Natte kerst

Het is al sinds weken slecht weer. Het is grijs en koud (circa 23 graden) en het is nat. Het regent in de ochtend, het regent in de middag, het regent 's avonds en 's nachts. De ene keer heftige stortbuien van anderhalf uur, de andere keer een miezerregen van een halve dag. We hebben onze kaplaarzen weer tevoorschijn moeten halen, want we hebben nu weliswaar een pad bij ons huis, maar het veldje bij de buren, waar we langs moeten, is niet bestraat en dat is inmiddels één grote modderpoel, dus we stampen weer vrolijk iedere dag met onze Ma-Flodder-laarzen door het dorp. En als we de pech hebben dat we onderweg door een tropische stortbui worden overvallen, moeten we zelfs nog uitkijken dat de laarzen niet vollopen! (broertje, deze is speciaal voor jou...). Nou hebben we geen statistieken van het weer van andere jaren, maar ik kan me niet herinneren dat het vorig jaar rond deze tijd zo slecht was. Want vorig jaar op 20 december hadden we onze allereerste klanten in de duikschool (ja, ja, we bestaan 1 jaar) en sinds die dag hebben we bijna iedere dag gedoken. Dat is nu wel anders, want met al deze regen zijn er veel minder toeristen op het eiland en al helemaal geen duikers. 

Voorbereiding in de keuken

We hebben dit jaar dus een rustige, natte kerst. Overdag doen we een spelletje en lezen een boek en 's avonds doen we mee met het kerstdiner bij Tio Tom. Samen met de gasten, Tom, Ina en hun dochter zijn we toch nog met een groep van 15 man. Tom heeft een joekel van een ham samen met groente en aardappelen in de oven gestoofd en het nagerecht bestaat uit fruit, noten, koekjes en cake.

Aan tafel

Het smaakt heerlijk en na nog een beetje natafelen, ploeteren we, rond 10 uur, in het donker door de modder terug naar huis. Maar het einde van de beproeving lijkt in zicht, want de volgende dag begint weliswaar nog met buien maar in de middag klaart het op en vandaag (o wonder) is het sinds vanmorgen vroeg stralend weer! En jawel, de klanten komen ook weer. Roberto is nu duiken met een volle boot en ook voor morgen zijn we volgeboekt. Het is een feit, ook hier ziet alles er toch een stuk beter uit als de zon schijnt...

