Schrijven

Degene die dit blog regelmatig lezen, zullen wel gemerkt hebben dat ik het leuk vind om te schrijven. Ik heb het eigenlijk al mijn hele leven gedaan. Vanaf mijn 8e houd ik al van iedere vakantie een reisverslag bij (één van de weinige dingen die ik samen met de foto-albums heb bewaard in Nederland) en op de middelbare school heb ik me regelmatig aan wat dichten gewaagd. Later heb ik af en toe bijdrages geleverd aan bedrijfsblaadjes en sinds november 2009 schrijf ik wekelijks een verhaaltje op ons blog. Ik heb er ook altijd iets meer mee willen doen, maar ja, in Nederland had ik het natuurlijk altijd "druk" en het kwam er dus nooit van. Dat excuus heb ik hier niet meer en, aangemoedigd door Roberto, heb ik mijn verlegenheid en faalangst maar opzij gezet en ik volg inmiddels al twee maanden een schrijfcursus via internet.
Het is een heel praktische cursus met een diversiteit aan opdrachten die ik uit moet werken waar ik in eerste instantie vaak weinig brood in zie. Maar als ik er dan voor ga zitten, komt er altijd wel weer iets aardigs uit en ik heb er vooral veel plezier in.

Nu had ik het eerste jaar dat we hier zaten een stukje geschreven wat ik in november 2010 heb voorgelezen tijdens het feest dat mijn ouders gaven voor hun beider 80e verjaardag. Roberto roept al een jaar lang dat ik dat stukje een keer op de blog moet plaatsen. Nou vooruit dan, als een soort "vrije opdracht" van mijn schrijfcursus, volgt hier een stukje eigen werk:

Vrijheid

de schommel

Toen ik een jaar of vier was verhuisden we van de flat waar ik geboren ben naar een eengezinswoning met een voor- en achtertuin en een aparte schuur. Niet lang daarna kreeg ik, waarschijnlijk voor mijn verjaardag maar het kan ook Sinterklaas zijn geweest, een mooie blankhouten schommel. Mijn vader bevestigde de degelijke haken waaraan de schommel opgehangen kon worden in de deurpost van de schuur. De schommel bleek een doorslaand succes. Ik vond het heerlijk en kon urenlang schommelen, hoe hoger hoe beter. Al snel had ik door dat ik met mijn gezicht richting schuur moest zitten want anders stootte ik mijn hoofd tegen de ladder die tegen het platte plafond van de schuur was opgeborgen. Bijkomend voordeel was dat ik me dan met mijn voeten tegen het plafond kon afzetten en dus heerlijk hard door de lucht kon zweven, met mijn haren in de wind. Het gaf me een gevoel van vrijheid.

Vanwege datzelfde gevoel van vrijheid wilde ik in de pubertijd gaan paardrijden. Romantisch droomde ik ervan om heerlijk door bossen en weides te galopperen, mijn inmiddels lange haren wapperend achter me aan. Die droom verdween al snel toen ik tijdens mijn allereerste springwedstrijdje na drie weigeringen gefrustreerd uit de bak gesommeerd werd. Daar kwam nog bij dat het voor de veiligheid verplicht was om een cap te dragen, dus niks wapperende haren in de wind. Ik had er direkt genoeg van en ben nooit meer teruggegaan.

Maar ook toen ik ouder werd ben ik die hang naar vrijheid nooit helemaal kwijt geraakt. Ik zocht het in allerlei hobby’s en vakanties. Motorrijden, heerlijk door de polders toeren en af en toe een terrasje pikken. Hoewel ook daar geen wapperende haren want de helm was inmiddels ook al verplicht. En wandelen; dagen lopen over smalle, stille bergpaadjes met adembenemende uitzichten, meer een gevoel van wind door m’n hoofd, dan wind door m’n haar. Of duiken, afdalen in een compleet andere wereld met alleen het geluid van je eigen bubbels om je heen. Hier konden de haren heerlijk rondzweven in het water, maar ja, de klitten daarna bleken dan wel weer erg lastig. En altijd, altijd met Roberto praten en dromen over “ooit gaan we nog een keertje weg uit Nederland”, de ultieme vrijheid.

En nu zit ik hier, bijna 44 jaar, op een klein tropisch eilandje in de Caraibische Zee, in een kleurige hangmat en kijk uit over het azuurblauwe water. “Geen zorgen voor de dag van morgen.” Dat zei mijn moeder vroeger altijd tegen me en ik geloof dat ik dat hier eindelijk gevonden heb. Dromerig zet ik me af en wieg zachtjes heen en weer, een koel briesje door mijn inmiddels weer korte haar, en ik denk terug aan die blankhouten schommel....