Caribische bruiloft

Zaterdag was de trouwdag van de zus van één van onze medewerkers. Dat wisten we al een tijdje want de bruidsdames hadden voor de bruid en hunzelf een paar kamers bij ons gehuurd om overdag zich te kleden, op te maken en wat dan ook nog meer...
Alleen werden we een aantal dagen geleden totaal verrast toen de medewerkster ons plotseling uit nodigde voor zowel de officiële plechtigheid als de receptie! Nu hebben wij, na de grote groep Duitsers van de voorgaande twee weken, slechts twee gasten in huis die toevallig dit weekend naar Trinidad zijn (ook voor een bruiloft) dus we hebben tijd om beide gelegenheden mee te maken.

Maar eerst komen alle dames naar het hotel voor de kleed-, opmaak- en fotosessie. Het zijn er minstens 10 met ook nog een paar bruidskinderen. Het is een drukte van belang en gaandeweg de ochtend verzamelen zich steeds meer auto's voor de deur met de bruidsheren, die de bruid en haar dames naar de kerk moeten begeleiden.
De kerkdienst is om 14.00 uur dus wij gingen ervan uit dat iedereen ruim voor die tijd vertrokken zou zijn. Sorry, we waren even vergeten dat we in the Caribbean zijn... Tegen de tijd dat de bruid, traditioneel in het wit met korte sleep, uit de kamer komt en er nog wat foto's en video's genomen worden van haar gang naar de bruidswagen, is het 14.45h. Daarna moeten de bruidsdames nog opruimen en om 15.00 uur sluiten we alles af en haasten we ons naar de kerk.

De plechtigheid wordt afgenomen door de pastor en is zoals we die kennen uit films en tv-series: "Dearly beloved, we are gathered here today... etc. etc." Daarna weidt hij uitgebreid uit over het instituut huwelijk dat God in het leven heeft geroepen als enige legale vorm van samenzijn tussen man en vrouw. Na iedere drie, vier woorden gooit hij er een gepassioneerd "amen" uit en benadrukt vooral dat iedere andere vorm van samenzijn verboden is en leidt tot doem en verderfenis! Het doet ons de tenen krommen, maar de gemeenschap beaamt de "amens" volmondig...

De receptie zou om 16.00 uur beginnen in de grote school in Roxborough maar de kerkdienst is pas om 16.15 uur afgelopen. Wij besluiten nog even terug naar huis te gaan want we schatten in dat het allemaal nog wel eventjes zal duren. Om 17.00 uur zijn we bij de school waar we nog minstens anderhalf uur wachten totdat geleidelijk iedereen binnendruppelt en de poorten van de school open gaan.

Eenmaal binnen slaan we stijl achterover. In de grote hal staan minstens 20 tot 25 gedekte tafels waar 10 personen aan kunnen zitten. De receptie is dus eigenlijk gewoon het avondfeest! We worden aan een tafel geplaatst en dan is het weer wachten op het bruidspaar. Vervelen doen we ons niet want er is genoeg te zien. Iedereen is uitgedost in de meest uiteenlopende extravagante kleding. De heren dragen een variatie aan kostuums, van traditioneel pak tot zwart-witte smokings (mét zonnebril) en geruite- of glitterjasjes. Maar vooral de dames blijven me verbazen. Dikke derièrre of enorme boezem, het maakt hen niet uit, ze persen zich in de meest opzichtige creaties. Van doorzichtig kant en glimmend zijden tot en met enorme ruches van een synthetische stof die veel weg heeft van schuimrubber. Hooggehakt, kleurig opgemaakt, met formidabele haardossen en natuurlijk veel bling-bling.

De avond verloopt verder op z'n caribisch, rommelig maar gezellig. Het bruidspaar en de lange tafel met bruidsdames en -heren krijgen het eten geservereerd (weliswaar op plastic bordjes of in afhaalbakjes) en de rest van de gasten kunnen hun eten bij het buffet gaan halen. Drankjes, waar ook geen tekort aan is, kunnen we in een andere hoek van de zaal uit grote koelboxen nemen. Tussendoor grijpt iedereen die dat wil de microfoon om een welgemeend, maar niet te verstaan, woord tot het bruidspaar te richten en draait een discjockey de welbekende vrolijke muziek.

