Emotioneel weekje

We zijn weer in Nederland!
De reis is weliswaar heel lang maar verloopt voorspoedig. Op donderdagochtend (19 april) staan we om half 6 's morgens Panamese tijd naast ons bed en 24 uur later stappen we vrijdagmiddag (20 april) rond half 1 Nederlandse tijd op Schiphol uit het vliegtuig. In die tussentijd hebben we een kwartiertje gevaren (naar Colón) gewacht op het vliegveld in Bocas, een uurtje gevlogen (naar Panama City), met taxi's door de stad gesjeesd en boodschappen gedaan, gewacht op het vliegveld in Panama en nog eens ruim tien uur gevlogen (naar Amsterdam).

En dan kunnen we eindelijk Peggy, het nichtje van Roberto die ons al staat op te wachten, een hele dikke knuffel geven. Het is een jaar geleden en de laatste keer dat we elkaar zagen was met het overlijden van Roberto's zus, dus het weerzien is emotioneel. Peggy brengt ons naar Waddinxveen waar we, zoals altijd tijdens ons verblijf in Nederland, bij mijn zus zullen logeren. Daar komt langzaamaan iedereen binnen druppelen. Eerst mijn moeder. Zij woont sinds februari in Waddinxveen, dus ze komt met de fiets. Fijn om haar weer te kunnen omhelzen en we pinken allebei een traantje weg. Dan komt mijn zus Joke uit haar werk en het knuffelproces herhaalt zich. Als mijn nichtje Manon even later binnen komt, moet ik even een brok wegslikken. Ze is bijna 5 maanden zwanger en ik zie haar nu voor het eerst. Ze heeft al een mooi buikje. Ik was 18 jaar toen Manon geboren werd en ik voor het eerst tante werd. Nu is zij in verwachting van haar eerste en word ik oudtante (klinkt wel erg oud maar is ook heel bijzonder)! Daarna komt Nico binnen en wat later ook nog mijn neef Kevin met Caroline. Iedere keer is het weer omhelzen geblazen en honderduit vertellen natuurlijk. Om 9 uur 's avonds rollen we allebei doodmoe in bed.

De volgende dag gaan we eerst even wat dingen regelen en boodschappen doen en daarna bij Roberto's ouders op bezoek Het ritueel van omhelzen, een traantje wegpinken en verhalen vertellen gaat verder. We kletsen bij en eten een hapje mee en gaan op tijd naar huis want de jetlag is nog niet over.

Op zondagochtend gaan Roberto en ik samen bij mijn vader op bezoek. Dat is erg moeilijk. De laatste keer dat we hem zagen, woonde hij nog met mijn moeder in Wieringerwerf, reed hij nog auto en konden we volop herinneringen ophalen. Nu zit hij in een verpleeghuis, kan niet meer lopen of zelfstandig eten en is niet in staat om zijn gedachten te ordenen of uit te spreken. Een sterke man, gereduceerd tot willoos hoopje lichaam; het is oneerlijk. Gelukkig heeft hij een "goeie dag" zoals de verpleegster zegt. Hoewel hij zich niet meer verbaal kan uiten, zie ik aan zijn ogen dat hij het fijn vindt om ons te zien en ik ben erg blij dat hij me nog herkent. Ook de volgende dag, als ik samen met Joke naar hem toe ga, zie ik in zijn blik de herkenning die zegt "hé, daar ben je alweer!" Een echt gesprek voeren gaat helaas niet meer (hoewel hij af en toe wel een paar woorden spreekt), maar toch voel ik nog een stukje contact en daar ben ik erg blij mee
's Middags gaan we op bezoek bij mijn moeder. Zij is in februari naar Waddinxveen verhuisd en we zien nu voor het eerst haar nieuwe huis, dat vlakbij mijn zus is. Het is echt een ontzettend gezellig huis met een kleine tuin waar ze lekker in kan zitten (moet het wel beter weer worden) en ze heeft het er gelukkig erg naar haar zin.

Al met al is het met de lange reis en alle emoties een vermoeiend weekje met (zeker voor mij) allemaal nieuwe situaties. Een moeder die verhuisd is en nu alleen woont, een vader die in zijn laatste levensfase zit en een nichtje die weer een nieuw leven in zich draagt. Het leven is vreemd, het leven is mooi, het leven gaat door...

Aftellen

Nog een paar daagjes en dan zitten we in het vliegtuig naar Nederland. Het klinkt misschien gek maar zelfs wonende in een "paradijsje", kijk je af en toe gewoon uit naar je vakantie. Vroeger was vakantie een ver en mooi land bezoeken, nu is vakantie een ver Nederland bezoeken. Gewoon even uit de dagelijkse "sleur", even niet duiken maar bij familie en vrienden op bezoek.

