Kort berichtje

Het laatste berichtje is alweer een tijdje geleden, maar er is dan ook niet veel nieuws te melden. We brengen veel tijd door met  de familie en gelukkig is er naast het verdriet ook plek voor fijne herinneringen en leuke dingen. En wat ook erg leuk is: nu we onverwachts in Nederland zijn, kan ik voor het eerst mijn achternichtje Eva vasthouden, en dat is echt genieten!

Verder gaan we deze week nog wat vrienden en kennissen bezoeken en dan zit ons bezoek in Nederland er alweer op. Dinsdag 4 december vliegen we weer terug naar Panama, alwaar we de draad en ons "opgeslagen duikschooltje" weer zullen oppakken....

Emotionele dag

14 november is voor ons altijd een speciale dag. Vijfentwintig jaar geleden, op 14 november 1987, hadden Roberto en ik ons allereerste afspraakje. Een feit dat wij ieder jaar weer vieren. Maar vandaag hebben we helaas niets te vieren. Op 14 november 2012 komen we aan op Schiphol voor de begrafenis van mijn vader.

Afgelopen zondag zijn we de hele dag bezig geweest met het inpakken van onze duikschool. Gelukkig mogen we alle spullen bij onze bootkapitein stallen en maandagochtend laden we alle spullen in de boot en brengen het naar zijn huis waar het in een aparte schuur opgeslagen wordt. Ook bellen we de ANWB die voor ons de terugreis naar Nederland gaat regelen. Het heeft behoorlijk wat voeten in aarde, met wachtlijsten en nerveuze onzekerheid, maar uiteindelijk kunnen we dinsdagochtend vroeg naar Panama Stad vliegen en hebben we plek op de KLM vlucht van dinsdagavond. Als we dinsdagmiddag op het vliegveld in Panama Stad zitten te wachten op onze vlucht, krijgen we het  telefoontje uit Nederland: mijn vader is zojuist overleden... Tegenstrijdige gevoelens overspoelen me. Aan de ene kant het gevoel dat ik net te laat ben, aan de andere kant het gevoel dat het beter is zo want mijn vader had de laatste dagen veel pijn. Maar uiteindelijk ook blij dat we in ieder geval al onderweg zijn naar Nederland.

Vandaag is een dag van emoties. Vermoeid van de reis, iedereen weer zien, huilen, knuffelen, praten. Maar ook van alles regelen, want zaterdag is de crematie. Het is een emotionele rollercoaster; geen tijd om dingen te verwerken, dat komt allemaal nog wel...

K*****week!

Het zat er natuurlijk dik in... Iedere buitenlander die hier wat langer zit, overkomt het een keer en nu zijn wij de sigaar.
Afgelopen vrijdag zijn we terug gekomen van de verplichte visa-run en zaterdag zijn we gelijk naar het nieuwe huis gaan kijken. De eigenaren waren inmiddels weg (dat hadden ze ons al verteld) en we kregen de sleutel van de contactpersoon hier. Ondanks de belofte van de eigenaren dat alles af zou zijn vóórdat ze weg gingen, was dat natuurlijk niet het geval, maar daar hadden we al een beetje rekening mee gehouden. Wat ons wel rauw op ons dak viel, was het commentaar wat we kregen toen we de eigenaren belden om te vragen wanneer ze het zouden komen afmaken. Het geld wat wij hen voorgeschoten hadden (en waarvan ze gezegd hadden dat ze met dat bedrag álles zouden kunnen doen) was op dus de rest moesten we maar zelf doen en ook bekostigen! En, oja, die koelkast en dat gasfornuis konden we ook niet op de huur in mindering brengen. En als we het er niet mee eens waren dan hoefden we het huis niet te huren en dan zouden ze ons het geld wel terug betalen.
Tja, daar sta je dan, in een half afgemaakt huis aan de telefoon met eigenaren die alweer in Costa Rica zitten en die iedere keer de afspraken wijzigen... Dan voel je je niet alleen belazerd, dan bén je ook belazerd!
Maar ja, je hebt wel een locatie voor je duikschool nodig... We zouden het natuurlijk wel kunnen doen, wat meer geld investeren en dan maar hopen dat we later ooit de koelkast en het fornuis kunnen verkopen, maar het vertrouwen in de eigenaren is inmiddels helemaal weg. Want wat gebeurt er als wij alles netjes maken en in het huis zitten? Gaan ze dan ineens meer huur vragen? Of zeggen ze na 3 maanden dat we er toch maar uit moeten omdat ze een andere huurder hebben? We hebben er een hele dag over getobd, maar uiteindelijk kwamen we tot de slotsom dat het gewoon absoluut niet meer goed voelt, en we gaan het risico niet willens en wetens aan. We hebben ze vanmorgen opgebeld om te vertellen dat het niet doorgaat en ze hebben gezegd dat ze aan het eind van de week het geld komen terugbrengen. Maar ja, ze zeggen zoveel... Uiteraard proberen we het wel terug te krijgen maar misschien zullen we het ooit onder de post "leergeld" moeten afschrijven.
En nu? Nu even niets... Omdat we op dit moment geen andere locaties weten hebben we besloten om de spullen ergens op te slaan, zodat we op ons gemak nog een aantal mogelijkheden kunnen bekijken; wie weet wat er nog op ons pad komt. Misschien is dit het begin van het eind. Misschien ook niet. Als we iets geleerd hebben op dit eiland dan is het wel "niets is voor eeuwig".