Het eten is zoals we dat hier kennen (rijst, macaroni-taart, polenta, varkensvlees, geitenvlees, kippenpoot, vis en salade) en is door familie en vrienden klaargemaakt en wordt ook door hen bij het buffet geserveerd. Andere familieleden lopen met grote vuilniszakken rond om de lege plastic borden en glazen weer op te halen.
De gasten lopen daar gezellig tussendoor, deinen mee op de muziek en kletsen met elkaar. De vele babies en peuters gaan van hand tot hand en er worden heel veel foto's en selfies gemaakt. De wat grotere kinderen rennen tussen de tafels door, jagend op elkaar of de grote ballonnen die ze in de lucht proberen te houden. Plotseling wordt er een (blijkbaar) bekend nummer gedraaid en staat bijna iedereen in een lange rij op de dansvloer een Macarena-achtige dans uit te voeren.

Tegen de tijd dat wij weg gaan, zijn er al diverse gasten vertrokken maar staat er nog steeds een rij bij het buffet van mensen die nog moeten eten...

Gekkenhuis!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik geschreven heb maar dat komt omdat, na zoveel jaren in het buitenland en op eilanden gewoond te hebben, we zelf zo gewend zijn aan deze andere wereld dat ik niet altijd meer het verhaal herken in de dagelijkse beslommeringen. Meestal kabbelt het, met de gebruikelijke ups en downs van het eiland-leven, gewoon door.

Zo ook deze dinsdag, die normaal genoeg begint. We nemen afscheid van een paar lastige gasten waarvan we maar hopen dat ze de afgelopen drie weken, ondanks slecht weer en ziekte, toch nog een beetje van hun vakantie hebben genoten. Roberto is een halve dag zoet in Scarborough met allerhande inkopen en andere zaken regelen. En we hebben (maar weer eens) een gesprek met het personeel over de algemeen geldende regels van het werk, welke stoïcijns en met schouderophalen ontvangen worden. Tot zover een doodgewone werkdag...

's Avonds krijgen we diverse nieuwe gasten binnen. Een gezin van vier uit Engeland, een single dame uit Duitsland en een weddingplanner uit Trinidad die de volgende dag een bruiloft organiseert in het nabij gelegen hotel Bluewaters Inn.
Rond half zeven arriveert het gezin als eerste. We heten ze van harte welkom, werken de check-in administratie af en Roberto brengt ze naar hun kamers waar hij net uitlegt hoe de noodlantaarn werkt, als de stroom uitvalt. Tja, dat komt hier af en toe voor en daar zijn we op voorbereid. Daarom hebben alle kamers een noodlantaarn en het restaurant meerdere grote noodlichten.

Ik ga even in het restaurant kijken of alles in orde is terwijl Roberto weggeroepen wordt om een aantal carton eieren op te halen (die worden hier op de vreemdste momenten van de dag geleverd). Als hij terugkomt staat er ineens een auto op de oprit: de weddingplanner. We verzoeken haar om haar auto elders te parkeren wat, in het donker, een hele opgave voor haar blijkt te zijn en daarna bekommert Roberto zich om haar check-in.
Want ik word terug geroepen naar het restaurant. Daar hebben 2 locals gegeten en die willen graag betalen met hun bank-kaart, maar zonder electriciteit werkt de pinautomaat niet. En nee, ze hebben geen cash bij zich... Nee, ze wonen ook niet in de buurt en hebben hier geen bekenden die even kunnen voorschieten... Eeehhh, ik overleg even met de office-manager die met een oplossing komt. Hotel Bluewaters Inn heeft een generator en dus electriciteit en daar kunnen de mannen op onze pinmachine betalen. Ik ga dus op zoek naar Roberto die ondertussen ook mij belt want de office-manager heeft de verkeerde kamersleutel klaargelegd voor de weddingplanner. Ik besluit dat klusje over te nemen terwijl Roberto met de pinautomaat onder de arm samen met de wat beduusde locals naar Bluewaters Inn rijdt.

