staart en grote ronde ogen. Natuurlijk waren we niet meer snel genoeg om ook nog een foto te nemen, maar daarvoor biedt het internet dan weer uitkomst, dus zie hier...

Jarig

Ja,ja, het is alweer zover: Rob is weer een jaartje ouder. En wie jarig is krijgt cadeautjes. Helaas, het enige cadeautje dat Rob vanmorgen krijgt, is een kapotte printer!
Gisteren begonnen er ineens allemaal lampjes te knipperen en deed hij niets meer. Vanmorgen hebben we geprobeerd om hem opnieuw te installeren, maar de lampjes bleven knipperen. Dus we halen de on-line handleiding erbij. Geloof het of niet, maar die is in het Chinees, Koreaans of andere rare taal met kriebelschrift en we kunnen nergens een Engelse versie ontdekken. Dan maar googlen op het internet. Er worden allerhande "reset"-opties gegeven maar niets werkt. Inmiddels knipperen er ook geen lampjes meer en is het apparaat helemaal dood.Even voor de duidelijkheid: dit is de printer die we afgelopen maart gekocht hebben! Over cadeautje gesproken...


En dan nog even een vervolgje op het belasting-verhaal. Want we hebben natuurlijk nog wel even wat meer informatie gevraagd over de aanslag die we gekregen hebben. Hoe is het bijvoorbeeld mogelijk dat we belasting betalen over 2010, een jaar waarin we nog helemaal geen omzet gedraaid hebben, maar alleen in november en december geld geïnvesteerd hebben in de duikschool?
We krijgen een heel verhaal te horen en het is voor ons nog steeds niets helemaal helder, maar blijkbaar is er een wet dat buitenlanders die voor langere tijd in Panama verblijven de eerste paar jaar een soort belasting betalen als bijdrage aan het onderwijs-systeem in Panama. Het betreft een in hoogte aflopend bedrag voor de eerste 2 of 3 jaar.
Daarbij proeven we tussen de regels door ook een beetje dat de accountant in verband met dat NIT-nummer-probleem wat heeft moeten "fröbelen" om één en ander geregeld te krijgen... Het goede nieuws is dat de accountant bevestigt dat alles nu goed op de rit staat en dat de kosten volgende jaren niet zo hoog zullen zijn, dus we houden het maar op "opstartkosten".
We hebben in ieder geval, als brave burgers, alles netjes betaald en hebben inmiddels van de overheid een "Certificacion de Paz y Salvo" ontvangen, een soort "bewijs van goed gedrag" dat we alles volgens de regels van de wet voldaan hebben ;o)

Nou ja, sinds dat ik vorige week schreef dat het de slechtste maand ooit wordt, hebben we wel weer wat klanten gehad en vandaag zijn we begonnen met een cursus, dus dat is wel weer positief. Het maakt de maand niet meer goed (zeker niet met al die kosten) maar alle beetjes helpen nietwaar.
Helaas voor Rob en de duikers wil het weer maar niet beter worden en zijn ze nu net onderweg naar de eerste duikstek in de zoveelste gietende stortbui (ook al geen verjaardagscadeautje voor Rob).

Als Rob straks terug is, maken we er een rustig middagje van. Op Rob's verzoek hebben we het verjaardags-etentje namelijk gisteren al gehad bij Cisto, onze favoriete Pizzeria. En we hadden nog zoveel over dat we vanavond nog een keertje pizza eten, lekker thuis op de veranda. En dan sluiten we af met een kopje espresso mét een likeurtje, want Rob heeft van Tom en Ina een fles Cointreau voor zijn verjaardag gekregen (dus toch nog een leuk verjaardagscadeautje)!

Slechte maand

Het begint ernaar uit te zien dat juli de boeken in gaat als de slechtste maand ooit. We hebben in de hele maand welgeteld drie dagen gedoken, vandaag incluis.En dat zul je altijd zien, juist als je het het minst kan gebruiken, vallen de rekeningen op de mat (of in ons geval: in de inbox).

Allereerst de rekening van een zekere Mares-leverancier in Panama City, waar Roberto de cursus heeft gedaan om onze Mares-spullen te kunnen servicen. De cursus was natuurlijk al begin juni afgerond, maar vorige week ontvingen we eindelijk de bestelde onderhouds-setjes en het gereedschap die nodig zijn voor de service-beurten. En daarbij dus ook de totale rekening van cursus en materialen. Hmm, even slikken.

