Van alles wat

Vanmorgen trok ik mijn korte broek aan toen er iets uitviel dat direct onder het bed verdween. Instinctief trok ik de broek razendsnel weer uit. Waar één beest zit, kunnen er tenslotte ook meer zitten. Toen we daarna met een zaklantaarn onder het bed op onderzoek uit gingen, bleek het een kleine schorpioen (ongeveer 8 cm) te zijn! Nou schijnen de meeste schorpioenensoorten niet echt gevaarlijk voor de mens te zijn, maar ik schrok toch wel. Natuurlijk wist ik dat hier schorpioenen zitten en ik schud mijn dichte schoenen dan ook altijd uit voordat ik ze aantrek, maar ik had niet verwacht dat ze in kleding zouden kruipen die aan een haak aan de muur hangt. Nou ja, weer iets geleerd: voortaan dus ook altijd de kleding eerst uitschudden.
Na dit avontuur (wat de schorpioen niet overleefd heeft) begonnen we snel aan ons ontbijtje maar daarbij bleek onze toaster plots kuren te vertonen. Tja, het is bekend dat de levensduur van elektrische apparatuur in dit klimaat gemiddeld een jaar is. En aangezien we de toaster gekocht hebben toen we vorig jaar in ons huurhuisje trokken, zal die het dus binnenkort wel begeven.
Verder gaat de dag gelukkig zijn gebruikelijke gang. We hebben weer duikers dus we sluiten de maand leuk af.

Afgelopen week hebben we de boeken naar de accountant gebracht, want die moet officieel de eindejaarscijfers opstellen, op basis waarvan wij inkomstenbelasting over 2011 moeten gaan betalen (ja, helaas ook hier). Het is voor ons natuurlijk ons eerste jaar, dus we zijn erg benieuwd (we hebben uiteraard wel een inschatting gemaakt, maar je weet het hier maar nooit....)!
Terugkijkend in de boeken kunnen we nu overigens duidelijk zien dat de maanden januari tot en met april de beste waren, daarna wordt het direct een stuk minder. Juli en augustus zijn dan weer iets beter en de rest van het jaar is het heel matig geweest. Vorig jaar januari was in ieder geval de allerbeste maand van het hele jaar en hoewel we deze januari ook niet slecht gedraaid hebben, is het niet zo goed als vorig jaar. Het lijkt erop dat de crisis ook hier weer een voet aan de grond krijgt....

Achtertuin

We wonen nu al ruim een jaar in ons huurhuisje aan de rand van het oerwoud en in de loop van dat jaar zijn we steeds meer bomen, planten, vruchten en bloemen gaan ontdekken in de "tuin" om ons huis. Het is niet altijd eenvoudig om overal een foto van te maken, omdat we vanaf de grond vaak geen goed zicht hebben op de vrucht of bloem, maar ik heb zoveel mogelijk plaatjes van het internet gehaald om jullie een beeld te geven van wat er zoal groeit en bloeit.

Bri-Bri

Aan de achterkant hebben we bribri's staan, die lange peulen voortbrengen. Deze peulen kun je openmaken en dan vind je grote bonen die verpakt zitten in een witte, wattige substantie. Die witte substantie kun je van de bonen afsnoepen en is heerlijk zoet en sappig. Ze lijken een beetje op de peulen die we in Peru kregen, alleen daar zat de witte substantie aan de binnenkant van de peul en niet om de bonen.

Cacao

Ook in onze "achtertuin" hebben we heuse cacao-bomen staan. Voor ons een hele gewaarwording want we hebben nooit geweten dat cacao er zo uitziet. De vrucht is ellipsvormig en heeft regelmatige inkepingen. Het zijn de pitten van de vrucht die tot chocolade verwerkt worden.

Breadfruit

Als we dan met de klok meedraaien staan rechts van ons huis, iets verder weg, hele hoge bomen die in de toppen breadfruit hebben groeien. Dit zijn grote, groene bollen met een harde stekelige buitenkant. De vrucht wordt hier gekookt of gefrituurd en zou naar aardappel (of patat) moeten smaken (wij hebben het tot op heden nog niet geprobeerd).

Red Ginger

Vlak naast de veranda hebben we een prachtige red ginger plant staan. Deze heeft het hele jaar door prachtige rode bloemen waar veel vlinders en kolibri's op af komen.

Groene Mandarijn

Aan de voorkant hebben we een boom staan waar in de zomer heel veel citrusvruchten aan komen. Eerst dachten we dat het limoenen waren, omdat ze groen waren, maar uiteindelijk bleken het groene mandarijnen te zijn. Wekenlang hebben we heerlijk zoete mandarijnen gegeten en uitgeperst gaven ze ook een zalig sap.

Papaya

Iets verderop, bij onze buurman, staat een papaya-boom. Die geeft het hele jaar door vruchten, maar daar maken we geen gebruik van want zowel Roberto als ik houden niet zo van papaya.

