Langzaamaan beginnen we onze draai te vinden. Dat gaat wat sneller dan toen we de eerste keer naar Panama gingen, want heel veel dingen zijn toch vergelijkbaar en dat went dus makkelijk.
Het klimaat is ongeveer gelijk aan dat van Bastimentos, gemiddeld rond de 30 graden en (nu in het regenseizoen) af en toe fikse stortbuien. Hoewel ik soms denk dat de luchtvochtigheid hier iets minder is, want de fris gewassen kleding in de kast gaat niet muf ruiken.
Het straatbeeld is vergelijkbaar met Bocas met kraampjes, marktjes en kleine winkeltjes-van-Sinkel, maar ook hier en daar een grotere supermarkt.
De mensen zijn bijzonder vriendelijk en behulpzaam en er heerst eenzelfde relaxte "mañana" sfeer, die ze hier geloof ik "pelan-pelan" noemen (betekent letterlijk: langzaam).
Maar er zijn ook wel wat verschillen. Waar je in Panama gewoon "goeie morgen" of "hi" groet en vraagt hoe het met iemand gaat, is de cultuur in Indonesië toch socialer. De mensen groeten elkaar veel uitgebreider en vooral op de duikschool gaat dat gepaard met ingewikkelde, populaire 'hand-shakes' en omhelzingen. En aan het eind van de dag als je naar huis gaat, zeg je ook weer iedereen uitgebreid gedag (inclusief handen-schudden en omhelzingen) en bedank je voor zijn/haar werk van die dag.
Ook "zaken" gaan veel minder zakelijk. Bij aanvang wordt er eerst minimaal twintig minuten over koetjes en kalfjes gepraat en pas dan komt het eigenlijke onderwerp van gesprek aan de orde. Daar wordt dan een kwartiertje over gebabbeld om daarna weer een sociaal praatje te hebben over familie of het weer. Af en toe kan het ook een moment stilvallen waarbij iedereen dan blijkbaar even z'n gedachten op een rijtje zet.
Nou ja, dit laatste was in Panama eigenlijk ook wel het geval. In het hostel en de duikschool deden we niet anders dan uitgebreid met iedereen kletsen over van alles en nog wat.
Het verschil is dat we hier, na ruim 6 jaar, weer (bij gebrek aan een beter woord) in 'loondienst' zijn. En het blijkt, dat dan onbewust de Hollandse werkethiek weer de kop op steekt: 'je moet jezelf wel waarmaken'. Vooral Rob met zijn directe benadering en zijn handen-uit-de-mouwen-mentaliteit ging direct met iedereen aan de slag... Dat was dus niet de bedoeling. En zeg nou zelf. De reden waarom we het leven in deze landen zo prettig vinden is juist dat alles niet zo hectisch en snel hoeft. Dus op het moment dat we daarop gewezen worden, valt het kwartje gelukkig weer.
Maar goed, het blijft een andere cultuur en het is af en toe toch wennen. Zo heb ik gemerkt dat de Indonesiërs een negatieve vraag met 'ja' beantwoorden, wat (voor ons) heel verwarrend kan zijn.
Een voorbeeldje. Ik moest in het hotel in een bepaalde kamer zijn om iets na te kijken. Ik had de sleutel meegekregen maar toen ik voor de deur stond kwam er net een kamermeisje uit. Ik wist dat de kamer bewoond was, dus ik vraag even of de gasten aanwezig zijn (dan kan ik later terugkomen).
Ik: "No people in the room?"
Zij: "Yes" (inclusief vriendelijke glimlach en hoofdknik)
Ik: "Oh, the people are in?"
Zij: "No" (met nog steeds een glimlach en zelfde hoofdknik)
Nu ga ik twijfelen. Zijn er nu wel of geen gasten aanwezig?
Ik: (wijzend op de kamer) "No people?"
Zij: "Yes"
Ik: "Or yes people?"
Zij: "No"
Deze keer schudt ze haar hoofd (waarschijnlijk om mijn onnozelheid) en voegt ze toe: "No people".
Hoewel ik nu redelijk zeker ben dat er geen mensen aanwezig zijn, klop ik voor de zekerheid toch eerst maar even op de deur voordat ik naar binnen ga...
Maar het is niet alleen maar werk natuurlijk. Onze vrije dagen plannen we steevast met een ontdekkingstochtje in de buurt, maar helaas beslist het lot regelmatig anders.
De eerste vrije dag moesten we met Roberto naar het ziekenhuis en vandaag werd ons ontdekkingsreisje sterk verkort dankzij een lekke band. Gelukkig waren we nog niet heel ver weg en konden we met de brommer terug lopen naar het centrum waar een bandenplakker de band vakkundig en (jawel) snel repareerde. Klaar-terwijl-u-wacht!