En aangezien dit soort tegenvallers nooit alleen komen, laat ook de Belasting deze week plotseling iets van zich horen... (sommige dingen gaan hier dus niet anders dan in Nederland!). Hoewel het niet in de schrikwekkende blauwe envelop komt, maar gewoon in een onschuldig e-mailtje, is de inhoud er niet minder om.
We wisten natuurlijk dat we, dankzij dat gedoe met het nietbestaande NIT-nummer, veel te laat waren met de aangifte en daarom een boete moesten betalen, maar de aanslag zelf was ook meer dan gedacht. Er was ons namelijk in eerste instantie verteld dat we alleen over 2011 hoefden te betalen, aangezien we pas in december 2010 gestart zijn en de kosten van november/december 2010 als investering op 2011 beschouwd zouden kunnen worden. Helaas denkt de Belastingdienst daar anders over en tellen ze 2010 als een heel belastingjaar, wat inhoudt dat we niet alleen een aanslag krijgen over zowel 2010 en 2011 maar ook de boete moeten betalen voor beide jaren.
Daarbij hebben we natuurlijk twee accountantkantoren moeten inschakelen. Eerst hadden we een accountant in Bocas maar toen het hele NIT-nummer-probleem naar boven kwam, waren we genoodzaakt om een accountant in Panama City in de arm te nemen. Beiden hebben er de nodige arbeid in gestoken en ook die rekeningen hebben we nu gepresenteerd gekregen.

Al met al een flinke financiële aderlating, en dat in een maand waarin we sowieso verlies draaien...
Nou ja, we gaan er maar vanuit dat dit "opstartkosten" van het eerste jaar zijn. Zo hoeven we volgend jaar geen Mares-cursus en -gereedschap meer te betalen, maar alleen nog maar de onderhouds-setjes. En voor wat betreft de belasting is het NIT-nummer nu in ieder geval geregeld en kunnen we dus volgend jaar tijdig via de accountant in Bocas onze aanslag laten regelen, zonder boetes of andere problemen (als het goed is... hier houd ik een slag om de arm want je weet het maar nooit).

Nu het zo rustig is en we eindelijk de Mares-spullen hebben, kan Rob aan de slag met de service-beurten, dus hij is regelmatig te vinden in zijn "werkplaats". En ach, daar zit hij zo slecht nog niet....

Niets te doen

Het is ontzettend rustig. Juni was, tot onze verbazing en in tegenstelling tot vorig jaar, een goeie maand, maar sinds begin juli is het akelig stil. En dat is vreemd want juli en augustus zijn normaal gesproken drukke maanden aangezien de Europeanen dan vakantie hebben. (tja, toch weer die crisis die alom rondwaart...?) Gisteren hadden we voor het eerst in 12 dagen weer een keer duikertjes, maar die twee weken daarvoor hebben we dus niets te doen gehad.

En wat doen we dan zoal, vraag je je af.
We gaan iedere ochtend gewoon op de gebruikelijke tijd naar de duikschool. Je moet tenslotte toch "aanwezig" zijn en je weet maar nooit wanneer er weer iemand binnen loopt. En iedere week werken we één dag in het hostel, zoals altijd. Ook daar is niet veel loos, dus dat zijn kalme diensten.
We huren een schilderes in om ons reclame-bord (met tekst en PADI-logo) dat buiten aan de straat staat opnieuw te schilderen. Dat blijkt nog een hele uitdaging want het regent bijna iedere dag en de lucht is zo vochtig dat de verf nauwelijks drogen wil. Ze doet er twee dagen langer over dan gepland en ze moet regelmatig de door regen uitgelopen stukken opnieuw doen. Ik denk dat ze blij is dat deze klus erop zit...

Ik laat mijn teennagels lakken door Marie-Louise, een lokaal vrouwtje dat regelmatig in het hostel binnenloopt op zoek naar klanten. Zie hier het resultaat (ik weet het, ik heb geen fotomodel-voeten, maar zijn het geen vrolijke voetjes?)




Rob kijkt iedere ochtend naar de Tour de France. Via een Nederlands stel dat we in januari 2010 te duiken hebben gehad bij the Dutch Pirate en die inmiddels zelf ook uit Nederland vertrokken zijn en in Guatamala een hostel gekocht hebben (!) heeft Rob namelijk een website gekregen die sport-evenementen live uitzendt (bedankt Jacco!). Ondanks af en toe wat haperingen vanwege ons langzame internet kan hij de tour dus iedere dag volgen. En niet te vergeten zijn favoriete programma: "De Avond-etappe" met Mart Smeets.
En 's middags gaan we lekker op tijd naar huis om daar de kunst van het nietsdoen te perfectioneren in onze hangmat met de E-reader (boek), Nintendo DS (spelletje) of I-pod (muziekje).