Noni

Aan beide zijden van het huis staan een aantal noni-bomen. Het blijkt algemeen bekend te zijn dat de lelijke, onregelmatig gevormde noni-vrucht zeer goed is voor de gezondheid. Enige nadeel is dat de smaak ervan werkelijk afschuwelijk is, dus voor sommige zal het medicijn erger zijn dan de kwaal.

Ylang-Ylang

Aan de linkerkant van het huis staat nog een ylang-ylang-boom. De groene-gele, als blaadjes uitziende, bloemen zijn heel delicaat. Tegen de schemering, als we in onze hangmat liggen, geven ze een heerlijke licht-zoete geur af.

Verder staan er overal rondom bananenbomen en natuurlijk palmbomen. Daarvan heb ik geen foto's geplaatst omdat ik denk dat iedereen wel weet hoe die eruit zien. ;o)

Strand

Boca del Drago

Het jaar is goed begonnen. We hebben al 4 Open Water cursussen en 2 Advanced Open Water cursussen gedaan en daar tussendoor nog diverse DSD'tjes (Discover duiken) en funduikers gehad. Dus we vonden dat we deze week wel een vrije dag verdiend hadden. Het weer is op het moment nogal wisselvallig, de ene dag zonnig en warm de andere dag (zoals vandaag) regen, somber en koud. Maar op onze vrije dag was het stralend weer dus we besloten er een stranddag van te maken en nu eens een strand op het andere eiland (Colon) te bezoeken. Het wordt tenslotte wel tijd dat we de omgeving wat beter leren kennen en met al dat "harde" werken, zijn we daar nog niet echt toe gekomen (een goed voornemen voor het nieuwe jaar dus).

We nemen een bootje naar Bocas Town en daar stappen we op de locale bus die ons naar Boca del Drago brengt, helemaal aan het andere eind van het eiland. Van daaruit lopen we in een dik half uur op de rand van regenwoud en zee (zie foto boven) naar Starfish Beach. Ondanks het hoogseizoen zijn er niet heel veel toeristen op het strand en we genieten heerlijk van zon, zee en zand. Aan het einde van de middag trakteren we onszelf nog op een hapje te eten in het restaurantje op Boca del Drago en dan keren we terug naar Bastimentos en is ons heerlijke vakantiedagje alweer om!

Schrijven

Degene die dit blog regelmatig lezen, zullen wel gemerkt hebben dat ik het leuk vind om te schrijven. Ik heb het eigenlijk al mijn hele leven gedaan. Vanaf mijn 8e houd ik al van iedere vakantie een reisverslag bij (één van de weinige dingen die ik samen met de foto-albums heb bewaard in Nederland) en op de middelbare school heb ik me regelmatig aan wat dichten gewaagd. Later heb ik af en toe bijdrages geleverd aan bedrijfsblaadjes en sinds november 2009 schrijf ik wekelijks een verhaaltje op ons blog. Ik heb er ook altijd iets meer mee willen doen, maar ja, in Nederland had ik het natuurlijk altijd "druk" en het kwam er dus nooit van. Dat excuus heb ik hier niet meer en, aangemoedigd door Roberto, heb ik mijn verlegenheid en faalangst maar opzij gezet en ik volg inmiddels al twee maanden een schrijfcursus via internet.
Het is een heel praktische cursus met een diversiteit aan opdrachten die ik uit moet werken waar ik in eerste instantie vaak weinig brood in zie. Maar als ik er dan voor ga zitten, komt er altijd wel weer iets aardigs uit en ik heb er vooral veel plezier in.

Nu had ik het eerste jaar dat we hier zaten een stukje geschreven wat ik in november 2010 heb voorgelezen tijdens het feest dat mijn ouders gaven voor hun beider 80e verjaardag. Roberto roept al een jaar lang dat ik dat stukje een keer op de blog moet plaatsen. Nou vooruit dan, als een soort "vrije opdracht" van mijn schrijfcursus, volgt hier een stukje eigen werk:

Vrijheid

de schommel

Toen ik een jaar of vier was verhuisden we van de flat waar ik geboren ben naar een eengezinswoning met een voor- en achtertuin en een aparte schuur. Niet lang daarna kreeg ik, waarschijnlijk voor mijn verjaardag maar het kan ook Sinterklaas zijn geweest, een mooie blankhouten schommel. Mijn vader bevestigde de degelijke haken waaraan de schommel opgehangen kon worden in de deurpost van de schuur. De schommel bleek een doorslaand succes. Ik vond het heerlijk en kon urenlang schommelen, hoe hoger hoe beter. Al snel had ik door dat ik met mijn gezicht richting schuur moest zitten want anders stootte ik mijn hoofd tegen de ladder die tegen het platte plafond van de schuur was opgeborgen. Bijkomend voordeel was dat ik me dan met mijn voeten tegen het plafond kon afzetten en dus heerlijk hard door de lucht kon zweven, met mijn haren in de wind. Het gaf me een gevoel van vrijheid.