Het is sinds een weekje rustig en we hebben op ons gemak Michel en Ginette kunnen inwerken. Afgelopen zondag in het hostel gewerkt en nog even een laatste was kunnen draaien. Verder zijn de dagen relaxt. Rob heeft tijd om 's morgens uitgebreid de kranten te lezen op de computer, terwijl in de hangmat mijn boek uitlees. Ik zoek alvast wat spullen bij elkaar die mee moeten, leg één en ander klaar op het logeerbed (tja, nog altijd de georganiseerde regelaar, aard van het beestje) en maak het huisje nog even goed schoon. Eventjes wat boeken terugbrengen naar Janet en gelijk gedag zeggen.
Morgen moeten we naar Bocas om de laatste betalingen te doen voordat we weggaan en dan naar huis om in te pakken. Aan het eind van de middag gaan we naar het afscheidsfeestje van de Thai. We hadden namelijk een heel goed thais restaurant op het eiland (boven op de heuvel, midden in de jungle met een prachtig uitzicht) met heerlijk eten maar die gaat er helaas mee stoppen. Ter afscheid heeft de kok alle "locals" (lees: de buitenlanders die hier wonen en regelmatig bij hem kwamen eten) uitgenodigd voor een laatste maal om de keuken en bar leeg te maken. Dat wordt nog wat want de volgende dag moeten we om half zes op...

En dan... "Holland here we come!" Ik heb gehoord en gelezen dat het in Nederland koud en regenachtig is, dus we zullen proberen om een stukje Panamese zon mee te nemen.

Van alles wat

Pasen is eigenlijk ongemerkt voorbij gegaan. Vorige week was het nog druk met duikers, de laatste paar dagen is het rustig. Officieel loopt het hoogseizoen hier altijd tot Pasen, dus het zal vanaf nu wel wat minder worden. Het weer is erg wisselvallig. De ene dag stralende zonneschijn met een strakblauwe hemel, de volgende dag grauw en grijs met regen.
De afgelopen week heeft Rob zijn eerste vriendinnetje weer gevonden, of liever, zij heeft hem gevonden, via Facebook. Via mail hebben ze de afgelopen paar dagen 30 jaar leven zitten ophalen. Erg leuk, maar het doet ieder van ons wel realiseren dat we oud geworden zijn!
We lazen trouwens in de "krant" (op internet uiteraard) dat ze de vaart van de Titanic exact gaan nadoen. Zelfde aantal passagiers, zelfde menu, zelfde muziek, zelfde route. Het is niet te hopen dat ze als kapitein Francesco Schettino hebben aangesteld.....

Nou ja, nog een weekje en dan vliegen we richting Nederland. Vanaf morgen gaan we Michel en Ginette, de course director en divemaster die ons duikschooltje gaan waarnemen tijdens onze afwezigheid, "inwerken". Laten zien waar alles ligt en hoe alles werkt in de duikschool en natuurlijk de verschillende duiklocaties uitleggen. Ik heb alles voorgewerkt en op geschreven, zodat ze niet mis kunnen grijpen. Jaja, het is weer net als vroeger op mijn werk, een week voorbereiding en volledige instructies voor de achterblijvers... Maar het valt mee hoor, zo'n duikschooltje is toch een stuk minder ingewikkeld dan een fulltime export-functie, gelukkig.

Zomaar een avond

We hebben een goeie dag gehad. Het was gelukkig weer mooi weer en we zijn met een groepje van 3 uit duiken geweest.
Nu is het avond, de zon is al een tijdje onder, en ik lig in m’n hangmat op de veranda terwijl de I-pod mijn favoriete muziek speelt. Boven me, op het golfplaten dak zijn de gekko’s op jacht naar de nachtvlinders die rond de lamp fladderen. Het blijken onhandige jagers en de nachtvlinders (zelf ook nerveuze dwarrelaars) ontsnappen regelmatig met succes aan een aanval.

Zojuist zijn de kinkajou’s weer langsgekomen. Hoewel de meeste altijd de veilige route via de beschutte bomen nemen was er nu een brutaaltje die via de elektriciteitsdraad de veranda opkwam en pontificaal over de balustrade naar de andere kant liep om daar weer in een boom te verdwijnen. Heel soms komen er ook nachtaapjes voorbij, maar die zijn nauwelijks te spotten. Je hoort ze van tak naar tak springen en als je mazzel hebt zie je nog net een pluizige staart wegglippen. Maar het blijft genieten...

Roberto brengt me nog een glaasje wijn en kruipt dan weer met een boek in zijn eigen hangmat. In de verte zie ik de lichtjes van de zeilboten die in de baai voor anker liggen. Dichterbij, in de schaduw van de bomen zie ik andere lichtjes opflikkeren: glimwormen, ook wel vuurvliegjes genoemd. Een hele foute benaming want het zijn geen vliegen noch wormen, ze blijken tot de keverfamilie te behoren (ja,ja,  de wondere wereld van al die dieren hier maakt me nieuwsgierig en dan is Wikipedia een uitkomst...). Hoe dan ook, hun groen-fluorescerende  lichtjes geven de avond een sprookjesachtige sfeer. Heerlijk relaxt, wieg ik zachtjes heen en weer en geniet met volle teugen: zo weinig te doen en tegelijk zoveel te beleven...