En dan nu nog even een filmpje dat we op Facebook kregen wat we jullie niet willen onthouden. Het is een promotiefilm voor Bocas del Toro en gaat voornamelijk over het hoofdeiland Colón. Het stadje wat je ziet is dan ook Bocas op Colón en de disco-opnames zijn absoluut in Bocas gemaakt, want de enige uitgaansgelegenheid op Bastimentos is de lokale bar met de meer relaxte reggae-muziek, maar de vogelvlucht-opnames van de natuur geven wel een mooi beeld van onze omgeving:

promotiefilm Bocas del Toro
(als je op de link geklikt hebt, moet je het filmpje nog even starten met de linkerknop >)

Trieste dag

Het was gisteren een trieste dag. Dit weekend is Olaf, wiens vrouw Kathy eind mei zo plotseling is overleden (zie blog 2 juni), namelijk gekomen met een handvol familie en vrienden en gisteren hebben we Kathy's as uitgestrooid.

De dag begon al treurig met geen enkel zonnestraaltje en alleen maar grijze wolken. Het weerzien met Olaf is moeilijk, want in het Nederlands is het al lastig om in een dergelijke situatie de juiste woorden te vinden, maar hoe zeg je dat in het Duits? De gebruikelijke gemeenplaatsen, hoe goedbedoeld ook, bieden weinig troost.
Rob en ik hadden onze boot en bootkapitein Roberto voor de gelegenheid ter beschikking gesteld en rond 10 uur komt Roberto ons ophalen. We zijn in totaal met 11 man en daarmee is de boot vol. De zee is woelig met stevige golven en Roberto vaart ons in een rustig tempo rondom de punt van Bastimentos naar het noorden, richting de open oceaan. Olaf heeft deze plek gekozen zodat de as naar open zee meegenomen zal worden en niet in de baai blijft. Als de motor wordt afgezet, dobberen we even rond op de golven terwijl er in de verte een enkele donder rolt. Dan neemt een vriend van Olaf de urn en strooit de as over het water uit. Daarna vult hij de urn met water en laat deze zinken.
Omdat er hier geen bloemenzaken bestaan, hebben we de dag ervoor uit de jungle diverse tropische bloemen en bladeren meegenomen en daar zelf kleine boeketjes van gemaakt. Na het uitstrooien leggen we één voor één onze boeketjes op het water en kijken we hoe de kleurige bloemen op de golven worden meegenomen richting open zee.
Het is een waardig afscheid.

Facebook

Het lijkt erop dat onze generatie zo langzaamaan Facebook aan het ontdekken is.
Wij zijn er begin vorig jaar mee begonnen. Eigenlijk op aanraden van duikklanten van ons, jongelui die vertelden dat Facebook een goed medium is om klanten te krijgen. Dat klonk interessant dus ondanks dat we niet zo "into social media" zijn, hebben we toch maar een poging gewaagd. Nou zijn we ook niet echte wizkids op de computer dus een FBpagina op naam van Scuba 6 Diving mislukte jammerlijk, en uiteindelijk heeft Roberto maar een pagina op zijn eigen naam aangemaakt.
In het begin deden we er niet zoveel mee. We keken regelmatig, maar hadden weinig behoefte om iedere dag weer te schrijven "wat je aan het doen bent". Maar sinds begin dit jaar zien we een stijgende lijn in het gebruik en ook in het nut van Facebook.
 
Zo hebben we inmiddels een heel netwerk van mensen en bedrijven op Bastimentos en Colón op FB waar we informatie mee uitwisselen over allerhande dingen. En we zitten nu ook in het netwerk van diverse vrijwilligersgroepen zoals "Floating Doctors" (vrijwilligers die met boten de afgelegener gebieden van de archipel kunnen bereiken en medische diensten verlenen) en "Hands across the water Bocas" die allerlei milieu-acties onderneemt, zoals het terugdringen van zwerfafval op de eilanden en vooral in het water en die nu ook inspringt om samen met de bewoners een oplossing te vinden voor het vuilnisprobleem (zie blog 15 juni), onder het mom samen staan we sterk. Op deze manier blijven we niet alleen goed op de hoogte van alles wat er hier zoal speelt maar kunnen we ook zelf ons steentje bijdragen.

