Klanten

Zoals jullie weten is de maand goed voor ons begonnen en hebben we de eerste tweeënhalve week eigenlijk iedere dag klanten gehad. Afgelopen week kwam daar ineens de klad in. Alsof er plotseling een knop was omgedraaid, was er van de één op de andere dag bijna geen toerist meer op Bastimentos te bekennen. Met als gevolg dat we vier dagen achter elkaar geen mens gezien en dus ook niet gedoken hebben. Nu zit er ineens een ander ritme in de klandizie: gisteren hebben we gedoken, vandaag zijn we vrij en morgen gaan we weer duiken. Toerisme... het blijft een raar fenomeen.

Maar goed, we hebben dus toch met de nodige regelmaat klanten binnen lopen; klanten van velerlei pluimage. De meeste zijn enthousiast en in goedgehumeurde vakantiestemming. Sommige zijn wat nukkiger en willen alleen maar een prijs weten en "hoeveel je hier te zien krijgt", om vervolgens te melden dat "als je toch niet diep gaat (max. ca. 14 mtr) je net zo goed kan gaan snorkelen". Eén man kwam binnen met de mededeling dat hij zowel de Open Water, als de Advanced én de Rescue cursus wilde doen. Hij dacht er namelijk over om zo snel mogelijk Divemaster te worden en daar zijn geld mee te verdienen. Na de tweede dag van de Open Water cursus haakte hij af omdat hij zich niet over zijn paniekgevoel heen kon zetten... Een andere jongen maakte zijn Open Water cursus wel af maar dat was zó'n stille dat we  na drie dagen cursus nog steeds niet konden vaststellen of hij het nou leuk gevonden had of niet. Maar zoals gezegd, de meeste klanten zijn gezellig en we hebben deze maand opvallend veel funduikers gehad die niet één maar meerdere dagen bij ons gedoken hebben.

Maar eigenlijk zou de titel van dit stukje moeten zijn "wat er zoal binnen loopt". Want buiten degene die daadwerkelijk voor de duikschool komen, lopen er ook een heleboel andere mensen binnen. Zeker in het begin kregen we veel mensen binnen die in de veronderstelling waren dat dit nog steeds een restaurant was (logisch). Vaak zien we mensen vertwijfeld heen en weer lopen over het zandpaadje voor ons huis om vervolgens aan ons te komen vragen hoe ze bij het strand moeten komen; of waar ze een goedkoop hostel kunnen vinden; of een goed restaurant; waar ze surfboards of kayaks kunnen huren; en ga zo maar door. Gelukkig kennen we inmiddels alle toeristische attracties en kunnen we de mensen, als goeie promotors van het eiland, alle wetenswaardigheden vertellen.
Soms komen mensen ook gewoon zomaar binnen wandelen. Als ik dan uit mijn hangmat kom om te vragen waar ik ze mee kan helpen, antwoorden ze "Blijf maar rustig zitten hoor, we kijken gewoon een beetje rond" en gaan vervolgens vanaf alle hoeken van ons huis foto's maken van de baai en het dorp.
Eentje maakte het wel heel bont. Voordat we het goed en wel in de gaten hadden, lag hij in één van onze hangmatten en op onze gebruikelijke vraag, kregen we als antwoord dat hij het hier zo'n mooi plekje vond en dat hij hier even lekker wilde "chillen". Toen we hem uitlegde dat hij zich in onze woonkamer bevond, was hij nog een soort beledigd ook....   

Controle

"Controle?" denk je "die hadden jullie vorige week toch al gehad?"
Klopt, dat was de controle van het Panamese equivalent van het ministerie van Economische Zaken, om te zien of ons bedrijf wel alle benodigde vergunningen en papieren had. Deze nieuwe controle was van het Ministerio de Trabajo (ministerie van arbeid) en die was een stuk spannender.