Ik besluit daarna nog maar een rondje in het restaurant te maken waar inmiddels meerdere gasten aan het diner zitten. Terwijl ik door de receptie loop staat daar, plotseling gevangen in het licht van mijn lantaarn, een verschrikte dame met haar koffer moederziel alleen in het donker: de Duitse single. In alle hektiek en duisternis hebben zowel Roberto als ik niet opgemerkt dat ze gearriveerd was. Ik verontschuldig me voor de chaotische ontvangst en breng haar naar haar kamer waar ik allereerst de noodlantaarn laat zien en ze is duidelijk opgelucht dat ze in ieder geval een lichtje heeft. Nu wil ze alleen nog maar de airco aan en een warme douche nemen... Oké, nog een verontschuldiging verder begrijpt ze dat zonder electriciteit zowel de airco als onze warmwaterboiler niet werkt. "Oh, en hoe lang gaat die stroomstoring duren?" Tja, dat is een goeie vraag... dat weten we hier nooit. We laten de dame enigszins onthutst achter in haar kamer.

De avond is bijna ten einde. Alle nieuwe gasten zijn binnen, het restaurant is leeg, de rekening van de locals is betaald en Roberto en ik krijgen ook nog een hapje te eten. Via de receptie lopen we terug naar ons appartement als de Duitse dame plotseling met een handdoek omgewikkeld geschrokken uit haar kamer komt. Er zit een grote kakkerlak in haar kamer! Nou moet ik heel eerlijk zeggen, hier in Tobago zien we zelden kakkerlakken (in tegenstelling tot Panama en Indonesië) dus in eerste instantie geloven we haar niet echt, maar inderdaad, op de muur boven haar bed zit een flink exemplaar. Gewapend met glas en bierviltje (want we mogen hem van de gast niet dood maken) en onder begeleiding van kleine gilletjes van de dame, wordt het ongedierte gevangen en buitengezet.

Na deze laatste commotie trekken we ons terug in ons appartement waar we nog een hoofdstukje lezen (lang leve de e-reader met verlicht scherm) en vroeg in slaap vallen.

....Om vervolgens om 23.00 uur weer wakker te worden van geroep. Het is nog steeds aardedonker. Roberto is al buiten en in discussie met 3 mannen die beweren dat de weddingplanner een kamer voor hen geboekt heeft. Dat klopt gedeeltelijk. Ze heeft voor mórgen een kamer geboekt, maar slechts voor 2 personen. We hebben namelijk geen kamer geschikt voor 3 personen. De discussie loopt hoog op en ik besluit de weddingplanner erbij te halen. Na meermalen op haar deur kloppen doet ze eindelijk open en zijn de mannen al vertrokken. Maar mijn adrenaline-gehalte is inmiddels over het kookpunt en ik vertel de weddingplanner in niet misteverstane woorden dat dit geen manier van doen is en dat ik hier absoluut niet van gediend ben.
Tijdens mijn tirade steekt kamer 10 z'n hoofd om de deur: "Alles in Ordnung?"
Nee hè, geweldig, het hele hotel is natuurlijk wakker...
"Ja, ja, alles Okay. Excuses voor de overlast."
Na nog een kort gesprek met de bedremmelde weddingplanner duiken we weer in bed, waar ik nog lang wakker lig...
Zucht... Wat een avond!

Jazz Festival

Op Tobago houden ze van feesten en één van de jaarlijks terugkerende evenementen in ons dorpje Speyside is het Tobago Jazz Festival. Het lokale voetbalveld wordt omgebouwd tot festival-arena met een podium, een VIP-tribune en heel veel party-tenten waar eten en drinken verkocht wordt. Wij als hotel zitten die dag altijd vol want vanuit heel Tobago & Trinidad komen mensen op dit fenomeen af. 