Daarnaast worden we ook steeds vaker "gevonden" door ouwe bekenden in Nederland. Het lijkt de volgende generatie te zijn die allemaal sinds kort op Facebook zitten en op zoek gaan naar hun "vrienden". Zo had ik al verteld dat Roberto's eerste vriendinnetje hem had teruggevonden (zie blog 11 april) en de afgelopen maanden vinden steeds meer oud-collega's uit Veghel mij. En omdat je dan weer in een hele nieuwe kring zit, vind ik daardoor weer andere oud-collega's. Het zijn allemaal collega's van DMV International, waar ik van 1996 tot en met 2007 gewerkt heb en het is ontzettend leuk om te lezen hoe het met al die mensen gaat en wat ze nu doen. Zelfs als je tot je grote schrik ontdekt dat een oud-collega in een ontzettende moeilijke tijd zit omdat haar man een zware beroerte heeft gehad, want dankzij Facebook kun je meeleven en de ontwikkelingen blijven volgen en gelukkig gaat het nu beter met hem!

Dus, ondanks het feit dat het ons voor zover bekend geen nieuwe klandizie heeft gebracht, moet ik toegeven dat dat Facebook toch wel een leuk medium is... (maar waarschijnlijk alweer gruwelijk ouderwets)

Eindelijk echt thuis

Hèhè, sinds half april, toen we naar Nederland vertrokken, zijn we deze week eindelijk weer écht thuis. Toen we half mei namelijk van onze vakantie in Nederland terugkeerden naar Panama, moesten we eerst nog een paar dagen in Panama City verblijven in verband met de cursus die Rob moest volgen. Eenmaal terug op Bastimentos zijn we goed en wel twee dagen in ons eigen huisje geweest, want daarna gingen Tom en Ina op vakantie en hebben we vier weken lang in het hostel gewerkt en daar dus ook geslapen. Maar deze week, na ruim twee maanden, konden we eindelijk ons huisje aan de rand van de jungle weer opzoeken. Heerlijk, weer in je eigen hangmat en weer in je eigen bed!

En omdat we nu voorlopig weer gewoon thuis zijn, wordt het ook weer tijd om onze voorraadkist en koelkast te vullen, want die hadden we voor ons vertrek naar Nederland natuurlijk zoveel mogelijk geleegd.
Dus gisteren, we hadden toch geen duikers, zijn we met z'n tweeën een dagje naar Bocas gegaan om inkopen te doen. We slaan van alles in. Spullen die we op Bastimentos niet of nauwelijks kunnen vinden (goed stukje vlees, karbonades en gehakt, flesje lekkere Cointreau), spullen die op Bastimentos gewoon altijd duurder zijn (pindakaas, nootjes, haarverf) en spullen die, nu we er toch zijn, gewoon lekker zijn om onszelf te verwennen (lekkere ham, chorizo en salami, stukjes goeie kaas en vers Chiabattibrood)!

En we kopen alvast een verjaardagscadeautje voor Roberto. Want vlak voordat we bijna drie jaar geleden naar Panama vertrokken heeft Roberto in Nederland een goed (en duur) duikhorloge gekocht, dat heeft hij tenslotte dagelijks nodig. Of toch niet zo goed, want sinds een half jaar al staat het ding regelmatig stil of loopt gewoon een half uur achter en sinds de afgelopen maand zit er ook nog water in het waterdichte horloge. Toen Rob het vorige week voor de zoveelste keer wilde gelijkzetten, brak het knopje af en kon hij er dus helemaal niets meer mee. Balen, want zoals gezegd, hij heeft een duikhorloge echt nodig (zeker tijdens de cursussen die hij geeft).
Nou is Bocas niet bepaald een grote stad met warenhuizen of iets dergelijks, dus we zijn blij als we één winkeltje vinden die duikhorloges verkoopt. Hij heeft er zegge en schrijve precies twee! De ene vindt Rob veel te lomp en zwaar, maar de andere is een net klokje. Als we vragen of hij op batterijen of op beweging loopt, moet er eerst naarstig gezocht worden. Gezamenlijk komen ze tot de conclusie dat het wel een batterij moet zijn want er zich ook een lampje in. Oké, kunnen jullie dan even laten zien hoe je 'm open maakt zodat we ook zeker weten dat we t.z.t. de batterij kunnen vervangen? (ja, ja, je wordt hier erg voorzichtig bij aankoop van dit soort zaken, want "garantie" moet hier nog uitgevonden worden). Nee, dat kan hij niet, maar hij weet zeker dat ze dat bij de Farmacia (drogist) wel kunnen want die verkoopt ook de batterijtjes. Tja, dat willen we dus wel even zeker weten, dus we nemen het horloge mee naar de Farmacia en vragen de man of hij het open kan maken. Ja hoor, hij pakt een schaar en draait 'm zonder moeite open. Het batterijtje is hem ook bekend dus die kunnen we inderdaad t.z.t. bij hem kopen. Gerustgesteld lopen we terug naar het andere winkeltje en kopen het horloge.