Donderdagmiddag, Roberto was net terug van het duiken en klaar met het spoelen van alle spullen, komt er een man in een blauw uniform binnenstappen. Ik ben blij dat Rob er is want dit soort officiële dingen gebeuren altijd in het Spaans en mijn steenkolen-spaans is op zo'n moment absoluut niet toereikend. Roberto en de man gaan zitten en ik blijf stand-by en zorg ervoor dat alle gevraagde documenten per omgaande op de tafel verschijnen.
Het begint met de bedrijfslicentie. Nou dat is geen probleem want die was vorige week nog gecontroleerd. Dan vraagt hij om de betaalbewijzen aan de "Caja Seguro". Dit zijn de sociale lasten die wij betalen voor onze bootkapitein. Ook die kan ik zonder problemen overleggen. Vervolgens verzoekt hij om de uur-staten van de werknemer. Die hebben we dus niet om de doodeenvoudige reden dat niemand ons ooit verteld heeft dat we die moeten maken. Nou ja, dat vindt de man niet zo'n bezwaar als we dan de betaalbewijzen van het salaris aan de werknemer kunnen laten zien. Natúúrlijk kunnen we dat; van hoeveel maanden wilt u ze hebben? Gelukkig, dat stelt de man weer tevreden.

En dan kaart hij een heikel punt aan. Te beginnen met Roberto's paspoort vraagt hij vervolgens om Roberto's werkvergunning. Die heeft Rob niet. Toen we begonnen met de duikschool hadden we namelijk uitgevonden dat je als buitenlander wel een bedrijf mag hebben, maar je mag er niet zelf in werken. Nou is een werkvergunning verkrijgen in Panama een zeer moeizaam en kostbaar proces en wij hebben dus besloten dat we een duikwinkel zouden beginnen waar we duikspullen verhuren aan toeristen en af en toe duiken we voor de gezelligheid zelf mee. Dat is geen werk, dat is hobby (je moet af en toe een beetje creatief zijn...). Nou, daar denkt de meneer van het ministerie anders over! Hij is van mening dat je geld ontvangt uit de duikshop, dus je werkt. Roberto argumenteert dat we het geld ontvangen voor de verhuur van spullen en dat is geen werk. Maar ja, van een official ga je het dus niet winnen....

Dan komen er ineens twee Panamese dames en een man binnen lopen. Ze zijn casual gekleed, de dames in zonnejurk en de man in een grote felgekleurde korte broek, maar tot onze verbazing blijken ze bij de man van het ministerie te horen. Ze schuiven aan tafel en de discussie gaat voort. De man in korte broek heeft wel oren naar Roberto's argument en (oh wonder) hij blijkt de baas te zijn van de man in uniform. Blauwhemd is het er duidelijk niet mee eens, maar ja, de baas beslist. Zeker als de baas hoort dat we al 2 jaar dezelfde Panamese werknemer in dienst hebben en ook keurig alle sociale lasten voor hem betalen, concludeert hij dat Roberto best een duikwinkel mag hebben en dat hij daarvoor géén werkvergunning nodig heeft! Pfff, dat loopt met een sisser af....

Gekkenhuis!

Toen wij, lang geleden, van Den Bosch naar Veghel verhuisden, riep mijn broer, die ons toen hielp, als geintje de hele dag uit volle borst: "Gékkenhuis!" Daar moet ik de laatste dagen veel aan denken en af en toe roep ik het ook gewoon even hardop, want het is op het moment echt een gekkenhuis.
Het begon afgelopen donderdag. We hadden nog geen duikers voor die dag, maar er moest nog wat grof vuil opgehaald worden. Van de voorgaande huurders (volgens mijn van meerdere restaurants) stonden er namelijk nog twee mega-grote vrieskisten en een joekel van een Coca-Cola-koelkast en die zouden ze op komen halen. 's Morgens om half acht stonden ze al met vier man sterk op ons terras en het kostte meer dan een uur om de drie loeizware industriële apparaten op de steiger te sjorren en in een bootje te laden.
Tijd om te ontbijten kregen we niet want inmiddels hadden we een klant binnen die een Open Water cursus wilde doen. Die konden we mooi combineren met de jongen die zondag zou beginnen met dezelfde cursus. Direct daarna komen er mensen binnen die vrijdag en zaterdag willen duiken en ondertussen komen er ook per e-mail reserveringen voor de komende dagen.

Terwijl we nog bezig zijn met de mensen hun formulieren te laten invullen, komt er een bootje aan en stappen er twee "officials" van één of ander ministerie binnen. Controle! Zonder problemen kunnen we alle benodigde vergunningen en documenten overhandigen en na tien minuten controle en een half uur social talk vertrekken de officials weer.
Tegen die tijd is het al in de middag en komt een volgend bootje aan. De meneer van de "fumigación" oftewel ongedierte-bestrijding. Want het klinkt natuurlijk allemaal wel heel idyllisch hier, maar we wonen toch gewoon in een subtropisch regenwoud met de hele "exotische dierentuin" vandien. En ons mooie rieten dak is een heerlijke schuilplek voor onder andere schorpioenen en kakkerlakken. De rest van de middag is de man zoet met deze klus. Hij gaat minutieus te werk en besproeit het hele huis en het dak met een kwalijk-riekende vloeistof die, zo blijkt de volgende dagen, inderdaad heel wat insecten de das omdoet.