Muizenjacht

We hebben sinds een paar maanden ongenode gasten.  Ergens in september tijdens een nachtelijke sanitaire stop hoorde ik geritsel in onze kledingkast en toen ik het licht aan deed stond ik oog en oog met een schattige bruin-grijze muis.  Die ontdekking verklaarde ook direct het vreemde getrippel dat we de nachten daarvoor af en toe bovenop ons plafond hadden gehoord. Nou ben ik niet bang van muizen, maar het vervelende is dat ze ook op zoek gaan naar eten en in ons kleine huis hadden ze de keuken al vrij snel in de smiezen. Het zal een hele teleurstelling voor ze geweest zijn, want alle etenswaar ligt bij ons óf in de koelkast óf in een grote afgesloten plastic box. In dit tropische klimaat met al zijn insecten wil je namelijk toch geen eten laten rondslingeren. Maar ja, bij gebrek aan voedsel knagen de muizen op alles wat los en vast zit. Van de plastic doppen van de azijn- en sojasausfles tot en met de kaarsen aan toe. Dus maatregelen moesten er genomen worden. Eerst hebben we gifkorreltjes neergelegd en hoewel die wel langzaamaan verdwenen, vonden we nooit een dooie muis. Dan maar de klassieke muizenvalletjes met een stukje kaas proberen. In eerste instantie leken onze muizen daar te slim voor. Iedere ochtend waren de stukjes kaas verdwenen, de muizenvallen dichtgeklapt, maar geen muis te bekennen. Eén keer hadden we geluk (of de muis pech) en vonden we ’s ochtends een dode muis met z’n snuitje nog vast in de val. Diezelfde dag kwamen we ’s middags thuis en signaleerden we een vreemde lucht. Nadat we de hele keuken overhoop gehaald hadden en ook de koelkast van de muur getrokken hadden, vonden we een muizenlijkje op een richeltje aan de achterkant van de koelkast. Het leek er heel even op dat we de muizenjacht gingen winnen, maar helaas, sindsdien hebben we geen muis meer gevangen. Inmiddels hebben we een derde, moderner, wapen in de strijd gegooid, een karton met een plaklaag erop waar de muis dan op blijft plakken (wordt hier officieel als muizenval verkocht). Maar ook die truc schijnen ze al te kennen, want ondanks het lokvoer wat we er in de buurt leggen, is er nog geen muis op blijven plakken. Wél heel veel andere dieren overigens, van allerlei insecten tot zelfs een keer een gekko (ja, zielig hè). Maar inventief als we zijn, hebben we weer een nieuwe val geprepareerd: het plak-karton in een pan gelegd met wat lokvoer. Als ze in de pan klimmen, móeten ze op de plaklaag terecht komen, zou je denken. Vreemd genoeg hebben we, sinds dat we deze val geplaatst hebben, geen muizen-activiteit meer gehoord of gezien. Geen nachtelijk getrippel meer en geen aangeknaagd lokvoer. Misschien was deze laatste val voor de muizen de druppel en zijn ze vertrokken naar gastvrijere oorden...?

Promotie Bocas del Toro

Afgelopen vrijdag werkten we in het hostel (één keer in de week hebben Tom en Ina een dagje vrij en werken wij in het hostel) toen er 's middags aangebeld werd. Een bekende van één van de duikscholen op Bocas stond voor de deur met de vraag of hij wat loodgordels kon lenen, ze hadden namelijk wat extra gewicht nodig voor de zwaaiarm van een camera. Loodgordels lenen geen probleem, maar hoezo een camera? We nemen een kijkje vanaf ons dek en ja hoor, op het publieke aanleg-dock blijkt het een drukte van belang. Mannen met camera's en grote witte reflectie-schermen nemen hun positie in en de regisseur neemt plaats in een heuse regisseursstoel. Achter hem houdt een hulpje een paraplu boven z'n hoofd om hem te beschermen tegen de zon. Ondertussen stelt de muziek- en dansgroep van het Bastimentos honkbalteam zich ook op en zodra iedereen gereed is, is het tijd voor "actie"! De groep geeft  een vrolijke performance weg van een aanstekelijk ritmisch trommelen en dansen. Er worden een paar keer achter elkaar opnames gemaakt en tussendoor worden de spelers en dansers professioneel droog gebet door de "dame van de make-up"... Het is een mooi schouwspel en natuurlijk hebben we er zelf ook een kleine opname van gemaakt, zie: Bocas promotiefilm

Bij navraag blijkt dat de opnames bestemd zijn voor een promotiefilm over de provincie Bocas de Toro, die waarschijnlijk op de nationale televisie getoond zal worden. Aangezien wij geen tv hebben, zullen we die wel nooit te zien krijgen, maar misschien kunnen we het terugvinden op internet bij "uitzending gemist".... ;o)

Kleine ingreep

We zijn de afgelopen paar weken twee maal naar Changuinola gereisd. De eerste keer was op maandag 16 november voor de biopsie. Op door-de-weekse dagen begint de arts pas om 3 uur 's middags (overdag werkt hij in het ziekenhuis) en er kan geen vaste afspraak gemaakt worden, het gaat op volgorde van binnenkomst. Dat is voor ons wat lastig want wij moeten uiterlijk tussen 4 uur en half 5 de bus terug nemen naar Almirante om nog de laatste boot naar Bocas te halen. Dus wij staan om 14.15 uur op de stoep. Gelukkig is er al een assistente aan wie wij ons probleem uitleggen en als de gynaecoloog om 15.15 uur arriveert, mogen we als eerste naar binnen. Hij neemt de biopsie en constateert tevens dat ik een cyste heb, waarvan hij adviseert om die sowieso weg te laten halen. We moeten zelf even de biopsie bij het laboratorium afgeven en nog een crème halen bij de apotheek. Dan rennen we snel naar de bushalte en zijn precies op tijd in Almirante om de boot nog te halen.