Als we de winkelstraat een paar keer op en neer gelopen hebben en alles gevonden hebben wat we zochten (behalve een simpele pannenlap want om de één of andere reden was die nergens te krijgen), keren we terug naar Bastimentos en vullen daar de koelkast, vriezer en voorraadkist met de ingekochte spullen. Daarna moet de vochthuishouding flink op peil gebracht worden en verdwijnen we met een groot glas gekoelde sap in onze respectievelijke hangmatten. Thuis....!

Vuil

We hebben een vuil-probleem. Normaal gesproken wordt hier het vuilnis twee keer per week opgehaald. Iedereen zet op dinsdag- en vrijdagochtend zijn vuilniszakken op één van de aanlegsteigers en de vuilnisboot van de gemeente haalt alles op en brengt het naar de vuilstortplaats in Bocas, op het andere eiland. Maar sinds een week of twee blijft het vuil op de steigers staan. Wat blijkt? De eigenaar van de vuilstortplaats weigert het vuil te accepteren omdat de gemeente het vuil niet volgens de voorschriften aanlevert (vraag me niet welke regels ervoor gelden, maar de gemeente houdt zich er blijkbaar niet aan). Probleem dus, want in dit klimaat is het niet echt prettig om al die vuilniszakken te laten opstapelen. Er was al sprake van dat iedereen zijn eigen vuil moest gaan verbranden (ook niet echt bevorderlijk voor het milieu) toen afgelopen woensdag ineens de vuilnisboot weer kwam om alles op te halen. Probleem opgelost? Nee, dat niet. De gemeente krijgt de kans om zijn leven te beteren, zo niet, dan sluit de vuilstortplaats in Bocas wederom zijn deuren. Afwachten dus maar.

Op diezelfde woensdag ervaar ik een (onvrijwillige) modderdouche. Het is het begin van de week namelijk heel slecht weer geweest en afgelopen maandag hebben we de hele nacht en de hele dag stortende hoos- en onweersbuien gehad. Gevolg hiervan is dat er de dagen erna erg vies water uit de kraan komt, want onze watervoorziening komt geheel uit regenwater wat in natuurlijke waterreservoirs wordt opgevangen en met zulke tropische buien komt er ook een hoop grond en modder mee. In de loop van een paar dagen wordt dat dan weer langzaamaan helderder.
Dus toen ik woensdagmiddag een douche wilde nemen, probeerde ik eerst de kraan even uit. Het water was alweer redelijk helder, dus ik spring onder de douche en spoel me af in heerlijk koel water. Als ik even later helemaal ben ingeshampood, zet ik de douche weer aan... en sta plotseling onder een modderdouche! Ik draai direct de kraan weer dicht en, hulpeloos ingezeept en onder de smurrie, kan ik maar één ding doen: om Rob roepen, die aan de andere kant van het hostel, in de duikschool op de laptop naar de wedstrijd Nederland-Duitsland luistert (hij had het hele dorp al afgestruind naar een tv, maar het blijkt dat ze hier niet alle wedstrijden uitzenden en deze wedstrijd bleek daar ook onder te vallen, dus Rob baalde al dat hij uiteindelijk met Radio 1 genoegen moest nemen). Na een paar keer roepen, komt Rob me te hulp en zet hij de reservetank aan, zodat ik weer schoon water heb. Helaas, dat werkte niet meer want de douchekop zit inmiddels helemaal verstopt met modder, dus maar weer om hulp roepen. Even later komt Rob weer terug, ondertussen behoorlijk geïrriteerd dat hij de wedstrijd mist, douwt me een schroevendraaier in m'n handen en verdwijnt weer naar z'n laptop/radio. Oké, ik ben geëmancipeerd, ik kan die douchekop er zelf wel afschroeven. Tien minuten later is de douchekop schoon en ik gelukkig ook weer.
Overigens hoorde ik achteraf dat er woensdagmiddag vlakbij het hostel een waterleiding gebroken was, dus hoogstwaarschijnlijk is dat de oorzaak geweest van het modderbad en niet de enorme regenbuien...

