Emotioneel weekje

We zijn weer in Nederland!
De reis is weliswaar heel lang maar verloopt voorspoedig. Op donderdagochtend (19 april) staan we om half 6 's morgens Panamese tijd naast ons bed en 24 uur later stappen we vrijdagmiddag (20 april) rond half 1 Nederlandse tijd op Schiphol uit het vliegtuig. In die tussentijd hebben we een kwartiertje gevaren (naar Colón) gewacht op het vliegveld in Bocas, een uurtje gevlogen (naar Panama City), met taxi's door de stad gesjeesd en boodschappen gedaan, gewacht op het vliegveld in Panama en nog eens ruim tien uur gevlogen (naar Amsterdam).

En dan kunnen we eindelijk Peggy, het nichtje van Roberto die ons al staat op te wachten, een hele dikke knuffel geven. Het is een jaar geleden en de laatste keer dat we elkaar zagen was met het overlijden van Roberto's zus, dus het weerzien is emotioneel. Peggy brengt ons naar Waddinxveen waar we, zoals altijd tijdens ons verblijf in Nederland, bij mijn zus zullen logeren. Daar komt langzaamaan iedereen binnen druppelen. Eerst mijn moeder. Zij woont sinds februari in Waddinxveen, dus ze komt met de fiets. Fijn om haar weer te kunnen omhelzen en we pinken allebei een traantje weg. Dan komt mijn zus Joke uit haar werk en het knuffelproces herhaalt zich. Als mijn nichtje Manon even later binnen komt, moet ik even een brok wegslikken. Ze is bijna 5 maanden zwanger en ik zie haar nu voor het eerst. Ze heeft al een mooi buikje. Ik was 18 jaar toen Manon geboren werd en ik voor het eerst tante werd. Nu is zij in verwachting van haar eerste en word ik oudtante (klinkt wel erg oud maar is ook heel bijzonder)! Daarna komt Nico binnen en wat later ook nog mijn neef Kevin met Caroline. Iedere keer is het weer omhelzen geblazen en honderduit vertellen natuurlijk. Om 9 uur 's avonds rollen we allebei doodmoe in bed.

De volgende dag gaan we eerst even wat dingen regelen en boodschappen doen en daarna bij Roberto's ouders op bezoek Het ritueel van omhelzen, een traantje wegpinken en verhalen vertellen gaat verder. We kletsen bij en eten een hapje mee en gaan op tijd naar huis want de jetlag is nog niet over.

Op zondagochtend gaan Roberto en ik samen bij mijn vader op bezoek. Dat is erg moeilijk. De laatste keer dat we hem zagen, woonde hij nog met mijn moeder in Wieringerwerf, reed hij nog auto en konden we volop herinneringen ophalen. Nu zit hij in een verpleeghuis, kan niet meer lopen of zelfstandig eten en is niet in staat om zijn gedachten te ordenen of uit te spreken. Een sterke man, gereduceerd tot willoos hoopje lichaam; het is oneerlijk. Gelukkig heeft hij een "goeie dag" zoals de verpleegster zegt. Hoewel hij zich niet meer verbaal kan uiten, zie ik aan zijn ogen dat hij het fijn vindt om ons te zien en ik ben erg blij dat hij me nog herkent. Ook de volgende dag, als ik samen met Joke naar hem toe ga, zie ik in zijn blik de herkenning die zegt "hé, daar ben je alweer!" Een echt gesprek voeren gaat helaas niet meer (hoewel hij af en toe wel een paar woorden spreekt), maar toch voel ik nog een stukje contact en daar ben ik erg blij mee
's Middags gaan we op bezoek bij mijn moeder. Zij is in februari naar Waddinxveen verhuisd en we zien nu voor het eerst haar nieuwe huis, dat vlakbij mijn zus is. Het is echt een ontzettend gezellig huis met een kleine tuin waar ze lekker in kan zitten (moet het wel beter weer worden) en ze heeft het er gelukkig erg naar haar zin.

Al met al is het met de lange reis en alle emoties een vermoeiend weekje met (zeker voor mij) allemaal nieuwe situaties. Een moeder die verhuisd is en nu alleen woont, een vader die in zijn laatste levensfase zit en een nichtje die weer een nieuw leven in zich draagt. Het leven is vreemd, het leven is mooi, het leven gaat door...