Na ongeveer anderhalve week komt de uitslag van de biopsie-analyse (meegenomen door de arts van het laboratorium die toevallig ook een huis op Bastimentos heeft en daar regelmatig komt) met het verlossende woord: het betreft een milde vorm van een onschuldige variant van het virus!

Wel maken we een nieuwe afspraak bij de gynaecoloog voor het verwijderen van de cyste. En dat stelt ons weer voor het tijdsprobleem. Want we kunnen niet iedere keer een voorkeursbehandeling verwachten en bovendien, als de ingreep iets langer duurt, halen we de boot naar Bocas zeker niet meer. Op zaterdag echter werkt de arts in de ochtend dus plannen we de eerstvolgende zaterdag (3 december) in. Een tijd afspreken is ook nu niet mogelijk, dus we vertrekken voor dag en dauw (5.30 uur) om de allereerste boot naar Almirante te halen en om 8 uur staan we als eerste voor de deur van de kliniek. En hoewel de arts officieel pas om 9 uur begint, komt hij al om half 9 binnen en mogen we gelijk meelopen. De cyste wordt weggehaald d.m.v. cauterisatie (wegbranden) en omdat hij toch bezig is, brandt de gynaecoloog ook gelijk het stukje weg waar het virus zit. Het is een kleine ingreep zonder verdoving (beetje onaangenaam maar niet echt pijnlijk) en binnen een half uur staan we al weer buiten. Alle tijd om nog wat te shoppen en dan rustig aan de terugreis te beginnen...

Herfst

Ik hoorde dat in Nederland de herfst dit jaar al heel vroeg begonnen was, maar nu is hij blijkbaar ook bij ons gearriveerd want we hebben sinds een week nogal onstuimig weer. Het is somber en grijs, het regent uren aan een stuk, er staat een stevige wind en het is koud! Het is maar 23 graden en hoewel dat in Nederlandse oren lekker warm klinkt, hebben we het hier gewoon koud. Overdag gaan de lange mouwen aan en 's nachts pakken we de deken erbij.

Voor Roberto is dit weer nog iets vervelender want hij heeft de afgelopen week iedere dag moeten duiken. Op zich natuurlijk fijn, want we hebben weer klantjes, maar met dit weer is ook het duiken een stukje minder aangenaam. De zee is behoorlijk woelig. De normaal zo gladde en rustige lagune heeft nu veel golven en stroming en het zicht onder water is ook minder. En hoewel het zeewater nog steeds 28 graden is, blijkt de gevoelstemperatuur toch wel wat lager te zijn, vooral als je daarna nat op de boot in een fikse wind zit. Het is voor de cursisten redelijk afzien en iedere dag komen vooral de dames terug met blauwe lippen. Organisatorisch is het ook even behelpen. Normaal gesproken hangen we de natte wetsuits en jackets altijd buiten op het dek te drogen, maar dat heeft met dit weer niet zoveel zin. Met die hoosbuien wordt het toch niet droog en met die wind moeten we nog uitkijken dat de hele boel niet spontaan de zee inwaait. Dus hangen we noodgedwongen al het natte spul maar in de duikschool waar we met teiltjes en dweilen proberen de ergste nattigheid op te vangen. Maar ach, we klagen nog steeds niet. Het koufront zal heus wel weer eens overtrekken en zolang we niet 's ochtends vroeg ruiten hoeven te krabben...