Hollen of stilstaan

Het is weer hollen of stilstaan. Zaten we vorig weekend nog twee dagen volkomen leeg in het hostel, vanaf maandag komen er verschillende mensen tegelijk binnen en zitten we weer helemaal vol.
Natuurlijk gebeurt dat juist op het moment dat Roberto de cursus (die hij in Panama niet had kunnen afronden) opnieuw gaat doen. De instructeur van die cursus was namelijk toch in Bocas voor een andere klus, dus hij kon er wel een paar dagen aan vastplakken. Omdat wij dachten dat we het toch niet druk zouden hebben in het hostel, leek ons dat een prima plan. Zul je altijd zien.... Terwijl ik druk ben met ontbijtjes maken, tours regelen, inkopen doen en andere aanverwante hostel-zaken, zit Rob twee dagen lang (van 8.00 tot 17.00 uur!) te zweten op de theorie- en praktijkkennis van onze regulators en BCD's. Maar dit keer is hij met vlag en wimpel geslaagd en vanaf nu kan hij dus zelf het onderhoud van deze spullen doen en dat is reuze-handig!
En tegen de tijd dat dit allemaal achter de rug is en we weer wat meer tijd hebben, loopt het hostel weer langzaam leeg en lijkt het erop dat we morgen weer leeg zijn...

Nou ja, het duiken blijft ook gewoon doorlopen. Eén van de Nederlandse meisjes die anderhalve week geleden bij ons haar Open Water certificaat gehaald heeft, is terug gekomen met twee vriendinnen en die hebben gisteren een funduik gemaakt en vanavond maken ze nog een nachtduik. En vanmorgen is Roberto weer met 2 mensen op stap om een Discover Scuba Dive te maken. We blijven dus lekker bezig.

Vreemde week

We vinden het maar vreemd. Het is duidelijk laagseizoen en we zien dan ook weinig toeristen op de eilanden. Het hostel is bijzonder stil (hebben wij nog niet eerder zo meegemaakt) maar in de duikschool draait het allemaal aardig door. Zoals gezegd zijn we zondag met een nieuwe Open Water cursus begonnen, met twee meisjes uit Nederland die allebei apart hadden gereserveerd. Het was dus leuk dat we ze samen in dezelfde cursus konden zetten. Op het laatste moment kwam er ook nog een Amerikaanse jongen bij dus de cursus was goed gevuld.
De Nederlanders sliepen ook allebei (met respectievelijk vriend en een vriendin) in het hostel en aangezien we slechts twee dagen nog één andere kamer verhuurd hebben, was het een gezellig Hollands onderonsje deze week. De vriend en vriendin (beiden gecertificeerde duikers) zijn allebei ook nog een dag mee geweest met duiken, dus hoewel het hostel ongelooflijk rustig is (we zijn sinds gisteren weer helemaal leeg), mogen we met onze duikschool ook deze week weer niet mopperen.

Maar dat het rustig is in het hostel wil nog niet zeggen dat er geen rare dingen kunnen gebeuren. Zo werden wij woensdagnacht wakker omdat Annie aan het blaffen was. Nou doet ze dat wel vaker, als er midden in de nacht mensen over straat lopen en wat luidruchtig zijn, maar zodra die voorbij zijn, houdt Annie algauw weer op. Deze keer bleef ze echter aanhouden en toen we allebei echt wakker waren, hoorden we geklop op de voordeur. Een blik op mijn mobieltje vertelde me dat het kwart voor vijf in de ochtend was. Wat zullen we nu krijgen? Als Rob de deur open doet, staan daar een Engelse jongeman  met een volkomen dronken indiaanse vrouw. De jongen lijkt te denken dat dit het adres is waar hij het meisje thuis moet brengen, maar het vrouwtje blijft hem alleen maar vragend aankijken. Blijkbaar had zij andere dingen in gedachten. Tegen de tijd dat de jongen zich dat realiseert, mompelt hij een "ojee, dit is gênant" en druipt af, op de voet gevolgd door de dronken vrouw.

