Emotionele dag

14 november is voor ons altijd een speciale dag. Vijfentwintig jaar geleden, op 14 november 1987, hadden Roberto en ik ons allereerste afspraakje. Een feit dat wij ieder jaar weer vieren. Maar vandaag hebben we helaas niets te vieren. Op 14 november 2012 komen we aan op Schiphol voor de begrafenis van mijn vader.

Afgelopen zondag zijn we de hele dag bezig geweest met het inpakken van onze duikschool. Gelukkig mogen we alle spullen bij onze bootkapitein stallen en maandagochtend laden we alle spullen in de boot en brengen het naar zijn huis waar het in een aparte schuur opgeslagen wordt. Ook bellen we de ANWB die voor ons de terugreis naar Nederland gaat regelen. Het heeft behoorlijk wat voeten in aarde, met wachtlijsten en nerveuze onzekerheid, maar uiteindelijk kunnen we dinsdagochtend vroeg naar Panama Stad vliegen en hebben we plek op de KLM vlucht van dinsdagavond. Als we dinsdagmiddag op het vliegveld in Panama Stad zitten te wachten op onze vlucht, krijgen we het  telefoontje uit Nederland: mijn vader is zojuist overleden... Tegenstrijdige gevoelens overspoelen me. Aan de ene kant het gevoel dat ik net te laat ben, aan de andere kant het gevoel dat het beter is zo want mijn vader had de laatste dagen veel pijn. Maar uiteindelijk ook blij dat we in ieder geval al onderweg zijn naar Nederland.

Vandaag is een dag van emoties. Vermoeid van de reis, iedereen weer zien, huilen, knuffelen, praten. Maar ook van alles regelen, want zaterdag is de crematie. Het is een emotionele rollercoaster; geen tijd om dingen te verwerken, dat komt allemaal nog wel...