Zo ook gisteren. Tegen de tijd dat het feest een beetje op gang komt (21.00h) is het immer rustige Speyside het toneel van honderden auto's, geparkeerd in de toch al zo smalle straatjes, en duizenden mensen die met grote koelboxen richting het voetbalveld trekken. Families, gezinnen, vrienden, van jong tot oud, allemaal feestelijk uitgedost, hebben er duidelijk zin in.

Op weg naar het festival-veld

De eet-standjes verkopen lokale gerechten, van gefrituurde kip en dumpling tot buss-up-shut (een in stukjes gescheurde broodpannekoek) en cowfeet-soep. Je moet wel even geduld hebben voor je van je bushmeat (leguaan) kunt genieten want met de welbekende caribische efficiëntie staan er al snel lange rijen. De drank-standjes verkopen bier, frisdrank en literflessen rum, vodka en wishkey. Eveneens gaan er grote zakken met ijs over de toonbank. Vandaar dus al die koelboxen, dat scheelt een hoop wachttijd (en dus zuivere drinktijd)... 😉

Dit zijn alleen de eet-standjes

met lokale gerechten

Ondertussen is op het podium de licht-en muziekshow aan de gang. Waarom het evenement Jazz Festival heet is mij een raadsel want de muziek komt niet eens in de buurt van jazz. Het zijn met name lokale artiesten die hier hun opwachting maken en we horen vooral de ons inmiddels welbekende klanken van steelbands en andere caribische ritmes, die wel lekker relaxed zijn. 

Het voetbalveld staat vol met kletsende, etende en drinkende mensen die zacht meedeinen op de muziek. Nee, ze gaan hier niet echt uit hun dak (wat ik eigenlijk wel verwacht had) en de artiest krijgt aan het eind van een sessie eigenlijk nauwelijks applaus maar toch lijken de locals het wel naar hun zin te hebben. 

Maar misschien is het echte feest pas later begonnen. Want, eerlijk is eerlijk, we zijn niet tot het einde gebleven. Naar verluid duurt het festival tot 4 uur in de ochtend en aangezien wij de volgende dag om 7 uur weer aan de slag moeten met ontbijtjes serveren en uitchecken van de gasten, zijn we maar braaf op een christelijke tijd ons bed ingedoken...

PS: het beeldmateriaal is niet van geweldige kwaliteit maar geeft wel een indruk

Rije, Rije, Rije, in een wagentje...

Dit keer vertelt Roberto zijn eigen verhaal:

Een paar maanden geleden vertelde iemand me dat, zelfs als je een geldige verblijfsvergunning hebt in Trinidad en Tobago, je maar 3 maanden mag rijden met een buitenlands rijbewijs. Bij navraag bleek dat te kloppen, dus moest ik mijn Nederlandse en “Internationale” rijbewijs laten omzetten naar een lokaal Trinidad en Tobago rijbewijs. Even uitgezocht waar ik dat moest laten doen en toen naar de bewuste “licensing office” in Scarborough. Natuurlijk in lange broek en dichte schoenen, want het is een officiële instantie.

Aangekomen bij het loket waar ik mijn Nederlands en Internationaal rijbewijs laat zien, krijg ik te horen dat ik eerst 3 pasfoto’s met een groene achtergrond moet laten maken. Oeps, kan dat hier ergens in de buurt? Natuurlijk, er is altijd een slimme ondernemer die inspringt op domme en slecht voorbereide mensen. Dus een paar honderd meter verderop heeft een arts (echt waar) in zijn wachtkamer een groen lapje aan de muur gehangen en zijn assistent maakt daar de foto’s. Terug in de licensing office krijg ik bij hetzelfde loket binnen 5 minuten een “provisional” rijbewijs. Eén van de foto’s zit erop geniet en het papiertje is een jaar geldig! Perfect, volgend jaar maar verder kijken. Helaas... zo eenvoudig is het niet. Aan mijn provisionele rijbewijs zit nog een papiertje geniet en op dat papiertje staat: Regulation test Passed/Failed met een datum van 15 februari 2018. Ehh sorry mevrouw, maar ik héb een geldig rijbewijs. Met een zucht zegt ze doodleuk dat de regels nu eenmaal zo zijn... Ik moet aan het theorie-examen deelnemen.