De dagen erna gaan we vol aan de bak en we gaan iedere ochtend met een volle boot op pad. De hele dag door komen er ook weer nieuwe mensen binnen, die meestal de dag erna willen duiken, maar vaak hebben we pas een paar dagen later plaats voor ze. Het lijkt erop dat dit nog wel even door gaat want ook voor de komende dagen zitten we gewoon iedere dag vol.

Maar... aan het eind van die drukke dagen kunnen we altijd weer heerlijk in onze hangmat gaan hangen om van de rust en het uitzicht te genieten (bijgaand nog een paar foto's die we de afgelopen tijd gemaakt hebben) en dan valt het met dat gekkenhuis weer reuze mee...

Open huis

Na alle drukte en hectiek van de afgelopen tijd, is het ineens weer heerlijk "normaal". We wonen alweer ruim anderhalve week in ons nieuwe huis en het leven gaat weer zijn gewone gangetje. Vanaf 2 januari zijn we druk geweest met duiken. We hebben inmiddels alweer een aantal cursussen gedraaid en tussendoor nog enkele funduikers gehad, maar de afgelopen 2 dagen was het stil in de duikschool. Op zich komt dat wel goed uit want Roberto is (voor het eerst sinds hij in Panama woont) snip- en snipverkouden en nu kan hij het dus even rustig aan doen. Van één taak heeft hij zich nog wel gekweten, want wij hadden jullie een rondleiding door ons huis beloofd, dus tussen alle nies- en hoestaanvallen door heeft Rob weer een filmpje gemaakt. Met excuses voor de kwaliteit van de film, want we hebben nog steeds hetzelfde, inmiddels hoogbejaarde fototoestelletje om de opnames mee te maken dus zowel beeld als geluid laat te wensen over, maar ik hoop toch dat jullie je een beeld kunnen vormen van ons nieuwe stekkie:

Het pand is gebouwd in, wat ze hier noemen, rancho-stijl en staat over het water. Voor de duikschool is het ideaal want het heeft een groot overdekt terras waar we de mensen kunnen ontvangen, de lessen kunnen geven en de duiksets kunnen opbouwen. Van daaruit lopen we zo de kleine steiger op waar de boot aanlegt.
Als er geen klanten zijn dan is ditzelfde terras onze woonkamer. Het is er heerlijk vertoeven want er staat altijd een briesje en we hebben rondom een prachtig uitzicht (let op: dat woord ga je vaker horen) over de baai en het dorp.
De keuken is lekker groot (het was voorheen tenslotte een restaurant) en de bijkeuken is handig om wat spullen op te slaan.
De duikschool zelf is ook ruim genoeg dus we hadden geen enkele moeite om onze spullen allemaal netjes op te hangen.
De slaapkamer en badkamer zijn allebei klein maar wel functioneel en meer hebben we eigenlijk niet nodig want het merendeel brengen we toch door in onze "woonkamer".

Je begrijpt, we voelen ons er al prima thuis. Het enige wat wennen is zijn de golven. Op de één of andere manier zitten we precies in de hoek van de baai en met regelmaat komen er behoorlijk grote golven opzetten. Ze komen in series van 3 of 4 golven die net vóór of precies onder ons huis breken en dat maakt toch een kabaal! Vooral als je 's nachts in je bed ligt en je voelt het huis schudden op zijn betonnen palen...

Maar genoeg gekletst; tijd om zelf een kijkje te nemen: klik hier voor de film van ons nieuwe huis annex duikschool

Leuk detail: de muziek die we eronder hebben gezet is van "Calypso Joe" een lokale zanger die op Bastimentos en omgeving furore maakt met zijn band "the Bastimentos Beach Boys". Ook de kwaliteit van deze opname laat te wensen over, maar dat heeft niets te maken met onze camera. Het is een CD die hier lokaal opgenomen is, dat zegt waarschijnlijk genoeg...