En bij deze enorme domper komt vanmorgen ook nog het telefoontje van mijn zus: het gaat weer achteruit met mijn vader. Hij wil of kan niet meer eten en drinken en hoewel de artsen er geen tijdplanning aan kunnen geven, zal het op deze manier natuurlijk niet lang meer duren.
Met de gedachte dat we waarschijnlijk heel binnenkort naar Nederland moeten, zijn we vandaag dus maar direct aan het inpakken geslagen. Rob is op zoek naar een locatie waar we de spullen tijdelijk kunnen opslaan en als we dat niet op korte termijn vinden dan stallen we het desnoods bij ons in huis...

Grote schoonmaak

Hèhè, de spijkers met koppen zijn eindelijk geslagen. Afgelopen woensdag kwamen de eigenaren inderdaad in Bastimentos aan. De huur is rond en we zijn samen door het huis gelopen en hebben aangegeven wat er allemaal moet gebeuren. En aangezien het huis al een tijd niet meer bewoond wordt, is dat best een hoop. Het dak (golfplaten) moet  vervangen worden, de badkamer moet opgeknapt worden, er moet een watertank met pomp komen zodat we de hele dag water hebben en er moet een keuken in komen. We hebben afgesproken dat wij het geld dat hiervoor nodig is voorschieten en dat we een bedrag van de maandelijkse huur inhouden totdat alles is terugbetaald. We hadden al eerder gehoord dat dit een gangbare regeling is in Panama. De mensen hebben vaak niet het geld beschikbaar om alles in één keer op te knappen en op deze manier kunnen we toch snel in het huis en uiteindelijk krijgen we het geleende geld weer terug via de ingehouden huur.
Omdat we graag zelf een koelkast en gasfornuis kiezen, moeten we die zelf kopen, maar ook dat bedrag kunnen we in mindering brengen op de huur.

Verder hebben we deze week een onverwachte "grote schoonmaak" gekregen in het huis waar we nu nog wonen. Na de drukte van oktober, is november rustig begonnen dus deze dagen nemen we het er even van en gaan in de middag lekker vroeg naar huis. Ik stond in de badkamer toen ik vanuit mijn ooghoek ineens achter op de veranda een donkere vlek zag bewegen. Een nadere inspectie wees uit dat het mieren waren, mieren van een flink formaat die in grote getale langs de palen van ons huis omhoog kwamen. We hadden al eerder horen praten over dit fenomeen. Het zijn "army-ants" die om de één of andere reden met een hele kolonie je huis bestormen en daarbij alles wat ze tegenkomen aan insecten groot en klein opeten. De invasie is niet te stoppen en het enige wat je kunt doen is uit hun buurt blijven want ze bijten alles wat op hun pad komt en die beten zijn behoorlijk pijnlijk en veroorzaken vervelende zwellingen.

Dus we hebben ons terug getrokken in onze hangmat (voetjes van de vloer) en hebben met verbazing zitten kijken hoe er een zwarte deken van krioelende mieren onder ons doortrok. Je ziet hoe ze gestructureerd allemaal een bepaald pad volgen en daar waar meer ongedierte zit (bijvoorbeeld onder de bank) waren ze duidelijk langer bezig. Toen ze van achter helemaal naar voren waren getrokken, leken ze als door een onzichtbaar signaal te worden terug geroepen want plotseling keerden ze allemaal tegelijk op hun schreden terug en verdwenen ze aan de achterkant weer het bos in. De schoonmaak nam slechts een paar uur in beslag en het is ons nu volkomen duidelijk waarom deze dieren ook wel bekend staan als "cleaning ants".