En zo zit ik dus in januari regelmatig ’s-avonds met mijn neus is het theorieboek de verkeersregels nogmaals  te leren.  Dat is na bijna 40 jaar toch wel even lastig…  Maar goed, Debby overhoort me regelmatig en op 15 februari ben ik dus in lange broek en dichte schoenen in het licensing office om mijn examen te doen. Ik moet om 9 uur… Er zijn nog meer mensen die om 9 uur moeten. Om kwart voor 10 wachten we nog steeds en zijn er inmiddels mensen bijgekomen die om 10 uur moeten. Tja Tobago… Uiteindelijk gaan we met z’n allen rond kwart over tien het lokaal  binnen. Ik maak het examen, lever het antwoordformulier in en krijg te horen dat ik om half 3 kan terugkomen voor de uitslag. 

Dat duurt dus nog wel even. Gelukkig moet ik een hoop boodschappen doen, want als je dan toch in de “grote” stad bent, kun je gelijk allerlei dingen regelen die in Speyside niet kunnen. Maar om half 2 heb ik toch echt alles gedaan en ga ik terug om dan dat laatste uurtje maar in de wachtkamer uit te zitten. Al snel komt er iemand vragen wat ik kom doen. Ehh, wachten tot half drie zodat ik weet of ik geslaagd ben. Binnen 5 minuten is de dame terug met mijn uitslag: Geslaagd! Ik krijg mijn provisional rijbewijs weer terug en het papiertje met de datum en passed/failed is keurig afgestempeld met Passed! 

Echter… er zit nog een papiertje aan vastgeniet waarop staat: Driving test Passed/Failed, zonder datum deze keer. Ehh sorry mevrouw, maar ik héb een geldig rijbewijs. Jammer, maar helaas (jaja, de regels): Ik moet een rijinstructeur gaan zoeken, rijlessen nemen en dan het rijexamen doen!

Goed, de volgende maandag 20 februari heb ik een afspraak met een rijinstructeur. Die hoort mijn verhaal aan en zegt: “Oké, stap maar in en rijd maar naar waar ik je vertel”. We rijden een kort stukje en hij legt me uit dat als ik een hoek omga, wil afremmen of wil stoppen, ik daarvoor ook de handgebaren moet maken. Ja, ik had ik in het theorieboek wel gelezen welke handgebaren er zijn, en dat gestrekte arm uit het raam, onder schouder hoogte, met de handpalm naar voren gericht en tegen de klok in draaien van de hand, het signaal is dat je linksaf wilt slaan, maar in het hele jaar dat ik inmiddels op Tobago rond rijd, heb ik nog nooit iemand dat zien doen. Ik ging er een beetje van uit dat het hele oude regels waren van vóórdat de auto’s airco hadden en alleen maar arko (alle ramen kunnen open). Maar nee, de handsignalen moeten tijdens de rijtest wel degelijk gegeven worden… Oké, da’s effe wennen, maar niet al te lastig. 

Na een korte rit komen we aan op een soort oefenterrein. Er staan 2 paaltjes, en er is een vierkant op de grond geschilderd. Het terrein loopt redelijk steil af  en hier wordt dus gekeken naar de autobeheersing… 

De instructeur zet de auto op een bepaalde plaats en zegt dat ik achteruit moet rijden en dan een 90 graden bocht moet maken, waarbij de achterkant van de auto tussen de paaltjes door moet terwijl de paaltjes natuurlijk niet geraakt mogen worden en geen enkele bumper van de auto over de geschilderde lijn mag gaan. Klinkt redelijk eenvoudig, maar ik kan je zeggen: Dat ís het niet. Vooral omdat het terrein afloopt en je dus achteruit omhoog moet rijden, is het een kwestie van een goede balans zoeken tussen koppeling en gas. Te veel koppeling opkomen betekent te snel en lukt die bocht echt niet. Te weinig gas en de auto slaat af (en dat betekent direct gezakt). Nou rijd ik natuurlijk al bijna 40 jaar en sinds we op Tobago zijn ook nog eens in een joekel van een auto die ze hier "trucks" noemen, dus na 1 keer de mist in te zijn gegaan, draai ik met dat kleine lesautootje moeiteloos de volgende 3 pogingen de gegeven route af. De instructeur is tevreden en ik mag naar de volgende oefening. 