Verder hebben we deze week ook nog een telefoontje gekregen waar we heel erg van geschrokken zijn. Olaf en Kathy zijn vrienden van Tom en Ina die wij ook goed kennen. Ze hadden tot voor kort een hostel in Puerto Viejo, Costa Rica, waar we altijd verbleven als we op visa-run gingen. Ze zijn van onze leeftijd en we kunnen goed met ze opschieten. Een paar weken voordat wij naar Nederland gingen, waren ze bij ons op bezoek. Ze waren namelijk gestopt met het hostel in Costa Rica en zouden op het vasteland in Panama (in het plaatsje Boquete, in de bergen) een restaurant gaan beginnen.
Afgelopen week belde Olaf op met het bericht dat Kathy een paar dagen daarvoor overleden was! Ze had last van haar buik en was naar David naar het ziekenhuis gegaan en daar is ze aan een inwendige bloeding gestorven. Dit nieuws kwam wel zó onverwachts en was zó'n schok dat we het nog steeds niet kunnen geloven. Zeker niet, omdat we haar nog geen twee maanden geleden gezien hebben. Onvoorstelbaar. Het trieste is dat ze een week daarvoor het restaurant hadden gekocht. Binnenkort komt Olaf naar Bastimentos, want Kathy wilde dat haar as over de Caraibische Zee zou worden uitgestrooid....

Blokje om

Nou zeg... niks hostel-perikelen! We zitten nu een week in het hostel en de helft daarvan zijn we helemaal leeg geweest. Op zondag zijn de meeste kamers al leeg gegaan en maandagochtend vroeg vertrok de laatste kamer. Vervolgens hebben we maandag, dinsdag en woensdag gewoon helemaal niemand binnen gekregen. Gelukkig hebben we sinds gisteren weer één kamer verhuurd.
Ondanks dat het ontzettend rustig is met toeristen, hebben we in de duikschool niet te klagen. We hebben een Open Water cursus gedraaid (3 dagen) en zijn 3 dagen met fun-duikers op pad geweest. Aanstaande zondag beginnen we weer met 2 mensen aan een Open Water cursus en gelukkig hebben ze allebei ook een kamer in Tio Tom gehuurd dus het mes snijdt aan twee kanten.

We hebben het dus niet zo druk en aangezien we tijdens ons verblijf in Nederland vele verzoekjes hebben gekregen om méér video's op de blog te zetten, hebben we ons kleine fotocameraatje maar weer eens ter hand genomen.
En nu we het hostel in beheer hebben, moeten we toch iedere dag Annie uitlaten, dus loop gezellig een blokje mee door Old Bank, ons dorpje op Bastimentos:

Klik hier om het filmpje te bekijken

Weer aan de slag

De reis is voorspoedig verlopen. Ondanks dat het vliegtuig praktisch vol zat, hadden zowel Rob als ik een lege stoel naast ons en dat is toch altijd iets comfortabeler.
De stop in Panama City is druk. We racen weer kris-kras door de stad om diverse dingen te regelen.
Bovendien moet Roberto nog die cursus volgen. We hadden (al lang geleden) met degene die de cursus geeft, afgesproken dat Rob de cursus op maandag en dinsdag zou volgen. Helaas liet de man vlak voordat we naar Nederland vertrokken, weten dat hij er die maandag niet zou zijn en dat de cursus een dagje opgeschoven moest worden. Makkelijk voor hem om te zeggen, maar wij hadden inmiddels al een terugvlucht van Panama City naar Bocas geboekt op woensdagmiddag. Dat betekende dus dat de tweedaagse cursus in anderhalve dag gepropt moest worden! Nou, dat is dus duidelijk niet gelukt en het leek er op dat Rob op een ander moment weer terug naar Panama City zou moeten om de cursus af te maken (balen). Gelukkig blijkt de leraar zelf binnenkort voor een paar dagen naar Bocas te moeten en hij zou proberen om er wat tijd aan vast te plakken zodat Rob de cursus hier kan afmaken (dat is dan weer mazzel).

Na al deze hectiek in Panama City zijn we blij als we woensdag laat in de middag eindelijk in Bocas uit het vliegtuig stappen. Zodra we arriveren in de hoofdstraat waar de bootjes naar Bastimentos liggen, worden we door diverse bekenden verwelkomd met het vertrouwde: "You reach back, man" (jullie zijn er weer) en in het bootje krijgen we van een oudere vrouw (we kennen haar van gezicht, maar niet haar naam) gelijk fruit aangeboden. We voelen ons direct weer helemaal thuis!