Vanwege datzelfde gevoel van vrijheid wilde ik in de pubertijd gaan paardrijden. Romantisch droomde ik ervan om heerlijk door bossen en weides te galopperen, mijn inmiddels lange haren wapperend achter me aan. Die droom verdween al snel toen ik tijdens mijn allereerste springwedstrijdje na drie weigeringen gefrustreerd uit de bak gesommeerd werd. Daar kwam nog bij dat het voor de veiligheid verplicht was om een cap te dragen, dus niks wapperende haren in de wind. Ik had er direkt genoeg van en ben nooit meer teruggegaan.

Maar ook toen ik ouder werd ben ik die hang naar vrijheid nooit helemaal kwijt geraakt. Ik zocht het in allerlei hobby’s en vakanties. Motorrijden, heerlijk door de polders toeren en af en toe een terrasje pikken. Hoewel ook daar geen wapperende haren want de helm was inmiddels ook al verplicht. En wandelen; dagen lopen over smalle, stille bergpaadjes met adembenemende uitzichten, meer een gevoel van wind door m’n hoofd, dan wind door m’n haar. Of duiken, afdalen in een compleet andere wereld met alleen het geluid van je eigen bubbels om je heen. Hier konden de haren heerlijk rondzweven in het water, maar ja, de klitten daarna bleken dan wel weer erg lastig. En altijd, altijd met Roberto praten en dromen over “ooit gaan we nog een keertje weg uit Nederland”, de ultieme vrijheid.

En nu zit ik hier, bijna 44 jaar, op een klein tropisch eilandje in de Caraibische Zee, in een kleurige hangmat en kijk uit over het azuurblauwe water. “Geen zorgen voor de dag van morgen.” Dat zei mijn moeder vroeger altijd tegen me en ik geloof dat ik dat hier eindelijk gevonden heb. Dromerig zet ik me af en wieg zachtjes heen en weer, een koel briesje door mijn inmiddels weer korte haar, en ik denk terug aan die blankhouten schommel....

Oud en Nieuw

De laatste dagen van het jaar is het lekker druk en gaan we iedere dag met een volle boot op pad. Op Oudejaarsdag hebben we geen klanten maar het is mooi weer en we besluiten deze dag te gebruiken om weer eens een nieuwe duikstek te "ontdekken", want Roberto, onze bootkapitein, zegt een plek te weten bij Coral Cay. Amelie, de dochter van Tom en Ina, gaat mee en onze bootkapitein wil zelf ook wel mee duiken dus gevieren vertrekken we richting de uiterste zuidoostpunt van Bastimentos. Het is even zoeken naar de juiste plek en tijdens de afdaling is het zicht in eerste instantie bijna nihil, maar eenmaal aangekomen bij de rotsformaties is het zicht weer prima en ontwaren we mooie kleurige koralen en de gebruikelijke tropische vissen. Op zich een aardige duikstek, maar helaas niet om te verkopen aan onze klanten. Coral Cay ligt nl. een behoorlijk eind weg en aangezien hier de benzine voor de boten schreeuwend duur is, zouden we voor zo'n duik meer geld moeten rekenen. Sommige duikers zullen dat best willen betalen maar dan verwachten ze ook iets extra's of iets anders en dat biedt deze duikstek helaas niet. Voor ons was het in ieder geval een lekker dagje uit en op de terugweg genieten we van de bootrit en de zon, en doen we een lekker kleurtje op.
De rest van de middag luieren we lekker met een boek in de hangmat en rond 18.00 uur skypen we met diverse familieleden, want dan begint in Nederland al 2012! Wij hebben daarna nog een paar uurtjes in 2011 te gaan, die we prettig verpozen met een tafel vol hapjes (diverse kaas- en worstsoorten, olijven, zoetzuur, zalm, fruit en lekker chiabatti-brood) en een goed glas wijn. We besluiten zelf ook maar alvast op het nieuwe jaar te klinken want net als vorig jaar gaan we ook nu middernacht op Bastimentos niet halen...

De volgende ochtend moeten we vroeg op want dan werken we weer een dagje in het hostel. Tom en Ina zijn al vroeg op pad maar de rest van het hostel start maar langzaam op. Blijkbaar moeten de meeste gasten hun oudejaarsavondroes nog uitslapen. Dat geeft ons mooi de tijd om op de laptop naar de Oudejaarsconference van Youp van 't Hek te kijken! Wel met de nodige haperingen, dat wel, want het internet hier vertoont regelmatig "gaten" en dan blijft de video hangen (en in die stilstaande beelden kan Youp echt de meest afzichtelijke gekke bekken trekken). We hebben het ongeveer een uur gered, maar toen hebben we er de brui aangegeven. Vooral ook omdat we de voorstelling niet echt overweldigend goed vonden.

Vanuit een gelukkig weer zonnig en warm Panama wensen we iedereen een heel goed en vooral gezond Nieuwjaar toe!