Weer zet hij de auto op een bestemde plaats, dit keer ín het geschilderde vierkant, wat bij nadere bestudering een rechthoek blijkt te zijn. Het is iets langer dan dat het breed is. Opdracht is om de auto te keren, waarbij er maar 3 bewegingen gemaakt mogen worden. Straatje keren dus… De eerste beweging is vooruit en dus naar beneden linksom sturen, dan achteruit (omhoog dus) om de achterkant van de auto de andere kant op te laten gaan zodat je eigenlijk dwars in de rechthoek staat, en dan naar rechts sturend omhoog weer naar een rechte positie. Nou, ook dat lukt de eerste keer niet… De fout zit hem in het feit dat mijn tweede beweging de auto weliswaar dwars in de rechthoek krijgt, maar de rechthoek dan te klein blijkt om weer “recht” te komen tijdens de derde beweging. Je moet dus veel nauwer sturen maar wel ervoor zorgen dat de bumper de lijnen niet “raakt”… Met deze kennis in pacht lukt het de tweede keer wel. Gewoon in de eerste beweging de auto laten rollen en alleen maar op de lijnen letten terwijl je naar links stuurt. De tweede beweging, stuur helemaal naar rechts en weer alleen maar op de lijnen letten zodat de auto niet “dwars” staat, maar inmiddels een beetje meer met zijn neus omhoog, en dan haal je het precies (ik snap nu ook, waarom al de lesauto’s hier zo klein zijn).

Tja, mijn rijinstructeur weet eigenlijk niet wat hij verder nog moet doen, dus dit was mijn rijles... 

Goed, en hoe nu verder? Simpel: morgen ochtend om half 9 hier zijn, in de verplichte officiële lange broek en dichte schoenen, en je rijexamen doen.

Dinsdag sta ik dus om half 9 samen met nog 11 rijexamenkandidaten op het oefenterreintje klaar voor het avontuur. Alleen de examinator is er nog niet, maar dat blijkt normaal te zijn, vertelt mijn rijinstructeur. De man komt wanneer hij tijd heeft… Het lange wachten begint. Gelukkig is er een bankje in de schaduw, maar daar passen we met 15 man (12 examenkandidaten en 3 instructeurs) niet op. Dus we maken een soort wisseldienst, elk half uur gaan de zittenden staan, en de staanden zitten… 

Uiteindelijk om half 1 arriveert meneer GOD. Een arrogante klootzak die met alles wegkomt, omdat hij nu eenmaal de macht heeft. Zelfs de instructeurs lachen om zijn grapjes die hij natuurlijk elke dag maakt, maar goed… Ons clubje (3 kandidaten) is als laatste aan de beurt en één van de andere instructeurs zet zijn auto in de juiste positie. Kandidaat 1 zakt na 3 meter, omdat de auto afslaat. Kandidaat 2 zakt bij het draaien, omdat GOD besluit dat de bumper de lijn heeft gepasseerd. Ik vond het een twijfelgevalletje, maar ik ben geen examinator… Lang verhaal kort: van de 12 kandidaten zakken er 9 tijdens de bijzondere oefeningen. De overige 3 mogen de rijtest doen en 2 daarvan slagen. Ik ben gelukkig één van die twee. Jawel... ik ben geslaagd!

De volgende dag moet ik om 8 uur weer bij de licensing office zijn (ik heb nog nooit zo vaak achter elkaar een lange broek en dichte schoenen aan gehad). Het avontuur is tot een goed einde gebracht en na een klein half uurtje wachten ben ik de trotse bezitter van een officieel Trinidad en Tobago rijbewijs!