K*****week!

Het zat er natuurlijk dik in... Iedere buitenlander die hier wat langer zit, overkomt het een keer en nu zijn wij de sigaar.
Afgelopen vrijdag zijn we terug gekomen van de verplichte visa-run en zaterdag zijn we gelijk naar het nieuwe huis gaan kijken. De eigenaren waren inmiddels weg (dat hadden ze ons al verteld) en we kregen de sleutel van de contactpersoon hier. Ondanks de belofte van de eigenaren dat alles af zou zijn vóórdat ze weg gingen, was dat natuurlijk niet het geval, maar daar hadden we al een beetje rekening mee gehouden. Wat ons wel rauw op ons dak viel, was het commentaar wat we kregen toen we de eigenaren belden om te vragen wanneer ze het zouden komen afmaken. Het geld wat wij hen voorgeschoten hadden (en waarvan ze gezegd hadden dat ze met dat bedrag álles zouden kunnen doen) was op dus de rest moesten we maar zelf doen en ook bekostigen! En, oja, die koelkast en dat gasfornuis konden we ook niet op de huur in mindering brengen. En als we het er niet mee eens waren dan hoefden we het huis niet te huren en dan zouden ze ons het geld wel terug betalen.
Tja, daar sta je dan, in een half afgemaakt huis aan de telefoon met eigenaren die alweer in Costa Rica zitten en die iedere keer de afspraken wijzigen... Dan voel je je niet alleen belazerd, dan bén je ook belazerd!
Maar ja, je hebt wel een locatie voor je duikschool nodig... We zouden het natuurlijk wel kunnen doen, wat meer geld investeren en dan maar hopen dat we later ooit de koelkast en het fornuis kunnen verkopen, maar het vertrouwen in de eigenaren is inmiddels helemaal weg. Want wat gebeurt er als wij alles netjes maken en in het huis zitten? Gaan ze dan ineens meer huur vragen? Of zeggen ze na 3 maanden dat we er toch maar uit moeten omdat ze een andere huurder hebben? We hebben er een hele dag over getobd, maar uiteindelijk kwamen we tot de slotsom dat het gewoon absoluut niet meer goed voelt, en we gaan het risico niet willens en wetens aan. We hebben ze vanmorgen opgebeld om te vertellen dat het niet doorgaat en ze hebben gezegd dat ze aan het eind van de week het geld komen terugbrengen. Maar ja, ze zeggen zoveel... Uiteraard proberen we het wel terug te krijgen maar misschien zullen we het ooit onder de post "leergeld" moeten afschrijven.
En nu? Nu even niets... Omdat we op dit moment geen andere locaties weten hebben we besloten om de spullen ergens op te slaan, zodat we op ons gemak nog een aantal mogelijkheden kunnen bekijken; wie weet wat er nog op ons pad komt. Misschien is dit het begin van het eind. Misschien ook niet. Als we iets geleerd hebben op dit eiland dan is het wel "niets is voor eeuwig".

En bij deze enorme domper komt vanmorgen ook nog het telefoontje van mijn zus: het gaat weer achteruit met mijn vader. Hij wil of kan niet meer eten en drinken en hoewel de artsen er geen tijdplanning aan kunnen geven, zal het op deze manier natuurlijk niet lang meer duren.
Met de gedachte dat we waarschijnlijk heel binnenkort naar Nederland moeten, zijn we vandaag dus maar direct aan het inpakken geslagen. Rob is op zoek naar een locatie waar we de spullen tijdelijk kunnen opslaan en als we dat niet op korte termijn vinden dan stallen we het desnoods bij ons in huis...