Zo arriveerde er vorige week een alleen-reizende Francaise. Ze spreekt nauwelijks een woord Engels dus we worden er al snel bijgeroepen. Ons Frans is ook niet meer wat het geweest is, maar na drie woorden Frans concludeert ze opgetogen dat wij haar begrijpen en begint ze in rap tempo te ratelen.
Op het moment dat ze naar haar kamer gebracht wordt, roept ze direct dat deze te klein is. Ze eist een andere kamer. "De béste van het hotel!". We zitten behoorlijk vol maar met enig schuiven, kunnen we haar een andere kamer geven. Dan kijkt ze naar buiten en ziet dat haar zeezicht enigszins onderbroken wordt door electriciteitsdraden, die hier (zoals in dit soort landen veelal gebruikelijk is) bovengronds via palen lopen. "Dat is geen gezicht, die draden moeten weg!". Ze wil een kamer die niet op de draden uitkijkt. Tja, dat wordt lastig want alle kamers hebben hetzelfde (zee)zicht...
Vanaf het moment dat ze binnen is, neemt ze ons volledig in beslag. Met een nerveus dribbeltje en opgestoken vinger komt ze iedere keer weer aangelopen met de volgende vraag/verzoek/opmerking. De lunchkaart moet ik eerst in z'n geheel vertalen voordat ze een keuze maakt (een portie frites). Daarna vraagt ze voor de volledigheid ook maar gelijk naar het diner en het ontbijt en niet te vergeten de drankkaart die ik ook van A tot Z mag uitleggen (ze drinkt de hele vakantie alleen maar vruchtensap).
Een half uur later moet ik met haar mee om te vertellen hoe de safe werkt en niet lang daarna weet ze Roberto te vinden om een hamer te lenen. Eeehhh, een hamer? Ja, haar schoen is kapot en ze wil het weer vastspijkeren...
Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat houdt ze ons bezig. Zodra ze ons in de smiezen krijgt, gaat dat vingertje omhoog en begint ze te roepen. Ze heeft een nogal apart loopje, een beetje voorovergebogen en met haar hoofd vooruitgestoken, wat doet denken aan een kip en al snel dopen we haar Madame Poulet.
Op de tweede dag ontdekt ze ons appartement. We hebben een klein tweekamer-appartementje aan de voorkant van het hotel en meestal aan het eind van de middag of 's avonds laat zitten we daar nog even op ons terrasje. De meeste gasten zien dat en gunnen ons onze privacy. Zo niet, uiteraard, Mme Poulet. Voor we het goed en wel in de gaten hebben, staat ze die middag ineens in onze kamer en kan ik haar net op tijd met zachte dwang weer naar buiten loodsen, voordat ze de slaapkamer inloopt. Gelukkig maar, want Rob stond net onder de douche...
Het is onvoorstelbaar, maar iedere keer heeft ze weer iets in rap Frans te ratelen. Bij het ontbijt, begrijpt ze niet waarom het meisje iedere keer weer vraagt wat ze wil hebben. Ze heeft toch al de eerste dag gezegd dat ze een spiegelei wil! (Ja, maar er staan ook andere dingen op de kaart en sommige mensen eten niet iedere ochtend hetzelfde). En om die toast heeft ze niet gevraagd! (Oke, maar de toast zit standaard bij het ontbijt wat je besteld hebt, dus je hoeft er niet extra voor te betalen). Oh, dan is het goed...
De eerste dag dat ze gaat duiken, struikelt ze op de boot. Hoewel ik haar die middag uitgebreid laat vertellen hoe ze gevallen is, en dat ze een beetje beurs is maar dat ze voldoende paracetemol heeft en dat het wel goed gaat, komt ze 's avonds ineens naar ons appartement om te zeggen dat ze vindt dat we haar maar weinig aandacht geven en dat we wel wat bezorgder mogen zijn.
Een volgende avond zitten we samen op ons terrasje te kletsen als ze aan komt dribbelen met de mededeling dat ze haar bril kwijt is. We hebben de bril niet gevonden of gezien maar beloven haar dat we het na zullen vragen bij het personeel. En ja, als we een bril vinden dan weten we van wie die is. Ze druipt af en wij hervatten onze gesprek dat (geen idee meer waar het over ging) nogal vrolijk is. Ze komt onmiddellijk terug gestormd om te zeggen dat ze er niet van gediend is dat we haar uitlachen. Het is helemaal niet grappig dat ze haar bril verloren is!
Ook het personeel in zowel duikschool als hotel wordt gek van d'r. Ze ratelt iedereen de oren van het hoofd en omdat niemand er een letter van begrijpt, worden wij er iedere keer weer met ons steen-kolen-frans bijgehaald.
Gezamenlijk tellen we de dagen af (ze blijft gelukkig maar een week) en op de laatste dag bezorgt ze de taxichauffeur die haar naar het vliegveld moet brengen ook nog een hartverzakking. Haar handbagage zit bevestigd op een ijzeren frame met wieltjes (zo'n ouderwetse stewardessen-koffertje) waarvan het handvat niet in kan schuiven. Voordat de chauffeur het in de gaten heeft, probeert ze het gevaarte onhandig en met grof geweld op de achterbank te schuiven en hij neemt echt een megaspurt (ik zie de locals hier niet vaak hard lopen, maar deze man was opeens heel snel) om te voorkomen dat ze met het frame het binnenwerk van de auto openrijt!
Als de taxi uiteindelijk met haar wegrijdt, halen we allemaal opgelucht adem: één week was lang zat...