Donderdag zijn we in de weer met het overdragen van de duikschool en verder thuis alles opruimen en het huis schoonmaken, want een huis een maand lang alleen laten in het oerwoud levert een heleboel stof en rommel op!

Vandaag zitten we alweer in het oude ritme, maar vanaf morgen moeten we volop aan de bak. Tom en Ina gaan namelijk op vakantie en dan nemen wij het hostel weer waar, voor de komende 4 weken. Jullie kunnen dus waarschijnlijk binnenkort weer "hostel-perikelen" op de blog verwachten...

Laatste dagen

Nog een paar dagen en onze vakantie zit er alweer op. Zoals ook al uit het vorige berichtje bleek: tijd is een vreemd begrip. Aan de ene kant is het heel snel gegaan, aan de andere kant hebben we ook het gevoel dat we hier lang geweest zijn. Hoe dan ook, we hebben een heerlijke tijd gehad.

De laatste paar dagen staan natuurlijk in het teken van afscheid. Vandaag gaan we naar Rotterdam om gedag te zeggen bij Rob's familie en morgen gaan we bij mijn vader langs in het verpleeghuis en daarna even bij mijn moeder gedag zeggen.
Zaterdagmiddag staat ons dan de zware taak van het inpakken te wachten. Zoals altijd nemen we weer veel meer mee terug dan waar we mee gekomen zijn, dus het is weer spannend of alles past. Dit keer zijn het vooral zakelijke spullen die we ingeslagen hebben, een nieuw wetsuit en vinnen voor Rob en andere dingen voor de duikschool die we nodig hadden. In verband met de beperkte kofferruimte betekent dat automatisch dat mijn dropvoorraad op rantsoen is gezet: er kunnen "maar" 4 doosjes mee. Nou ja, daar doe ik al gauw een half jaar mee, dus niet getreurd.

Verder doen we het zaterdag rustig aan, want zondagmorgen begint de lange reis naar Bastimentos, met een tussenstop in Panama City waar we ook nog wat zakelijke dingen te regelen hebben. We moeten daar iemand bezoeken die ons verder kan helpen met dat NIT nummer (je weet wel, wat we nodig hebben om onze belastingaangifte te kunnen voldoen, want dat is nog steeds niet geregeld) en we willen bij het Nederlandse consulaat langs om eens na te vragen hoe we aan een "verklaring van nationaliteit" komen (dan weten we dat tenminste als ik volgende keer mijn paspoort moet verlengen).
Daarnaast gaat Roberto nog een 2-daagse cursus volgen om zelf onze duikmaterialen te kunnen servicen. We zijn dus gelijk weer druk aan de slag. Als alles goed gaat kunnen we woensdag aan het eind van de middag weer voet op ons eiland zetten en heerlijk thuis in onze vertrouwde hangmat gaan hangen!

Tijd

Het is alweer een tijdje geleden dat ik voor het laatst heb geblogd, maar de tijd vliegt dan ook sinds we in Nederland zijn en ik heb gewoon "geen tijd" om er even rustig voor te gaan zitten. Het is een beetje het gevoel waarmee we Nederland bijna 3 jaar geleden verlaten hebben: je bent hier altijd druk, druk, druk en je wordt geleefd door alles wat moet, moet, moet. Natuurlijk wordt dit gevoel nu extra versterkt omdat we in deze 3 weken vakantie ook zoveel mogelijk mensen willen zien en zoveel mogelijk dingen willen doen en het contrast met de rust die we in Panama gevonden hebben nu des te groter is.

De dagen zijn gevuld met gezellige bezoekjes aan familie en vrienden waar we heerlijk kunnen bijkletsen. We shoppen hier en daar voor spullen voor de duikschool of voor persoonlijke dingen die we hier makkelijker kunnen kopen dan in Panama. Roberto heeft behoorlijk wat overredingskracht nodig om zijn paspoort aan te vragen (het blijkt dat hij die "verklaring van nationaliteit" eigenlijk tóch nodig had gehad, maar hij kan zich er nu nog uitkletsen) en het kost mij nog ettelijke telefoontjes voordat mijn nieuwe credit card eindelijk op de deurmat valt.

En zo zijn er alweer twee weken voorbij. We gaan nog even met volle teugen genieten van onze laatste week hier, voordat we de rust van "ons" eiland weer opzoeken...